3. Wilczy bilet

Konrad

Warszawa, kwiecień-czerwiec 2013

Widząc śnieg pierwszego kwietnia, pomyślałem, że pogoda sprawiła wszystkim najlepszy żart na Prima Aprilis. Czekając na wiosnę, dostrzegłem, że Warszawa straciła to, co w niej lubiłem – z zupełnie szarymi ulicami i bez wyrazistego klimatu wydawała się nijaka. To chyba samotność mnie w końcu dopadła. 

Ja jednak starałem się patrzeć na to inaczej: kiedy nie miałem żadnych zobowiązań, cieszyła mnie nawet szarość. Decydowałem o wszystkim samodzielnie, z dala od domu, sam dla siebie, co było piękne. Nazwałbym to dorosłością, gdyby nie ciągłe życie ponad stan i rozpieszczanie mnie przez Emila. 

Długiej zimy miałem najzwyczajniej dosyć, bo wpływała na mnie wyjątkowo nostalgicznie. Złe samopoczucie potęgowały słowa babci, które nie wychodziły mi z głowy. Wyraźnie prosiła, abym wrócił, potrzebowała wsparcia. Bez dziadka radziła sobie przez kilka lat, ale kiedy nagle odszedł jej starszy syn, poczuła, że spadło na nią zbyt wiele na stare lata. Nigdy by się do tego nie przyznała, ale przecież znałem ją doskonale i rozumiałem prośbę. Ja ze swoim porywczym charakterem nie mogłem stanowić dla niej opoki, od tego miała Emila, jednak wiedziałem, że babcia chciała mieć nas wszystkich blisko. 

Na Powiślu mieszkałem kilka minut piechotą od Wisły. Latem siadałem niedaleko Mostu Świętokrzyskiego, aby po prostu spędzić czas na zewnątrz, zimą zaś każdy spacer musiał mieć jakiś cel. Choć strasznie wiało, wyszedłem, aby rozprostować nogi po całym tygodniu pracy. Kopałem przed sobą kamyk, mijałem drzewa rosnące wzdłuż ulicy, które powinny pokryć się już zielenią, i kilka osób w zimowych okryciach. Na twarzach tych ludzi malowało się to samo niezadowolenie, co na mojej. Cholera, kogo nie mijałem, wyczuwałem marazm i niezadowolenie. Coś było ze mną nie tak, jednak towarzyszyła mi nadzieja, że takie smutki da się zapić.

Kiedy wreszcie stanąłem nad rzeką, rozejrzałem się – widok wysuszonych roślin był typowo zimowy. Nieprzyjemny wiatr mierzwił mi włosy, postawiłem kołnierz i ruszyłem ścieżką, obierając za cel most wiszący nad Wisłą. Stan zobojętnienia przerwała dopiero osoba w beżowym płaszczu.

– Widziałam, jak wychodzisz z mieszkania, więc poszłam za tobą.

Twarz Marty szpecił nieodgadniony grymas, a wyjątkowo smutne oczy musiały być zapuchnięte. Na pewno nie od wiatru. Nigdy nie widziałem, żeby Małecka płakała, nie mogła sobie na to pozwolić, a jednak ten widok był jednoznaczny.

– Musisz mi pomóc – powiedziała wreszcie. – Nie wiem, do kogo się zwrócić.

Wraz z początkiem nowego roku starałem się unikać Marty jak ognia. Owszem, bywały chwile, kiedy nie miałem innego wyjścia, napotykałem ją, bo pracowała w tej samej firmie. Starałem się zachowywać, jakby między nami nic nigdy nie było. To przynosiło obustronne korzyści – żadne z nas nie cierpiało i dodatkowo nikt z firmy nie zdawał sobie sprawy, co między pracownikiem i żoną szefa zaszło. Wychodziło mi naprawdę nieźle, w końcu robiłem to samo, kiedy wcześniej to ona przestała się ze mną spotykać. Za każdym razem, kiedy ją widziałem, stawałem się bardziej podobny do niej – czaił się gdzieś chochlik, który sprawiał, że przestałem myśleć o jakichkolwiek uczuciach.

Tym razem jednak ewidentnie szukała mojego wzroku, a przelotny dotyk nie był przypadkowy. Coś się zmieniło, nie pojmowałem jej wahań nastrojów – najpierw twierdziła, że chodzi tylko o seks, a później zebrało się jej na sentymenty. Łamała zasady tego układu. Nie tak to miało wyglądać, nie tak powinniśmy się zachowywać. Może przez ciągnące się w nieskończoność zimowe wieczory brakowało jej ciała młodego kochanka u boku. A ja? Chyba nieświadomie posłuchałem Emila i starałem się zakończyć tę znajomość, tym samym skazując się na sypianie w pustym łóżku.

– Nie mogę ci pomóc – odparłem beztrosko.

– Nawet nie wiesz, o co chodzi – zaprotestowała, marszcząc czoło. Zacisnęła usta, chyba chcąc powstrzymać łzy. Nawet nie chciała – robiła to, bo oczy zrobiły się szkliste. – Potrzebuję pieniędzy. Sto tysięcy.

Sporo. Zaciekawiło mnie, o co grała, skoro chodziło o tak wysokie stawki. Gdyby było to coś związanego z pracą, Antoni Małecki na pewno by jej pomógł. Przyszła jednak z tym do mnie – ta sprawa wiązała się z jej prywatnym, ukrywanym przed mężem życiem. Zwykle chodziło o brak orgazmów, a nie debet na koncie. Co się tutaj odpierdalało? Im dłużej znałem tę kobietę, okazywało się, że tak naprawdę nic o niej nie wiem.

– Weź je od Antoniego – poleciłem to, co pierwsze przyszło mi na myśl i wzruszyłem ramionami. Chciałem iść dalej (w końcu to miał być relaksujący spacer), kiedy Marta chwyciła mnie za rękę. Zimne palce zacisnęły się na mojej dłoni. Odruchowo się zatrzymałem i spojrzałem na nią (bez swoich obcasów nawet przy mnie była nieduża).

– Konrad – jęknęła, jakbym naprawdę stanowił ostatnią deskę ratunku – zależy mi na dyskrecji.

– Jak zawsze – prychnąłem.

Sekret tu, sekret tam, z nikim nie była szczera. Znacząco zwęziła oczy.

– Nigdy nie pytałam cię o twój styl życia – zaczęła mówić cicho – ale przecież widzę, że stać cię na dużo więcej, niż powinno.

– A na co powinno mnie stać? – zaśmiałem się nieszczerze, bo sam zacząłem się zastanawiać, gdzie bym był bez nieustannej hojności Emila. Może Małecka płaciłaby mi za seks? Taki rodzaj sponsoringu. 

– Nie przerywaj mi – żachnęła się. – Nie sądzę, chłoptasiu, abyś mógł sobie pozwolić na sportowe Audi i mieszkanie na Powiślu ze swojej pensji początkującego architekta, choćbyś nie wiem, jak był zdolny. Skądś bierzesz na to kasę, prawda? Może od ojca, co?

Pierwszy raz widziałem ją tak zdenerwowaną. Zauważyłem też, że kiedy przestała na moment mówić, jej uścisk jakby zelżał, jednocześnie zacisnęła mocno szczękę. Patrzyła takim błagalnym wzrokiem pomieszanym z furią i wściekłością. Kretyn ze mnie, że też wcześniej nie dostrzegłem, że Marcie zaczęło na mnie zależeć.

– Bardzo dobrze, że nie wtrącałaś się w moje życie, bo to nie jest twój interes – stwierdziłem, oddalając się, tym razem w stronę mieszkania. Dosyć, pomyślałem, nie mogę się od Marty uzależnić.

– Może jednak jest?

Zatrzymałem się w pół kroku i ponownie przyjrzałem Małeckiej. Chłodne podmuchy wiatru unosiły jej brązowe włosy. Już nie miała miny niewiniątka, znowu stała się typową zimną Martą, która owinęła mnie sobie wokół palca. Jej urok na mnie jednak już nie działał, uodporniłem się na czary wiedźmy, choć ta przepiękna kobieta nadal działała na moją wyobraźnię.

– To może dotknąć także ciebie, więc zastanów się nad moją propozycją.

Nie odzywałem się, myślałem, do czego zmierza tak naprawdę ta rozmowa. Na pewno nie dotyczyła już tylko tych stu tysięcy, ale czegoś więcej. 

– Ktoś mnie szantażuje – przyznała w końcu ze skruchą.

To chyba jedyny grzech, o jakim pamiętała i wyznała go, jak na spowiedzi. Mnie oczywiście obowiązuje tajemnica. Od męskiej dziwki po spowiednika – wszechstronny ze mnie facet.

– Więc ty szantażujesz teraz mnie, abym dosłownie za to zapłacił – podsumowałem. – Czy ty siebie słyszysz? – zapytałem retorycznie, nie mogąc powstrzymać protekcjonalnego tonu. – Oczywiście, że ci nie pomogę – odpowiedziałem wprost, nie zważając na jej uczucia, nie myśląc o konsekwencjach, bo nawet nie zapytałem, jaką miałbym odegrać rolę w tym popieprzonym przedstawieniu, jakim było jej życie. Postępowałem w dokładnie w ten sam sposób, co ona kiedyś.

Marta podeszła bliżej wolnym krokiem, wsadziła ręce do kieszeni płaszcza. Otaksowała mnie wzrokiem, a kiedy nasze spojrzenia się spotkały, ponownie dała mi do zrozumienia, że jestem naprawdę wiele wart i tylko ode mnie zależy, co z tym zrobię. Moje ego puchło. Jednak decyzję podjąłem już dawno.

– Zastanawiałeś się, skąd miałam dla ciebie tak wiele czasu? – zapytała. Ledwo usłyszałem. – Gdybym miała kogoś jeszcze... – westchnęła.

– Chcesz mi wyznać miłość? – zaśmiałem się, pobłażliwie na nią spoglądając.

Tak, w tym momencie nasze role się odwróciły. Mężczyznę takiego jak ja nazywa się popularnie skurwielem. Typowy dupek.

– Myślałam, że...

– Marta – przerwałem jej – wolałem, kiedy nie myślałaś.

Tymi słowami pożegnałem się ze zdziwioną do granic możliwości Małecką i udałem się do mieszkania, na które rzeczywiście nie byłoby mnie nigdy stać. Po przekroczeniu progu od razu zadzwoniłem, do kogo trzeba – Kowal, niebieski ptak, zawsze miał czas. Wódka, dużo wódki wypitej na antresoli, mnóstwo siniaków spowodowanych upadkami ze schodów. W tamten piątkowy wieczór na początku kwietnia urżnąłem się tak, że kaca leczyłem przez dwa dni. Nie pomogło, bo ten nieustanny marazm nadal mi towarzyszył.

Zastanawiałem się czasami, czym chciała zagrozić mi Marta, ale kolejne dni płynęły wyjątkowo spokojnie, bez rewelacji i niespodzianek. Pobłażając tej sprawie, popełniłem błąd, chociaż wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem. Niezależnie od tego, jaki głupi byłem rok wcześniej, kiedy to zacząłem potajemnie spotykać się z żoną szefa, powinienem ciągnąć to tak długo, aż ona będzie chciała. Inne wyjście nie istniało, nie mogłem wysiąść z tego pędzącego pociągu. Małecka wpuściła mnie w niezłe bagno – ja jeszcze brodziłem gdzieś przy brzegu i utrzymywałem równowagę, ale ona ciągnęła mnie na dno, gdzie sama już od dłuższego czasu pływała.

Kiedy wreszcie pojawiła się wiosna, zupełnie zapomniałem o prośbie Marty. Mój znakomity nastrój spowodowany promieniami słońca i pachnącym powietrzem wypełniającym Powiśle wpłynął na mnie jak mocny narkotyk, wręcz mnie zamroczył, wcisnął na nos różowe okulary. Tak różowe, jak koszula, którą ponownie ubrałem. Wyglądałem dobrze, co również zauważyła Monika, uśmiechająca się niedyskretnie, kiedy przechodziłem obok recepcji w pierwszy od bardzo długiego czasu cieplejszy kwietniowy poniedziałek.

– Małecki chciał cię widzieć – rzuciła za mną, kiedy odzyskała rozum. Uśmiechnąłem się szelmowsko, chociaż nigdy tego nie robiłem w pracy.

Przyszedłem wyjątkowo wcześnie, dlatego nasze biuro świeciło jeszcze pustkami. Od razu udałem się do gabinetu mojego szefa. Mgr inż. arch. Antoni Małecki, rogacz, siedział na swoim skórzanym fotelu za biurkiem. Nerwowo strzepnął z garniturowych spodni niewidzialny pyłek, po czym bez słowa wskazał mi miejsce naprzeciwko siebie. Grzecznie usiadłem, rozpinając poły marynarki. Uśmiechnął się protekcjonalnie, ale ten uśmiech szybko przeszedł w grymas obrzydzenia. Tak bardzo mnie nienawidził.

Dowiedział się, zgadłem.

– Chciałbym cię o coś zapytać – odezwał się wreszcie ni to zły, ni to przedwcześnie święcąc triumf. Odwrócił białego notebooka w moim kierunku i tylko wcisnął jeden klawisz.

Oto i dowód zdrady: dwa nagie ciała w seksualnym i sensualnym akcie. Na pierwszym planie jej cycki i moje pośladki. Czyż to nie cudowny widok?

– Mógłbyś mi wyjaśnić – mówił wyjątkowo spokojnie – co robiłeś z moją żoną?

Nie wiedziałem, że Marta kiedykolwiek nagrała nasz seks. Nigdy mi o tym nie powiedziała. Zresztą ona zawsze robiła, co chciała, więc nie widziałem sensu w ingerowanie w decyzje, na które nie miałem wpływu. Przykład miałem przed sobą.

Dostrzegłem natychmiast brak jednego tatuażu. Ten film musiał powstać na początku naszej znajomości, kiedy to mnie bardziej zależało na uwadze tak pięknej i wyzwolonej kobiety. Od tego czasu minął rok – po jaką cholerę zatrzymała taki film? Co za idiotka! Gdybym miał wskazać największego głupca pod słońcem, pewnie zaraz po mnie byłaby to Małecka.

Szantażowanie seks-taśmą – ktoś całkiem nieźle to wymyślił.

Oglądanie nagiego ciała Marty, które pieszczę, całuję, kiedy sprawiam jej przyjemność swoim dotykiem, było żenujące w obecności Antoniego. Jego żona prężyła się, kiedy zacząłem ssać jej sutki, jęknęła, kiedy dotknąłem łechtaczki, a w dodatku co jakiś czas pokrzykiwała moje imię, więc nie było mowy o pomyłce. Małecki pokazał mi chyba najbardziej ekscytujący moment tego domowego porno, bo oboje na filmie zbliżaliśmy się do wspólnego orgazmu. Kiedy Marta rozpaczliwie krzyknęła w rozkoszy, spojrzałem z satysfakcją na Małeckiego. Tak wysokich dźwięków chyba z ust swojej żony nigdy nie słyszał.

– A nie widzisz? – zapytałem. W momencie, kiedy straciłem wszystko, nie siliłem się na zbędne uprzejmości.

– Dyskretnie zabierzesz swoje rzeczy i na tym skończy się nasza współpraca – powiedział, ważąc każde słowo i zatrzaskując laptopa. – Kurier jeszcze dzisiaj przyniesie ci wszelkie dokumenty. A teraz – przełknął ślinę – zejdź mi z oczu raz na zawsze.

Wyszedłem bez pożegnania, zrobiłem to, co mi kazał, uwinąłem się, zanim większość osób pojawiła się w biurze. Rzeczy nie miałem dużo, nie stawiałem rodzinnych zdjęć na biurku ani nie pisałem ulubionym piórem – zależało mi jedynie na rysunkach, namacalnych dowodach mojej pracy. Kiedy wrzucałem wszystko na tylne siedzenie samochodu, jeszcze nie wiedziałem, dokąd pojadę. Ostatecznie zjeździłem wzdłuż i wszerz zachodnią część Warszawy. Towarzyszyła mi swego rodzaju pustka, w końcu straciłem pracę, posadę, na którą pracowałem bardzo długo. To jednak nie był koniec mojego życia – nie tutaj, to gdzieś indziej, wszakże Antoni Małecki towarzyszył mi tylko przez pewien okres. Teraz czas na poważne zmiany i dalsze kroki, pomyślałem. 

Jeżdżenie bez celu po mieście okazało się strasznie męczące. Zatrzymałem się wreszcie w miejscu, gdzie zazwyczaj parkowałem samochód. Przy wejściu na klatkę dostrzegłem dwóch dryblasów. Jeden – głowa ogolona na łyso, dwa metry wzrostu; przy moim skromnym metrze siedemdziesiąt pięć wyglądał jak olbrzym. Drugi w kapturze, w dodatku wszerz zajmował więcej miejsca niż wzdłuż. Obaj mieli na sobie dresowe bluzy. Typowe osiłki. 

Dlaczego się wtedy uśmiechnąłem? Cóż, podejrzewałem, że Małecki przygotuje dla mnie jakąś niewyszukaną niespodziankę. Sam brudzić rączek nie chciał – strasznie było mi go żal, nawet nie potrafił osobiście dać w pysk, tylko musiał wysłużyć się tymi bezmózgami.

Ruszyli w moją stronę. Wyszedłem im naprzeciw – jeśli chcieli wyciągnąć mnie siłą z samochodu, pewnie wyrwaliby drzwi. Szkoda auta, wyklepanie dużo by kosztowało.

Ten niższy widocznie potrafił mówić, choć niewiele, bo zapytał tylko:

– Czyżewski?

– Owszem – przytaknąłem, ale tego słowa najwidoczniej nie znali, bo spojrzeli na mnie z minami rozczarowanych kretynów. Proces myślowy trwał w nieskończoność, więc popatrzyłem na nich znacząco. – Wy od Małeckiego?

Pierwszy porządny kopniak w brzuch bolał jak cholera. Czułem, że wszystko tam w środku się zgniata i przewraca. A później? Tak bardzo było mi wszystko jedno, że nawet nie odczuwałem bólu. Właściwie sam byłem jednym wielkim bólem. 

Nie opierałem się, nie próbowałem się bronić. Skończyli szybko to, co mieli zrobić, zostawiając mnie na klatce schodowej, plującego krwią i brudzącego tym samym różowy materiał koszuli. Nos cały, kości też, zęby wszystkie. Mogło być gorzej.

Podniosłem się ostrożnie. Dopiero wtedy zacząłem odczuwać spory dyskomfort. Tak mnie jeszcze nikt nigdy nie zlał, nawet Krzysztof, któremu czasami zdarzało się używać pasa jako środka wychowawczego. Mimo twardej skóry w tamtym momencie stałem się słabeuszem.

Gdy wreszcie wspiąłem się po schodach i dotarłem do mieszkania, usłyszałem moją komórkę, dzwoniła i wibrowała w kieszeni spodni. Miała zbity wyświetlacz, ale działała. Odebrałem, wiedząc, że Emil nie dałby mi spokoju.

– Dobre wieści szybko się rozchodzą – przywitałem się z nim, nie odezwał się, słysząc ironię w moim głosie. – Co chcesz mi powiedzieć? Że mnie ostrzegałeś? – prychnąłem.

– W coś ty się wpakował? – zapytał tylko zmartwiony, bo trochę mamrotałem przez spuchniętą wargę. Powinienem jak najszybciej zrobić okład z lodu.

– Dam sobie radę – wycedziłem przez zęby. Nie uspokoiłem go tym w ogóle.

– Konrad, widziałem ten film – dodał jeszcze. – Zabiję cię, kiedy się zobaczymy.

– Oglądałem to porno razem z Małeckim – powiedziałem spokojnie. – Reszty się domyśl.

Rozłączyłem się i wyłączyłem telefon, żeby mnie nie już męczył i aby zyskać tym samym trochę czasu na zastanowienie. Wiem, co bym od Emila usłyszał: wróć. Nie chciałem. Cokolwiek się działo, to Warszawa stała się moim domem. Chciałem pozostać przez pewien czas sam i pomyśleć, jak wypić piwo, którego sam nawarzyłem. A właściwie nie ja, a Marta, ale na mnie spadła jej wina.

*

Oficjalnie przebywałem na zaległym urlopie. Antoni postarał się, aby nic nie wzbudzało podejrzeń – pozornie nie wyglądało to przecież na zwolnienie, hmm, dyscyplinarne. Cała ta afera nie odbiłaby się dobrze na jego wizerunku, gdyby ktoś dowiedział się, że był zdradzany przez żonę. I to z kim? Z pracownikiem.

Szukałem miejsca, gdzie mógłbym się zaczepić, chociaż na jakiś czas; uparłem się, że będę pracować jako architekt, nic innego nie wchodziło w grę. Bezskutecznie. Miotałem się przez ponad dwa miesiące – tyle trwał przestój. Aż w końcu w czerwcu szczęście się do mnie uśmiechnęło i zostałem zaproszony na rozmowę. Czułem się tak, jakbym chwycił pana Boga za nogi.

Cóż, poszło mi świetnie, dobrze o tym wiedziałem. Nie musiałem się silić na fałszywą skromność, bo byłem dobry i to dostrzegli. Właściwie wyszedłem z przekonaniem, że oddzwonią do mnie w najbliższym czasie, bo nie znajdą nikogo lepszego. 

Nic bardziej mylnego.

Kiedy wróciłem do siebie, telefon owszem zadzwonił, ale wyświetlił się numer Małeckiego. Przekląłem szpetnie, wątpiłem, aby chciał zapytać mnie o moje samopoczucie. Cokolwiek ode mnie chciał, oznaczało co najmniej kolejne kłopoty.

– Mam dla ciebie dobrą wiadomość – powiedział na wstępie. – Pamiętasz tę uroczą blondynkę, z którą dzisiaj rozmawiałeś?

Oczywiście, że pamiętałem. Przemaglowała mnie tak, że chyba zdradziłem jej numer buta i rozmiar kołnierzyka – pytała mnie na rozmowie kwalifikacyjnej dosłownie o wszystko. Starałem się wybrnąć z niewygodnych pytań tak, aby nie wzbudzać żadnych podejrzeń. Cóż, widocznie każde z nich zostało do końca wyliczone, zadane w odpowiedni sposób.

– Spodobałeś się. Gratuluję – oświadczył nadzwyczaj szczerze. – Szkoda tylko, że ja również z nimi rozmawiałem.

– Do czego zmierzasz? – mruknąłem nieprzyjemnie, nie pozwalając mu skończyć myśli.

– Konrad – zaśmiał się – myślałeś, że pozwolę, abyś znalazł pracę? Po tym, co robiłeś z moją żoną? Jako architekt? – dodał znacząco. – Może nie zdajesz sobie sprawy, ale nie znajdziesz pracy w Warszawie. Ba – odezwał się zuchwale – moje znajomości sięgają dużo dalej. Nie znajdziesz pracy nigdzie. Rozumiesz?

Oczywiście, że rozumiałem, tylko naiwnie nie dopuszczałem do siebie takiej myśli.

Nie mogłem już mu nic odpowiedzieć, bo rozłączył się, nie czekając na moją reakcję. Co bym powiedział? Nie wiem. Co może powiedzieć człowiek, który zaczął spadać, a dna nie widać?

– Kurwa.

Do tej pory wszystko mi wychodziło – osiągałem każdy cel, dostawałem na tacy to, czego zapragnąłem, wypowiadałem życzenie, a ono się spełniało. Nie widziałem innego wyjścia – musiałem zwrócić się do osoby, która te zachcianki spełniała. Właśnie straciłem wszystko, na co pracowałem przez kilka ostatnich lat. Musiałem prosić o jedną rzecz, tę, o którą zawsze prosiła Marta: o dyskrecję. Nikt nie mógł się dowiedzieć, póki choć trochę nie wyprostuję swojego życia.

Usiadłem ciężko na sofie i wybrałem numer Emila. Kiedy odebrał, nie odezwałem się ani słowem. Rozumiał mnie bez słów jak dawniej.

– Będę wieczorem – oświadczył.

*

Pukanie do drzwi wyrwało mnie z objęć Morfeusza, ale zanim podszedłem, aby otworzyć, usłyszałem chrobot klucza w zamku. Zapasowy komplet – wiedziałem, że kiedyś mu się przyda. Emil wkroczył do mieszkania, przyjrzał się mojemu nieodgadnionemu wyrazowi twarzy i rzucił w moją stronę pytanie, które mnie samemu cisnęło się na usta, kiedy myślałem o tym, co się tego dnia stało:

– Czyżbym wyczuwał zapach porażki?

– Nie poznajesz? – zapytałem ironicznie. – To przecież zapach twojej narzeczonej.

Był ode mnie szybszy, w końcu nie obudził się pół minuty wcześniej i mógł kontrolować sytuację. Uderzył mnie pięścią w twarz tak mocno, że upadłem na podłogę. Kurwa, wszyscy mnie biją i zawsze w dodatku chodzi o kobiety.

Przez ułamek sekundy nawet w ogóle nie miałem zamiaru wstawać, ale kiedy nieznacznie wsparłem się na łokciu, podbiegł do mnie czarno-biały czworonóg i polizał mnie po twarzy. Udźwignąłem się i zacząłem drapać go za uszami, na co zareagował szczekaniem. Szarlej, bo tak wabił się pies rasy border collie, zawsze wyglądał, jakby się uśmiechał. Gdy zobaczyłem go dwa lata wcześniej, wiedziałem, że musi należeć do nas. Ja nie mogłem się nim zająć, więc opiekowali się nim Emil i Misiek, a że Szarlej kochał wszystkich miłością bezinteresowną, czuł się dobrze w każdym miejscu. Nawet po kilkugodzinnej podróży samochodem z Poznania do Warszawy nie opuszczała go energia.

Kiedy się wreszcie podniosłem, co nie było łatwe, bo pies skutecznie mi to uniemożliwiał, dostrzegłem, że Emil rozsiada się wygodnie na sofie. Szarlej natychmiast zrobił to samo, jednak on kazał mu zejść, więc ułożył się wygodnie obok wypucowanych, skórzanych butów mężczyzny.

– Miałeś romans z żoną szefa. Jak to wytłumaczysz? – zapytał, nawet na mnie nie spoglądając. Oboje wiedzieliśmy, że konkretnej odpowiedzi nie uzyska. Stało się, tyle.

– A ty miałeś romans z żoną swojego brata – odparłem. Spojrzał w końcu na mnie i zaśmiał się nieszczerze. 

– Nie – oświadczył Emil – mylisz fakty. To twoja matka, będąc ze mną w ciąży, uznała, że Krzysztof kocha ją bardziej. – Nastąpiła pauza, w czasie której postanowiłem usiąść na drugim końcu kanapy. – Oboje z Małgorzatą mieliśmy tylko po siedemnaście lat. A ja patrzyłem, jak Małgorzata trzyma cię w ramionach, a obok stoi mój brat, bo był już jej mężem. – Zamyślił się na chwilę. – Obaj jesteśmy żałośni, ale teraz to ty masz problem, Konrad. Powiedziałem ci, że masz zakończyć tę znajomość.

– I zakończyłem – odpowiedziałem z naciskiem. – A prawda jest taka, że w ogóle nie powinienem się z nią spotykać. – Gorycz bijąca z mojego głosu sprawiła, że zrzedła mu mina. – Czasami po prostu trafia się na nieodpowiednie osoby, prawda?

– Żaden argument. To wyłącznie twoja wina.

– Może i jest. Po części – próbowałem się wybronić. Przecież część tego, co się stało, było wyłączną winą Marty.

Patrząc na mojego biologicznego ojca, do którego tak bardzo byłem podobny z wyglądu, widziałem w tamtym momencie zimnego biznesmena – takiego samego, który wyrzucił mnie dwa miesiące temu z pracy i sprzedał mi wilczy bilet. 

– Nie zadzwoniłem po ciebie, abyś mnie dołował jeszcze bardziej, ale pomógł – powiedziałem, po czym oparłem głowę o oparcie sofy. – Chcę wiedzieć, co zrobiłeś, kiedy sam straciłeś wszystko.

Emil odwrócił głowę w moim kierunku, przyglądał się chwilę, jak zaczepia mnie Szarlej. 

– Masz na myśli Małgorzatę? – zdziwił się.

– Nie, giełdę – uściśliłem. – Co zrobiłeś, kiedy źle zainwestowałeś? Kiedy straciłeś wszystko…

– Nie wszystko. – Chciał mi wejść w słowo. 

– …łącznie z żoną. 

Nigdy go o to nie pytałem. Kiedy to się stało, miałem może z dziesięć lat, więc nie mogłem mieć pojęcia o problemach dorosłych, a później Emil radził sobie na tyle dobrze, że już nikt go o to nie pytał. Później jego firma zaczęła dobrze funkcjonować i okazała się dość dochodowym interesem. Skoro sobie poradził, musiałem wiedzieć, gdzie poszukać tej cholernej szansy.

– Odbiłem się od dna – zaśmiał się. – Trochę to trwało, ale widzisz…

– Widzę – przerwałem mu. Siedzieliśmy w mieszkaniu, gdzie tak naprawdę wszystko zostało kupione za jego pieniądze i tak jakby należało do niego. Nawet ja w jakiś sposób zaliczałem się do tych rzeczy. – Proszę cię, abyś mi pomógł.

– Dobrze – przytaknął. – Jest tylko jeden warunek i dobrze wiesz jaki.

Wstał, zrobił kilka kroków. Kiedy znalazł się przy lodówce, wyciągnął butelkę wody, upił spory łyk, nie spuszczając ze mnie wzroku. Czekał na moją reakcję. Pogłaskałem psa po gładkiej, lśniącej sierści, ten zaszczekał przyjaźnie; ogonem machał nieustannie.

– Szarlej – powiedziałem z uśmiechem na twarzy – wygląda na to, że spędzimy wspólnie lato.

– Oprócz ratowania z opresji masz jeszcze jakieś życzenia? – zapytał Emil, całkiem rozbawiony. Chyba ucieszyło go, co usłyszał, więc rozluźnił się odrobinę. Mnie nie przyszło do głowy, aby prosić o więcej, ale skoro wyraził chęć, poprosiłem o coś, co z premedytacją mi zabrał, gdy tylko wyjechałem do Warszawy. 

– Tak. Chcę Moniuszkę z powrotem.

Nic nie odpowiedział, uśmiechnął się tylko pod nosem. Bardzo możliwe, że wiedział, że nie odpuszczę i przypomnę mu o Moniuszce. 

Pozwoliłem sobie na kilka dni w Warszawie, mimo że wątpiłem, aby to cokolwiek zmieniło. Już i tak żyłem w przekonaniu, że wracam do domu. Naprawdę zacząłem wierzyć, że w tym momencie to jest najlepsza decyzja, jaką mogłem podjąć.