Prolog. Podkowa

Poznań, 11 listopada 2009

Legenda głosi, że pewien pobożny cukiernik Walenty usłyszał od księdza opowieść o świętym Marcinie, który miał oddać połowę swojego płaszcza biedakowi. Zafascynowany piekarz również postanowił podzielić się czymś z ubogimi, odpowiadając w ten sposób na apel proboszcza swojej parafii. Sam jednak nie był bogaty i nie wiedział, co robić.

W nocy Walenty usłyszał tętent końskich kopyt. Na białym rumaku siedział żołnierz w srebrnej zbroi. Nie odezwał się ani słowem, jedynie uśmiechnął do cukiernika. Walenty zrozumiał, że to właśnie święty Marcin. Jego piękny koń zgubił podkowę, którą cukiernik podniósł i już wiedział, czym podzieli się z ubogimi.

Następnego dnia upiekł ciastka wypełnione makiem: rogale.

I Bogu dzięki! Nie wyobrażam sobie, abym jedenastego listopada nie zajadała się tymi wspaniałymi wypiekami. Ba, czasami nawet robiłam takie sama z mamą i siostrą. Można wierzyć lub nie, ale tylko w ten jeden dzień smakują tak wspaniale. A to wszystko przez zgubioną podkowę.

Ja też jedną znalazłam.

– Hania – odezwał się do mnie Misiek, mój dobry znajomy, a od półtora miesiąca również kumpel ze studiów, gdy tylko przekroczyłam próg jego stancji – chłopaki pojechali chlać gdzieś za miasto i nas wystawili. – Właściwie odetchnęłam z ulgą, nie lubiłam specjalnie tych dzieciaków z mojego roku, kumplowałam się tak naprawdę tylko z Michałem. – Idziemy na pochód?

Nasz święty od rogali miał przejechać na swoim białym wierzchowcu przez ulicę nazwaną jego imieniem. Westchnęłam cicho, zastanawiając się, co odpowiedzieć, kiedy Misiek spojrzał na mnie niecierpliwie.

– Ja nie mam ochoty – oświadczył i uśmiechnął się słodko. Doskonale odgadł moje myśli. Skoro już się do niego pofatygowałam, to nie po to, żeby później marznąć w tłumie. Był wolny dzień, musieliśmy się napić!

– Mama przysyła mnie z kurczakiem – powiedziałam, przewracając oczyma. – Ona i te jej pomysły: studenci i gotowanie? Jasne… Lepiej, gdyby dała mi na piwo.

– Mogę liczyć na jedną porcję? – usłyszałam za plecami całkiem znajomy głos.

Odwróciłam się gwałtownie i uświadomiłam sobie, że ten dzień miał w sobie coś magicznego. Wtedy właśnie też znalazłam jedną podkowę, taką zwróconą ku górze, która podobno przynosiła szczęście. Ale ja dobrze wiedziałam, że to znaczyło coś więcej.

Nieduży tatuaż na prawym przedramieniu Konrada to była pierwsza rzecz, która rzuciła mi się w oczy. Nie mogłam uwierzyć, że to naprawdę on. Wdech, wydech, powtarzałam sobie w duchu. Konrad oparł się o ścianę i złożył ręce na piersi. Minęło kilka długich sekund, zanim dotarło do mnie, że wgapiam się w niego bezmyślnie.

– Pamiętasz mojego brata? – zapytał Misiek.

Jak mogłabym nie pamiętać Konrada? Zapomnienie o tym chłopaku graniczyło z cudem. Kiedyś przyrzekałam, że nigdy w życiu się nie zakocham, a później on popsuł mi wszystkie misternie utkane w nastoletniej główce plany. Tak, już jako czternastolatka podkochiwałam się w trzy lata starszym ode mnie Konradzie Czyżewskim i było to bardzo infantylne – taka miłość jak do chłopca z plakatu, tyle że teoretycznie mogłam dotknąć obiekt moich westchnień. Oczywiście jako wstydliwa dziewczyna nigdy tego nie robiłam. 

Skarciłam siebie w myślach za to, że przypomniałam sobie ten entuzjazm, który towarzyszył mi przy każdym naszym spotkaniu. Takie emocje to tylko wspomnienie burzliwego okresu, kiedy szalały hormony.

Poczułam na sobie ciężki wzrok obu chłopaków. Zauważyli, że długo odwlekałam swoją odpowiedź, ale ja zupełnie zapomniałam języka w gębie i nie wykrztusiłam choćby cichego „tak”. Spojrzałam przelotnie na Michała, który wcale nie wyglądał na zachwyconego, by później przyjrzeć się starszemu bratu.

Konrad posiadał najpiękniejsze oczy na świecie, to wiedziałam już od dawna, ale dodatkowo onieśmielał mnie swoją nonszalancką postawą i tą cholerną pewnością siebie. Nie, to zdecydowanie nie był ten sam człowiek, którego spotkałam po raz pierwszy kilka lat temu. Nie tylko wydoroślał, nie chodziło też o bardziej męskie rysy twarzy, nawet nie o tę czarną koszulkę. Po prostu dostrzegłam w nim coś niepokojącego. I jednocześnie pociągającego, w końcu mimo wszystko posiadałam serce (i oczy). Chyba nigdy o nim nie zapomniałam.

– Hanka – Konrad zwrócił się do mnie głosem niezmąconym emocjami.

Pamięta mnie – dotarło do mnie po chwili, serce ruszyło z impetem, tętno huczało echem w głowie. Właściwie to wiele się nie zmieniłam i mógł mnie z łatwością rozpoznać. Nie urosłam wcale, moje blond włosy wciąż upinałam w luźnego kucyka i ubierałam się bardziej jak nastolatka, a nie jak kobieta – podkolanówki w czarno-białe paski doskonale to obrazowały.

– Cześć, Konrad – odpowiedziałam mu słabym głosem. – To ja – jęknęłam – pójdę do kuchni.

Uśmiechnęłam się blado i wymaszerowałam z korytarza, nawet nie zdejmując płaszcza i botków. Usiadłam ciężko na taborecie, uprzednio odkładając prowiant na blacie. Chyba wyszłam na kompletną idiotkę, a na rozhisteryzowaną małolatę na pewno. Słyszałam, jak Misiek rozmawia z bratem, ale nie dosłyszałam o czym. Dopiero gdy na korytarzu zrobiło się cicho, zabrałam się za przygotowanie obiadu. Misiek krzątał się później po kuchni, ale bardziej mi przeszkadzał, niż pomagał, dlatego mimo jego szczerych chęci, wygoniłam go. Wszystko szło po mojej myśli, kiedy nagle wkroczył Konrad. Oparzyłam się, a trzymana przeze mnie pokrywka upadła z hukiem na podłogę. Świetnie, nie dosyć, że nie potrafiłam się wysłowić, to jeszcze byłam fajtłapą – nie chciałam wiedzieć, co sobie o mnie pomyślał Konrad. Miałam nadzieję, że mimo wszystko nie wziął mnie za kretynkę. To głupie, ale zależało mi na tym, aby zrobić jak najlepsze wrażenie. 

Pochyliłam się, by podnieść pokrywkę, on zrobił dokładnie to samo. Uniknęliśmy kompromitującego uderzenia się upuszczony przedmiot, ale nasze spojrzenia i tak się skrzyżowały. Cholera jasna, nie był głupi, dostrzegł ten błysk, który pojawił się w moich oczach. Chwyciłam pokrywkę, on moją rękę i nie mogłam jej wyszarpnąć, choć próbowałam.

– Nie gryzę – oświadczył z przekąsem. Konrad uśmiechnął się lekko, chyba liczył, że to odwzajemnię. Nie wiem, jak zachowałam wtedy spokój, ale odparłam:

– Gorące.

Puścił mnie. Korzystając z okazji, natychmiast wstałam i stanęłam przy kuchence. Wtedy nie musiałam patrzeć w jego oczy.

– Bardzo ładnie pachnie – stwierdził. Pochylił się nade mną, poczułam jego oddech na karku. – Długo jeszcze?

Obrzuciłam Konrada morderczym spojrzeniem, przez który szczerze się zaśmiał. Że niby co!? Co go tak rozbawiło!?

– Twój chłopak musi mieć z tobą cudowne życie – powiedział rozweselony. Przestąpiłam z nogi na nogę, chyba zaczynało mi brakować do niego cierpliwości. – Nie jest zazdrosny, że gotujesz innym facetom?

– Ja nie mam chłopaka – odparłam tylko.

– A dlaczego już z nim nie jesteś? Nie chciał być z tak… sympatyczną dziewczyną? – zapytał i przyjrzał się dokładnie mojej twarzy. Właściwie, dlaczego go to obchodziło? I dlaczego, do jasnej cholery, tak po prostu odpowiedziałam na to pytanie?!

– Nigdy z nikim nie byłam.

Z perspektywy czasu wydawało mi się, że moja odpowiedź wcale nie była taka zła. Zawsze mogłam wypalić z tekstem, że nikt nie przebił ideału, który spotkałam na lekcjach jazdy konnej, że nikt nigdy nie zachwycił mnie w taki sposób, jak on. Prawda, że odpowiedziałam całkiem rozsądnie? 

Dobrze, nie ma się co oszukiwać, wszystkie wspomnienia wróciły, on nadal był ideałem. Ja dla niego tylko koleżanką Michała i siostrą zarozumiałej Sylwii. 

W tamtym momencie Konrad powinien przestać mnie zawstydzać, przynajmniej tak nakazywała przyzwoitość, ale najwidoczniej miał ze mnie niezły ubaw. Kiedy ponownie usłyszałam jego głos, zgłupiałam kompletnie. Każda dziewczyna na moim miejscu by zgłupiała.

– Och, i nigdy się nie całowałaś – zażartował, ale właściwie trafił w sedno.

Szkoda, że w tamtym momencie nie widziałam swojego wyrazu twarzy, mogłabym się wtedy zaśmiać. Chociaż z drugiej strony musiałam wyglądać żałośnie, kiedy spoglądał na mnie, oczekując reakcji. Mój rumieniec był wystarczająco wymowny dla nas obojga.

– Przepraszam – wymamrotał tylko i oparł się o blat i w końcu przestał na mnie patrzeć. Nie mogłam jednak tak tego zostawić. Ja, Hanka Wrońska, nie wytrzymałabym, gdybym czegoś nie powiedziała.

– Dziwi cię to, że dziewiętnastoletnia dziewczyna nigdy się nie całowała? – zapytałam, trochę oburzona, odrobinę wściekła i nieco speszona. 

– Nie wściekaj się – odpowiedział – nie miałem zamiaru cię niczym urazić.

Nie odpowiedziałam, bo do kuchni ponownie przyszedł Michał. Odetchnęłam z ulgą.

– Już?

– Tak, już gotowe.

*

Kiedy wieczorem tego samego dnia do studenckiego mieszkania Michała przybyli na wpół trzeźwi koledzy z roku, byłam wściekła. Chciałam uciec jak najszybciej. Nie udało się.

– Hanka miała urodziny – wrzasnął Misiek – w Halloween.

Pierwszy raz widziałam, aby ktoś tak chętnie pił za moje zdrowie. Ośmiu facetów wokół mnie śpiewających, żebym żyła sto lat. Wyszczerzyłam się, mimo że nie było mi do śmiechu. Bardziej żenująco wypadł tylko obiad w towarzystwie opieszałego Konrada i obrażonego Michała, który za wszelką cenę próbował się dowiedzieć, dlaczego jego brat przyjechał z Warszawy i nie przywiózł ze sobą Oli. Być może Konrad czuł się wtedy tak samo fatalnie jak ja, kiedy chwilę wcześniej sam pytał mnie o mojego faceta.

Po godzinie wymknęłam się po angielsku, zostawiając coraz bardziej pijane towarzystwo. Weszłam do drugiego pokoju, zamknęłam po cichu drzwi i dopiero wtedy dostrzegłam siedzącego w półmroku Konrada. Usadowił się na sofie z nogami opartymi o biurko, w ręku trzymał szklankę. Uciekaj, krzyczał do mnie rozsądek. 

– Napijesz się ze mną? – zapytał Czyżewski, gdy zobaczył moją wystraszoną minę.

– Jasne – przytaknęłam wbrew sobie. Podeszłam bliżej, otaksował mnie spojrzeniem niebieskich oczu. Nalałam sobie whisky z butelki leżącej na stoliku obok i usiadłam w dokładnie ten sam sposób jak on. Znalazłam się bardzo blisko, swoim bokiem przylgnęłam do Konrada, wyczuwając ciepło jego ciała. Uśmiechnął się znacząco, gdy upiłam trochę bursztynowego napoju i skrzywiłam się. Wzięłam głębszy łyk, aby udowodnić, że ten smak nie zrobił na mnie najmniejszego wrażenia. 

– Dlaczego tutaj siedzisz? – zapytałam po chwili, kiedy alkohol przestał palić w moim przełyku i zrobiło się odrobinę przyjemniej. On tylko wzruszył ramionami. Jezu, z nim naprawdę gorzej, jak z babą. – Coś się stało? – Znowu nic. – Konrad, nagle zapomniałeś języka w gębie?

Słysząc mój ironiczny ton, popatrzył na mnie sceptycznie.

– Zakochałem się w wyobrażeniu o kobiecie – odparł. – Znasz takie uczucie?

– Doskonale znam – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Zakochałam się przecież w wyobrażeniu o mężczyźnie, który siedział obok mnie. Spojrzałam na jego tatuaż, a później wyciągnęłam rękę i pogładziłam kciukiem. Nie protestował. – Dlatego siedzisz tutaj sam i zapijasz smutki?

– Już nie siedzę sam – odrzekł zuchwale. Sama go przecież sprowokowałam, żeby tak powiedział. Znowu serce zabiło mi mocniej, chyba to wyczuł. Wystraszyłam się, więc bez zastanowienia wstałam gwałtownie, prawie wylewając alkohol. 

– Ja… będę już wracać do domu – mruknęłam, gestykulując rękoma w niezrozumiały sposób. – Robi się późno.

Konrad niespiesznie wstał, uśmiechnął się szelmowsko i podszedł do mnie, zabierając mi szklankę. W tych nerwach pewnie wyszłabym razem z nią w dłoni. Podniosłam wzrok, Czyżewski znalazł się naprawdę blisko. Chociaż nie był wysoki, musiałam zadrzeć wyżej głowę, by spojrzeć mu w oczy.

Rozszyfrował mnie, pomyślałam, przebiegła z niego bestia, ale ja jego chyba też. Przynajmniej takie odniosłam wrażenie.

– Wszystkiego najlepszego – szepnął mi do ucha. Serce podeszło mi do gardła, a po plecach przeszły dreszcze. – Trochę spóźnione…

– Nie tłumacz się – bąknęłam. – Masz jakiś prezent? – wyrwało mi się. Odsunął się i skinął głową. 

Konrad pochylił się nade mną, dotykając swoimi ciepłymi wargami moich ust. Drgnęłam. Wyczułam zapach i smak alkoholu, to wystarczyło mi, aby wytłumaczyć jego zachowanie. W ułamku sekundy pogłębił pocałunek. Nie wiedząc, co myśleć, kierowana falą gorąca, odwzajemniłam go. Delikatnie poruszałam wargami, aby niczego nie zepsuć. Konrad też był bardzo subtelny, tak bardzo, że ledwo zauważyłam, kiedy skończył. 

Otworzyłam oczy. Na jego twarzy zero emocji. Naprawdę? Nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia!? Przecież podarował mi cudowną rzecz, idealną! Czułam, że spotkało mnie największe szczęście w życiu.

Chwyciłam go za przedramiona i stanęłam jeszcze bliżej, wtulając się ciałem. Chciałam więcej, więc musnęłam jego usta i kiedy w końcu rozchylił wargi, wślizgnęłam się tam swoim językiem. Tym razem było zdecydowanie przyjemniej, dłużej i trochę namiętnie. On objął mnie w pasie, a moje ręce zarzuciłam mu na szyję. Wcale nie czułam, abym robiła to pierwszy raz w życiu, ale gdzieś w głowie pozostawała tego świadomość.

Tym razem to ja przerwałam. Kiedy dostrzegłam, jak kąciki jego ust podnoszą się, zaśmiałam się szczerze. Zakochał się w wyobrażeniu o mnie? Wszystko na to wskazywało.

Nagle, bo takie rzeczy zawsze dzieją się nagle, ktoś zapukał do drzwi. Puściłam Konrada i spojrzałam w tamtym kierunku. Michał stał obok blondynki w zielonym płaszczu. Na mój widok zrzedła jej mina.

– Konrad – odezwał się Misiek, wyraźnie już zmęczony piciem wódki. – Ola przyjechała do ciebie.

W tamtym momencie zdałam sobie sprawę, że mój Konrad rzeczywiście był tylko wyobrażeniem.