2. Różowa koszula

Konrad

Warszawa, Poznań, grudzień 2012

Godzina osiemnasta. Zwykle o tej porze siedzimy jeszcze w pracy i przeklinamy sami siebie. Przerost ambicji sprawił, że wylądowaliśmy w biurze projektowym, ale się opłaca. Inżynierowie, artyści, architekci. Wszystko zawsze do zrobienia na wczoraj, nikt nie wie, gdzie włożyć ręce, szef nigdy nie jest zadowolony, nienawiści, konflikty, a jednak codziennie śpię jak dziecko.

W ostatni piątek przed Bożym Narodzeniem było trochę inaczej – pan prezes postanowił trochę odpuścić, okazać dobre serce i łaskę swoim podwładnym (uwielbiał to słowo, w przeciwieństwie do mnie) i w ramach odbębnienia firmowej Wigilii chciał poczęstować nas najlepszymi pierogami w mieście. Nie miałem jednak zamiaru przesiadywać ze współpracownikami do nocy, większość z nich patrzyła na mnie wilkiem, więc czym prędzej się zmyłem, aby móc zapomnieć na kilka dni dosłownie o wszystkim. Miałem nadrobić kilka książek, może przepierdolić czas, gdy będę grał w grę – piękny plan.

Wychodząc, coś mnie jednak tknęło i obejrzałem się na Martę. Kiedy nasze spojrzenia na chwilę się skrzyżowały, instynktownie się uśmiechnąłem.

– Nie zostajesz? – Monika, nasza recepcjonistka, zdziwiła się, kiedy włożyłem na siebie płaszcz. Przyjrzałem się trochę za ciasnej koszuli i okropnym kreskom na oczach. Nikt jej nigdy nie uświadomił, że to ją szpeci? Właściwie, co za różnica, skoro nawet bez makijażu była tylko… sympatyczną kobietą.

– Jadę do domu – gładko skłamałem. Owszem, święta miałem spędzić z rodziną, ale nie chciałem wyjechać wcześniej, niż w wigilijny poranek – książki, gry, piwo, niezdrowe żarcie – czasami coś należało mi się od życia. A że nie odezwała się tęsknota? Trudno, taki już mój wrodzony urok.

– Rozumiem – przytaknęła, a ze względu na to, że wiedziała o każdym pracowniku wszystko (no, może nie wszystko, ale naprawdę wiele się od niej dowiedziałem o poniektórych), dodała, aby (chyba) dodać mi otuchy: – Pierwsze święta bez ojca. Musi być wam bardzo ciężko.

Uśmiechnąłem się do niej, udając, że naprawdę to doceniam i obchodzi mnie jej troska. Może nie przepadałem za nią tak, jak ona by tego chciała, ale nie miałem też w zwyczaju mieszać postronnych osób w rodzinne sprawy. Ja nie odczuwałem specjalnej straty po Krzysztofie Czyżewskim, ale nie musiałem tego okazywać. 

Wyjechałem do Warszawy na studia i od tamtej pory widywałem się z rodziną rzadko. Może to kwestia przyzwyczajenia. Sam nie potrafiłem określić, co tak naprawdę towarzyszyło mi od czasu, kiedy zmarł Krzysztof, powszechnie nazywany moim ojcem.

– Radzimy sobie. Wesołych świąt – rzuciłem jeszcze na odchodne. Spodziewałem się jakichś uścisków i całusów, ale jedynie podziękowała.

Wcisnąłem guzik, by drzwi windy się zamknęły, kiedy do środka z gracją wpadła Marta Małecka. Idealna, pewna siebie i urocza, jak zawsze od pierwszego dnia, gdy tylko ją poznałem. Nigdy nie traciła rezonu i nigdy nie przestawała manipulować ludźmi. Zmierzyła mnie wzrokiem niebieskich oczu zimnych jak grudniowe powietrze i przytrzymała drzwi.

– Uciekasz? – zaśmiała się nieszczerze, ale towarzyszył jej piękny uśmiech.

– Nazywaj to sobie, jak chcesz. Pozwolisz? – Wskazałem ruchem głowy drzwi, które próbowały się zamknąć, jednak ona nie miała zamiaru ich puszczać. Czegoś chciała, ale zamiast powiedzieć wprost, wolała te swoje gierki. Kobiety, weź je zrozum.

– Konrad, najpierw życzenia – odparła rzeczowo. – Wesołych świąt. Pamiętaj, jeśli chcesz osiągnąć sukces – mówiła już szeptem, znacząco podkreślając odpowiednie słowa – musisz trzymać się odpowiednich osób.

Nagle za nią wyrósł Szymon, prawa ręka naszego szefa. Pewnym krokiem wszedł do windy. Może i był ode mnie wyższy i nosił lepsze garnitury, ale to nie oznaczało, że grzeszył inteligencją. Jedyne, czym w firmie zasłynął, to ze skutecznego lizania dupy Antoniemu. Chyba nie muszę wspominać, że nie znosiłem tego dryblasa o wręcz aryjskiej urodzie.

Marta równie szybko, co się pojawiła, zniknęła, żegnając się zarówno ze mną, jak i tym służbistą obok. Jeśli chciała ode mnie czegoś więcej, powinna się postarać bardziej, niż sprzedawać takie czcze gadki. Jakieś metafory czy coś? Może rok temu dałbym się nabrać na frazesy z jej pięknych usteczek, ale nie teraz. Już nie. Uodporniłem się, czekałem aż przestanie gadać i weźmie się w końcu do roboty. 

Jazda w dół ciągnęła się niemiłosiernie, Szymon patrzył na mnie podejrzliwie, jakby również dostrzegł zabawę Małeckiej. Zaschło mi w gardle, odchrząknąłem, wsadziłem ręce do kieszeni, odrzucając poły płaszcza do tyłu. On poluźnił sobie krawat. W windzie panowała duchota. W końcu parter; wyszedł pierwszy, nawet się nie pożegnał.

Dotarłem do mieszkania po tym, jak swoje odstałem w korku. Zupełnie mi to nie przeszkadzało, sam się sobie dziwiłem, nawet słuchałem tej rzeźni z radia w samochodzie i nie trafił mnie szlag. Po raz pierwszy od dłuższego czasu mogłem sobie pozwolić na chwilę odpoczynku. Wykąpałem się, przebrałem w coś wygodniejszego niż garniturowe spodnie i koszulę, na kolację wczorajsza pizza i piwo – zalety bycia singlem. W półmroku zasypiałem nad książką, kiedy usłyszałem pukanie. Westchnąłem przeciągle, bo wyczuwałem kłopoty (a może to tylko spalona pizza?), po czym wyczołgałem się z łóżka i zszedłem z antresoli. Na wyspie dzielącej część kuchenną od salonu postawiłem drugą pustą butelkę po chmielowym napoju bogów. Gwałtownie otworzyłem drzwi, po czym zaniemówiłem. Tylko na moment, bardzo krótki.

– Ty tutaj? – zapytałem bez zbędnych kurtuazji, nie kryjąc zdziwienia. Zrobiłem wielkie oczy. Nie spodziewałem się, że jeszcze tego dnia zobaczę tę zjawiskową kobietę. Mogłem powiedzieć o niej wiele pochlebnych rzeczy, ale temu, że była zjawiskiem, zaprzeczyć nie mogłem. Nawet nie chciałem. – Koniec świata.

Marta stała w progu mojego nieco zagraconego, wynajmowanego mieszkania i przyglądała się z chytrym uśmieszkiem na bordowych ustach. Tylko, do jasnej cholery, po co ona tutaj przylazła?

– Jeśli, tak jak wszyscy mówią, rzeczywiście świat ma się dzisiaj skończyć, to chcę te kilka godzin spędzić z tobą, Konrad – odparła z goryczą w głosie, widząc grymas na mojej twarzy. Chciała wzbudzić u mnie wyrzuty sumienia? Ona przychodzi do mnie, więc miałem ją za to całować po stopach i być dozgonnie wdzięczny. – Wpuścisz mnie? Mam coś dla ciebie.

Zszedłem Marcie z drogi. Kilka lekkich kroków i już była w środku. Zanim zamknąłem drzwi, odprowadziłem ją wzrokiem, obserwowałem, jak ściąga płaszcz i z wdziękiem godnym samej Merlin odgarnia włosy na plecy. Nadal miała na sobie czerwoną sukienkę, którą widziałem dziś w pracy. Ten kolor działał na mnie jak płachta na byka. Marta kobieta potrafiła podkreślać swoje atuty i je wykorzystywać. Nie tylko, jeśli chodzi o sprawy zawodowe. Zawsze dostawała, czego chciała. Przekonałem się o tym dosyć boleśnie, kiedy sprezentowała sobie, a później również odstawiła, mnie.

Popatrzyła filuternie, dokładnie w taki sam sposób, jaki robiła to dzisiaj od rana. Przez cały dzień czułem na sobie jej lepki wzrok, obmacywała mnie nim. Później zacząłem podejrzewać, że patrzy tak na wszystkich, ale myliłem się – to ja stałem się jej ofiarą. Chociaż to złe słowo: po prostu byłem celem.

Podszedłem bliżej Marty, nadal przyglądała się mi z zaciekawieniem i przegryzała wargę. Próba poderwania młodszego mężczyzny? Dosyć nieudana. Wsadziłem ręce do kieszeni swoich luźnych spodni i uniosłem znacząco brwi, oczekując natychmiastowych wyjaśnień.

– Wiedziałam, że nie wyjedziesz dzisiaj – zaczęła po chwili ciszy. – Wiedziałam też, że będziesz sam.

– Więc postanowiłaś dotrzymać mi towarzystwa. Urocze – podsumowałem ironicznym tonem. – Inni cię nie chcieli, Marta?

– Och, daj spokój – jęknęła nieprzyjemnie, przewracając oczyma. Podeszła trochę bliżej. Jej wysokie obcasy sprawiały, że nasze oczy znajdowały się na tym samym poziomie. – Inni to nie ty.

– Nie bądź śmieszna – odparłem szorstko, zniecierpliwiony – powiedz po prostu, czego chcesz.

– Chciałam ci zrobić prezent...

– Jedyne, co możesz mi zrobić, to laskę.

Te słowa nie brzmiały jak polecenie lub prośba, ale Marta zignorowała kpinę i potraktowała wszystko bardzo poważnie. Nie, to nie była jej nadinterpretacja, ona zwyczajnie chciała to zrobić. Ale czy to naprawdę ważne? Nie miało to najmniejszego znaczenia, skoro w tamtej chwili nim się obejrzałem, klęczała przede mną żona mojego szefa – ku mojej uciesze, rzecz jasna.

To był dopiero początek, musiałem zrezygnować z moich planów. Dwa dni – tyle spędziłem razem z Martą w łóżku i innych częściach mojego mieszkania, nie ograniczając się do ilości odbytych stosunków, jak również do ich formy. Trudno nazwać to inaczej jak tylko (dobrym) seksem dla sportu. Oraz oczywiście dla zabawy i przyjemności. Od chwili, gdy zjawiła się w piątek wieczorem, zapomniałem o wszystkim, co zrobiła wcześniej. Nie spaliśmy po nocach, więc byłem zmęczony, chociaż ciągle jeszcze niezaspokojony. To dziwne, ale uświadomiłem sobie, że potrzebowałem właśnie Marty: żadnych pytań, żadnych pretensji, żadnej miłości. Czysta fizyczność, a jeśli już o to chodziło, Małecka okazała się najlepszą kandydatką, na jaką mogłem trafić.

Nagie, filigranowe ciało brunetki wtulało się we mnie, czułem na sobie jej krągłe piersi, a ręka Marty głodziła wytatuowaną skórę. Kiedy badała ciało opuszkami palców, robiła to w tak delikatny sposób, że aż przechodziły mnie dreszcze. Wzdrygnąłem się – czułość, jaką mi okazywała, zupełnie do niej nie pasowała i nigdy bym jej o to nie posądził.

– Tego nie kojarzę. – Wspięła się, opierając o łokieć i przyglądała się tatuażowi na lewym boku przedstawiającemu małego ptaka: rozkładał swe kolorowe skrzydła i wzbijał się do lotu.

– Prezent na ćwierćwiecze istnienia – odparłem lekko. – Zrobiłem go krótko po tym, jak ze mną zerwałaś – dodałem jeszcze, a ona skrzywiła się i uderzyła pięścią w ramię. Och, pomyślała, że to przez nią. Dlaczego mnie to nie dziwiło? Może dlatego, że nauczyłem się ją traktować w dokładnie ten sam przedmiotowy sposób, w jaki ona traktowała mnie.

– Nie wypominaj mi tego, chłoptasiu – warknęła.

– Bolało jak cholera – powiedziałem prawie groźnie.

– Skrzywdziłam cię, Konrad? – zapytała, jakby rzeczywiście jej na mnie zależało.

– Mówię o tatuażu.

Nastąpiła pauza, w czasie której Marta dogłębnie analizowała sens moich słów. Czy się uśmiechnąłem? Poczułem, że kąciki ust mimowolnie się unoszą. Ona i myślenie... Chociaż z drugiej strony, skoro potrafiła kierować się w życiu rozsądkiem, nie zawracałaby sobie główki uczuciami – nie potrafiłem uwierzyć w to, że naprawdę przejęła się początkującym architektem pracującym w biurze projektowym należącym do jej męża. Mogła wybierać spośród co najmniej dziesięciu takich jak ja – młodych, pragnących sukcesu i chłonących wielkomiejskie życie. Jak psy spuszczone ze smyczy, obwąchujące każdą dupę, szukające odpowiedniej dziewczyny na jedną, góra dwie noce i okazji, aby zarobić jeszcze więcej.

Nonsens, oczywiście, że Marta by się nie przejęła.

– Ciesz się tym, co masz – mruknęła w końcu, trochę niewyraźnie, uświadamiając mi, że nasz czas się kończy.

Tik, tak, Konrad, a skoro już leżymy nadzy w moim łóżku, to tymi ostatkami sił...

– Myślisz, że się nie cieszę? – zapytałem przekornie, przewracając kobietę na plecy i się na niej kładąc. – Bardzo miły prezent. Nie zaprzeczaj, bo to – pogładziłem ją po dekolcie – nie jest na zawsze.

Przyglądała się mojej twarzy, dotknęła szorstkiego od zarostu policzka, a później wplotła palce we włosy i zmierzwiła je jeszcze bardziej. Uwielbiałem, gdy to robiła. Uśmiechnęła się słodko. Bawiła się mną, dlaczego ja nie miałem się zabawić Martą?

– Zmieniłeś się – przyznała. – To moja wina, zrobiłam z ciebie szorstkiego potwora – oświadczyła z tą cholerną pewnością w głosie. Martusiu, świat nie kręci się tylko wokół ciebie. Zaśmiałem się i usiadłem na skraju łóżka. Nie miała aż tak wielkiego wpływu na moje życie, ale by chciała. Jedyną kobietą, która naprawdę mnie zmieniła, była Ola, chociaż ta nie sięgała mojej towarzyszce do pięt.

Marta palcem dotknęła koniec ogona smoka na plecach. Rzadko oglądałem tamtą część gada pełznącego po barku aż do lewej części klatki piersiowej, ale ona robiła to już wcześniej i tak często, że doskonale znałem jego położenie. Drugą drobną dłonią starała się zakryć wilka na prawej piersi. Usłyszałem, jak chichocze.

– To te twoje zwierzaki, co? Dodają ci odwagi? Po co ci te wszystkie tatuaże?

– Nie zadawaj głupich pytań – poleciłem gorzkim tonem. – A po co ty zdradzasz męża z jego podwładnym i innymi chłopaczkami? – zapytałem, starając się ukryć rozbawienie oraz nie uśmiechnąć się, kiedy łaskotała mnie po wewnętrznej stronie uda. No, kochanie, może połaskoczesz trochę wyżej?

– Antek wyjechał, przecież wiesz – odparła. – Co mam robić? To moja rozrywka – odpowiedziała jak mała dziewczynka. Trzydzieści sześć lat, a czasami zachowywała się, jakby miała o trzy dekady mniej.

Odwróciłem się, aby ją pocałować, ale usłyszałem moją komórkę. Leżała pod łóżkiem. Odrzuciłem połączenie, nawet nie spoglądając na wyświetlacz. Pochyliłem się nad kobietą, kiedy telefon dał o sobie znać ponownie.

– Cholera jasna!

– Może to coś ważnego? – zachichotała znowu.

Dzwonił Emil. 

Zacisnąłem usta w wąską kreskę, Marta zauważyła, że się zdenerwowałem, bo z troską dotknęła mojego ramienia. Nie poznawałem tej kobiety – to właśnie był pierwszy moment, kiedy przemknęło mi przez myśl, że to koniec i muszę ją od siebie odsunąć, bo w innym wypadku uzależni mnie od siebie bardziej, niż za pierwszym razem.

– Może rzeczywiście, to coś ważnego – odpowiedziałem, szukając swoich bokserek. Mój gość skrzywił się, kiedy je wkładałem. Nie chciałem rozmawiać przy niej, więc zszedłem z antresoli, a później usiadłem na jednym ze stołków barowych w kuchni.

– Powiedz mi, że zatrzymał cię w Warszawie bardzo ważny powód – usłyszałem spokojny, rzeczowy głos Emila. Nie dałem się jednak nabrać, bo on był wściekły. Pewnie zaciskał pięści i gdybym stał obok niego, przyłożyłby mi. A potrafił to zrobić tak, że zabolało, a później nie było po tym śladu.

– Szefowa – odpowiedziałem dosyć cicho, aby Marta leżąca w moim łóżku nie usłyszała. – To wystarczający powód?

– Dla twojej matki czy dla mnie? – zapytał ostro. Cholera, kiedy się zobaczymy, to ja mu przyłożę. Ja mu o kochance, on mi o matce.

– Nie mieszaj w to mamy, ok? – pogroziłem.

– Konrad – prychnął – ty sam ją w to wmieszałeś. To do mnie zadzwoniła z pytaniem, co się dzieje z jej synem. Nie jest ci wstyd, gówniarzu?

– Zamknij się – wycedziłem, przez zaciśniętą szczękę.

– Nie zapominaj, do kogo mówisz – zaśmiał się zadowolony. Chyba zawiodłem samego siebie, wyczuł to.

– Dobrze, przepraszam – odparłem sarkazmem. – Zamknij się, tato.

Chwila ciszy. Dziwnie to brzmiało z moich ust. Podparłem głowę o rękę wspartą na łokciu. Co za różnica, który Czyżewski jest twoim ojcem, durniu?

– Przyjedź do północy. Aha – dodał – pewnie kompletnie straciłeś poczucie czasu – zakpił, zresztą słusznie. – Masz na to cztery godziny.

Kiedy się rozłączyłem, Marta schodziła po schodach, ubrana jedynie w moją bluzę. Podeszła do mnie z tym chytrym uśmieszkiem i chciała mnie przytulić, ale nie pozwoliłem jej na tę czułość. Popatrzyła z wyrzutem i prychnęła jak kotka. Sprawdziłem rejestr połączeń: mama od wczoraj dzwoniła dziewięć razy. Policzyłem jeszcze raz, za drugim razem wyszło dziesięć. Małecka chwyciła moją komórkę, spojrzała tylko na ostatnią rozmowę.

– Tatuś dzwonił? – Bardziej stwierdziła, niż zapytała. Mały, biedny Konrad Czyżewski musi jechać do domu, zapewne tak pomyślała, to wyczytałem z jej oczu.

– Zrobiliśmy sobie cudowny świąteczny prezent... – zacząłem, podświadomie chcąc się wytłumaczyć. Miękłem, a taki ze mnie dorosły facet.

– Poczekaj, naprawdę coś dla ciebie mam – weszła mi w słowo. Na sofie w salonie dwa metry ode mnie, leżała jej skórzana torba. Wyjęła pakunek zawinięty w czarny, błyszczący papier.

– Co to? – zapytałem, kiedy podała mi prezent. Nie odpowiedziała, tylko ponagliła ruchem głowy, abym otworzył.

Marta zawsze lubiła dzielić się ze swoimi, hm, kochankami odrobiną luksusu, na którą było ją stać ze względu na status jej męża. Jednak tego, co zobaczyłem w środku, nie spodziewałem się zupełnie. To chyba coś w rodzaju kpiny. Zaśmiałem się szczerze rozbawiony, gdy rozpakowałem różową koszulę.

– Będzie pasować – podkreśliła dosadnie, kiedy przyglądałem się znacząco temu fatałaszkowi, który mógłby być częścią damskiej garderoby. Nie była to na szczęście fuksja, tylko intensywny róż, ale różowy to różowy, prawda?

– Konrad, zanim cokolwiek powiesz – zaczęła, chwytając mnie za ramię i ściskając mocno. – Niech przypomina ci, że zawsze możemy to powtórzyć. Konrad – wypowiadała moje imię w taki łagodny sposób – ja nie zapomniałam. Niech to przypomina ci, że jesteśmy sobie potrzebni.

– Dorobiłaś do tego ideologię? – prychnąłem. Kurwa, toż to makabreska. Marta i jej filozofia. Jak się pieprzy z innymi za plecami Antoniego, to też ma to jakiś głębszy sens? A nie, przepraszam, zdecydowanie seks ma bardzo głęboki sens, prawda? Przecież to właśnie robiliśmy przez cały weekend.

– Trochę – zaśmiała się cicho. – Przede wszystkim, uwierz mi, będzie ci pasować do oczu. To piękny kolor.

To był ostatni raz, kiedy uwierzyłem Marcie Małeckiej.

*

Święta minęłyby znośnie, gdyby nie rodzinny obiad. Właściwie to kameralne przyjęcie z okazji urodzin babci, które odbyło się w drugi dzień świąt. Oczywiście pozostawał jeden szczegół – moja rodzina bardzo swobodnie traktowała słowo kameralny. Siostrzenica babci uparła się, że wydarzenie to koniecznie trzeba świętować w jakiejś dobrej hotelowej restauracji. Nie najgorzej, w hotelach mają również całkiem niezły asortyment w barach, z czego rzecz jasna zamierzałem skorzystać od samego początku.

Po dwóch godzinach oglądania twarzy członków mojej rodziny postanowiłem wymknąć się na dosłownie dziesięć minut, rozluźnić się, a później ponownie przykleić jakiś ładny, grzeczny uśmieszek niewzbudzający żadnych podejrzeń. Zwykle ludzie nabierali się, widocznie nie doceniałem moich umiejętności aktorskich. Niestety zasiedziałem się przy barze, tracąc poczucie czasu, zdarza się. Zamawiałem właśnie drugą szklankę whisky, kiedy znalazł mnie Emil. Na pewno nie szukał długo, minutę temu zorientował się, że nie siedziałem obok mojego brata i mamy, więc przyszedł do jedynego miejsca, gdzie mogłem się znajdować. Poprosił o to samo, rozpiął guzik marynarki i usiadł obok. Przemknęło mi przez myśl, że muszę zapytać go o krawca – takim garniturem bym na pewno nie pogardził. Emil położył ręce na barze, odsłaniając tym samym zegarek. Nienawidziłem, kiedy miał ten model, na którego sam ostrzyłem zęby, a bezspornie nie było mnie stać. Mogłem jedynie poprosić, aby mi go dał w prezencie.

– Na każdej rodzinnej imprezie będziesz się upijał? – zapytał chłodno. Śliczna barmanka, trochę młodsza ode mnie, postawiła przed Emilem alkohol. Uśmiechnąłem się do dziewczyny, to było silniejsze ode mnie.

– Imprezie? – prychnąłem. – Chociaż… to w końcu urodziny – odparłem, śmiejąc się. – A tamto – zacząłem ponownie, bo widziałem, że miał ochotę coś jeszcze powiedzieć – rzeczywiście nie jest czymś, czym mógłbym się pochwalić. – Wzruszyłem ramionami, popijając whisky.

Zgadzam się – upicie się na pogrzebie człowieka, którego nazwisko widnieje w moim akcie urodzenia, nie było czynem chwalebnym – to impertynencja wobec zmarłej osoby, a nie okazanie należnego szacunku. Jednak nie wiedziałem, co powinienem zrobić. 

Wyjechałem do Warszawy niedługo po tym, gdy dowiedziałem się o wewątrzfamilijnym kłamstwie. Później, przez kolejne sześć lat, nie miałem okazji ani ochoty, aby porozmawiać o tym wszystkim z Krzysztofem, chociaż wiedziałem, że powinienem. Tyle że było już za późno. Kiedy to sobie uświadomiłem, wypiłem dużo za dużo na stypie, aby zagłuszyć wyrzuty sumienia. Na szczęście nie widział mnie nikt z rodziny, oczywiście oprócz Emila, bo ja jak zwykle wyszedłem po angielsku, a on wiedział, gdzie szukać.

– Słusznie, dlatego teraz nie przesadzaj – polecił, ciągnąc temat.

Nigdy nie lubiłem jego rzeczowego tonu. Emil zawsze był tym dobrym policjantem, w przeciwieństwie do starszego brata, więc kiedy w zachowaniu Emila dominowała powaga, oznaczało to, że naprawdę zrobiłem coś złego. Tak jak wtedy, gdy bez niczyjej zgody, mając czternaście lat, o pierwszej w nocy osiodłałem konia i wybrałem się na przejażdżkę. Wierzchowiec, płochliwy jak sarna, wystraszył się jakiegoś niedużego leśnego zwierza (do tej pory nie wiem, co przecięło mi drogę, może zwykły kot), zaczął wierzgać, ja spadłem, a on wrócił beze mnie na grzbiecie. Jako nastolatek nie rozumiałem, o co im wszystkim chodziło, kiedy kłócili się, dyskutując o wychowaniu (a raczej jego braku). Wtedy po raz pierwszy zawiodłem Emila. Wtedy też dostrzegłem, że nie traktuje mnie, jak zwykłego bratanka. Nie zdawałem sobie sprawy, że już tamtego dnia ruszyła lawina.

– Mam nadzieję – dodał Emil – że z żoną szefa łączą cię jedynie kontakty zawodowe.

– Co słychać u Szarleja? – zmieniłem temat. Zaśmiał się bezgłośnie. – Jest grzeczny?

– Nie rozśmieszaj mnie, Konrad.

Przechylił szklankę – jednym haustem wypił całą zawartość. Idąc jego śladem (nie po raz pierwszy zresztą), zrobiłem to samo. Odstawiłem naczynie na bar, napotkałem słodkie spojrzenie barmanki i puściłem do niej oko. Emil pociągnął mnie za sobą za rękaw koszuli, notabene tej różowej.

– To jakaś nowa moda ze stolicy? – zaśmiał się. – Małecka ma dobry gust.

– Wybiera to, co najlepsze – skwitowałem. Spojrzał na mnie pobłażliwie, a ja zastanawiałem się, skąd wiedział, że koszula jest właśnie prezentem od Marty. – Wątpisz?

Emil poprowadził mnie w stronę wyjścia, z kieszeni wyciągnął paczkę Marlboro. Wyszliśmy na ulicę, uderzyła mnie fala zimnego powietrza. Rozejrzałem się, przejechał tramwaj, kilka samochodów. Wymusiłem na Emilu, aby mnie poczęstował i choć niechętnie, zgodził się. Skoro miałem stać na chłodzie, to przecież nie będę się przyglądał, jak beznamiętnie wypala papierosa. Poszliśmy w kierunku jakiejś bramy, aby nikt nas nie dostrzegł (a może chodziło o to, aby to mnie nikt nie zobaczył?).

– Kurwa, ale zimno. – Zaczęły mi sztywnieć palce.

– Nawet przy nim przeklinasz – usłyszeliśmy znajomy głos. W miejscu, gdzie mieliśmy być sami, spotkaliśmy seniorkę rodu, która oddawała się dokładnie tej samej przyjemności co my.

– Babciu?

– Mamo!

– Czyżewscy – powiedziała, machnąwszy na nas ręką. – Hipokryci – oskarżyła nas. – Spójrzcie na siebie.

– Mamo, nie miałaś palić – jęknął Emil, chcąc jej zabrać peta. Uprzedziła go, rzuciła niedopałek pod nogi i zdeptała.

– To mnie dobrze konserwuje – odparła głosem nieznoszącym sprzeciwu. Zaśmiałem się, gdy zobaczyłem, jak człowiek, którego byłem dokładną kopią, ugina się pod jej karcącym spojrzeniem. – A ty – wskazała na mnie swoją laską – jak ty wyglądasz? Jeszcze pijesz! – rzuciła, ale wiedziałem, że była rozbawiona.

Spojrzałem na Emila, zrobił taką minę, jakby chciał wymusić na mnie przyznanie racji, że nie powinienem ruszać alkoholu, wiedziałem jednak, że wyjaśni swojej matce, gdzie nauczyłem się takiego trybu życia.

– W Warszawie go tak nauczyli.

Właśnie, dokładnie to miałem na myśli. Z triumfem spojrzał na kobietę, ta uderzyła go laską w kolano. Oj, to musiało boleć, bo jęknął nieprzyjemnie.

– W ojca się wdał – zaprotestowała i dodała z emfazą: – Tego żyjącego. Myślisz, że nie widzę, że też coś łyknąłeś? Że zapalisz ćmika i nie poczuję, co?

Cieszyłem się jak dziecko, że to nie ja jestem jej synem. Wiadomo, wnukom zawsze się pobłaża.

Kiedy postanowiła wrócić do środka, bo mimo płaszcza zdążyła zmarznąć, przechodząc obok mnie, uśmiechnęła się i pociągnęła za krawat, bym się pochylił. Ha, poczułem, że ona na swoje siedemdziesiąte piąte urodziny też napiła się czegoś mocniejszego.

– Konrad, mój drogi, dobrze wiedzieć, że się dogadujecie – szepnęła, przyjemne dreszcze przeszły mi po plecach. – Wracaj do nas – poprosiła, mówiąc jeszcze ciszej. Zdziwiłem się, bo nigdy tego nie robiła, więc nie wiedziałem, co powinienem odpowiedzieć. – Mogę cię przekupić?

– Pewnie możesz – zaśmiałem się zakłopotany. – Ale czym?

Babcia uśmiechnęła się znowu, tym razem bardziej tajemniczo i zostawiła mnie samego z Emilem. Łypnąłem na niego okiem, westchnąłem i bez namysłu podążyłem za kobietą. 

Ja przecież nie mogłem wrócić, nawet jeśli prosiła.