31. Po drugiej stronie

Hanka

Nie mogłam zasnąć.

To na pewno przez multum myśli, które kotłowały się w bolącej od wrażeń głowie. Ten chaos przygnębiał mnie i wpędzał w coraz gorszy nastrój. Od jakichś dwóch godzin zastanawiałam się, co ja, do cholery!, robię w Warszawie; w tym łóżku, bo choć wygodnym, to jednak cudzym; w męskiej koszulce zamiast mojej piżamy; ze śladami pocałunków Kowala na moich ustach. Z każdą kolejną chwilą spędzoną w stolicy, w zupełnie obcym mieszkaniu, uświadamiałam sobie, jak wielką byłam idiotką, dając się ponieść emocjom. I strachowi. I jeszcze wierze, że absurdalny pomysł z wyjazdem przyniesie coś dobrego.

Proste pytanie pozostawało jednak bez odpowiedzi: dlaczego nie zostałam z Małgorzatą? Przecież nie wyrzuciłaby mnie z domu. Na pewno mogłam posiedzieć dłużej, a może nawet na kilka dni się zadomowić, aż wreszcie uspokoiłabym się i bez obaw wróciła do Pożarowa. Ale nie! Mnie ciągnęło do innego miasta, do mężczyzny, którego ledwie znałam, by być jak najdalej od Czarka. 

Ach, i jeszcze z innego powodu: aby coś sobie i innym udowodnić. Bo przecież mogę pewnego dnia wsiąść w pociąg i pojechać, gdzie tylko mi się zamarzy, gdzie tylko zechcę; jestem dorosła i sama potrafię podejmować decyzje, prawda? Taki psikus – to gówno prawda! Jedyne, co sobie uświadomiłam, to ogrom własnej głupoty. Koncertowa idiotka, nikt więcej. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, z jakimi konsekwencjami przyjdzie mi się zmierzyć. Dużo tego piwa nawarzyłam, oj, dużo.

Jeszcze jedna rzecz sprawiała, że nie mogłam zasnąć: głosy. O ile byłyby tylko w mojej głowie, potrafiłabym je uciszyć, o tyle tych dochodzących z kuchni już nie. Konrad i Kowal rozmawiali w najlepsze; co prawda starali się mówić ciszej, jednak ciągle ich słyszałam. Nie dosłyszałam, o czym dyskutowali, ale na pewno się nie kłócili – a tego właśnie spodziewałam się, gdy nagle, dosłownie znikąd!, pojawił się przy mnie Czyżewski. Myślałam, że się wścieknie i narobi takiego rabanu, że wyjdę z mieszkania i wrócę pieszo do Pożarowa. I szczerze powiedziawszy, wolałabym, aby tak właśnie było.

Kiedy wreszcie udało mi się zasnąć, tylko przez zupełne wyczerpanie, spałam twardo przez kilka godzin. Gdy w mieszkaniu było już zupełnie jasno, ocknęłam się, nie do końca będąc świadomą, co się działo wokół mnie. Całą noc leżałam na jednym boku, przewróciłam się więc na plecy, dopiero wtedy zauważając, że nie byłam w łóżku sama. Westchnęłam cicho, powtarzając w myślach brzydkie przekleństwo. Niewiele brakowało, a uderzyłabym Konrada ręką. O ile nie czułabym się źle z powodu zadania mu fizycznego bólu, tak jego gwałtowne przebudzenie skończyłoby mój względny spokój. Na całe szczęście dzielił nas bezpieczny dystans, więc w nocy żadne z nas nie mogło się do drugiego nieświadomie przytulić.

Chociaż bardzo chciałam się Konradowi przyjrzeć, gdy spał tak błogo, nie poddałam się tej chwili słabości – jeszcze uświadomiłabym sobie, jak bardzo za nim tęskniłam.

Spodziewałam się zastać Kowala, bo myślałam, że tej nocy spał na kanapie, ale nie pozostał po nim nawet ślad. Może Czyżewski poćwiartował go i wrzucił do lodówki? Ani w salonie, ani w łazience, ani nawet w lodówce Kowala nie było. Gdy już to sobie uświadomiłam, poczułam irracjonalny strach, bo przecież zostałam sama z Konradem. Sam na sam. W obcym mieście. W jego mieszkaniu. Skazana na jego obecność. Nic dziwnego, że oprócz strachu pojawiła się też nuta ekscytacji. W końcu nadal był Konradem Czyżewskim.

Moim Konradem.

– Napijesz się czegoś?

Aż wzdrygnęłam się ze strachu, słysząc lekko zachrypnięty głos dobiegający z góry, który rozniósł się po całym mieszkaniu. Konrad pewnie obudził się, gdy trzasnęłam raz i drugi drzwiczkami od szafek w kuchni. No cóż, przecież szukałam Kowala… 

Odruchowo zaczęłam rozglądać się dookoła siebie i poprawiać włosy. Wyprostowałam się i stanęłam tak, aby Konrad nie mógł mnie zagonić w miejsce, gdzie nie miałabym możliwości ucieczki – to chyba były oznaki paniki. Ze złości zacisnęłam zęby, bo przecież oprócz przydługiej koszulki miałam na sobie tylko majtki – bez spodni pewność siebie spadała bardziej niż zwykle. 

Konrad zszedł powoli z antresoli, a ja, w międzyczasie zajęłam strategiczną pozycję na granicy kuchni i korytarza, skąd wystarczyły dwa kroki do łazienki. Kiedy Czyżewski podszedł bliżej, oparł dłoń o lodówkę, po czym otaksował mnie wzrokiem. Tak, to było spojrzenie, którego się po nim spodziewałam i to, za którym bardzo tęskniłam. Chyba zaczęłam się różowić na twarzy – wskazywał na to nagły przypływ gorąca. Założyłam ręce na piersi i odezwałam się wreszcie:

– Chciałabym skorzystać z toalety – oznajmiłam od niechcenia.

Konrad nawet nie starał się ukryć rozbawienia. Ja natomiast próbowałam zachować dla siebie, że sama nie wiedziałam, o co tak naprawdę mi chodziło. Rany, wystarczyła minuta sam na sam z Konradem, a ja zaczynałam świrować. On w międzyczasie swobodnie krzątał się wokół, wyciągnął z szafki kubki, zmielił kawę, zachowywał się, jakbyśmy przez ostatni miesiąc widywali się codziennie.

– A jak już skorzystasz – westchnął, pewnie po to, aby się nie roześmiać, rzucając przy tym przykrótkie spojrzenie – będziesz zainteresowana śniadaniem?

Po mieszkaniu zaczął się rozchodzić cudowny zapach, więc żołądek dopomniał się o choćby łyk czegoś ciepłego. Zawahałam się chwilę, nawet zastanawiałam, czy nie rzucić się na lodówkę. I na pewno dobrze zrobiłoby mi, gdybym zaparzyła sobie tę świeżo zmieloną kawę i wzięła porządny haust, zanim w ogóle się odezwę. Zamiast tego wymamrotałam pod nosem jedyne, co przyszło mi do głowy, a co nie było po pierwsze mało wyszukaną obelgą, a po drugie wyrażeniem tęsknoty. Nie do końca wiedziałam, co chciałam swoimi słowami wyrazić, ale chyba brzmiało znacznie lepiej niż „tęskniłam, palancie!”:

– Mógłbyś się nie odzywać?

– Mógłbym – odparł Konrad – ale chcę.

Ponownie zacisnęłam szczękę, znów z bezsilności. Powinnam się domyślić, że będzie mnie irytować, szczególnie że wyraźnie sprawiało mu to satysfakcję. Może po cichu liczyłam, że Czyżewski będzie mi schodził z drogi. Już nie wiedziałam, czy gorsze jest widywanie go, czy nie.

– Och, przymknij się – wymruczałam niewyraźnie, odwracając się na pięcie i kierując w stronę toalety.

– Tęskniłem, skarbie – usłyszałam, jeszcze zanim zatrzasnęłam za sobą drzwi. Oparłam się o nie, wzdychając cicho. Przez dłuższą chwilę próbowałam uspokoić oddech. Zostając sama, gdy Konrad mnie nie widział, nie potrafiłam już ukryć mimowolnie pojawiającego się uśmiechu.

Nie zdążyłam odetchnąć i się uspokoić, kiedy usłyszałam pukanie tuż przy uchu. Odskoczyłam na środek łazienki jak oparzona, jednocześnie wydając z siebie pisknięcie. Jedno wiedziałam: nerwica była blisko!

– Ale nie siedź tam za długo – powiedział Konrad. – Wychodzimy.

Wstrzymywałam oddech tak długo, aż upewniłam się, że Czyżewski odszedł od drzwi. Przypomniałam sobie spotkanie w Pożarowie w czerwcu, pierwsze po kilku latach, kiedy oboje nie chcieliśmy wchodzić sobie w drogę, ale los, zapewne chichocząc pod nosem, zesłał nas w tym samym czasie w to samo odludne miejsce, skazując na emocjonalny rollercoaster. Owszem, mogłam złapać stopa do najbliższej stacji, wsiąść w pociąg, ale w tamtym czasie wolałam się schować i pozostać odciętą od świata. I, co najważniejsze, użalać się nad sobą. Teraz czułam się dokładnie tak samo – uciekłam, a jako zło konieczne pojawił się Konrad. Znów byłam od niego uzależniona, nawet bardziej niż wcześniej.

Po chwili jednak odetchnęłam z ulgą. Dobrze, że los zesłał mi Konrada, zawsze mogłam trafić gorzej… 

*

W godzinach popołudniowych kręciliśmy się w okolicach Starówki. Ludzi było naprawdę sporo, więc przez większość czasu starałam się nie zgubić w tłumie. Konrad pewnie by na to nie pozwolił, bo ciągle trzymał mnie na oku – nawet jeśli starał się to robić dyskretnie, i tak zdążyłam zauważyć, że pomiędzy robieniem jednego i drugiego zdjęcia, wciąż na mnie zerkał. Udawał, że wcale mnie nie pilnuje, ja natomiast starałam się zachowywać pozory pewnej siebie dziewczyny. Między nami naprawdę nic się nie zmieniło.

Zatrzymaliśmy się na dłużej w okolicy Ogrodów Zamkowych. Trochę już doskwierało mi zmęczenie, ale mimo wszystko nie narzekałam – sporo zobaczyłam, więc to rekompensowało mój wysiłek. Poza tym nie zajmowałam myśli sprawami, przed którymi starałam się uciec. Konrad okazał się doskonałym przewodnikiem, aż byłam mu wdzięczna, że nasz bardzo długi spacer nie przypominał tradycyjnej wycieczki po mieście. Tak naprawdę jedyne, czego mi brakowało, to bliższego kontaktu z Czyżewskim – chciałam czegoś więcej, niż pogadanek o pogodzie i anegdot na temat Warszawy. Nawet jeśli nasza ostatnia rozmowa, jeszcze w Pożarowie, okazała się zupełnym nieporozumieniem i spotkanie po miesiącu rozłąki wyszło dość niefortunnie, to przecież znaliśmy się na tyle, by móc swobodnie porozmawiać.

Stanęłam przy Konradzie, opierając się plecami o barierkę. On obserwował rzekę, ja natomiast mogłam mu się przyjrzeć z bliska. Czekałam, aż zauważy, że gapię się na niego przez dłuższą chwilę. Gdy nasze spojrzenia na sekundę się skrzyżowały, zapytałam lekko, próbując się nie zaśmiać:

– Myślisz, że łażenie za tobą i gapienie się jak robisz zdjęcia, to dla mnie przyjemność?

Na jego ustach pojawił się cień ironicznego uśmieszku, a mnie od razu coś ścisnęło w żołądku. Brakowało mi takich niuansów! 

– To, że ty za mną łazisz – odezwał się – nie jest przyjemnością dla mnie. – Pierwszy raz od pół godziny przyjrzał mi się uważniej. – Więc dlaczego tak to wygląda, chciałabyś zapytać? – powiedział, zanim zdążyłam wymyślić ripostę. – Wolałem nie siedzieć w mieszkaniu, a skoro wypada cię przypilnować, to zabrałem cię ze sobą.

Konrad uśmiechnął się, tak charakterystycznie – jeden kącik ust zawsze wędrował nieco wyżej niż drugi. Otaksował mnie, a później odwrócił wzrok i udawał, że interesuje go kadr przed nim – jego celem musiało być zrobienie zdjęcia Wisły z każdej możliwej perspektywy. Chciałam kontynuować temat i zapytać, co dokładnie oznacza to nieco oskarżycielskie „wypada”, ale zauważyłam, że braknie mu… pewności siebie. Konrad unikał konfrontacji, więc moja próba szczerej rozmowy spełzła na niczym.

Nie potrafiłam zliczyć rzeczy, za którymi ja wcześniej wielokrotnie chowałam się przed Czyżewskim. On w tamtym momencie skrywał się za aparatem. Łatwiej mieć w zanadrzu jakąś osłonę, niż się bezpośrednio wystawiać na cios. Sądziłam, że dotyczy to tylko mnie, ale wreszcie zobaczyłam, jak wygląda to z innej perspektywy. Przemknęło mi przez myśl, że naprawdę Konrada skrzywdziłam.

Po tym wszystkim, co zdarzyło się między nami, znalazłam się po drugiej stronie.

Zawsze miałam takie typowo dziewczęce marzenie – chcę być kochana! Kiedyś wydawało mi się, że to będzie łatwe, bułka z masłem!, po prostu mnie trafi i tak już zostanie. W pewnym momencie cierpliwość się skończyła i w głowie urodziła się myśl, aby odrobinę dopomóc szczęściu. Sprytne! Ten pomysł trafił na wyjątkowo żyzną glebę, na horyzoncie pojawił się bowiem Czarek, który był w stanie przybliżyć mi nieba. Nie wiem, jak mogłam wtedy zagłuszyć własną intuicję! Cóż, okazało się, że to nie szczęściu pomagałam, tylko złośliwemu chochlikowi.

Zaraz potem natknęłam się na faceta, który dziś zabrał mnie na spacer po Warszawie i… wpadłam z jednej skrajności w drugą. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się, jakie pokłady cierpliwości drzemią w Konradzie Czyżewskim. On potrafił zatruć człowiekowi życie, ale to przebywanie ze mną, cóż, nie należało do najłatwiejszych – szczególnie że do tej pory miotałam się między wzdychaniem do niego a chęcią nienawiści, aby już nigdy więcej nie wzdychać. Wiedziałam jednak, że Konrad w pewnym stopniu odczuwał dokładnie to samo. Nauczona poprzednim doświadczeniem, wiedziałam też, aby nie ingerować, bo przecież szczęście doskonale poradzi sobie samo. Więc ja, Hanka Wrońska, postanowiłam wymagać od Konrada miłości do mnie, jednocześnie nie wymagając niczego od siebie. Chciałam być kochana, ale to wszystko nadal pozostawało w strefie marzeń, ponieważ wcale nie pozwoliłam się kochać.

I to wcale nie było takie łatwe.

Oddaliłam się o kilka kroków i usiadłam ciężko na murku. Ślęczałam wśród kwitnących kwiatów, wokół kręcących się turystów i gwaru przyziemnych rozmów. Tyle zostało z mojej pewności siebie i domniemanej dojrzałości: gapiłam się bezmyślnie w chodnikowe płytki, mając minę zbitego psa. Dopiero po chwili dostrzegłam, że Konrad stał przodem do mnie, robiąc zdjęcie. Zacisnęłam usta, zmarszczyłam czoło. Musiałam wyglądać jeszcze żałośniej. On się tylko zaśmiał. Podszedł i usiadł obok.

– Nie rób mi zdjęć – wymamrotałam.

– Za późno, zrobiłem już dziś kilka – odparł, wzruszając ramionami. – Chociaż, przyznaję, na większości masz ładniejszy wyraz twarzy. – Popatrzyłam na niego z zażenowaniem, a on uśmiechnął się łagodnie. – No, dobrze, usunę to ostatnie, bo jeszcze się ktoś wystraszy, gdy będzie je oglądać.

Wymierzyłam Konradowi kuksańca, w odpowiedzi jęknął cicho. Nie potrafiłam się nie uśmiechnąć, kiedy mówił z rozbawieniem. Cholera, ciągle był tym facetem, który potrafił mnie doprowadzić do łez, czy to smutku, czy radości, a jego towarzystwo było wręcz uzależniające.

– Wiesz co, chyba będziemy wracać do mieszkania, wyglądasz na zmęczoną – powiedział powoli. – Poza tym zanosi się na deszcz…

– Odwieziesz mnie do domu? – zapytałam cicho, przerywając mu. Coś ściskało mnie w środku tak bardzo, że mówiłam z trudem.

– Tak, odwiozę – przytaknął bez wahania – ale jeszcze nie dzisiaj. Nie chcę jeszcze wracać, a chwilowy odpoczynek od Torunia mi się przyda – zaśmiał się. Szkoda, że mnie wcale nie było do śmiechu.

– Wracasz do Torunia? – wykrztusiłam z siebie. Nie wiem, dlaczego aż tak bardzo mnie to zaskoczyło; założyłam, że Konrad wróci razem ze mną do Pożarowa i zostanie.

– Pracuję tam – odparł krótko, po czym wziął głęboki oddech. Tak, zdecydowanie oboje nie chcieliśmy rozmawiać na ten temat. – Hanka, zobaczymy się na ślubie. W tej kwestii nic się nie zmieniło. 

– Nie, nic – mruknęłam.

– To dobrze, bo nie wiem, czy teraz znalazłbym kogoś, kto chciałby ze mną pójść – zażartował. W odpowiedzi uśmiechnęłam się blado. Szczerze powiedziawszy, nie wyobrażałam sobie, abym miała Konrada wystawić. Mogłam jedynie odetchnąć z ulgą, dowiadując się, że jemu również na tym zależy. – Okej, spadamy – zadecydował.

Konrad wstał pierwszy i podał mi rękę. Z wahaniem pochwyciłam jego dłoń i pozwoliłam się udźwignąć do pionu. Zauważyłam, że mi się przygląda ni to zaciekawiony, ni to zatroskany. Ja natomiast nie potrafiłam tak po ludzku spojrzeć mu w oczy. Rozejrzałam się dookoła, strzepując z szortów niewidzialny pyłek i bez słowa ruszyłam w kierunku, który wydawał mi się najbardziej właściwy, Konrada zostawiając w tyle.

Poszłam prosto przed siebie, nabierając niezłego rozpędu – poruszałam się znacznie szybciej, niż ludzie wokół mnie. Po chwili palce zaciskające się na moim przedramieniu przytrzymały mnie, po czym zostałam gwałtownie obrócona o sto osiemdziesiąt stopni. Po ciele rozeszły się dreszcze, dokładnie z miejsca, gdzie poczułam ciepłą dłoń Konrada. Podniosłam wzrok, pozwalając naszym spojrzeniom się spotkać. Kolor tęczówek przypominał niebo – w tej kwestii nic się nie zmieniło. Czyżewski miał przyspieszony oddech, więc musiał za mną popędzić, abym nie zniknęła w gęstniejącym tłumie turystów. 

– Hanka, nie w tę stronę.

Oboje patrzeliśmy, jak dłoń Konrada powoli przesuwa się niżej do mojego nadgarstka, a później nasze palce splatają się ze sobą. Pomyślałabym, że umrę ze szczęścia, gdybym wtedy w ogóle mogła myśleć. Ludzie nie zwracali na nas uwagi, może brali nas za parę zakochanych; ja sama byłam w stanie w to uwierzyć. Konrad pochylił się nade mną, opierając swoje czoło o moje i wyszeptał:

– Możesz coś dla mnie zrobić?

– Uhm… – wymruczałam.

Konrad odsunął się na odległość ramion, ja tymczasem wyślizgnęłam dłoń z jego delikatnego uścisku. Zerknęłam nieśmiało, zastanawiając się, jaką prośbę miałabym spełnić. Przyglądając się przystojnej twarzy, wiedziałam, że wcale nie będzie łatwo Czyżewskiego zadowolić. Leniwie rozciągające się w uśmiechu usta tylko potwierdziły obawy.

– Niech ten mały troll już sobie pójdzie, bo ma na ciebie bardzo zły wpływ – powiedział śmiertelnie poważnie. W pierwszym momencie nawet nie skojarzyłam, o co Konradowi chodzi. Dopiero w następnej chwili przypomniałam sobie, jak kiedyś nazwał mnie trollem i miałam ochotę walnąć go pięścią między oczy. Zamiast tego jednak zaczęłam się histerycznie śmiać. Może wizja zrobienia mu krzywdy mnie rozbawiła, a może to był impuls, który uwolnił nagromadzone emocje. Pojedyncze łzy zaczęły mi spływać po twarzy i chociaż wyglądało to żałośnie, to nie przejmowałam się specjalnie, bo wcale nie było mi smutno.

– Jejku, coś ty zrobił! – wykrztusiłam z siebie między jednym a drugim atakiem śmiechu. – Tusz mi spłynie!

Konrada nie wzruszył mój nieco oskarżycielski ton. Pociągnął mnie za sobą (wcześniej zdecydowanie obrałam nieodpowiedni kierunek!), a ja grzecznie za nim popędziłam na najbliższy przystanek. Makijaż rozpłynąłby się tak czy inaczej – zanim wskoczyliśmy do autobusu, złapał nas deszcz.

*

Dotarliśmy do mieszkania przemoczeni i w nie najlepszych humorach. Podróż autobusem w lepiących się do ciała ubraniach skutecznie popsuła mi nastrój. Czyżewski zaproponował, abym pożyczyła suche ciuchy od Oli – nie spodobał mi się ten pomysł, jednak moje odczucia zachowałam dla siebie, bo nie zabierając ze sobą niczego na zmianę, nie mogłam przecież wybrzydzać.

Poczułam się zdecydowanie lepiej, kiedy włożyłam pożyczoną sukienkę i wysuszyłam włosy. W międzyczasie Konrad zaparzył kawę i poprosił, żebyśmy usiedli na sofie w salonie. Chyba musieliśmy ponownie przyzwyczaić się do swojego towarzystwa, aby na nowo zacząć rozmawiać. Cóż, gdyby na Starówce nie zaskoczył nas deszcz, pewnie mielibyśmy ten etap za sobą. 

– Przyznam nieskromnie, że zaparzyłem doskonałą kawę – Konrad odezwał się pierwszy, nie kryjąc zadowolenia z siebie; skromność to przecież jego drugie imię.

– Taaak – zaśmiałam się – te doskonałe południowoamerykańskie ziarna potrzebowały wyłącznie ciebie, abyś mógł wydobyć z nich pełnię smaku.

– Nie kpij, Hanka – prychnął. – To działa dokładnie w ten sposób – powaga w jego głosie brzmiała wyjątkowo zabawnie.

– Czyżby? – Popatrzyłam na niego podejrzliwie spode łba, spodziewając się, że nasza wymiana zdań, to tylko niewinne uszczypliwości.

Konrad odłożył swój kubek na stolik, rzucając mi przydługie spojrzenie. Przysięgam, że rozlewające się po ciele przyjemne ciepło nie spowodowała gorąca kawa. Gdybym stała, ugięłyby się pode mną kolana – na szczęście siedziałam na kanapie, zatopiona w miękkości poduszek i głębi błękitu oczu Konrada. Nawet już nie przejmowałam się tym, czy gapiłam się na niego jak naiwne cielątko. I nie obchodziło mnie również, że on zauważył, jak na niego reaguję.

Czyżewski pochylił się nade mną, jednocześnie oparł łokieć niedaleko mojej głowy. Chciałam popatrzeć na jego usta – to mógłby być jednoznaczny sygnał, że czekam na jego pocałunek.

Wszystko to trwało dosłownie chwilę. I zaczęłam się zastanawiać, czy paradoksalnie tylko ja zauważyłam naszą wymianę spojrzeń.

– Rozumiem, że ty tak świetnie gotujesz, bo masz dobre garnki? – zapytał szeptem, usilnie tłumiąc chęć zaśmiania się. Zagryzłam policzek od środka i przeklęłam w myślach – na siebie, bo przecież kto powiedział, że nie mogłam przed momentem przejąć inicjatywy? Pytanie Konrada rozbawiło mnie jednak na tyle, że postanowiłam kontynuować temat. 

– To nie jest to samo! – pozwoliłam sobie zauważyć, mówiąc tak spokojnie, jak tylko potrafiłam.

– Czyżby? – Konrad powiedział w podobny sposób jak ja wcześniej. Ach, a więc jeszcze naśmiewał się ze mnie!

– Tak! – Postanowiłam sięgnąć po broń najcięższego kalibru i pokazałam mu język.

– Masz jakiś argument potwierdzający twoją tezę?

– Owszem.

Szybko chwyciłam jedną z małych poduszek leżących za mną i przyłożyłam Czyżewskiemu. Celowałam w twarz, ale skubany miał dobry refleks. Odchylił się na bezpieczną odległość, więc poduszka jedynie musnęła jego ramię. Oboje patrzeliśmy, jak wypuszczona z moich rąk broń wylądowała na podłodze. Szybko odłożyłam swój kubek, wiedząc, że na własne życzenie miałam kłopoty.

– Żarty się skończyły, skarbie – wyszeptał Konrad. Uśpił moją czujność, bo jego obniżony głos zupełnie mnie rozmiękczył; gdzieś umknął mi ten moment, gdy stałam się osobą bez własnej woli. Zanim zdążyłam wykonać ruch, Konrad pociągnął mnie za nogę, chwytając stanowczo za łydkę. Ja nawet nie stawiałam oporu, gdy znalazłam się w pozycji leżącej. – Masz coś jeszcze do powiedzenia, czy od razu przechodzimy od słów do czynów?

W mojej głowie pojawił się plan doskonały: spędzenie reszty popołudnia i całego wieczoru na tej sofie; ubrania były opcjonalne, ale obecność Czyżewskiego wręcz obowiązkowa. Niewiele brakowało, a podzieliłabym się z Konradem tym pomysłem, jednak sytuacja szybko się zmieniła.

– Ktoś przyszedł – powiedziałam z przejęciem. Konrad również nie mógł nie usłyszeć chrobotu klucza, zresztą wyraz jego twarzy mówił wszystko. Podał mi rękę i w jednej chwili, właśnie w momencie, gdy Kowal wchodził do mieszkania, stanęłam swobodnie na własnych nogach.

– O, jesteście – zauważył mało elokwentnie Tomek. – Wcześniej was nie zastałem, więc postanowiłem pójść po coś do jedzenia. Dawno wróciliście? – Patrzył to na Konrada, rzucającego poduszkę z powrotem na sofę, to na mnie rozglądającą się za swoim kubkiem. – Przeszkodziłem wam? – zapytał nieco rozbawiony.

*

Starałam się nie myśleć, co mogło się wydarzyć, gdyby Kowal nie zjawił się w mieszkaniu. Ani o żadnych innych scenariuszach. Kiedy przyszedł, zaczęła towarzyszyć nam wyjątkowo przyjemna atmosfera – nie mieliśmy ochoty na zaczepki czy tworzenie konfliktów. Miło spędzaliśmy czas na rozmowach przy piwie i dobrym jedzeniu. Wyczuwało się nieco napięcia, szczególnie od milczącego Konrada. On wolał zajmować się swoim aparatem, niż dołączyć do oglądania filmu. Kowal coś wybrał, nie protestowałam. W zasadzie nawet nie skupiłam się na treści, bo w trakcie prowadziliśmy luźną konwersację.

W obawie, że Czyżewski nagle zniknie, kontrolnie na niego spoglądałam. Robiłam to najdyskretniej, jak tylko potrafiłam – przede wszystkim nie chciałam, aby Tomek coś zauważył. Poza tym obecność Konrada zmniejszała prawdopodobieństwo, że Kowal poruszy któryś z niewygodnych wątków. Zgrabnie jednak omijaliśmy temat mojego przyjazdu do Warszawy, powodów, które mnie do tego skłoniły i tego, co stało się, gdy znaleźliśmy się sami w mieszkaniu. Sama myśl jak niewiele brakowało, abym się z Kowalem przespała, wywoływała wyrzuty sumienia. To nie tak, że Tomek nie był odpowiednim kandydatem, w innych okolicznościach pewnie nie towarzyszyłyby mi wątpliwości. Przyjechałam jednak do niego, aby pocieszył mnie w sposób, jaki robił to… Konrad.

Po pierwszym seansie Kowal zaproponował drugi film, jednak zmęczenie wzięło górę. Może wcale nie było jeszcze późno, ale wycieczka, którą zafundował Konrad, kosztowała mnie dużo sił. Zakopałam się pod kołdrą i mimo wcześniejszych obaw zasnęłam dość szybko. Przebudziłam się na chwilę w nocy, zauważając, że Konrad śpi przy mnie, znowu w bezpiecznej odległości, jednak niedaleko, bo przecież w tym samym łóżku. Czułam się spokojniejsza, mając go przy sobie.

Rano obudziły mnie odgłosy z dołu. Rozejrzałam się, było już zupełnie jasno; Czyżewski spał spokojnie zupełnie nieświadomy, że Kowal krzątał się po kuchni. Spałam oczywiście w koszulce Konrada, założyłam tylko swoje szorty i po cichutku zeszłam z antresoli. 

O tym, że przebudziłam się akurat w tamtym momencie, musiała zadecydować intuicja – Kowal nie tylko już nie spał, ba!, wyglądało na to, że gdzieś się wybierał. Na jego widok poczułam dziwne ukłucie w żołądku – owszem, wczoraj gadaliśmy całkiem normalnie, ale o nieistotnych rzeczach, nie poruszając tematu piątkowego wieczoru. Zastygłam w bezruchu i przez chwilę przyglądałam się Kowalowi, aż on sam odwróciwszy się, mnie dostrzegł.

Nie wiedząc, co zrobić, zagryzłam dolną wargę, odwracając wzrok. Tradycyjnie już pierwsze, o czym pomyślałam, to ucieczka. Kiedy jednak odważyłam się wreszcie popatrzeć na Kowala, okazało się, że był on równie zdezorientowany, jak sterczące przed nim dziewczę. To nieco mnie otrzeźwiło. Cholera, w tym braku rozsądku musiałam wreszcie odnaleźć odrobinę odwagi. Szczególnie że to właśnie przeze mnie oboje się tutaj znaleźliśmy. I oboje wiedzieliśmy, że znaleźliśmy się w złym miejscu, w złym czasie.

– Pewnie powinnam zapytać, czy wychodzisz, ale to takie oczywiste, prawda? – powiedziałam zaspanym głosem, cicho, aby żadne ze słów nie dotarło do śpiącego Konrada. – Wiesz co, mam jednak głupią nadzieję, że idziesz po bułki – rzuciłam, próbując zażartować.

Kowal uśmiechnął się. Widząc unoszące się w górę kąciki ust, podeszłam do kuchennej wyspy. Przytrzymałam się blatu, bo miałam wrażenie, że upadnę: tak po prostu ugną się pode mną nogi i nie zdołam utrzymać równowagi. Był to chyba najpiękniejszy uśmiech, jakim ktoś kiedykolwiek mnie obdarzył – uroczy i odrobinę nieśmiały, wyrażający radość, ale przełamany czymś cierpkim, co uderzyło mnie najbardziej. Szczery do bólu – fizycznego, skoro na krótki moment straciłam panowanie nad ciałem.

– Nie chcę, żebyś wychodził – wymamrotałam wreszcie. Zabrakło w tych kilku słowach determinacji. Oboje usłyszeliśmy w tonie mojego głosu, że cokolwiek teraz powiem, nie będzie już miało znaczenia.

– Haniu, czy ty tego nie widzisz? – Tomek popatrzył na mnie protekcjonalnie, co nie pobadało mi się wcale. Chciałam wybuchnąć i nakrzyczeć na niego, bo zadawał idiotyczne pytania. – Troje, to już tłum – stwierdził lekko Kowal, aż nazbyt swobodnie. Jednocześnie powiedział to tak, jakby już nie raz bywał „tym drugim” i zdążył się do tego uczucia przyzwyczaić.

Zacisnęłam usta. Od środka zagryzłam policzek – tylko to mnie powstrzymywało, żeby nie powiedzieć czegoś naprawdę głupiego. Będąc naiwną, w głowie wciąż szukałam argumentu, który mógłby do niego trafić. Kowal jednak uprzedził mnie, odzywając się jako pierwszy:

– Poza tym to nie wyjdzie… 

– Posłuchaj, Kowal, ja po prostu… 

– Nie przerywaj mi – poprosił, zanim po raz kolejny zdążyłam zrobić z siebie kompletną idiotkę. – Za bardzo naciskałem, nie zaprzeczysz.

Nie mogłam, więc milczałam. Ponownie odwróciłam wzrok. Chciałam mieć choćby pół minuty na pozbieranie myśli. Cholerne trzydzieści sekund! Wierzyłam, że tyle czasu wystarczy, aby jeszcze wszystko naprawić. Jednak w głowie miałam zupełną pustkę.

Zacisnęłam dłonie w pięści, tak mocno, aż zbielały knykcie. Musiałam Tomka jakoś zatrzymać. Nawet jeśli w piątek wieczorem rzeczywiście posunął się trochę za daleko, to dobrze zdawałam sobie sprawę, że nie chciał wykorzystać sytuacji, aby się wyłącznie zabawić. Nie zrobiłby niczego wbrew mnie. Musiałam wziąć głęboki oddech i właśnie to mu powiedzieć, bo wtedy mogłam zatrzymać go na nieco dłużej.

Zwlekanie z odpowiedzią nie przyniosło jednak niczego dobrego. Kowal nie czekał w nieskończoność na jakiś odzew, co wcale nie było dziwne. Chociaż akurat w tamtym momencie doprowadzało mnie do szału.

– Niepotrzebnie pomyślałem, że jednak nam wyjdzie – wyszeptał na koniec głosem tak przejmującym, że aż przestałam na chwilę oddychać.

To był koniec. Taki mały koniec, zamykający coś, co przez wielu nawet nie zostałoby zauważone, a mnie ścisnęło za serce tak mocno, że ono zapomniało, jak powinno bić.

Kowal zaczął się wycofywać. Otworzył drzwi na klatkę i wyszedł. Wtedy rzuciłam się w tamtą stronę, zupełnie nie przejmując się moim niekompletnym strojem, bosymi stopami i rozczochraną głową. Pobiegłam czym prędzej, kilka metrów za drzwiami łapiąc Kowala.

– Tomek, no ej, to nie może tak być – jęknęłam przeciągle; gdybym stała z boku, zapewne wyśmiałabym dziewczynę, która błaga mężczyznę, żeby został. Musiało wyglądać to po prostu żałośnie.

– Posłuchaj – zaczął z lekkim przejęciem, stając naprzeciw i chwytając mnie za ramiona. Na ustach błąkał się nikły cień uśmiechu. – Nigdy mi nie przeszkadzało, że dziewczyna za mną biegnie i skomli, żebym został. Jednak to zwykle ja łamałem jej serce i zostawiałem, bo zdążyłem się znudzić po kilku dniach.

– To chociaż powiedz mi wprost, że ktoś na ciebie czeka – poprosiłam łamiącym się głosem. Nie wytrzymałam i zaczęłam mówić, nie do końca jeszcze rozumiejąc to, co właśnie powiedział. – I powiedz mi, proszę, dlaczego, ja też chciałabym być tą jedną z wielu…? 

– Ale teraz jest inaczej – przerwał mi, spokojnie kontynuując swoją myśl – bo to nie ja łamię czyjeś serce.

– Co…? – wymamrotałam po dłuższej chwili wpatrywania się to w jego oczy, to w usta, gdy doszedł do mnie sens. – Więc kto? Przecież to ty wychodzisz… 

Nie zdążyłam dokończyć, bo Kowal zakrył moje wargi swoimi. Desperacko chwyciłam go za ramiona, mocno, bo tym razem wcale mi się nie wydawało, że upadnę – ja po prostu leciałam. Początkowo byłam nieco zaskoczona jego zachłannym pocałunkiem, ale po chwili potrafiłam odpowiedzieć z całą mocą. Ujął moją twarz w dłoń, druga natomiast przytrzymywała mnie w pasie i przyciągnęła jeszcze bliżej. Zaplotłam ramiona na szyi Tomka, by być naprawdę blisko. Jęknęłam cicho, gdy przez moment nie potrafiłam złapać oddechu. Będąc przy Kowalu, zdążyłam zapomnieć o całym świecie.

Nie wiem, ile to trwało, straciłam poczucie czasu, zupełnie zapomniałam o zdrowym rozsądku i o konsekwencjach tej chwili. Naprawdę myślałam tylko o tym, co tu i teraz, mając gdzieś niedaleką przyszłość. 

Tomek sam zadecydował, kiedy skończyć. Odsunął się ode mnie na milimetr, by za chwilę zbliżyć swoje wargi do mojego ucha.

– Nie mogę kochać dziewczyny Konrada. – Wzdrygnęłam się lekko na dźwięk tego imienia. – A jestem przekonany, że potrafiłbym cię pokochać naprawdę, Haniu. A wiesz, skąd to przekonanie? – zapytał szeptem, na co ja tylko delikatnie pokręciłam głową. – Bo już zdążyłem się w tobie zakochać.

Kowal w jednej chwili puścił mnie, zrobił dwa kroki w tył, a później odwrócił się i odszedł. Tak po prostu. Nawet nie spojrzał mi w oczy, tak szybko zniknął. Nieco oszołomiona stałam, zaciskając usta, starając się smakować resztkę naszego pocałunku. Tylko tyle zostało mi po Kowalu.

Tylko czy gdybym była naprawdę przekonana, że powinnam walczyć o to, co zadziało się między nami, to nie zrobiłabym jednego kroku naprzód? Nie zbiegłabym schodami w dół i nie wybiegła na ulicę, nawet jeśli miałam na sobie koszulkę innego faceta? Czy nie wyznałabym Kowalowi dokładnie tego samego?

Zamiast tego zdecydowałam się wrócić do mieszkania. Nie spodziewałam się jednak natknąć na Konrada, kręcącego się po kuchni – gotował wodę w czajniku, wyjął już puszkę z kawą z szafki. Zachowywał się bardzo normalnie. Naprawdę zdziwił mnie ten widok, chociaż nie powinien – w końcu on był tu u siebie bardziej niż ja, Kowal i Ola razem wzięci. Jednak mając głowę zajętą pocałunkami, mogłam o tym zapomnieć. 

Zamknęłam drzwi, zastanawiając się, co i czy w ogóle Konrad coś usłyszał z mojej rozmowy z Kowalem. Gapiłam się na niego, czekając, aż Czyżewski się odezwie. Starałam się uspokoić oddech, ale zdecydowanie potrzebowałam na to dłuższej chwili.

– Dzień dobry – zaczął Konrad tak zupełnie niewinnie. – Widziałaś ducha?

– Widziałam… co? – powtórzyłam głupkowato.

– Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. Albo przebiegła półmaraton, chociaż w twoim przypadku to drugie wydaje mi się znacznie mniej prawdopodobne.

Czyżewski podszedł do mnie i wręczył mi kubek z kawą. Zrobił to w tak perfidny sposób, że zdążyłam się poparzyć, zanim swobodnie chwyciłam za ucho. Podniosłam na niego wzrok, cwany uśmieszek gościł na ustach, a w oczach błyszczała wściekłość. Konrad Czyżewski w swoim najgorszym wydaniu.

Zabrał swoją kawę i rozsiadł się w salonie. Obserwowałam go, wciąż stojąc w tym samym miejscu.

– Wiesz co – powiedział w tak obrzydliwie cyniczny sposób – nawet jestem ciekawy, co takiego ci powiedział.

– Może to, czego ty nie chciałeś – wycedziłam przez zęby, nawet nie zastanawiając się nad wydźwiękiem moich słów.

Jeszcze niedawno widząc coraz mocniej zaciskającą się szczękę Konrada, odczuwałabym dziką satysfakcję. Jeśli jednak istniał szczyt wyrzutów sumienia, to właśnie go osiągnęłam. Brawo, swoim zachowaniem pokazałam, że wcale nie byłam gorsza od niego w krzywdzeniu najbliższych.

– Pakuj się – powiedział beznamiętnie. – Wracasz do domu.