27. Szczerość i odwaga

Konrad

Wgapiałem się w ogień jak idiota. Popadając w zamyślenie, skupiłem się na płomieniach i zapomniałem o otoczeniu. Ocknąłem się, gdy szturchnął mnie pan Andrzej i prawie spadłem z pieńka. Spojrzałem na niego ze zdziwieniem; z żabiej perspektywy wyglądał na bardziej postawnego. Stajenny uśmiechał się do mnie pobłażliwie. Czasem odnosiłem wrażenie, że traktował mnie w dokładnie taki sam sposób jak matka i babcia – jak małego chłopca, chociaż już nim nie byłem. 

– Zamyśliłem się – powiedziałem, chociaż on o to nie pytał.

Spełniliśmy prośbę Kajetana i rozpaliliśmy ognisko. Wczesnym wieczorem zebraliśmy się, piekąc kiełbaski, popijając piwo i rozmawiając – dość grzecznie w porównaniu do urodzinowej imprezy. Teraz jednak czułem się lepiej niż wśród grona moich byłych dziewczyn i dziejących się obok dramatów.

Przeniosłem wzrok z pana Andrzeja na pozostałych. Michał jęknął, gdy poparzył się gorącą kiełbasą, a siedzący przy nim Szarlej liczył, że coś mu się skapnie. Kajetan i Emil byli pochłonięci rozmową. Długo czekałem na moment, gdy Kajetan przestanie być nękany przez nich obu – nie odstępowali go na krok. Co jakiś czas Kajetan spoglądał na mnie – na pewno domyślał się, że chciałem z nim pogadać, ale tylko uśmiechał się głupkowato i udawał, że sprawa nie istnieje. Chwilowo.

Nie zauważyłem tylko Hanki. Dałbym sobie rękę uciąć, że jeszcze przed chwilą tutaj siedziała – między mną a Miśkiem – a teraz zniknęła. Oczywiście ta mała zołza, zamiast usiąść obok mnie, wybrała sobie bezpieczną miejscówkę bliżej Michała, a teraz na dodatek uciekła. Zostawiła tylko swój koc. Nie spodziewałem się, by po niego wróciła.

– Może ci upiec kiełbaskę, Kondziu? – zażartował pan Andrzej.

– A czym się teraz zajmujecie? – usłyszałem Miśka, który wydzierał się do Kajetana, siedzącego po drugiej stronie ogniska. Wiedziałem, że to odpowiedni moment, aby się ulotnić. Powoli wstałem, otrzepując stare dżinsy. Spojrzałem jeszcze na mężczyznę obok mnie z nikłym uśmiechem na ustach.

– Dzięki – odparłem z westchnieniem. – Następnym razem na pewno skorzystam – dodałem w żartobliwym tonie i ruszyłem w stronę zabudowań. Pan Andrzej nic nie powiedział, nie zapytał, dokąd się wybieram.

Było mi wszystko jedno, czy reszta towarzystwa zanotowała moje zniknięcie. Misiek, pewnie nieświadomie, rozpoczął temat rozmowy, w której ja nie miałem ochoty uczestniczyć. Nie chciałem dyskutować o pracy ani nawet o tym słyszeć. Zachowałem się jak tchórz i uciekłem – bardzo dojrzale, nie ma co.

Instynktownie skierowałem się do kuchni. Niespiesznie stawiając kroki, usłyszałem odgłosy z pomieszczenia na końcu korytarza – dały mi one do zrozumienia, że obrałem dobry kierunek. Zakradłem się jak kot i przystanąłem przy wejściu. Słuchałem – obijanie się szklanek i talerzy o siebie, czajnik, w którym właśnie zagotowała się woda, a nawet szuranie butów o podłogę. Mimowolnie się uśmiechnąłem. Wszedłem do kuchni, oczywiście w pierwszym momencie nie zostałem przez Hankę zauważony, dlatego poczekałem, aż odłoży talerz do szafki i dopiero wtedy zapytałem cicho:

– Co ty tutaj robisz?

Hanka naprędce odwróciła się, na mój widok położyła dłoń w okolicy serca i głęboko wciągnęła powietrze. Zbliżyłem się do niej, bez skrępowania taksując wzrokiem. Bluza Michała nie dodawała jej uroku, za to kuse szorty – jak najbardziej. Na sekundę dłużej zatrzymałem wzrok na jej nogach.

– Wystraszyłeś mnie – powiedziała, ale bez pretensji w głosie, którą spodziewałem się usłyszeć. – Sprzątam trochę, nie widzisz?

Wzruszyła ramionami, niby od niechcenia, ale chwilę później nerwowo odgarnęła na plecy swoje jasne włosy. Nawet ich nie spięła, jak mogłem tego wcześniej nie zauważyć? Jeden zagubiony kosmyk Hanka powoli włożyła za ucho, nie wiedząc, co zrobić, gdy zapadła między nami chwila krępującej ciszy.

– Unikasz mnie? – zapytałem wprost.

– Ja? Ciebie? Nie, skądże!

Oczywiście, że tak. Nawet jeśli sekundę wcześniej pojawiły się wątpliwości, to niepewny głos Hanki je rozwiał. Zagryzła wargę, przestała, gdy dostrzegła, że tym samym przyciągnęła moją uwagę. Zacisnęła usta. A później znowu je zagryzła.

– Coś się stało? – spytała niepewnie.

– Mógłbym cię teraz pocałować – wypaliłem bez zastanowienia. Popatrzyłem w jej oczy, ale ona szybko odwróciła wzrok. Delikatnie się uśmiechnęła. Z uśmiechem wyglądała zdecydowanie lepiej. Zarumieniła się lekko. Sam się trochę zmieszałem, na moment odrywając od niej wzrok. – To pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy.

– To bardzo miłe z twojej strony – odparła Hanka. 

Czy mogłem usłyszeć coś gorszego z jej ust? Coś bardziej pozbawionego wyrazu i mdłego? Miałem nadzieję, że pod tą maską kurtuazji czaiły się prawdziwe emocje. Hanka nie fuknęła, nie obraziła się, nie mogłem się z nią podroczyć, aż ostatecznie rzuciłaby we mnie jednym z talerzy. Czy tak nie zachowałaby się Hanka, którą znam? Bo ta stojąca przede mną dziewczyna pilnowała się na każdym kroku. Mogła sama wyjść z inicjatywą, uznając moje słowa za konkretną propozycję. Nic z tego. Zamiast tego staliśmy jak dzieci w podstawówce na szkolnej dyskotece, a ja czułem się jak nieśmiały dziesięciolatek, który poprosił Hankę do tańca. Albo zapytał o chodzenie i dostał kosza. Mój wyraz twarzy musiał być wymowny, skoro odezwała się pierwsza.

– No, dobra, przyszedłeś tutaj po to, aby mi to powiedzieć, tak? – powiedziała, unosząc jedną brew. Na jej ustach czaił się wymuszony uśmiech.

Wahałem się sekundę, zanim zrobiłem krok w kierunku Hanki. Dwa kolejne były już łatwiejsze, tak samo splecenie ze sobą naszych palców. Hanka przyglądała się, co robię, podążała wzrokiem za moją ręką, a ja czekałem cierpliwie, aż wreszcie spojrzy mi w oczy. Była spięta. Zaskakująco szybko zdążyłem się przyzwyczaić do jej swobodnego zachowania wobec mnie, dlatego teraz pomyślałem, że coś musiało się zmienić w ciągu dnia. Zacząłem się nawet martwić – nie o to, że wróci dawna Hanka, ale że naprawdę coś ją trapi.

– A nie pomyślałaś, że przyszedłem to zrobić? – wyszeptałem jej do ucha. – Tak jak teraz?

Mimo rosnących wątpliwości pochyliłem się w stronę Hanki, odruchowo wciągnąłem jej zapach do płuc. Wolna ręka wylądowała na biodrze dziewczyny, później powędrowała na plecy pod tę okropną bluzę. Gdy nasze usta miały się zetknąć, Hanka odwróciła twarz, by za moment zwiększyć odległość między nami. Odsunęła się pół kroku w tył. Może i wciąż trzymałem ją za rękę, ale ona myślami była daleko ode mnie.

– Konrad, proszę cię – zaprotestowała. – Mieliśmy porozmawiać, a za każdym razem… 

Westchnęła przeciągle, wtedy lekko zacisnąłem szczękę. Wcześniej Hanka rzucała tekstem o wykorzystywaniu i wciąganiu do łóżka, a kiedy ten tekst się wyświechtał, znalazła sobie nową regułkę – rozmowę. Zdawałem sobie sprawę, że wcale nie byłem dobry w rozmawianiu, ale jednocześnie wątpiłem, czy Hanka potrafi rozmawiać z kimkolwiek. To nie wróżyło dobrze. Hanka o tym wiedziała, jednak uparcie starała się postawić na swoim.

– Za każdym razem… co? – zapytałem z irytacją, nawet tego nie ukrywałem. Hanka wyplątała się z lekkiego uścisku moich palców. Przekląłem w duchu.

– Odkładanie tego w nieskończoność nie ma sensu – odparła całkowicie przekonana o słuszności swoich słów. – Okazuje się, że mam ci naprawdę dużo do powiedzenia – przyznała. Próbowała się uśmiechnąć w życzliwy sposób, nie wyszło. – I ja nie chcę czekać. Chcę wiedzieć, na czym stoję. To chyba nie powinno cię dziwić, prawda?

– Jasne – przytaknąłem.

Zdławiłem sobie chęć powiedzenia, co myślę. Później tego pożałowałem.

– Herbaty? – zapytała. Odwróciła się, podchodząc do czajnika. Odparłem, że nie chcę.

Hanka nalała wrzątku do wcześniej przygotowanego kubka. Zanim rozsiadła się przy stole, zdążyłem się zniecierpliwić. Skrzyżowałem ręce na piersi, zagryzłem policzek od środka, cały czas powstrzymywałem się, aby nie powiedzieć czegoś nieodpowiedniego. Jednak z dwojga złego wolałem zadziwiająco spokojną Hankę niż atak histerii.

– Trochę myślałam o tym, co chciałabym ci powiedzieć – zaczęła. Mówiła rzeczowo, powoli. Na pewno ułożyła sobie tę rozmowę w głowie, dlatego tak starannie dobierała każde słowo. Zachowywała się zupełnie jak nie ona. – Czasem przebywanie wyłącznie w swoim towarzystwie i głupie zmywanie potrafią dobrze wpłynąć na uporządkowanie myśli – zaśmiała się.

– Czyli mnie unikałaś – wywnioskowałem. – Unikałaś, żeby móc trochę pomyśleć o nas – doprecyzowałem.

Hanka nie przytaknęła, ale też nie zaprzeczyła. Próbowała mnie zabić wzrokiem. Zmarszczyła brwi, a na jej twarzy w pełni wymalował się grymas, który chwilę wcześniej próbowała ukryć pod wymuszonym uśmiechem. Zaczęła bardziej przypominać siebie – dziewczynę, którą dobrze znałem, tę, którą tak często ponosiły emocje.

W końcu zlitowałem się nad Hanką. Rozluźniłem się, wsadziłem ręce do kieszeni i usiadłem przy stole, zachowując jednak dystans. Jedno krzesło między nami musiało jej wystarczyć. Zresztą mnie też była potrzebna odrobina swobody. Kiedy Hanka oderwała ode mnie wzrok, skupiła się na zdmuchiwaniu pary znad kubka.

– Kiedy tu przyjechałam, chciałam wszystkich pozabijać – mówiła dalej, tym razem już mniej pewnie. – Z żalu. Doszłam do wniosku, że Czarek wcale nie złamał mi serca. To, co się wydarzyło, było czymś w rodzaju życiowej katastrofy, a nie zawodu miłosnego. Uświadomiłam sobie, że wszyscy dookoła mieli rację, że on nie jest dla mnie, że dosłownie przy nim umierałam i przestaję być sobą. Musiałam mu rozbić wazon na głowie, żeby zrozumieć, jak bardzo przy nim jestem martwa w środku.

Hanka jęknęła i zrobiła długą pauzę. Wzięła naprawdę głęboki oddech. Zbierała myśli, a ja nie chciałem jej przerywać. 

– To brzmi tak beznadziejnie. Wiesz, kiedy zobaczyłam, że również zjawiłeś się w Pożarowie, poczułam, że w stosunku do ciebie żywię podobne uczucia, co do Czarka. Żal, że nie wyszło. Że mnie wykorzystałeś, a ja byłam naiwna i nawet nie zaprotestowałam. Że ten jeden jedyny raz z tobą niczego mnie nie nauczył i dałam się wykorzystać temu idiocie. Tylko że trudno jest przyznać się przed sobą, szczególnie kiedy wina leżała również po mojej stronie. W końcu byłam bierna i nie zawalczyłam o siebie. Ale ja musiałam znaleźć winnego całej sytuacji, a ty nadawałeś się idealnie – powiedziała z naciskiem, wreszcie odważając się na mnie spojrzeć.

Przez cały czas nie odrywałem od niej wzroku – to był jedyny sposób, w jaki w tamtej chwili mogłem być wdzięczny za jej szczerość.

– I wszystko byłoby inaczej, gdybyś ty nie był… tobą. Gdyby nie słabość, którą mam do ciebie od zawsze. Wyżyłabym się i by mi przeszło, prawda?

Nie odpowiedziałem. Hanka nie mogła wymusić na mnie odpowiedzi, żadnej.

– Gdybym wiedziała – bąknęła – że ty masz taką samą słabość do mnie… 

– Hanka – przerwałem jej nagle. Nie chciałem, żeby zaczęła się rozklejać. Nie dała mi jednak szansy dojść do słowa.

– Widzisz – pisnęła nieprzyjemnie – chcę wiedzieć, jak to między nami jest. I czy niektóre rzeczy nie wynikają wyłącznie z tego, że utknęliśmy tutaj na końcu świata i z braku laku ci wystarczam – mówiła coraz szybciej, coraz bardziej nerwowym głosem. – Czy to, że zaprosiłeś mnie na ślub, nie wynika z tego, że byłam wyłącznie mniejszym złem? I czy gdyby znów nie pojawiła się tutaj Ola, nie przespałbyś się z nią ponownie?

Otworzyłem usta, chcąc coś powiedzieć, ale nie za bardzo wiedziałem, co właściwie mógłbym. Nie wiedziałem też jak. 

Hanka mówiła dalej. Z jednej strony nie musiałem się tłumaczyć, ale z drugiej nie wiedziałem, czy nadal chcę wysłuchiwać tyrady. O ile na początku potrafiłem zrozumieć jej żal, tak teraz trudniej było znieść kolejne oskarżenia.

– Dowiedziałam się o Oli przypadkiem, z podsłuchanej rozmowy. Byłam wściekła, zazdrosna, a jednocześnie wiedziałam, że nic sobie nie obiecywaliśmy i nie powinnam się o to złościć. Tylko że wystarczyło kilka twoich miłych słów przed moim wyjazdem do domu i zaczęłam żałować, że nie spróbowaliśmy zrobić czegoś na poważnie. – Znów wbiła wzrok w swój kubek. – Tak szczerze, wróciłam do Pożarowa wyłącznie dla ciebie – dodała pretensjonalnym tonem. – Chociaż cholernie boję się spotkania z Czarkiem, dalsze odseparowanie od świata nie było mi do życia tak potrzebne, jak twoja obecność. I teraz mi nie przerywaj, błagam – poprosiła, chociaż ja wcale nie miałem zamiaru się odzywać.

Hanka wstała, zrobiła kilka kroków, a później zastygła na środku kuchni, stojąc do mnie tyłem. Przez dłuższy moment milczała. Ręce miała przy twarzy. Chyba próbowała ubrać w słowa to, co kotłowało jej się w głowie. Podniosłem się z krzesła i zbliżyłem się do niej. Zaryzykowałem, kładąc dłonie na jej ramionach. Na szczęście nie zareagowała gwałtownie, tylko lekko się wzdrygnęła. Wtedy naiwnie pomyślałem, że wszystko będzie dobrze.

– Chciałam ci zrobić na złość – oznajmiła. – I to byłaby piramidalna głupota. – Przesunęła się o krok do przodu i potem odwróciła twarzą do mnie. Straciła całą tę pewność siebie, która towarzyszyła jej na samym początku. – Całowałam się z Kowalem – wyszeptała, odruchowo mocniej otulając się bluzą.

– Wiem, widziałem – odparłem nad wyraz spokojnie. Pamiętałem, jak obserwowałem ich ukradkiem z siodlarni.

– Nie mogłeś tego widzieć, było przecież ciemno – zdziwiła się, marszcząc czoło. – Śledziłeś Kowala? – zapytała, nadal nie kryjąc zdumienia. – Odszedłeś od ogniska, aby zobaczyć, że poszedł za mną i całował się pod stajnią? Tuż przed tym, jak zaskoczył nas deszcz i zaczęła się burza?

Dotarło do mnie, że myśleliśmy o dwóch różnych sytuacjach. Chętnie wyzwałbym się od idiotów, bo poczułem się zazdrosny o sytuację tuż przed wyjazdem Kowala, kiedy tak naprawdę chodziło o coś poważniejszego. I to była ta rzecz, którą Hanka tak usilnie starała mi się przekazać.

Nic nie odpowiedziałem. Jakimś cudem zdołałem ugryźć się w język, mimo że coś się we mnie zaczynało gotować. Trudno było ukryć przed Hanką tę zazdrość. Zauważyła ją. Spoglądała na mnie z lekką obawą.

– Chciałam się z nim przespać – oświadczyła poważnie. – Na złość tobie, Konrad. Może przypadkiem, ale to, że spiknęliśmy się po ciemku pod stajnią, miało być tylko preludium do tego, co miało nastąpić potem. Rozumiesz, co mam na myśli? Boże, to brzmi beznadziejnie – wymruczała ciszej, bardziej do siebie. – Nie wiem, czy to można porównać z twoim sypianiem z Olą. Może tak. W końcu dla mnie już zwykły pocałunek wiele znaczy – zauważyła z nutą ironii w głosie. Odebrałem to jako kolejny przytyk w moją stronę.

– Jak to miałaś przespać się z Kowalem? – zapytałem z naciskiem, skupiając się tylko na tych kilku słowach. – Podrywał cię? Uwodził? Używał tych swoich czarodziejskich sztuczek?

– Skądże – zaprzeczyła Hanka szybko, jakby mówiła o całkowicie oczywistej rzeczy. – To on odwiódł mnie od tego pomysłu – dodała znacząco, podkreślając tym samym, że rzeczywiście chciała mi zrobić na złość.

Nie sądziłem, że Hanka byłaby do tego zdolna.

– Nie patrz tak na mnie, Konrad. Tak, to prawda. Twój kolega uznał, że nie zaciągnie mnie do łóżka właśnie ze względu na ciebie. Znaczy ze względu na mnie, bo przecież ja wolałabym z tobą, a on miałby tylko być… Chodziło o moje pobudki. Ach, zresztą nieważne – powiedziała ze złością, lekko zaciskając pięści, bo z trudem się wysławiała. Hanka zamknęła na chwilę powieki, a kiedy podniosła na mnie wzrok, zauważyła na mojej twarzy coś, czego sam nawet nie byłem świadom. – Co? Nie podejrzewałbyś Kowala o to, że odmówiłby dziewczynie, nie? Więc uznaj, że ja i Kowal to tak jak ty i Ola. Rozumiesz? Dlatego pytałam, czy jesteśmy kwita. A sądząc po twojej minie, jesteśmy.

– To chciałaś mi powiedzieć, tak? – spytałem dla pewności, starając się mówić spokojnie. Nie sądziłem, że ta rozmowa będzie tak wyglądać. 

– To tylko jedna z kilku rzeczy – przyznała, a mnie zapiekło w gardle. – Skoro jednak poruszyłam temat Kowala, trochę rozmawialiśmy… 

– Nie dało się nie zauważyć – wymsknęło mi się, zanim zdążyłem się ugryźć w język.

Hanka prychnęła. Nasze spojrzenia się skrzyżowały. Nawet chłód w jej oczach nie był w stanie ugasić narastającej we mnie złości. Na nic zdały się wcześniejsze starania, skoro wróciliśmy do punktu wyjścia. Miałem jednak pretensje wyłącznie do siebie, sam bowiem przyczyniłem się do zaistnienia tej kuriozalnej sytuacji.

– Mimo że odwiódł mnie od pomysłu robienia tobie na złość… – zawahała się. – Chociaż chyba lepiej brzmi wyładowania mojej frustracji. Och, mniejsza z tym. – Hanka machnęła ręką. Tak, zdecydowanie nie obchodziły mnie takie szczegóły. – Kowal powiedział mi, że ostatnią rzeczą, której teraz szukasz i która jest ci teraz potrzebna, jest miłość – wzdychnęła. – Masz dosyć problemów z kobietami, więc wolisz je sobie na razie odpuścić. Uporządkowanie życia jest ważniejsze. Czy to prawda?

– Dokładnie z takim przekonaniem przyjechałem do Pożarowa – przyznałem.

– Więc, proszę, powiedz mi – zażądała – co ze mną? Jak w tej sytuacji mogłeś pozwolić mi uwierzyć, że uda nam się stworzyć coś poważnego?

Chciałem zapytać, kiedy dałem jej taką nadzieję, jednak się powstrzymałem. Kogo chciałem w tej sytuacji oszukać? Wziąłem głęboki wdech. Teraz to ja szukałem w głowie słów, które ukazałby wszystko bez cienia wątpliwości.

– Podobnie jak ty nie wiedziałem, że cię tutaj zastanę – zacząłem, mówiąc dosyć pewnie. – Nie wiem, jak wyglądałoby te kilkadziesiąt dni, gdybyś nie przyjechała tutaj i nie spotkalibyśmy się ponownie.

– Konrad, powiedz mi – poprosiła z przejęciem – czy istnieje choćby cień szansy, że traktujesz mnie poważnie.

– Hanka – zaskamlałem rozdzierająco.

Nie wiedziałem, co powinienem jej powiedzieć. Miałem pustkę w głowie. Ona oczekiwała ode mnie nazbyt wiele. Nie byłem gotowy na nowe zobowiązania, to prawda, ale też nie chciałem robić wielkiego kroku w tył, kiedy zacząłem zauważać postęp w moich relacjach z Hanką. A przede wszystkim nie chciałem być wobec niej nieszczery. 

– Powiedz mi – nie odpuszczała – że mogę liczyć na to, że kiedyś naprawdę nam wyjdzie.

– Dlaczego w to wątpisz? – zapytałem oskarżycielsko, chyba zbyt ostro, bo w oczach Hanki pojawiły się łzy. Cholernie mi zależało, ale nie wiedziałem, jak to powiedzieć. Chciałem ją przytulić, mieć ją blisko, tylko że Hance to nie wystarczało. Nie chciała zrozumieć, że nie wszystko zawarte jest w słowach. 

– Wiesz, że się w tobie zakochałam, prawda? – Bardziej stwierdziła fakt, niż zapytała.

– Tak, owszem, wiem – wydusiłem z siebie, choć z trudem przeszły mi te słowa przez gardło. – A może tylko dopuszczam do siebie taką możliwość – powiedziałem bardziej do siebie. – Zresztą – żachnąłem się – po prostu wiem, niech to wystarczy.

– Skoro tak, to dlaczego ja wciąż nie wiem, co ty do mnie czujesz? – zapytała wprost, prawie płacząc. Jej pełne pretensji, smutne spojrzenie sprawiło, że odwróciłem wzrok. Nie byłem w stanie patrzeć na Hankę, gdy nie wiedziałem, jak się zachować. Miałem ściśnięte gardło.

– Hania, nie zmuszaj mnie… – wyszeptałem.

Ruszyła z miejsca w stronę wyjścia. Kiedy mnie mijała, chwyciłem ją powyżej łokcia i zatrzymałem przy sobie. Warknęła, żebym ją zostawił, szarpała się, zapominając na chwilę, że ja tak łatwo się nie poddaję i zdoła się wyswobodzić, dopiero gdy jej na to pozwolę. Ujarzmiłem ją w kilka sekund, przyciągając bliżej i łapiąc w pasie. Jedną ręką zdołałem utrzymać dwa drobne nadgarstki. Jej pole manewru było ograniczone, co tylko wzmogło złość.

Nie wiedziałem, co i dlaczego tak naprawdę robię. Może chciałem i jej i sobie coś udowodnić. Gdy tylko twarz Hanki znalazła się w moim zasięgu, połączył nas najbardziej bolesny pocałunek ze wszystkich. Wpiłem się w usta Hanki, zmuszając ją do jakiejkolwiek reakcji. Jej wargi działały na mnie jak narkotyk – miękkie, słodkie, ciepłe i lekko wilgotne. Rozluźniłem uścisk, naiwnie wierząc, że moja bliskość i czułość ją obłaskawią. Zamiast tego Hanka z łatwością uwolniła się, a później przyłożyła mi w twarz z otwartej dłoni.

Czy zabolało? Trochę. Głośniejszy był sam dźwięk uderzenia. Policzek zapiekł, ale bardziej odzywało się dotknięte męskie ego. Nie przez to, że przypierdoliła mi z liścia, bolał całokształt – odrzuciła mnie.

Hanka szybko skierowała się do wyjścia, nie mogłem jednak pozwolić, aby tak po prostu odeszła.

– Jesteś cholernie niesprawiedliwa – zawołałem za nią. Nie sądziłem, że się zatrzyma, chciałem, żeby to usłyszała, ale ona odwróciła twarz w moją stronę, przechodząc już przez próg.

– Dlaczego? – prychnęła z udawaną nonszalancją. Tak naprawdę pobladła i wyglądała, jakby miała zemdleć. Za wszelką cenę chciała jednak mi pokazać, że przestało jej zależeć. Nic z tego.

– Nie powinnaś oczekiwać ode mnie deklaracji.

Nie mając żadnego kontrargumentu, Hanka wyszła, zostawiając mnie samego. Patrzyłem w miejsce, gdzie jeszcze przed momentem stała, jednocześnie słysząc jej szybkie kroki i wiedziałem, że już nie wróci. 

Pozwoliłem sobie na chwilę słabości i dotknąłem piekącego policzka. Musiałem przyznać, że Hanka idealnie wycelowała i dosyć mocno uderzyła, a wyglądało, jakby zrobiła to zupełnie bez wysiłku. Teraz nie dziwiłem się, dlaczego ten cały Cezary stracił przytomność i wyglądał na martwego, gdy rozbiła mu wazon na głowie. Uśmiechnąłem się, starając wyobrazić sobie tę sytuację i jak wiele odwagi kosztowało Hankę takie zachowanie. Przy niej wychodziłem na tchórza, naprawdę. Skubana. Naprawdę byłem z niej dumny. 

Z lodówki wyciągnąłem butelkę piwa, rozsiadłem się przy stole i przyłożyłem lodowate szkło do twarzy. Przyniosło mi to ulgę, przynajmniej fizyczną, bo nadal gotowało się we mnie ze złości. Kilka minut posiedziałem w samotności, później odkapslowałem butelkę i wyszedłem na zewnątrz. Nawet nie zastanawiałem się, czy Hanka dołączyła do chłopaków, miałem to gdzieś – jeśli nie odpowiadało jej moje towarzystwo, niestety to ona miała problem. W zasadzie Hanka sama była jednym wielkim chodzącym problemem. Nie zamierzałem też schodzić jej z drogi. Nie zastałem jej jednak przy ognisku, brakowało też Andrzeja, który widocznie wrócił do domu.

– Piwo mamy tutaj w skrzynce – zauważył Kajetan. Jak zwykle uśmiechnął się złośliwie. Każdy sposób był dobry, żeby komuś dogryźć, to chyba mieliśmy w genach.

– Nawet nie zauważyłem – skłamałem gładko.

– Nie wiesz, gdzie jest Hania? – zapytał Misiek, gdy ponownie rozsiadłem się na pieńku i pociągałem spory łyk z butelki.

– Nie – odparłem lakonicznie, trochę nieprzyjemnie, tym samym ściągając na siebie ciężki wzrok Emila. Starałem się nie zwracać na niego uwagi, chociaż czułem, że sztyletuje mnie spojrzeniem. Ten jeden raz mógłby się na chwilę ode mnie odpierdolić. 

Po dłuższej chwili ponownie zajęło mnie gapienie się w ogień, a w ręku miałem piwo, więc niczego więcej nie potrzebowałem. Rozmowa, już nie dotyczyła pracy, dyskutowali raczej o przyziemnych rzeczach, toczyło się to wszystko gdzieś obok mnie. Czasami się odzywałem, ale raczej słuchałem jednym uchem. Odganiałem też natrętne komary.

Nie minęła godzina, kiedy Emil się zmył. Wierny Szarlej podążył za nim. Niedługo po nim ulotnił się Michał; przypuszczałem, że mogło to mieć jakiś związek z długą nieobecnością Hanki. Jeszcze raz mnie o nią zapytał, ale nie otrzymał konkretnej odpowiedzi, co mu się nie spodobało. Michał zezował na mnie, nie dało się nie zauważyć lekkiej pretensji w jego spojrzeniu. Nie był głupi, więc na pewno domyślił się, że miałem z Hanką spięcie.

– Chcesz wypić czwarte? – usłyszałem Kajetana. Przeniosłem wzrok na niego, nie do końca rozumiejąc, o czym mówi. Pokazał mi butelkę, którą dzierżył w dłoni. Nawet nie zauważyłem, kiedy prawie pochłonąłem trzecie piwo.

– Ja bardzo chętnie – rzuciłem – ale co na to twoja narzeczona, że ty się upijasz?

Kajetan zaśmiał się szczerze i wyciągnął sobie ze skrzynki butelkę. Wstałem z pieńka, opróżniając butelkę do końca i chwyciłem za kolejną. Tak się akurat złożyło, że została ostatnia. Spocząłem w miejscu, gdzie wcześniej siedział Emil. Ognisko już bardziej się tliło, dawało coraz mniej światła, a na dworze zapadał zmrok. W dodatku nikt nam nie przeszkadzał, idealnie.

– Ja jestem na urlopie, Konrad – przypomniał. – Kasia nie musi o tym wiedzieć. Gdybym chciał, zabrałbym ją ze sobą.

– Dlaczego nie przyjechała? – zapytałem z czystej ciekawości, podrzucając swój kapsel.

– Należy mi się trochę odpoczynku również od niej – zażartował. – A tobie? – rzucił. – Od czego teraz odpoczywasz?

Uśmiechnąłem się pod nosem. Dobrze wiedziałem, czego dotyczyło to pytanie, dlatego ociągałem się z odpowiedzią.

– Dobry tatuś już ci wszystko opowiedział – powiedziałem w podobnym tonie. Kajetan nie zaprzeczył. Zdziwiłbym się, gdyby to zrobił. – Po co tutaj przyjechałeś? – spytałem jeszcze, porzucając złośliwy ton. 

– Zmotywować cię – odparł całkiem poważnie, rzucając mi srogie spojrzenie. Zaśmiałem się w głos. Nie mógł wymyślić głupszej odpowiedzi.

– Nie bądź śmieszny, Kajetan – mruknąłem pobłażliwie. – Przynajmniej ty mógłbyś być ze mną szczery.

– Jestem – zaznaczył, po czym popił piwem. Zrobiłem dokładnie to samo. – Szczerze, tak? Zaprosił mnie rzeczony tatuś. Powiedział, że pewien młody człowiek chce sobie zmarnować życie. Powiedział to dokładnie w ten sposób. Nawet nie musiał wspominać twojego imienia, żebym wiedział, o kogo chodzi – dodał groźnie.

– A ty nie mogłeś przejść obok tego obojętnie i ruszyłeś na ratunek, prawda? – zakpiłem. Bycie dupkiem wychodziło mi dziś bardzo sprawnie, nawet nie musiałem się wysilać. 

– Nie zachowuj się jak gówniarz – warknął na mnie Kajetan. Wstał z miejsca, podszedł dwa kroki i stanął przy mnie. Górował nade mną, ale nie przejąłem się specjalnie jego przewagą. – Nie rozmawiasz z Emilem, nie musisz zgrywać palanta. Prosiłeś mnie przed chwilą o szczerość, ja mogę wyłącznie poprosić o to samo.

– Co nieszczerego powiedziałem? – zapytałem szczerze zdziwiony.

– Zaraz ci wpierdolę – pogroził. Zdusiłem w sobie chęć zaśmiania się, bo Kajetan mówił całkiem poważnie. – Na początek przyjebię ci w tę twoją buźkę.

– Już dziś dostałem – wyznałem bez chwili namysłu. Podniosłem się na ciężkich nogach, przestałem czuć się komfortowo, gdy Kajetan nade mną sterczał i straszył przemocą. – Widocznie sobie zasłużyłem samym byciem Konradem Czyżewskim.

– To mnie akurat nie dziwi. – Teraz on zadrwił. Odetchnął i po chwili zapytał już poważniej: – Dlaczego nie zadzwoniłeś i nie powiedziałeś, co się stało w Warszawie?

– Myślisz, że naprawdę chciałem opowiadać naokoło, że posuwałem żonę starego?

– Mnie mogłeś – odparł z pretensją. Usiadł wreszcie. – Poza tym chodzi mi o brak pracy, śmiało mogłeś mi powiedzieć, na czym stoisz.

– I poprosić, żebyś mnie przygarnął pod swoje skrzydła – dokończyłem z wyrzutem. – To była ostatnia rzecz, której chciałem – liczyć na twoją pomoc i łaskę, bo tak byłoby najłatwiej.

– Ostatecznie i tak zrobił to Emil – przypomniał mi Kajetan, tym samym rozwiewając ostatnie wątpliwości. Przez chwilę myślałem, że zjawił się tu z własnej woli, ale koniec końców przeważyła inicjatywa Emila.

– Zapraszasz mnie do siebie – wywnioskowałem. – Skąd wiesz, że skorzystam z twojej propozycji?

Kajetan potrząsnął głową i się zaśmiał. Wziął spory łyk piwa, a kiedy go przełknął, wyszczerzył się do mnie.

– Teraz ty mnie rozśmieszyłeś – stwierdził. – Konrad, ja nie przyjechałem cię o nic prosić, tylko cię zabrać. To akurat mój własny pomysł – dodał z dumą w głosie. – Emil chciał, żebym przemówił ci do rozsądku, bo sam już nie wiedział, co z tobą zrobić. Ani prośby, ani groźby na ciebie nie działały, więc ja przechodzę od razu do czynów. Mówię śmiertelnie poważnie, Konrad. Spakujesz się, a ja zabiorę cię do Torunia. Nie od razu, w końcu aż tak nie musimy się spieszyć – zaznaczył na koniec.

– Aż tak?

– Góra dwa dni – doprecyzował. To oznaczało mniej więcej tyle, że najlepiej, abyśmy zaczęli się zbierać od razu. 

– Powinienem coś powiedzieć?

– Tak – przytaknął. – Na przykład: Kajetan, jesteś wspaniałomyślny. A tak serio, siedzimy tutaj przy ognisku, które już dogasa, przy piwie, które niestety się kończy, więc na dzisiaj darujmy sobie poważne tematy – zaproponował lekko. – Jutro o tym pogadamy.

Ognisko się tliło, nie chcieliśmy siedzieć dłużej w jednym miejscu, więc wybraliśmy się z Kajetanem na spacer. Bardzo nierozsądnie, szczególnie że było już naprawdę ciemno, ale w tym lekkim pijackim amoku przechadzka do lasu wydawała nam się całkowicie normalnym pomysłem. Kajetan rozpatrywał jeszcze zgarnięcie Michała, ale stwierdziłem, że mój brat jest za młody na nasze towarzystwo, a on, całkowicie tym rozbawiony (w końcu mimo wszystko byłem z Miśkiem w podobnym wieku) mi przytaknął.

– Na pewno poruszyłby temat Hanki – dodałem – a ja wcale nie chcę o niej rozmawiać.

– Urocza blondynka namąciła ci w głowie? – zainteresował się Kajetan, uderzając mnie pięścią w ramię. – Zakochałeś się?

– Nie chcę o tym gadać – powiedziałem z naciskiem.

– To przestań o niej myśleć. 

– Nie myślę – wycedziłem przez zęby.

– To czego się tak wkurzasz? – zaśmiał się.

Ostatecznie trochę zgubiliśmy się w ciemności, narobiliśmy też hałasu, ale wróciliśmy bez większych szkód. Bardziej niebezpieczne od mrocznego zagajnika okazały się schody, po których wspinałem się po ciemku i nabiłem sobie siniaka. Skończyło się na tym, że wylądowałem w łóżku po drugiej w nocy.

Obudziłem się z lekkim bólem głowy. Odczuwałem delikatny dyskomfort fizyczny, chociaż bardziej dokuczał mi kac moralny po wczorajszej rozmowie z Hanką. Czułem niesmak. Wieczorem zdołałem się wyluzować, ale po przebudzeniu powróciła złość. Najbardziej przeszkadzał mi jednak fakt, że się przejmowałem i zbyt dużo o tym myślałem.

Na stole kreślarskim dostrzegłem mój telefon. Uznałem, że z czystej przyzwoitości sprawdzę, czy ktoś się do mnie nie dobijał. Nie przypuszczałem, że ktokolwiek mógłby się ze mną kontaktować, więc zdziwił mnie SMS od Sary. Zmełłem przekleństwo pod nosem i nie było ono ładne. Wiadomość dostałem poprzedniego dnia około osiemnastej, więc dosyć długo musiała czekać na odpowiedź. Zastanawiałem się, czy w ogóle powinienem odpisywać.

Konrad. Trochę mi głupio, że nie mam odwagi do ciebie zadzwonić i wysyłam smsa. Przemyślałam naszą ostatnią rozmowę, trochę mnie poniosło. Chciałabym Cię przeprosić. Nie chcę tracić kontaktu z Tobą na kolejne kilka lat.

Oczywiście – Sara doszła do wniosku, że ją poniosło; złośliwie stwierdziłem, że nie dało się tego nie zauważyć podczas naszej wymiany zdań. Rozbawił mnie jednak brak wzmianki o tym, że to ja miałem rację. Sara napisała bardzo bezpieczną wiadomość. Wypadałoby odpisać, więc tylko napisałem:

okej 

Nie zdziwiłem się, kiedy w kuchni zastałem Hankę. Rzuciłem krótkie przywitanie, coś tam nawet odburknęła. Popatrzyła na mnie z pozowanym obrzydzeniem i zasiadła przy stole ze swoją herbatą i kanapkami. Nalewałem wody do czajnika, gdy w kieszeni zadzwoniła komórka.

Mogłabym wpaść kiedyś do Pożarowa?

Zaśmiałem się na głos, czytając. Oczywiście ściągnąłem na siebie spojrzenie Hanki. Łypnąłem na nią i pomyślałem, że właśnie zazdrości osobie, która do mnie napisała. Tak naprawdę nie miała czego.

jasne – odpisałem tylko.

– Co jest, gówniarzu? – Do kuchni wpadł Kajetan i zawołał już na wejściu. Trochę się wystraszył, kiedy zauważył pałaszującą śniadanie Hankę. – Wybacz. Dzień dobry, pani. Smacznego.

– Dzień dobry – odpowiedziała mu z pięknym uśmiechem. Zagapiłem się na nią, na szczęście tego nie zauważyła, bo chwilowo dla niej nie istniałem. Kiedy Hanka ponownie skupiła się na jedzeniu, Kajetan do mnie podszedł i wyszeptał rozbawiony: 

– Rób szybko kawę i nie gap się tak na nią.

Mimo jego rady zerknąłem na Hankę. Może gdyby wiedziała, że to jedno z naszych ostatnich spotkań, nie udawałaby obrażonej. Z drugiej strony o ile łatwiej było mi ją tutaj zostawić, kiedy taką zgrywała i działała mi na nerwy. 

Telefon zapiszczał raz jeszcze.

Może być pod koniec tygodnia? :)

Koniec tygodnia wydawał się naprawdę odległy, ze względu na to, co miało się wydarzyć w moim życiu. Kajetan wymierzył mi kuksańca i prawie upuściłem telefon. Ze satysfakcją, ale też z lekkim żalem wystukałem i wysłałem:

może być