1. Fajerwerki

Hanka

Poznań, styczeń-luty 2013

Mówi się, że najtrudniej jest zacząć, zrobić ten pierwszy krok. Uznałam to za względne. Biorąc pod uwagę, że jakiś koniec może być zarazem początkiem czegoś innego – nowego, to w takim razie, wracając do punktu wyjścia, skoro początki są trudne, to końce również. Zagmatwana sprawa. Tak samo, jak moje życie.

Od początku roku, kilka dni po tym, jak wszyscy przeżyliśmy koniec świata, zaczęło ono przypominać karuzelę, która z każdym dniem rozpędzała się coraz bardziej. A wszystko przez słodkie i gorzkie uczucia. 

Jednej właściwej definicji miłości nie znalazłam, bo wciąż się miotałam pomiędzy dwoma. Kiedyś wyobrażałam to sobie zupełnie inaczej; jak na filmach i w tych wszystkich romantycznych książkach. Widzisz kogoś i zakochujesz się w ciągu piętnastu minut, a później towarzyszą ci spojrzenia, pocałunki, szybsze bicie serca, a do szczęścia potrzeba tylko obecności drugiej osoby. Nie musisz jeść, nie musisz pić, do życia wystarcza to, że oddychacie tym samym powietrzem. Odnajdujesz osobę, na którą tak długo się czekało, tę drugą połówkę soczystego jabłuszka. Świat nabiera różowych, cukierkowych barw. 

Pieprzona romantyczka ze mnie.

Tak właśnie myślałam do momentu, aż spotkałam Czarka.

Zacznijmy jednak od początku, czyli od Cezarego właśnie.

Poznałam go przez wspólnych znajomych na imprezie sylwestrowej. Ależ to oklepane! Nie był moim kolegą z roku, wykładowcą, nauczycielem, kelnerem, ani nawet szefem (bo nigdy nie pracowałam). Nie spotkałam go w żadnej knajpie czy w kinie, nie wpadłam na niego przypadkiem w czasie zakupów, nie urzekł mnie spojrzeniem zielonych tęczówek, ani nawet nie był tym złym chłopcem, w którym kochają się wszystkie kobiety niezależnie od tego, co zrobił. Żaden z niego artysta, pisarz, adwokat, ani nawet informatyk, o architekcie nie wspominając. O romantycznej historii nie mogło być mowy. Czarek – chłopak, którego spotyka się codziennie w tramwaju, mija na deptaku, widzi w piekarni, kupując pachnące bułeczki i pączki. To ten rodzaj mężczyzny, przy którym w końcu każda kobieta znajdzie swoje szczęście – to słowa mojej przemądrzałej siostry.

Wracając jednak do ostatniego sylwestra; na tę domówkę wybrałam się razem z moją przyjaciółką i jej chłopakiem, Ingą i Jankiem, czyli moimi współlokatorami. Byliśmy trochę zdesperowani. Właściwie to ja szalałam i chciałam koniecznie tego wieczora gdzieś wyjść i się naprawdę zabawić. Co prawda, samo opuszczenie mieszkania dobrej atmosfery gwarantować nie mogło, ale spróbować zawsze warto. Dlatego, po długich negocjacjach z moimi znajomymi, przyjęliśmy zaproszenie od kolegi Janka ze studiów. Przekonał nas fakt, że nie będziemy musieli kupować własnego alkoholu. Napić się za darmo? Zawsze byłam pierwsza do takich akcji, dlatego ostatecznie namówiłam sceptycznie nastawioną Ingę, która początkowo uznała wycieczkę na Ogrody za głupią stratę czasu. Ostatecznie jednak tam właśnie wylądowaliśmy, a wieczór... uznaliśmy za udany. Poza tym tam właśnie poznałam mojego przyszłego chłopaka – Czarka Sawickiego.

Oczywiście wtedy nie wiedziałam, że to będzie ten, bo, jak wspomniałam, to ani trochę nie przypominało miłości od pierwszego wejrzenia, wyczekiwanego bum, motyli w brzuchu i wyobrażeń, jak to idę w stronę ślubnego kobierca. Nie, absolutnie! Z mojej strony nic nie zaiskrzyło (co do Czarka jednak nie byłam taka pewna), bo to nie to samo, co spotkało mnie… kiedyś, a co ciągle siedziało mi w głowie (i sercu). Szczerze? Nie zwróciłam na Czarka uwagi, a kiedy się nam przedstawił, miałam problem, żeby zapamiętać jego imię. Poza tym wyglądał tak... normalnie; wysoki, postawny młody mężczyzna, jasne, krótko ścięte włosy, przeciętne rysy twarzy, w dodatku miał zamglone przez alkohol oczy – kiedy byłam trzeźwa, więc wpłynęło to na pierwsze wrażenie dość negatywnie. Niczym szczególnym się nie wyróżniał, może jedynie ciemną koszulą, którą rozpiął w taki sposób, aby pokazać swoje bujne owłosienie na klatce piersiowej. Kiedy jednak wypiłam już trzy szybkie, to on do mnie podszedł pierwszy i poprosił do tańca. Hit ostatnich miesięcy nieco mnie denerwował, ale Cezary przez cały czas się wygłupiał, więc trudną do zniesienia muzykę zagłuszałam swoim histerycznym chichotem. Później trochę rozmawialiśmy, opowiedział mi o firmie, w której pracował (montaż bram elektrycznych) – mało ekscytujący temat, ale grzecznie kiwałam główką jak piesek-zabawka w samochodzie na polskich drogach.

Krótko po północy oboje zostaliśmy sami na dosłownie trzydzieści sekund. Życzyliśmy sobie miłości, to chyba wina alkoholu. Poczułam się dziwnie, kiedy zamiast dostać buziaka w policzek, jego wargi wylądowały na moich ustach. Zrobiłam wielkie oczy, nie miałam zielonego pojęcia, co on sobie wtedy myślał, ale moje spojrzenie zdradzało przeogromne zaskoczenie.

No dobrze, od czasu mojego pierwszego (tragicznego) pocałunku minęło sporo czasu, zdarzało się też całować z jakimiś innymi facetami (konkretnie dwoma), ale nigdy po kilku godzinach znajomości. W ogóle Hanka Wrońska należała do tych niedotykalskich osób, więc bezzwłocznie wyrwałam się z uścisku jego rąk. Nie pomyślałam o tym, że dosyć szybko przeszedł do ataku, jedynie dręczył mnie fakt, że nie lubię być dotykana przez ludzi. Boże, dlaczego wtedy zbagatelizowałam ten pocałunek!?

– Haniu, kiedyś będziesz moja – szepnął.

Mogłoby się to wydawać co najmniej dziwne, ale wtedy uznałam to wyznanie za szczyt słodyczy i uśmiechnęłam się pięknie.

– To miłe, co mówisz – wymamrotałam tylko i natychmiast się ulotniłam. Na szczęście od razu wpadłam na Ingę, a później szybciutko się razem z Jankiem zmyliśmy i wróciliśmy do naszego studenckiego mieszkania na ulicy Taczaka.

Zapomniałam o Cezarym Sawickim, tak jak o wszystkich innych, którzy ze mną tańczyli i rozmawiali, bo przecież na widok żadnego z nich nie ugięły mi się kolana ani serce nie biło w rytmie polki.

Wielkie było moje zdziwienie, kiedy Czarek odezwał się dwa dni później. Jakimś cudem zdobył mój numer telefonu i zadzwonił, gdy ślęczałam nad moją pracą inżynierską. Zaskoczył mnie, nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć, wydukałam jakieś przywitanie, a później, do tej pory nie wiem jak, zgodziłam się na spotkanie w piątek. Odłożyłam komórkę na biurko, spojrzałam na rzędy liter na ekranie mojego wysłużonego laptopa i zaczęłam się głupio śmiać. Początek roku i już nowe doświadczenia.

Pierwszy raz od dłuższego czasu umówiłam się na randkę. Nigdy nie kończyły się one wielką miłością, dlatego podchodziłam do nich z rezerwą, ale tym razem się ucieszyłam, serio. Natychmiast podzieliłam się tą zaskakującą wiadomością z Ingą, kiedy robiłyśmy razem kolację. Wściekłam się, kiedy tak sceptycznie podchodziła do mojego spotkania. Pytała, czy to na pewno jest facet dla mnie, bo przecież starszy ode mnie o całe siedem lat, pracujący, mający już jakieś życie. Jejku, i co z tego? Przez cztery lata nie znalazłam faceta wśród studentów, więc chyba wniosek był prosty: szukać poza tą specyficzną grupą społeczną.

– Nie każdy ma tyle szczęścia, co ty – odparłam jej hardo. – Nie każdy mężczyzna jest Jankiem.

Chłopak Ingi to chodzący ideał: czuły, zabawny, ciepły, taki do tańca i do różańca, można z nim konie kraść i w ogóle wszystkie te inne przysłowia. Niejednokrotnie sprowadzał mnie na ziemię, kiedy chciałam zrobić coś głupiego, taki anioł stróż, trochę starszy brat, którego nigdy nie miałam. Uwielbiałam z nim przebywać, z moją przyjaciółką też, zazdrościłam im trochę tego, że mają siebie.

– Nie każdy mężczyzna jest Konradem – zaśmiała się, szturchając mnie znacząco łokciem w ramię.

Inga uwielbiała się ze mnie nabijać, szczególnie jeśli chodzi o moją niespełnioną, dawną miłość. Chyba chciała wymazać z mojej pamięci wyobrażenie o ideale. Przynosiło to odwrotny skutek – kiedy ona lub Michał wypowiadali jego imię, wspomnienia wracały. Chociaż na tę krótką chwilę, po której wyzywałam siebie w myślach od najgorszych idiotek, przypominałam sobie jego obraz. Nie potrafiłam zapomnieć mojego pierwszego pocałunku. Czy któraś kobieta zapomniała? To typowy przykład pamięci epizodycznej.

W końcu nadszedł pierwszy piątek roku. Cały dzień chodziłam podekscytowana. Chociaż nie, już wcześniej. W czwartek zaczęłam myśleć, co na siebie włożę, układałam w głowie listę tematów na wypadek wystąpienia krępującej ciszy, kupiłam nawet nowy tusz do rzęs, który mocno je podkreślał. Oszalałam, nastąpiła transformacja w napaloną małolatę. Godzina zero zbliżała się wielkimi krokami. Zaczęłam obgryzać paznokcie, więc jeszcze przed wyjściem pomalowałam je czarnym lakierem, aby mnie nie kusiło wkładanie ich pomiędzy szczękające zęby.

Umówiliśmy się przed Starym Browarem, mało oryginalnie, ale mieszkałam dosłownie trzy minuty drogi od tego centrum handlowego, więc takie miejsce spotkania jak najbardziej mi odpowiadało.

Wyszłam z naszej kamienicy, nakładając na głowę kaptur, przeszłam pewnie przez zaśnieżony chodnik, a kiedy dochodziłam do skrzyżowania ulicy Taczaka i Ratajczaka, doznałam szoku. Pod wegetariańską knajpą, gdzie często żywiłyśmy się z Ingą i Jankiem, stał przodem do drzwi nie kto inny, ale Cezary. Później przeszedł do witryny sklepu z alkoholami – to zainteresowało go znacznie bardziej. Podeszłam niepewnie.

– Czarek? – odezwałam się, by mnie zauważył.

– O! Witam – przywitał się.

– Co ty, do cholery, tutaj robisz? – warknęłam. – Zabłądziłeś?

– Nie, umówiłem się z tobą – stwierdził beztrosko i uśmiechnął się szeroko, w ten sam sposób, w jaki uśmiechał się w sylwestra. Doskonale wiedziałam, że dobrze zinterpretował ton mojego głosu, jednak zupełnie to zignorował.

– Ale... nie tutaj – odparłam.

– Czy te dwieście metrów naprawdę robi ci jakąś różnicę? – zapytał rozbawiony.

– Właściwie to nie – stwierdziłam niepewnie. 

Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że ja przecież mieszkałam na tej ulicy i to trochę dziwne, że właściwie obcy facet mnie tam oczekuje. Nie chciałam już jednak o tym wspominać, poświęciłam dwa dni, aby przygotować się do tego spotkania, zależało mi na dobrej atmosferze. Byłam jednak zdziwiona, jak wtedy, kiedy dał mi buziaka w usta.

– Tak sobie oglądam to miejsce – zmienił nagle temat – i zastanawiam się, co za ludzie jedzą w takich knajpach. Tak bez mięsa?

Spojrzałam na witrynę i westchnęłam. Nie odpowiedziałam, podeszłam do Czarka, chwyciłam pod ramię i poprowadziłam w stronę Browaru. W głowie odszukałam jeden z awaryjnych tematów i takim sposobem zaczęliśmy rozmawiać o filmach. Samo rozpoczęcie randki pozostawiało wiele do życzenia, bo trochę się zdenerwowałam, więc chciałam o tym zapomnieć.

Kiedy dotarliśmy pod kino w pasażu, przyszedł czas na wybór filmu. Kino akcji, bo nie chciałam wyjść na pustą lalę, która koniecznie musi obejrzeć coś romantycznego. Nie pozwoliłam zapłacić za swój bilet oraz popcorn. Po seansie, na którym się niestety wynudziłam, nie pozwoliłam się również chwycić za rękę, aby Cezary mógł mnie zaprowadzić do strefy z fast foodem. Za kolację uparcie zapłaciłam sama.

W trakcie i tuż po jedzeniu dowiedziałam się naprawdę wiele o montażu elektrycznych bram, tak samo, kiedy spacerkiem przeszliśmy Półwiejską, Wrocławską, a później obeszliśmy cały Stary Rynek. Ja tylko napomknęłam o moim uniwersytecie raz, coś też wspomniałam o pracy inżynierskiej i promotorze mordercy. Naprawdę, ale ta randka zaczęła przypominać jakieś szkolenie i byłam pewna, że kiedy wybuduję sobie własną chatę, to bramę zamontuję sama.

Nagle uświadomiłam sobie, że zbliża się północ i postanowiłam wracać. Oczywiście Czarek chciał mnie odprowadzić, więc nawet nie próbowałam protestować. Poza tym bezpieczniej było wracać z wysokim mężczyzną obok siebie o tak później porze.

– Musisz być w domu przed północą – zagadał – jak Kopciuszek. Macocha na ciebie czeka? – dodał rozbawiony. Zaśmiałam się szczerze.

– Tak, moja współlokatorka to coś w rodzaju wrednej macochy.

– To nie mieszkasz z rodzicami? – zapytał trochę zdziwiony. Popatrzyłam na niego, zastanawiając się, czy wspominałam mu coś o sobie. To on ciągle gadał o swoim życiu, jakby chciał koniecznie mnie nim zainteresować. Z marnym skutkiem.

– Moi rodzice wyprowadzili się trzy lata temu za miasto, do Kiekrza. Ja zostałam tutaj, bo jestem strasznym leniem, więc mieszkam dwie minuty pieszo od uczelni – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – No, właściwie jesteśmy na miejscu. – Zatrzymałam się przed wejściem do kamienicy. – Dobranoc.

Odwróciłam się na pięcie, bo przez dłuższą chwilę nie potrafił mi nic odpowiedzieć. Czarek chwycił mnie jednak za rękę i odwrócił z powrotem. Chyba liczył na najbardziej romantyczny moment, ale konsekwentnie pozostawałam uparta – nie dałam się pocałować, czym go wyraźnie zawiodłam. Jednak w końcu doczekałam się życzeń dobrej nocy.

Po spotkaniu byłam zawiedziona. Nie ma co tego ukrywać. Chyba oczekiwałam fajerwerków, motyli w brzuchu, niecierpliwie na nie czekałam, ale nic, kompletnie nic mną nie wstrząsnęło, ani w brzuchu, ani w głowie, ani w sercu. Czarek pozostawał wciąż obojętnym mi facetem. Zastanawiałam się, czy to ja jestem taka nieczuła, czy to jednak jego wina.

Mimo tego Czarek Sawicki nie dawał za wygraną. Chociaż tłumaczyłam się tym, że miałam mnóstwo pracy przed sesją i obroną, wydzwaniał do mnie, pisał, prosił, skamlał – takie miał sposoby na zwrócenie na siebie uwagi. Po pewnym czasie poddawałam się i umawiałam z nim ponownie. Asertywność u mnie kulała, ale z drugiej strony jednak skrycie liczyłam, że coś jednak zaiskrzy, jakaś chemia, fizyka, biologia – cokolwiek!

Później zauważyłam, że Cezary starał się bardziej, w jakiś sposób zależało mu na tych randkach. Nasze spotkania były mniej przypadkowe, zaskakiwał mnie miejscami, później nawet drobnymi prezentami. Której amatorce słodkości nie zmiękłoby serce na widok łaciatej Milki? Kiedyś zamiast zwykłego kwiatka dostałam wiaderko żelków (żułam je później przez dwa tygodnie). Słuchał uważnie, co mówiłam na temat studiów, znajomych, czasami na temat życia, nie krzywił się, kiedy gadałam jak najęta o głupotach. Wystarczyło kilka spotkań, abym się otworzyła i zrozumiała, że przecież nieźle się z nim dogadywałam. Nastąpił jakiś postęp w naszych wzajemnych relacjach i chyba też postrzeganiu siebie.

Taki stan trwał miesiąc – tyle go trzymałam w niepewności. Nieco okrutne, prawda?

W czasie moich prawie trzytygodniowych, ale jednak zasłużonych ferii zimowych, dużo myślałam o tym, co dalej ze mną będzie. Chyba tytuł inżyniera wpłynął na mnie nostalgicznie, bo tak naprawdę moje życie nie miało ulec zmianie – ta sama uczelnia, kierunek, mieszkanie, współlokatorzy, wciąż te same marzenia i pragnienie bycia kochaną. Banał, a jednak nie dawało mi to spokoju.

Wsiadłam w pociąg i pojechałam do moich rodziców. W tamtym czasie, na początku lutego, w któryś dzień zjawiła się również moja siostra. Kiedy ją tylko zobaczyłam, wiedziałam, że zatruje mi życie marudzeniem – Sylwia czasami miała wobec mnie większe oczekiwania niż rodzice. Cierpiała na przerost ambicji, a jak zdążyłam zauważyć przez dwadzieścia dwa lata mojego życia, nie tylko swojej. Moja starsza siostra skończyła administrację, krótko po studiach załapała się na jakiś etat w urzędzie i był szczyt jej marzeń, więc osiągnęła wszystko. Teraz wymagała tego ode mnie.

Przy późno popołudniowym piątkowym obiedzie, mieliśmy okazję, aby usiąść wszyscy razem przy stole. Sylwia siedziała naprzeciw mnie, odgarnęła swoje kasztanowe włosy (po ojcu, ja byłam blondynką po mamie) i przyjrzała mi się uważnie. Patrzyła tymi świdrującymi niebieskimi oczyma przez dłuższą chwilę, tak jak wtedy, gdy dowiadywała się o moich słabych ocenach. Kurcze, naprawdę tego nie lubiłam.

Wbijałam widelec w pyrę polaną sosem, kiedy usłyszałam jej wysoki głos:

– Hania, czy coś cię dręczy?

Rodzice spojrzeli na mnie znad swoich talerzy, patrzyłam raz na tatę, raz na mamę, jakby odbijali przede mną piłeczkę pingpongową, a po chwili oczami wielkimi jak dwa księżyce przypatrzyłam się Sylwii.

– Skądże – odparłam odrobinę zmieszana i zatkałam sobie usta sporym ziemniakiem.

– Obserwuję cię i dochodzę do takiego wniosku – stwierdziła rzeczowo.

Jezu, czy ona zawsze musi wszystko wiedzieć? To strasznie denerwujące, kiedy okazuje się, że ktoś wie o tobie więcej niż ty sam. A najgorzej, jeśli jest to siostra, która potrafi takie informacje wykorzystać przeciwko tobie. Ratunku!

Zaprzeczyłam ruchem głowy, wzruszyłam ramionami, wydałam z siebie nieartykułowany dźwięk. Na tym się skończyło w tamtym momencie, bo Sylwia dopadła mnie w salonie wieczorem, kiedy rodzice poszli spać.

– Napijesz się czegoś? – zapytała.

– Herbaty – odpowiedziałam znad książki.

– Myślałam może o jakimś winie.

Serio? Naprawdę nigdy bym się nie spodziewała, że ona będzie chciała upić swoją młodszą siostrę. Bez wahania przytaknęłam na tak kuszącą propozycję – słodki smak, głęboka barwa, smakowało mi. Gust chyba miałyśmy podobny przez więzy krwi.

– Niech zgadnę – zaczęła po chwili rozmawiania o niczym – chodzi o faceta.

– Jakiego faceta? – jęknęłam.

– O tego, który cię dręczy – stwierdziła.

Sylwia chyba miała rację – to facet najbardziej mnie męczył i ta nieszczęsna potrzeba bycia wreszcie kochaną. Właściwie to pragnienie mogło zostać zaspokojone, ale ja wciąż wzbraniałam się przed uczuciem do Czarka. Owszem, dawała o sobie znać jego nieokrzesana natura, jak podczas tego sylwestrowego pocałunku i wyczekiwania prawie pod moją kamienicą, ale on już był taki łapczywy i od samego początku chciał mnie mieć tylko dla siebie. Kiedy tak sączyłam alkohol, uznałam, że dodaje mu to pewnego uroku. Czuły, pomocny, cierpliwy, wierny – najchętniej nie opuszczałby mnie na krok. Kiedy obejmował mnie swoim ramieniem, czułam się bezpiecznie. Z Cezarym było... miło. Zastanawiałam się nad tym całymi dniami i dochodziłam do wniosku, że z tego mogłoby urodzić się coś więcej. Wciąż jednak moich rozmyślań nie opuszczał tryb przypuszczający.

– Tak, chyba dręczy – odpowiedziałam cicho po dłuższej chwili milczenia. – Czekam na fajerwerki – mruknęłam.

– Hania, fajerwerki – prychnęła. Spojrzałam natychmiast na Sylwię. – To ty oczekujesz zauroczenia czy prawdziwego uczucia?

Wspominałam już, że ona wiedziała wszystko? Dokładnie to miałam na myśli. Dlaczego sama nie doszłam wcześniej do takich wniosków?

– Jak ma na imię? – zapytała jeszcze. Zawahałam się. Ale kto? Pan-uczucie czy... pan-fajerwerki?

– Cezary – odpowiedziałam.

– Czekam, aż będę mogła go poznać osobiście. – Uśmiechnęła się i zostawiła mnie samą.

Siedziałam w półmroku, ściskając kieliszek w ręku i zastanawiając się nad jej słowami. Nie chciałam myśleć w tych samych kategoriach, co ona, a jednak gdzieś tam w głębi duszy się z nią musiałam zgodzić. Może właśnie tak to wygląda? Może powinnam zapomnieć o szczeniackim uczuciu i iść do przodu, bo może się pewnego dnia okazać, że to była jedyna okazja i powinnam ją wykorzystać. Mężczyzna taki, którego spotkałam w czasie tego sylwestra, mógł już nigdy nie stanąć na mojej drodze.

Następnego popołudnia wsiadłam w osobówkę i wróciłam do Ingi. W mieszkaniu byłyśmy same, Janek w tamtym czasie pojechał do rodziców. Przezornie nie dałam znać żadnemu z moich znajomych, w tym Michałowi, twierdzącemu, że wyjątkowo dawno mnie nie widział, oraz Czarkowi, który na pewno czekałby choćby całą noc na Taczaka, żeby się ze mną zobaczyć. O nie, musiałam mieć chwilę tylko dla siebie i Ingi.

Gdy tylko zrobiłyśmy sobie kolację, która składała się przede wszystkim z nieco zwiędniętych warzyw i rozgotowanego ryżu z sosem z tytki, rozsiadłyśmy się w jej pokoju, a ja zaczęłam dzielić się swoimi wątpliwościami. Inga, przygotowana na prawdziwy babski wieczór, wyciągnęła flaszkę cytrynówki z lodówki.

Tak, jak przypuszczałam – moja rozmówczyni nie była przychylnie nastawiona do Cezarego, nawet kiedy się już lekko upiła, nie trafiały do niej moje argumenty. Dlatego postanowiłam skierować dyskusję w nieco innym kierunku, a skoro język mi się rozwiązał, mogłam fantazjować. Zaczęłam mówić o braku motyli i stanu typowego dla zakochanych, a później niechcący napomknęłam o ideale, który siedział gdzieś z tyłu głowy. Moja przyjaciółka przełknęła wszystko, co miała w buzi, popiła sporą ilością soku i wypaliła:

– Trzeba było nie całować Czyżewskiego!

– Och, daj spokój – jęknęłam jak zwykle w takich sytuacjach. Machnęłam na nią ręką. – To nie o niego chodzi.

– O niego, o niego – mówiła – zawsze będzie chodzić o niego.

Podniosłam na nią swój smutny wzrok. Uznałam, że muszę zabić te motyle, muszę je strawić, jak każdą inną potrawę, choćbym miała dostać po tym czkawki!

– Kiedy go ostatnio widziałaś? – zapytała. – Wtedy, prawda? W ten wieczór...

– Jedenastego listopada dwa tysiące dziewiątego roku – weszłam jej w słowo. – Od tamtej pory go nie widziałam.

– Może zbrzydł? – zaśmiała się, po chwili już jej wtórowałam. – Sprawdźmy to! – Klasnęła w ręce i podeszła do laptopa. – Nigdy cię nie kusiło, żeby znaleźć go na Facebooku?

– On nie ma konta – odpowiedziałam. Inga spojrzała na mnie z pretensją. – Tak, sprawdzałam kilkukrotnie, jestem winna.

– Może Michał ma jakieś zdjęcia z nim? – Zajęła się odszukaniem Miśka, chociaż wiedziałam, że on miał może jedno zdjęcie i to na pewno nie z bratem. Moja przyjaciółka jednak nie dawała za wygraną i kiedy postanowiła, że odszuka zdjęcie Konrada, to na pewno dopnie swego!

– O, to ich kuzynka, ma sporo albumów – usłyszałam po chwili. – O, kurwa, jakiś rodzinny portret czy co? Niezła knajpa, elegancka. Zdjęcie z seniorką rodu, ależ ta laska ma poprzewracane w głowie – komentowała Inga. – Kurcze, w tym albumie same takie foty – zaśmiała się ponownie. – Czyżewscy chyba rzeczywiście mają się za lepszych od innych, co po Michale widać – stwierdziła, w jej głosie było słychać trochę obrzydzenia. – Jest i nasz Misiek! – krzyknęła w końcu.

Wstałam z kanapy i podeszłam do niej. Rzeczywiście, rozczochranego Michała Czyżewskiego rozpoznałabym wszędzie, nawet jeśli ubrałby koszulę i marynarkę. Na widok jego zniesmaczonej miny ryknęłam śmiechem – do swojej rodziny miał chyba taki sam stosunek jak Inga.

W kadrze załapał się też szukany przez nas osobnik. Jęknęłam. Cholera. Kiedy zamilkłam, moja towarzyszka przyjrzała się mi uważnie. Wgapiałam się w Konrada, więc też na niego spojrzała. Westchnęła przeciągle, usiadła na biurko i skrzyżowała ręce na piersi.

– Nie zbrzydł – stwierdziła, szczypiąc mnie w ramię, żebym się ocknęła. – Haneczko, no, gust to ty masz niezły, nawet w tej różowej koszuli Kondziu wygląda dobrze. Tylko nie mów tego Jankowi – dodała pośpiesznie, łapiąc moją rękę. – Wiesz, on nie lubi takich ślicznych chłopaczków.

Kliknęłam, aby wyświetlić kolejne zdjęcie. Wtedy zdałam sobie sprawę, że portal społecznościowy to naprawdę narzędzie w ręku szatana. Na następnej fotografii byli tylko Michał i Konrad, ten pierwszy spoglądał gdzieś w dal, ten drugi patrzył w obiektyw. Od razu pomyślałam, że fotografowała ich kobieta, na mężczyznę by tak nie patrzył, pieprzony podrywacz! Milczałam dłuższą chwilę, w żołądku przewracało się od mieszanki ryżu, warzyw i alkoholu – to spowodował widok Konrada. Dokładnie takiego go zapamiętałam – pewnego siebie, uśmiechającego się jednym kącikiem ust, z błyskiem w najpiękniejszych oczach na świecie.

– Haneczko! – Inga klasnęła ponownie. – Mam pomysł! – Odepchnęła mnie od komputera, ściągnęła fotkę na pulpit, a później w Paincie wycięła postać Konrada. – Musisz się od niego uwolnić – powiedziała, włączając drukarkę.

– Ale co ty robisz? – Spoglądałam na nią z lekkim przerażeniem. Wręczyła mi jeszcze ciepły wydruk.

– Miałam gdzieś lotki, rozprawimy się z tym Czyżewskim – odezwała się z nutą pasji, a w jej błyszczących oczach dostrzegłam szaleństwo. Po chwili wróciła z korytarza z lotkami w ręku, tarczę powiesiła na szafie, a ja przyczepiłam tam zdjęcie na taśmę klejącą. – Tylko trafiaj w cel, złotko, bo szkoda mebli!

Rzuciłam pierwszą lotkę, wbiła się w konradową pierś. Chciałam trafić w tę piękną buźkę, więc się bardzo zawiodłam. Kolejną rzuciłam z większym impetem, odbiła się od szafy i wylądowała pod nogami Ingi.

– Wczuj się – usłyszałam.

Chwyciłam kolejną, trzymałam ją mocno w ręku. Spojrzałam najpierw na Ingę, później na moją dłoń, a wreszcie prosto w oczy temu cholernemu wyobrażeniu. Ucisk w żołądku nabrał na sile, chyba trawiłam te nieszczęsne motyle. Widziałam bardzo niewyraźnie, oczy zamgliły się od łez, ale to, co działo się w środku, w mojej głowie, przechodziło wszelkie wyobrażenia. Chyba nie chciałam się z nim żegnać... 

Postanowiłam się jednak przełamać.

Trzy lotki rzuciłam na oślep, z prawdziwą furią, powstrzymując płacz. Zacisnęłam powieki, chwilę walcząc ze swoją słabością.

– Całkiem nieźle – podsumowała Inga.

Popatrzyłam na tarczę. Trafiłam tylko raz: prosto w uśmieszek Konrada Czyżewskiego.