26. Różne bajki

Hanka

Kiedy się obudziłam, w łóżku leżałam już sama. Powoli odwróciłam się i spod zaspanych powiek popatrzyłam na miejsce, gdzie wcześniej leżał Konrad. Zagryzłam policzek od środka. Trochę było mi smutno, że mnie zostawił i ten poranek nie stał się pretekstem do rozmowy. Z drugiej strony wciąż zdawałam sobie sprawę, że pewnie nasza konfrontacja (bo tak mogłam to nazwać) zakończyłaby się fiaskiem. Naprawdę nie wiedziałam, czy potrafiłam z Konradem rozmawiać – tak szczerze i bez ukrywania uczuć. 

Najbardziej obawiałam się, że czułam do niego znacznie więcej niż on do mnie; ja oczekiwałam czegoś dojrzałego, opartego na szczerości, zaufaniu i prawdziwych uczuciach, a Konrad… Cóż, tego nie wiedziałam. 

Wygrzebałam się z łóżka i odruchowo zerknęłam w lustro – wyglądałam strasznie z lekko opuchniętymi powiekami i odciśniętym śladem poduszki na policzku. W dodatku moje włosy przypominały coś na kształt gniazda, oczywiście tylko te, które jeszcze przytrzymywała gumka, bo reszta żyła własnym życiem wokół głowy. Zombie przy mnie było Miss Universe. W takim stanie nie chciałam pokazywać się nikomu. 

Spojrzałam na wyświetlacz telefonu, do którego wciąż nie mogłam się przyzwyczaić. Zbliżała się jedenasta. Zdziwiłam się, że spałam aż tak długo. Przy okazji znalazła się przyczyna mojego fatalnego wyglądu – kilka godzin w łóżku za dużo.

Doprowadziłam się do znośnego stanu i postanowiłam wyjść na zewnątrz. Cisza jak makiem zasiał, nieco mnie przerażała. Razem z panem Andrzejem powinno się tutaj kręcić czterech facetów i pies. Już wyobrażałam sobie, że porwali ich kosmici albo zakatrupili zawistni sąsiedzi. 

Po wyjściu z hoteliku najpierw zajrzałam do siodlarni – pusto, nawet nie grało radio, co oznaczało, że stajenny dzisiaj się nie zjawił. Cóż, w końcu była niedziela, trudno się dziwić. Postanowiłam przez jakiś czas pobyć sama ze sobą. Ruszyłam dobrze znaną mi ścieżką wzdłuż padoków, modląc się, abym bliżej lasu również miała zasięg i nie zaskoczył mnie żaden Czyżewski.

Kroczyłam powoli, przez chwilę gapiąc się na swoje buty. Wyciągnęłam telefon – wcześniej zapisałam kilka najpotrzebniejszych numerów, oczywiście nie zapomniałam o Indze. Odebrała po kilku sygnałach.

– Hej, tu Hania. Co robisz? – zapytałam, gdy tylko Inga mruknęła do słuchawki. – Szykujesz obiad?

– Któż to dzwoni – usłyszałam po chwili nutę kpiny. – A dla twojej informacji, moja droga, ja w przeciwieństwie do ciebie jestem nowoczesną kobietą i dziś jem mojego niedzielnego schaboszczaka na mieście. Idę też na zakupy, gdyż my tu w mieście mamy sklepy – odpowiedziała udawanym teatralnym tonem. – A jak tam na wsi?

Zaśmiałam się w duchu. Inga tak cholernie zazdrościła mi Pożarowa, że słyszałam to nawet przez telefon. Nawet nie potrafiła mi wybaczyć, że moi rodzice mieszkają za miastem, a ja mogę tam jechać, gdy chcę trochę odpocząć od wielkomiejskiego gwaru. Inga kisiła się w Poznaniu i z trudem znosiła upały. Jednak ja nie znalazłam się w Pożarowie bez powodu, chociaż pewnie obie zdążyłyśmy już zapomnieć, że przywiózł mnie tu Emil tuż po rozstaniu z Czarkiem; Inga nie chciałaby przeżywać podobnego scenariusza, by móc skorzystać z uroków wsi.

Ja jednak jej też odrobinę zazdrościłam. Mogła wyjść z domu o każdej porze i nie martwić się obiadem, bo w wielu miejscach najadłaby się za nieduże pieniądze albo po prostu wyskoczyłaby na zakupy. Zaraz, zaraz… Kiedy ja ostatnio robiłam coś podobnego? Chyba jeszcze przed związkiem z Cezarym – to tak jak w innej epoce. Jak to możliwe, że prawie zdążyłam zapomnieć o moim beztroskim życiu?

I jak to się stało, że tak po prostu nie mogłam do tego życia wrócić?

– Żar leje się z nieba, śmierdzi koniem, wszędzie jest pełno robactwa – zaczęłam opisywać. – Nuda. Możesz albo pucować oficerki, albo pucować wierzchowca. Zapas lektur się kończy. 

– Uroczo – wymamrotała Inga z lekką ironią. – A faceci jacyś są? – zapytała po chwili z większym entuzjazmem. Wyobrażałam sobie, że Janek siedzi gdzieś obok i właśnie rzuca Indze mordercze spojrzenie, a ona pokazuje mu język. Tak, zdecydowanie tak musiało to wyglądać!

– Pewnie, całe mnóstwo – westchnęłam – właśnie dlatego do ciebie dzwonię.

– O! Lgną jak to robactwo? – zaśmiała się. Dla niej był to powód do żartów, a ja zastanawiałam się, gdzie moje cholerne poczucie humoru. – Może powinnaś zaopatrzyć się w spray przeciw insektom?

– A żebyś wiedziała – wycedziłam przez zęby.

– Co…? – jęknęła nieprzyjemnie. Może w moim głosie coś dało Indze do zrozumienia, że naprawdę miałam na myśli jakąś plagę. Uroczą, naładowaną testosteronem, ale nadal plagę. W końcu odciskała piętno na mojej psychice i stawała się uciążliwa, no nie? – W zasadzie ilu ich tam powinno być? Każdy Czyżewski miesza ci w twojej blond główce?

Zamilkłam. Trochę tak było. No, dobra, Michał mieszał najmniej. To, że nie potrafiłam rozgryźć Emila, nie było ważne. Konrad natomiast miał swoją bajkę. Postanowiłam pominąć odpowiedź na to pytanie. Zamiast tego chciałam rzucić uwagą na temat kwiatka, którego właśnie mijałam. Inga nie zraziła się chwilą ciszy i kontynuowała:

– Ilu ich tam powinno być, a ilu ty ich tam masz?

– Pogubiłam się w rachunkach – odparłam pół żartem, pół serio.

– Powiedz wprost, Hania – poprosiła zniecierpliwiona. – I powiedz, proszę, że nie zrobiłaś niczego głupiego.

Zaczęłam od rozdzierającego westchnięcia, a później było tylko gorzej. Dobrze, zadzwoniłam do niej, ale może nie powinnam tego robić bez planu ułożonego w głowie. Opowiedzieć w kilku słowach to, co działo się ze mną ostatnio, naprawdę nie było proste.

Rozejrzałam się, obróciłam wokół własnej osi, a ostatecznie spojrzałam w niebo. Piękne, bezchmurne niebo. Niestety nie znalazłam w tym błękicie odpowiedzi na dręczące mnie pytania.

– Niestety nie mogę tego obiecać – zaczęłam niepewnie. – A facetów jest dwóch. Znaczy tych mieszających w głowie, bo tak ogólnie, to jest ich znacznie więcej. W życiu na przykład. Taki Stasiek się ostatnio napatoczył i chyba też mi trochę namieszał w głowie. W życiu znaczy – poprawiłam się. Inga coś zaczęła mówić, ale szybko kontynuowałam. – Wracając jednak do tych dwóch, to nie ma ich dwóch obecnie, jest tylko jeden… 

– Co? Hanka, co ty ściemniasz?! – przerwała mój słowotok, uwalniając mnie od dalszego brnięcia w ten bełkot. – Gadasz totalnie od rzeczy. Piłaś coś?

Kolejne westchnięcie. Wchodziło mi to w nawyk.

– Prawie przespałam się z przyjacielem Konrada – wypaliłam prosto z mostu. Robiąc to zupełnie bez zastanowienia i wyrzucając z siebie, poczułam nagły przypływ ulgi. W przeciwieństwie do Ingi, która w następnym momencie warknęła:

– Co!?

– Przyjechał przyjaciel Konrada, Kowal, i… trochę mnie poniosło – zaczęłam się tłumaczyć. – No, wiesz, co dla mnie znaczy „poniosło”. Całowałam się z nim – doprecyzowałam. – Ale on wyjechał. Aha, no i on nie chciał się ze mną przespać – zaznaczyłam bardzo rzeczowo, co w tej sytuacji musiało brzmieć wprost komicznie.

– O… to miłe z jego strony? – zawahała się Inga. Zastanawiałam się, czy powinnam coś w tym momencie powiedzieć. Kontynuować relację z mojego życia? Na szczęście Inga odezwała się ponownie: – Hania, ja cię grzecznie zapytam, a ty ładnie mi odpowiedz, dobrze?

– Okej – przytaknęłam niepewnie. Czy ona brzmiała jak moja mama, gdy chciała mnie ochrzaniać?

– Co ty tam w tym Pożarowie odpierdalasz!?

– Że co, przepraszam!?

– I błagam, nie wzdychaj już po raz kolejny!

– Bo to wszystko przez Konrada!

Machinalnie go oskarżyłam, zupełnie bez zastanowienia. Jak za starych dobrych czasów. A jeszcze przed chwilą myślałam, że zdążyłam zapomnieć o swoim poprzednim życiu, a teraz z łatwością wróciłam do starych nawyków.

– Oczywiście, jakżeby inaczej – zakpiła Inga w dobrze znanym mi stylu. – Mam rozumieć, że to wciąż ten z przedstawicieli robactwa, który interesuje cię najbardziej, tak?

– Co? Tak, no tak, to ten… 

– Dobrze, przejdźmy do rzeczy w takim razie – postanowiła Inga. – Co z tym Konradem? – zapytała wprost. – Spojrzał na ciebie? Uśmiechnął się? Przemówił ludzkim głosem?

Rany, Inga była z tematem daleko w tyle. Od naszego ostatniego spotkania dosyć dużo się zmieniło, a przecież minęło zaledwie kilka dni. Żeby nadążała z tym, co działo się między mną a Konradem, potrzebna była relacja na żywo. To też trochę dało mi do myślenia, w końcu, jeśli coś zmieniało się jak w kalejdoskopie, to jaką miałam pewność, że za tydzień będę stała w miejscu, w którym byłam teraz? Ba, nawet jutro! Oczywiście, że chciałam iść do przodu, ale zupełnie nie potrafiłam przewidzieć, co mnie czeka. Cholernie bałam się, że z Konradem nic nie było pewne.

– Inga, wiesz, bo… – mówiłam niepewnie. – Trochę głupio mi o tym mówić. Ja się z nim prawie przespałam, rozumiesz?

– A o tym, że się prawie przespałaś z tym drugim, to ci nie głupio?

No tak. Gdzie tu logika?

– Inga, ale z Kowalem tego nie zrobiłam, do niczego tak naprawdę nie doszło – broniłam się. Nawet na moment przystanęłam. Stawianie kroków mnie rozpraszało. Zamiast tego wymachiwałam wolną ręką, niby to miało mi pomóc w wyjaśnianiu. – A z Konradem już tak. Jakby to powiedzieć, no, wiesz, to była taka – przełknęłam ślinę – gra wstępna bez seksu.

– Konrad ściągnął koszulkę? – zapytała nagle. Czy ona żartowała? A może po prostu ze mnie kpiła? Zwątpiłam.

– Co?

– To dla ciebie jest gra wstępna? – zapytała Inga całkiem rozbawiona. – Ściągnięcie koszulki? Czarek chyba tak robił, co? Plus polecenie, że powinnaś się rozebrać.

– Nie! – warknęłam na nią. – Nie musisz mi o tym przypominać. Chcę przekreślić grubą krechą tamten etap. Poza tym to Konrad, nie żaden tam Sawicki – prychnęłam.

– Okej, Hanka, przepraszam – Inga zabrzmiała już poważniej. – Dobrze, więc co dokładnie masz na myśli?

– Co mam opisać dokładniej? Myślisz, że Czyżewski nie wie, jak wygląda prawdziwa gra wstępna? – powiedziałam trochę oburzona. W końcu chyba moim obowiązkiem było wybronić kochanka, prawda? Co jak co, ale musiałam przyznać, że Konrad się wykazał. – Wyobraź sobie, że leżeliśmy już nadzy w łóżku, całowaliśmy się – zrobiłam pauzę – a ja w ostatnim momencie stchórzyłam.

– Ściemniasz? – zaśmiała się. Naprawdę myślała, że dzwoniłam do niej, żeby opowiedzieć jej kilka zmyślonych historyjek?

– Nie – odparłam śmiertelnie poważnie. Usłyszałam, jak Inga się zapowietrza. Po chwili po drugiej stronie trzasnęły drzwi, widocznie odseparowała się od otoczenia.

– Baraszkowałaś z Czyżewskim?! – jęknęła tak głośno, że aż musiałam odsunąć komórkę od ucha. Och, a więc tak to się nazywało – baraszkowanie. Zapamiętam na przyszłość. – Od kiedy Konrad nie jest twoją skrytą miłością, tylko z nim sypiasz!? – zapytała z nutą pretensji i niedowierzania, ale też ekscytacji. 

– Jeszcze nie sypiam – oburzyłam się lekko.

– No tak, jeszcze – zaśmiała się gorzko.

– Nie łap mnie za słówka – mruknęłam. – Potrzebuję twojej dobrej rady, wiesz, doświadczonej koleżanki. Inga, proszę cię, tylko bez żartów. Chcę pogadać. I nie chcę panikować w ostatnim momencie. Chyba nie zostawisz mnie w potrzebie, prawda?

Usłyszałam westchnienie. Teraz ona, no proszę.

– Nie wierzę – powiedziała cicho Inga. – Do tej pory opisywałaś Konrada jako mistyczną postać, która jednym pocałunkiem złamała ci serce, a teraz dzwonisz do mnie i zadajesz pytania, jak nastolatki piszące listy do Bravo. 

– Nastolatki tak jeszcze robią? – zdziwiłam się. – Zresztą miało być bez żartów!

– Przepraszam. Po prostu tak szybko dorosłaś – zaśmiała się szczerze.

– Masz dla mnie jakąś radę czy nie? – zapytałam wprost już trochę zniecierpliwiona.

– Nie wiem – odparła zupełnie bez zastanowienia, ale wiedziałam, że szczerze. – Nie ma na to rady. To przychodzi z czasem. Po prostu będziesz wiedziała, że to ten moment. Może wystarczyć jeden gest i przepadniesz. Może też wystarczyć jedno piwo za dużo, ale błagam, nie rób takich rzeczy!

Jej kojący ton nieco rozwiał moje obawy, ale ostatnia uwaga znów była jak szpila. Przewróciłam oczyma, na szczęście nie mogła tego zobaczyć. Nie planowałam już upijania się. To w moim przypadku nigdy nie kończyło się dobrze. Mogłam nawet nieświadomie rozłożyć nogi przed Konradem – zdecydowanie nie chciałam tego robić w taki sposób.

– To może opowiedz, jak ci z nim było – zachęciła mnie.

Żałowałam, że rozmawiamy przez telefon, bo nie mogłam jej przywalić. W momencie, gdy miałam powiedzieć jej do słuchu, przypomniałam sobie wszystkie uczucia, które towarzyszyły mi tamtego wieczoru. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Moja skóra nadal pamiętała dotyk Konrada, usta jego pocałunki, czułam nasz wspólny zapach i słyszałam przyspieszone oddechy – nigdy nie było mi tak dobrze jak z nim.

– Cudownie – odparłam jedynie i zaczęłam śmiać się jak głupia. Nie potrafiłam wyrazić słowami tego, co czułam. W zasadzie, czy musiałam mówić coś więcej? Czułam się po prostu cudownie.

– Głupku, ty się zakochałaś. Ale tak na serio!

Na chwilę zamilkłam, trawiąc słowa Ingi. Pierwszy raz usłyszałam, żeby ona, wypowiadając się o sprawach związanych z Konradem, mówiła z entuzjazmem. Takim prawdziwym, nieudawanym i pozbawionym ironii. Dziwne, ale to tym bardziej uświadomiło mi, że coś było na rzeczy, ale tak na poważnie – bez rzucania lotkami w zdjęcia Konrada i ciągłego czekania, aż Misiek przypadkiem wspomni o swoim bracie. 

To uczucie nagle stało się realne.

– I co teraz? – jęknęłam.

– Pogadaj z nim – rzuciła. Cóż, tyle to sama wiedziałam. Liczyłam na jakąś inną radę. – O tym, co czujesz i jak się czujesz, kiedy z nim jesteś.

– Ale to trudne – powiedziałam, zaciskając pięści. – Poza tym, skąd mam wiedzieć, że on zechce ze mną gadać?

– Jeśli nie będzie z tobą gadał, to znaczy, że masz dać sobie z nim spokój – zawyrokowała. – Może wcale nie jest ciebie wart. Tyle.

– Tyle?

– Tak! Co w tym jest trudnego do zrozumienia?

– Teoretycznie nic. – Westchnęłam znowu. – Teraz muszę przejść niestety do przykrych rzeczy. Dzwonił mój tata i mówił, że Czarek szukał mnie w Kiekrzu. Był u was?

– Nie widziałam go – odparła, ale wyraźnie się zawahała przed odpowiedzią.

Wiedziałam, że coś było nie tak. Cezary nie pominąłby w swoich poszukiwaniach oczywistego miejsca. Dopiero gdy nie znalazł mnie w mieszkaniu na Taczaka, pojechał do rodziców.

– No, dobra – wyrzuciła z siebie Inga po chwili ciszy. – Kilka dni temu Janek go widział pod kamienicą. Zgodnie z prawdą powiedział, że nie wie, gdzie jesteś. Janek nie dostał w pysk chyba tylko dlatego, że akurat sąsiad wychodził z psem. Później Czarek już się o dziwo nie pojawiał. Może znalazł trop do twoich rodziców, a nam odpuścił. I zanim coś powiesz, Hania, nic nie mówiłam, bo naprawdę nie chciałam, żebyś się martwiła. I nie, nie musisz nas za niego przepraszać – dodała szybko. – Zbyt wiele razy to robiłaś, kiedy zatruwał nam życie. Tylko proszę cię, nie przeżywaj tego na nowo. Zresztą, jak mówiłam, nie pojawił się kolejny raz. W końcu mu się znudzi.

Bardzo chciałam w to wierzyć.

Nie odpowiedziałam jej nic przez dłuższy moment, bo moją uwagę przykuł samochód zbliżający się do hoteliku. Toczył się dosyć powoli po polnej drodze z wioski.

– Inga, sorki, muszę kończyć.

Rozłączyłam się, gdy Inga się pożegnała. Nie skomentowałam jej ostatniej wypowiedzi. I tak nie wiedziałam, co powiedzieć. Że już nie przejmowałam się Czarkiem? Tylko po co miałam kłamać?

Ruszyłam w stronę hoteliku. Na plac wjechał srebrny sedan na rejestracjach, których nie znałam. CT? Zastanawiałam się chwilę, która to część Polski i czy ktoś przyjechał z daleka. 

W aucie siedział tylko jeden mężczyzna. Zatrzymałam się w bezpiecznej odległości, na oko trzy, cztery metry i gapiłam się na niego. Akurat na moment zanurkował do samochodu, zapewne po telefon i nie mieliśmy kontaktu wzrokowego. Na pierwszy rzut oka wyglądał na młodego, miał może trochę więcej niż trzydzieści lat, chociaż jego trampki mnie zmyliły. Może był po prostu młody duchem, a swoją białą koszulkę polo nosił dla szpanu. Ta część garderoby, nie wiedzieć czemu, zawsze kojarzyła mi się ze snobami. Tylko snoby grają w polo i noszą polo.

– Cześć – powiedział wreszcie, prostując się i zatrzaskując drzwi auta. – Szukam Czyżewskiego.

– Którego? – zapytałam głupkowato.

– A który jest? – Ściągnął okulary, chowając je do kieszeni spodni i uśmiechnął się do mnie łagodnie. Kiedy dłuższą chwilę milczałam, on uniósł brwi, dając mi dobitniej do zrozumienia, że jednak oczekuje mojej odpowiedzi.

– Wszyscy są. – Wzruszyłam ramionami. – Ale nie w tym momencie – uściśliłam.

– Ale są niedaleko, skoro samochody są na miejscu – zauważył. Automatycznie spojrzałam na oba auta. No, tak, ja tego tak nie powiązałam. Przeniosłam wzrok na mężczyznę, jeszcze sekundę lub dwie gapiłam się na niego z otwartymi ustami.

– Wyszłam na idiotkę? – zapytałam nagle. Był na tyle uprzejmy, że nie odpowiedział.

– Nie musisz się mnie obawiać. Jestem swój – odparł rozbawiony.

– To znaczy? – Zmarszczyłam czoło, spoglądając posępnie.

– To znaczy, że nie musisz patrzeć na mnie jak na intruza – wyjaśnił z jeszcze większym uśmiechem na ustach. – Chyba że ty nim jesteś? – Teraz on spojrzał na mnie w podobny sposób jak ja przed chwilą na niego. Na pewno wyszłam na idiotkę. Cała ta rozmowa była absurdalna.

– Nie. Ja jestem Hania. Też jestem swoja.

– Jesteś którąś z przyszłych pań Czyżewskich?

– Co…?

– Pytam, czy jesteś dziewczyną któregoś z chłopaków – zaśmiał się.

– Nie, akurat nie, tylko znajomą – wydusiłam z siebie.

– Okej, dosyć tych żartów, trochę się zaplątaliśmy.

Na te słowa w duchu odetchnęłam z ulgą i lekko się uśmiechnęłam. 

– Przyjechałem tutaj na zaproszenie Emila, ale widocznie zapomniał, że zaprosił kuzyna – powiedział następnie, ostentacyjnie wyjaśniając, kim jest. Zrobił kilka kroków w moim kierunku. – Na szczęście nie noszę tego koszmarnego nazwiska. I nie myśl, że jestem gburem, myślę, że jestem tak samo zaskoczony jak ty. Kajetan Szafrański, bardzo mi miło, Haniu.

Uścisnęłam jego prawicę, a on obdarzył mnie szarmanckim uśmiechem. Cóż mogłam zrobić, sama się wyszczerzyłam, kiedy dotknęła mnie silna męska dłoń. Przyglądając się mu, zauważyłam też dołeczki w policzkach.

– Rzeczywiście, nie spodziewałam się gości. Hania Wrońska – przedstawiłam się.

– Może poszukamy chłopaków?

Rozejrzał się jeszcze raz, przeczesując palcami swoje jasne włosy. Kajetan wyglądał jak czarujący łobuz, lekkoduch, który czasem zapominał, ile ma lat. A może te delikatne zmarszczki w kącikach oczu wskazywały, że po prostu często się uśmiechał?

– Jasne – zgodziłam się.

– Długo zostaniesz w Pożarowie? – zagadał, gdy oboje ruszyliśmy w stronę pałacu, gdzie potencjalnie utknęli Czyżewscy. 

– Mam nadzieję, że całe lato – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – Emil chyba nie ma nic przeciwko. A ty? Na długo przyjechałeś?

– Chciałbym zostać na dłużej, ale niestety zdołałem wygospodarować jedynie kilka dni. Nie chciałem, aby narzeczona zaczęła tęsknić, bo robi się wtedy nieznośna. – Puścił mi oczko. Och, miał narzeczoną? Oczywiście, bo był zbyt uroczy, aby któraś z pań nie chciała go usidlić. – A tak naprawdę, oprócz mojej ukochanej narzeczonej, w Toruniu czeka na mnie mnóstwo pracy.

Toruń, jasne. Dlatego blachy wydawały mi się znajome, widziałam ich mnóstwo podczas szkolnej wycieczki.

– Nie każdy może korzystać z beztroski – mruknęłam cicho. – A czym się zajmujesz?

– Spróbuj zgadnąć – Kajetan zaśmiał się pod nosem i spojrzał na mnie znacząco. Zacisnęłam usta, zastanawiając się, czy to podchwytliwe pytanie. Już miałam coś powiedzieć, ale odezwał się pierwszy. – Jestem architektem.

– Archi… tektem – zająknęłam się. On tylko skinął głową i posłał mi ciepły uśmiech. Nie umknęło jego uwadze, że zaskoczył mnie tym faktem. – Jak Konrad, tak?

– Tak – przytaknął. – Dlaczego cię to tak zdziwiło? 

– Nie wiem. – Wzruszyłam ramionami. – Może mam słabość do architektów? Nie wiedziałam, że Konrad ma w rodzinie kolegę po fachu.

– Tak – zaśmiał się. – Obawiam się, że jestem głównym winowajcą tego, że Kondziu wybrał takie, a nie inne studia. Chyba przypadkiem go zainspirowałem, a później musiałem uczyć rysunku. Chociaż nie powiem, był zdolnym uczniem. I cholernie ambitnym – podkreślił ostatnie słowa.

– W końcu to Czyżewski – wtrąciłam.

– Lepiej bym tego nie ujął.

Właśnie w tym momencie minęliśmy stajnię i naszym oczom ukazał się pałac. Szliśmy obok siebie po trawie, a pomiędzy nami biegła wąska wydeptana ścieżka. Żadne z nas jednak nie chciało pójść przodem, dobrze szło nam się ramię w ramię.

– Oto i jest chluba Henryka Czyżewskiego – powiedział ledwo słyszalnie Kajetan z udawanym zachwytem. – Chluba i przekleństwo jednocześnie. Dziwne, że Emil jeszcze tego nie sprzedał. Jednak jak słusznie zauważyłaś – zwrócił się do mnie – Czyżewscy już tacy są, że potrafią zrobić wiele, aby spełnić swoje chore ambicje.

Zauważyłam, że ktoś kręci się przy pałacowym tarasie, więc zmierzaliśmy w dobrym kierunku. Zerknęłam niepewnie na Kajetana. Chcąc przerwać ciszę, zażartowałam, nieco zbaczając z podjętego tematu: 

– Nie narzekałabym, gdybym mogła wziąć ślub w pałacu. Czułabym się jak prawdziwa księżniczka. 

Kajetan uśmiechnął się do mnie blado. Nie zdążył odpowiedzieć, bo w następnym momencie dopadł nas Szarlej, który skradł całą jego uwagę. Nie musiałam długo czekać, aby zauważyć zbliżającego się do nas Emila. Sztyblety, bryczesy, polo – jakżeby inaczej. Obdarzył mnie nieco złośliwym uśmiechem, takim, który już gdzieś widziałam. Skarcił wzrokiem i zapytał z nutą ironii:

– Jest i nasza śpiąca królewna. Dobrze się spało?

– Doskonale – odburknęłam. Dopiero wtedy Emil przywitał się z Kajetanem. Niespodziewanie wyrósł przy nas także Misiek, wyglądał na równie zdziwionego widokiem gościa, jak ja wcześniej. Widocznie tylko jego stryj spodziewał się wizyty kuzyna. 

– Kajtek, co ty tutaj robisz? – zapytał wyraźnie rozweselony Michał.

– Hania – popatrzył na mnie z miną zbitego psa – ty daruj sobie to kretyńskie zdrobnienie. 

– A co w nim jest złego? – rzuciłam. 

– Nie pasuje do faceta, który próbuje być poważny – wyjaśnił Kajetan ze zniewalającym uśmiechem na ustach. Nie potrafiłam uwierzyć, że on kiedykolwiek bywał poważny, ale na wszelki wypadek wolałam nie ryzykować i go nie denerwować.

– Na długo zostajesz? – dopytywał Michał. – Tylko nie mów, że przyjechałeś tutaj w interesach. – Popatrzył sceptycznie, chcąc zgadnąć intencje. Kajetan natomiast zerknął na Emila. Być może Czyżewski potrzebował architekta, takie było moje pierwsze skojarzenie, ale z drugiej strony mogła być to tylko nic nieznacząca wymówka. 

– I tak, i nie – odparł wreszcie Kajetan. – Owszem, mam tutaj coś do załatwienia, ale przyjechałem przede wszystkim, aby trochę odetchnąć. Emil na pewno mi wybaczy, w końcu nie można żyć wyłącznie pracą, prawda?

Emil w trochę przerysowany sposób rozłożył ręce, poddał się od razu. Nie umknęło to uwadze Miśka, który wyglądał na zachwyconego. W jego głowie roiło się pewnie mnóstwo pomysłów, jak spędzić czas z Kajetanem. Michał zachowywał się czasami jak dziecko, które potrzebowało co chwilę nowej zabawki, by móc na niej skupić całą uwagę. 

– Mam jedno życzenie – odezwał się ponownie nasz gość. – Mam cholerną ochotę na kiełbasę z ogniska.

Misiek uśmiechnął się szeroko. Dosyć szybko zapomniał, że po ostatniej imprezie walczył z kacem gigantem. Ja natomiast cały czas pamiętałam, co działo się kilka dni wcześniej i od razu wyczuwałam kolejną sposobność, by popełnić piramidalne głupstwo. Chociaż ostatnio nawet nie potrzebowałam sprzyjających warunków, bo pakowałam się w kłopoty i dziwne sytuacje sama z siebie. Michał, przenosząc na mnie swój wzrok, wydawał się doskonale zdawać z tego sprawę. 

– Hania, masz ochotę na ognisko? – zapytał zawadiacko Misiek.

– Pewnie – odpowiedziałam z radością. Bo cóż innego miałam powiedzieć?

Ruszyliśmy z powrotem w stronę hoteliku. Misiek zagadywał Kajetana, a temat ostatecznie zszedł na jego niedawną obronę. Zostawiłam ich nieco w tyle i zaczęłam kopać kamyk. Gdy już wchodziliśmy na plac, dogonił mnie Emil – niby mimochodem zrównał się ze mną i próbował złapać moje spojrzenie. Początkowo udawałam, że tego nie widzę, ale nie dawał za wygraną. Prześwietlał mnie tym swoim laserem w oczach, co przyprawiało o dyskomfort psychiczny.

– Coś cię trapi? – zapytał. Zanim zerknęłam na Emila, odwróciłam się ostatni raz. Nawet nie zauważyłam, kiedy Michał i Kajetan wraz z Szarlejem przystanęli przy wejściu do stajni.

– Ciągle to samo – odparłam.

Naprawdę nie chciałam się z niczego spowiadać, początkowo myśląc, że lakoniczna odpowiedź powinna mu wystarczyć. Słowa jednak same ze mnie wypłynęły. Emil był osobą, której mogłam o tym powiedzieć, bo wiedziałam, że wysłucha mnie choćby z czystej uprzejmości. 

– Dowiedziałam się, że Czarek mnie szukał. I nie wiem, czy tych poszukiwań zaprzestał. Wolałabym, aby ten człowiek raz na zawsze zniknął z mojego życia. Chciałabym już zapomnieć, ale nie potrafię, gdy on ciągle wraca. Może nie pojawia się fizycznie, ale wystarczy, że ktoś o nim wspomni, a ja zaczynam się bać – powiedziałam prawie na jednym wydechu. – Więc jeśli chcesz wiedzieć, co mnie trapi, to właśnie to.

Przymknęłam lekko powieki i wzięłam głęboki oddech. Niewiele myśląc, wyrzuciłam z siebie:

– Obiecasz mi, że Czarek mnie nie znajdzie?

Widziałam emocje malujące się na twarzy Emila, mimo że starał się je ukryć. Chciał mi obiecać, chciał to zrobić, to miała być czysta kurtuazja. Oboje jednak wiedzieliśmy, że nie mógł mi obiecać nic. Pożarowo, które może nie znajdowało się na końcu świata (chociaż czasem tak czułam), dawało mi pewne schronienie. Emil mógł mi dać słowo, że tutaj byłam bezpieczna, ale wiedzieliśmy, że kiedyś nastąpi moment, gdy Czarek ponownie pojawi się w moim życiu i będę musiała stanąć z nim twarzą w twarz. Od tego Czyżewski uchronić mnie nie mógł.

Milczeliśmy dość długo. Patrzyłam w niebieskie oczy Emila, a on chyba odczytywał wszystkie moje myśli. Wciąż miał przed sobą tę samą dziewczynę, którą nie tak dawno przywiózł w to miejsce. Ja nadal miałam w nim oparcie, chociaż on wcale tego nie okazywał. Emil widział mnie w najgorszym momencie, od samego początku był dla mnie wsparciem i również chciał, żebym niemiłe wspomnienia zostawiła za sobą.

Po chwili naszą uwagę przyciągnął wychodzący ze stajni Konrad. Odnosiłam wrażenie, że od dzisiejszego poranka minęło tak dużo czasu. Wyglądał inaczej niż na rano. Mimo odległości od razu dostrzegłam kawałek tatuażu spod bokserki, którą miał na sobie. Nie potrafiłam oderwać od niego wzroku. Wgapiałam się w Konrada, on jednak mnie nie zauważył.

Konrad przywitał się z Kajetanem, znacznie wylewniej niż pozostali – obaj ucieszyli się na swój widok. Gość chyba złożył mu jeszcze życzenia z okazji niedawnych urodzin, ale ja już skupiłam się na czymś innym.

– Chciałeś mnie zapytać o Konrada? – wyrzuciłam z siebie, czując gorycz w gardle. – Zgadłam?

– Zgadłaś – przytaknął Emil.

– Mógłbyś mi powiedzieć, dlaczego? – zapytałam, zdobyłam się na odwagę, aby spojrzeć na mężczyznę. Teraz na twarzy miał tylko maskę obojętności.

– Uważam, że to nie jest chłopak dla ciebie – odparł beznamiętnie. – Powinnaś na niego uważać.

– Dlaczego? – prychnęłam. Na szczęście ugryzłam się w język i nie wypaplałam, że w towarzystwie Konrada czułam się naprawdę dobrze. Podświadomie wiedziałam, że naprawdę coś może z tego wyjść i uda nam się zbudować poważną relację na solidnych fundamentach.

– Nie chcę, żeby cię skrzywdził – odpowiedział spokojnie Emil, trzymając emocje na wodzy. Ja wręcz przeciwnie, bo miałam ochotę wybuchnąć. – Jeden chłopak niedawno to zrobił. Chcesz przechodzić przez to jeszcze raz? – zapytał wprost, sztyletując mnie lodowatym spojrzeniem. Skrzywiłam się. 

– Nie porównuj Konrada do Cezarego – zaprotestowałam odruchowo. Jedną dłoń bezwiednie zacisnęłam w pięść. – To zupełnie dwie różne bajki.

– Tak, rzeczywiście. A ty, Haniu, do żadnej z nich nie pasujesz – oznajmił Emil protekcjonalnie. – Do niczego cię nie zmuszę. Zrobisz, co zechcesz. Ale pamiętaj, że cię ostrzegałem. To naprawdę nie jest dobry moment, aby się angażować.

Kiedy skończyliśmy tę rozmowę, jeszcze nie zdawałam sobie sprawy ze znaczenia jego słów. Błędnie je zinterpretowałam, zgrabnie wywołując kolejną katastrofę.