4. Dwa słowa

Hanka

Poznań, czerwiec 2013

Dwa słowa. Te, które miały działać jak balsam na moją wrażliwą duszę, zagubioną wśród innych uczuć i wahań niestabilnej platonicznej namiętności. Takie, które powinny raz na zawsze wymazać wyobrażenie o ideale i wznieść mnie na wyżyny szczęścia, bo poczułabym się lekka jak piórko. Zawsze chciałam usłyszeć, że jestem dla kogoś ważna i stanowię integralną część czyjegoś życia. Zagubiłam się w poszukiwaniach jedynej, odpowiedniej definicji miłości. Ona miała się pojawić, nawet kiedy nie fruwałam na kolorowych skrzydłach, jak motyle w moim brzuchu, a nieba nie rozświetlały wybuchy fajerwerków. Tak mówili, przekonywali mnie, że to dokładnie to, czego szukałam przez dwadzieścia dwa lata. Powinnam dziękować Bogu, że postawił na mojej drodze Cezarego, gdyż poznałam mężczyznę doskonałego, a kiedy go odrzucę, będę żałować do końca swojego marnego, samotnego życia na ziemskim padole. Ile osób powiedziałoby, że był ideałem? Mnóstwo! Bo dbał o mnie, był czuły, opiekuńczy, namiętny. Okazało się jednak, że niektóre przymiotniki niejedno mają imię, a po pewnym czasie zupełnie zmieniały swoje znaczenie. Mogłabym to zamknąć w nawet jednym, dość wymownym: zazdrość.

Dwa słowa, które doprowadzały mnie jedynie do dziwnego, nieprzyjemnego ucisku, skrętu żołądka i uciążliwej suchości w ustach.

– Kocham cię.

Pierwsza niedziela czerwca przywitała nas stukaniem kropel deszczu o blaszany parapet. Dawno nie padało, szybko przyszły upalne dni, więc liczyłam na chwilę oddechu chłodniejszym powietrzem. Chciałam nawet wybrać się na spacer, chociaż dookoła Starego Rynku. Wytchnienia pod parasolem, tego było mi potrzeba.

– Wiem – odpowiedziałam. Nigdy nie kłamałam, odpowiadałam tylko w taki sposób. Co innego mogłam mówić? „Ja ciebie też”?

Odwróciłam się twarzą do Czarka, popatrzyłam chwilę, a później dźwignęłam się do pozycji siedzącej – na skraju łóżka, aby nie ingerował w moją osobistą przestrzeń, którą naruszał prawie codziennie od czterech miesięcy. Poczułam się podle, przecież powinien wiedzieć, kiedy nie chcę, aby mnie dotykał. Twierdziłam, że się przyzwyczaję, więc uparcie milczałam.

To nie mężczyzna dla mnie. Możliwe, że ja byłam dla Cezarego stworzona, ale razem tworzyliśmy ułomną wersję związku. Nic, kompletnie nic do niego nie czułam. Może oprócz sympatii, lecz to nie było współmierne do tego, czego on oczekiwał. Oczekiwał – to odpowiednie słowo. Cezary chciał, abym go pokochała, a może sądził, że rzeczywiście go kocham, więc uszczęśliwiał mnie, jak potrafił. Na siłę, bo tylko tak umiał. Zaczęłam to sobie uświadamiać bardzo powoli. Sama, bo moi znajomi zauważyli to wcześniej, jednak ich subtelne perswazje jedynie doprowadzały mnie do szału.

Najbardziej irytowała mnie Inga. Ona od samego początku, od momentu, gdy poznałyśmy Cezarego w ostatniego sylwestra, twierdziła, że powinnam sobie odpuścić. Trochę spuściła z tonu, gdy przez cały styczeń trzymałam Sawickiego na dystans. Później jednak już zaraz po tym, kiedy postanowiłam dać temu biedakowi szansę i wynagrodzić mu to czekanie, Inga stwierdziła, że koleś wpakował się z buciorami nie tylko w moje, ale też w ich życie. Oczywiście, że zależało mi na tym, aby moi znajomi się dogadywali, bo nie chciałam rezygnować z przyjaciół dla chłopaka, a ten mógł przebywać ze mną non stop. Często więc zapraszałam go do naszego studenckiego mieszkania, co nie podobało się współlokatorom. Podobno Cezary był wszędzie, szczególnie swoim głosem, ale najbardziej nie mogli znieść tego, że rozstawia ich po kątach i wprowadza swoje własne porządki. Nie zauważałam tego, bo praktycznie zamieszkałam w kuchni.

To jednak nie było najważniejsze. Nie potrafiłam zrozumieć zachowania Ingi z innego powodu, który często jej powtarzałam: ja nie miałam tyle szczęścia. Ona trafiła na fantastycznego faceta, na Janka, którego sobie wymarzyła i wszyscy (łącznie ze mną) jej zazdrościli. Stanowili parę, która potrafiła się dogadać bez słów, a przede wszystkim ufali sobie i mocno się kochali. Ja tego nie miałam, dlatego wciąż jej powtarzałam, że muszę się z Czarkiem dotrzeć. Oczywiście nie słuchała mojego gadania, bo podobno nie było czego dopasowywać.

– Przytul się, mała – usłyszałam jego protekcjonalny głos, więc odwróciłam się jeszcze raz. Leżał na łóżku, jedynie w bokserkach. Na ustach błąkał się chytry uśmieszek, na jasnej twarzy widziałam ślady zmęczenia.

– Chciałabym zjeść śniadanie – odparłam i uniosłam delikatnie kąciki ust. Już wstawałam, kiedy energicznym ruchem Czarek przytrzymał mój nadgarstek i zmusił, bym jednak położyła się ponownie. Przyciągnął mnie do siebie swoim silnym ramieniem, nie miałam szansy, aby wyrwać się z uścisku. Nie sprawiał mi bólu, ale odczuwałam dyskomfort, kiedy nie mogłam decydować o swoich ruchach. Zawsze zależało mi na niezależności, on zaś, nawet mnie nie dotykając, mi ją odbierał.

– Śniadanie nie ucieknie – zaśmiał się. – Najpierw nacieszmy się sobą.

– Kusząca propozycja – skrzywiłam się – ale nie mam zupełnie ochoty na żadne figle, wiesz?

– Mała, wczoraj wieczorem też nie miałaś ochoty – oskarżył mnie, a ja, wykorzystując moment jego nieuwagi, szarpnęłam się i wstałam. Podparłam ręce o biodra i spojrzałam na niego niezadowolona. Nie przyprowadziłam go wieczorem, raczej w środku nocy.

– Bo byłeś wstawiony, pamiętasz? – zaprotestowałam. – Musiałam cię przywieźć.

– Marudzisz. – Machnął na mnie ręką i usiadł na skraju łóżka. – Jesteś przewrażliwiona, no, chodź do mnie. – Wyciągnął ręce, ale nie skorzystałam z propozycji, więc wychylił się i przyciągnął do siebie. Pomyślałam, że spokojnie przeczekam, nie będzie to przecież trwało długo. Wdech, Hanka, i wydech, już przez to przechodziłaś.

Nie zawsze było źle, musiałabym tylko sama tego chcieć. Skoro jednak seks inicjował tylko Czarek, to nie oczekiwałam zbyt wiele. Cezary nie należał do osób, dla których współżycie miało jakieś większe znaczenie. Albo po prostu on nie zauważał, że to, co ze mną robił, nie przestało mieć znaczenie dla mnie. Ot, taki przerywnik w ciągu dnia, a jak już to zrobi, to będzie spokój na jakiś czas. Chyba nie o tym czytałam w Cosmo i innych magazynach, więc uznałam, że seks to jedna wielka ściema, opisana dla hecy w książkach i gazetach, a orgazmy to jakieś mityczne doznania.

Cezary niewiele miał ze mnie do ściągnięcia, tylko to, w czym zawsze spałam, czyli luźną koszulkę i majtki. W zasadzie zrobił to w ekspresowym tempie, zanim mnie położył, już byłam naga. W dziennym świetle mógł mnie obejrzeć całą, dokładnie każde miejsce, zrezygnował jednak z oglądania dziewczyny, traktował to chyba jako zbędny przywilej, bo najwidoczniej widoki się nie liczyły. Ważne były trzy miejsca: usta, bo bardzo zachłannie mnie całował, oraz piersi i pośladki, które dotykał, nie starając się o specjalną delikatność.

Jego ręce na moim ciele... skoro już się tam znalazły, mój mózg dostarczał odpowiednich bodźców fizycznych. Czułam, że kładzie dłonie na skórze… i tyle wiedziałam. Nie było mowy o czymś takim jak przyjemność. To tylko część fizycznego aktu. Czarek mnie dotykał, ale ja tego nie czułam, towarzyszyła temu pustka, której nie potrafiłam opisać. Za wszelką cenę starałam się wykrzesać z siebie coś więcej, aby pomóc przede wszystkim sobie, ale jedyne, na co było mnie stać, to przyzwyczajenie. Wiedziałam, co zrobi i pokornie to przyjmowałam.

Nauka własnego ciała to najtrudniejsze zadanie, z jakim musiałam się zmierzyć. Stworzenie mapy, jakby nowych receptorów, które pozwoliłyby odkryć doznania, z którymi wcześniej się nie spotkałam. Mapy, która umożliwiłaby branie z dotyku ukochanego tego, co najlepsze i upragnione. Stawanie się wśród męskich rąk kobietą, pełnowartościową istotą otuloną drugą połową wszechświata.

Nic nie czuję, pomyślałam, a zaraz po tym uspokoiłam się, że na wszystko przyjdzie jeszcze czas i kiedyś ten dotyk zyska sensualną wartość. Po prostu jeszcze się tego nie nauczyłam.

Czarek wszedł we mnie, za wcześnie, choć dla mnie zawsze było za wcześnie, jęknęłam cicho, instynktownie zacisnęłam zęby. Dobrze, że na mnie nie patrzył. Powtarzałam sobie, że przecież zaraz skończy, nie będę musiała długo czekać, aż upadnie zdyszany i zaśnie. Wtedy wyjdę z pokoju i o wszystkim zapomnę, tylko muszę wytrzymać jeszcze chwilę.

Moja chwila samotności trwała pięć minut. Pozwoliłam letniej wodzie spływać po ciele i otulać się orzeźwiającym zapachem cytrusów. Czasami miałam wrażenie, że małe strumyczki zmywają ze mnie nie tylko brud i pot, ale też odrobinę problemów, dlatego zaraz po wyjściu spod prysznica czułam się lżejsza. Ten stan nie trwał jednak zbyt długo.

Zastałam Ingę w naszej kuchni, popijała herbatę ze swojego ulubionego kubka z żyrafą. Spojrzałam na nią trochę smutno i uświadomiłam sobie, że we wszystkim, co dotyczyło Czarka, miała rację. Zebrało mi się na płacz. Dobrze, że Cezary został w moim pokoju. Chyba jedna łza popłynęła po policzku, ale kiedy usłyszałam kroki, natychmiast otarłam ją wierzchem dłoni. Okazało się, że do pomieszczenia przyszedł Janek, który przywitał mnie wesołym „dzień dobry”.

– Dla kogo dobry… – odezwała się moja przyjaciółka. – Jasiu, zróbmy szybko śniadanie, zanim ten dryblas zajmie kuchnię – powiedziała jeszcze, jakby zupełnie mnie ignorując. Doskonale wiedziałam, że jej słowa miały mnie dotknąć. Zachowywała się tak, jakby nie widziała, że nie czułam się najlepiej. A kto miał mnie wspierać jak nie ona?

– Inga – zaczęłam, ale natychmiast weszła mi w słowo:

– Hania, nie becz mi tutaj. O trzeciej nad ranem obudził mnie twój bezdomny narzeczony, narąbany w trzy dupy, więc wybacz, ale mam dosyć wrzasków.

– Inga, jesteś okropna – zauważył Janek, przyglądając się mi z jawnym zaciekawieniem, bo chyba zauważył, że nie tryskam pozytywną energią.

– O trzeciej mówiłeś coś innego – odparła tylko. – Zechciałbyś zauważyć, że Sawicki zatruwa życie nie tylko naszej szanownej koleżance, ale także i nam. – Jej złośliwy, teatralny i pobłażliwy ton wywołał u mnie falę złości. Uderzyłam pięścią o blat szafki, zacisnęłam usta i zmarszczyłam czoło.

– Zostaw swoje mądrości dla siebie – warknęłam, oszukując samą siebie. Przecież doskonale wiedziałam, o co jej chodziło i że tak naprawdę chciała dla mnie jak najlepiej.

– A ty płaczesz dlatego, że się nie wyspałaś, tak? – zapytała lekko. Nie chciałam wybebeszać się przy Janku, więc milczałam. Znowu nic nie powiedziałam, stanowiło to dla mnie temat tabu, ale współżycie nie istniało, jedynie istniało -życie dla Czarka.

To nie tak, że od początku nastawiałam się, że nam nie wyjdzie. O nie! Bardzo chciałam, aby urodziło się coś wyjątkowego. Mogło tak być, wierzyłam w to, bo nic nie dzieje się przecież tak nagle jak na filmach. Tam nie pokazują tego, co dzieje się dalej, wierzyłam, że wszyscy muszą się poznać, a dopiero później budować na solidnych fundamentach.

Wszystko ułożyłoby się dobrze, gdybym z moją decyzją nie zwlekała tak długo i naiwnie nie wierzyła, że miłość przyjdzie sama. Czekałam na nią całe cztery miesiące, aż wreszcie sama zaczęłam wątpić.

Wcale nie chciałam być złą dziewczyną, starałam się naprostować i wychować Czarka, jednak jego opiekuńczość i czułość wynikały z chorobliwej zazdrości. Podobno odrobina tego grzechu może dodać pikanterii związkowi, ale jeśli przybiera to formę agresji, zaczyna być to niepokojące. Tak naprawdę moje życie ograniczało się do zajęć na uczelni, spania i… Czarka. Był przy mnie ciągle. Inga twierdziła, że nie widuje mnie bez tego dryblasa u boku. 

Cezary Sawicki stał się moim cieniem. Potrzebowałam naprawdę niezłego kopa od życia, aby to dostrzec.

– Coś z tym zrobię – odpowiedziałam nieśmiało. Oszukałam sama siebie, bo zwlekałam kolejny tydzień.

*

Czerwiec stał się niesamowicie upalny, dlatego większość czasu chciałam spędzić na zewnątrz, najlepiej nadrabiając w końcu zaległości towarzyskie. Nie, żeby wcześniej nie było ku temu okazji, ale nikt nie chciał spędzać czasu ze mną i moim cieniem jednocześnie. Postanowiłam jednak porządnie się zrelaksować i przede wszystkim odpocząć od Czarka. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że potworna ze mnie hipokrytka – ciągle męczyłam się z nim, jego towarzystwo dokuczało mi coraz bardziej, ale ja, naiwnie wypatrując iskier między nami, nic z tym nie robiłam. Dlatego rozpierała mnie duma, gdy zrobiłam pierwszy krok, choć nieco nieudolny.

W kolejną sobotę zaplanowałam ze znajomymi typowy dla nas wieczór: planszówka na stół, Michał przyniósł alkohol, ja oczywiście zajęłam się gotowaniem, a Inga i Janek posprzątali w swoim pokoju – wieczór zapowiadał się idealnie. Zabrakło jednej osoby: Cezarego. Musiałam być podłą dziewczyną, skoro nie odczuwałam żadnej straty, czułam się wyjątkowo swobodnie i wręcz tryskałam dobrym humorem. Uznałam, że nie powinnam przejmować się brakiem jego obecności, skoro mój chłopak siedział mi na głowie cały czas, a wszystkie weekendy rezerwował dla siebie. Postanowiłam się wreszcie zbuntować, zawsze wiedziałam, że tkwił we mnie gen rebelianta. Rzecz jasna odsunięcie Czarka na jeden wieczór graniczyło z cudem, ale musiał zadziałać mój urok osobisty i drobne kłamstewko.

Tak, musiałam skłamać, zastosować niewielki podstęp, aby zyskać kilka godzin. Powiedziałam mu, że robimy z Ingą babski wieczór i nie chcę, aby oglądał mnie, gdy nakładam na nos maseczkę z żelatyny i mleka. Wyobraźnia Czarka nie sięgała tak daleko, więc się zgodził, a mój plan wypalił.

Czułam się podle nie dlatego, że go okłamałam, ale byłam świadoma mówienia nieprawdy.

– Coś cię gnębi? – zapytała Inga, wyrywając mnie z chwilowego letargu.

Niby przypadkiem kaskada jasnych włosów zakryła mi twarz, kiedy rzucałam kośćmi, stworzyłam tym samym barierę między nami. Poczułam na sobie jej zimny wzrok, trochę karcący.  Poza tym nie chciałam znowu psuć sobie humoru przez chłopaka, skoro cały mój świat od pewnego czasu kręcił się wyłącznie wokół niego.

A później wypiłam pierwszą lampkę wina.

– Nosz… Znowu nie mogę nigdzie iść! – wrzasnęłam, aby udowodnić mojej przyjaciółce, że tak bardzo przejęłam się grą. Wyjątkowo tego wieczoru towarzyszył mi pech, przecież w Runebound zawsze ogrywałam znajomych! Już trzecią kolejkę stałam w miejscu i nie wykonywałam sensownych ruchów. Zrobiłam się zła jak osa.

– Hania, dolać ci wina? – zapytał Misiek, a ja nie odmówiłam.

Drugą lampkę pochłonęłam wyjątkowo szybko. Odczuwałam to, że dawno nie miałam w ustach alkoholu. No tak, ciągle robiłam za kierowcę, byłam posłuszna, kiedy faceci pili, a ja odwoziłam ich do domów, a później ze wstawionym Czarkiem lądowałam w łóżku.

W momencie, kiedy zaczęło mi wychodzić, gra miała się już ku końcowi, więc siedziałam zirytowana, dostarczając znajomym rozrywki. Miałam ochotę pośmiać się sama z siebie, ale usłyszałam dźwięk mojego telefonu. To mogło oznaczać tylko jedno.

– Nie odbieraj – poleciła twardo Inga. – Masz prawo czasami przebywać bez niego.

– Tylko że – jęknęłam – on nie wie, że jesteśmy tutaj wszyscy – przyznałam.

Przyjaciółka spojrzała na mnie spode łba i skrzyżowała ręce na piersi. Nie wyglądała na zadowoloną. Czarek mógł się domyślić, że minęłam się z prawdą, Inga wyczuwała kłopoty.

– O kim mówimy? – zapytał Michał, zapychając się sałatką grecką. Zawsze przychodził do mnie głodny, a później prosił, żebym zrobiła mu kolację. Pod względem kulinarnym byłam dla niego babcią, bo zawsze się u nas najadał.

– O Cezarym – odpowiedział mu Janek.

– Ach, no tak – mruknął – mogłem nie pytać.

– Dajcie spokój – warknęłam, ciskając gromy z oczu. – Nie odbiorę, ok?

Misiek i Janek wzruszyli ramionami, Inga spojrzała ostentacyjnie na zegarek, natomiast ja siedziałam jak na szpilkach, oczekując momentu, aż na Taczaka zjawi się gość specjalny. Nie musieliśmy długo czekać, bo niecałe dwadzieścia minut (według wyliczeń mojej przyjaciółki). Kiedy usłyszałam pukanie do drzwi, błagalnie popatrzyłam na Ingę. Podniosła ze zdziwieniem brew i już wiedziałam, że nie mogę liczyć na pomoc z jej strony. Cóż, wcale jej się nie dziwiłam, skoro chciałam naprawić lub zmienić stosunki pomiędzy mną a Czarkiem Sawickim, musiałam wziąć sprawy w swoje ręce.

Wstałam powoli, a wychodząc, zamknęłam drzwi od pokoju. Z przedpokoju spojrzałam na swoje łóżko, leżało tam kilka książek. Do głowy przyszedł mi kolejny wspaniałomyślny plan. Tym razem musiało się udać.

Otworzyłam drzwi, oczywiście zobaczyłam Czarka z szerokim uśmiechem na ustach.

– Moja piękność – powiedział wesoło. Widocznie zasugerował się tymi wymyślonymi maseczkami, bo zwykle nie używał takich zwrotów.

Wpuściłam go do środka, od razu prowadząc do mojego pokoju. Rozsiadł się na łóżku, a ja stanęłam na środku w bezpiecznej odległości. Rozejrzałam się dookoła, a później mój wzrok spoczął na niewielkim stosie książek. Wpatrywałam się uporczywie, aż on też spojrzał.

– Jak widzisz – zaczęłam spokojnie – sesja mnie dopadła.

– Tak ładnie na dworze, a ty w książkach – stwierdził z grymasem na twarzy. – Chciałem cię gdzieś wyciągnąć.

– Ja wszystko rozumiem – odparłam – ale nie przez najbliższy tydzień.

– Tydzień?!

– A nawet przez dwa – dodałam pośpiesznie nauczycielskim tonem.

– Nie rozumiem, po co ci te studia – oświadczył następnie. Nie był zadowolony z moich słów. To pewnie przez alkohol, ale mnie na usta cisnęło się, żeby powiedzieć, że dla zabawy, ale w tej sytuacji ta odpowiedź odpadała. Przewróciłam tylko oczami. – Ja sobie jakoś bez nich radzę na tyle dobrze, że nie będziesz musiała pracować.

Cezary Sawicki tak daleko wykraczał swoimi planami w przyszłość, że już dzisiaj widział mnie jako perfekcyjną kurę domową. Rzeczywiście uszczęśliwiłoby go, gdyby codziennie na stole czekał na niego ciepły obiad, a ja miałabym się życiowo spełniać, siedząc w domu. 

– Czarek, jeśli mam wysłuchiwać twoich teorii – jęknęłam nieprzyjemnie – to wolę się skupić ponownie na nauce. Wybacz, ale... – zawahałam się. – Nie, w zasadzie nie masz mi czego wybaczać, bo ja również mam swoje obowiązki. Poza tym przyszedłeś bez zapowiedzi, więc nie mogę ci poświęcić wiele czasu – zaczęłam ponownie. – Wątpię, żebym miała czas przez najbliższe dwa tygodnie. 

– Chyba nie będzie ci przeszkadzać, jeśli sobie tutaj po prostu posiedzę?

– Będzie – zaprotestowałam. – Nie tylko mnie, ale też moim znajomym. Oni również uczą się do egzaminów!

Tutaj już troszeczkę popłynęłam, modliłam się, aby Czarek nie zajrzał do pokoju obok. Myślę, że otwarta butelka jedna wina na stole i druga pusta pod nim stanowiły wystarczający dowód kłamstwa.

– Odezwę się po wszystkim – zapewniłam go z uśmiechem na ustach. Dostałam tylko buziaka, a później, choć niechętnie, wyszedł.

Wtedy właśnie niebo spadło mi na głowę i chciałam płakać ze szczęścia.

*

Pierwszy tydzień przeleciał bardzo szybko, miałam dwa zaliczenia i jeden projekt do oddania, wszystko poszło bez problemu, więc skakałam pod sufit. Chyba na poważnie wzięłam sobie własne słowa, że to mój obowiązek, bo szło mi wyjątkowo dobrze i nie mogłam narzekać. 

Tak naprawdę w tej sesji miałam tylko jeden egzamin z prawdziwego zdarzenia. Rzeź niewiniątek zaplanowano na siedemnastego czerwca, w poniedziałek, w dodatku na godzinę piętnastą, dlatego już od rana chodziłam zdenerwowana. Wolałam odbębnić wszystko od rana i mieć spokój, a tak snułam się z kąta w kąt, marudząc, że jeszcze tyle czasu, aż w końcu Inga wyrzuciła mnie z mieszkania – nie mogła mnie znieść.

Stanęłam przed kamienicą i sterczałam tak dłuższą chwilę. Miałam jeszcze dwie godziny i naprawdę nie wiedziałam, co zrobić, aby uprzyjemnić sobie czekanie. Ruszyłam ulicą Gancarską w stronę Świętego Marcina, spotkałam kilku żuli, więc przyspieszyłam kroku, później skręciłam w prawo. Minęłam ze trzy księgarnie, chyba cztery apteki i kilka banków – zawsze się zastanawiałam, dlaczego na najbardziej rozpoznawalnej ulicy w Poznaniu nie ma żadnych kawiarni, ogródków i nie tętni tutaj życie towarzyskie. Zauważyłam jednak, że miasto i tak się zmienia, bo wiele nowych lokali pojawiło się w cieniu starych kamienic przy mojej ulicy, przy Taczaka. Z jednej strony cieszyłam się, że coś tam się dzieje, z drugiej wieczorami musiałam zamykać okna, aby nie przeszkadzał mi hałas. Coś za coś, ale w końcu latem gdzieś można było napić się piwa!

Szłam cały czas prosto w kierunku Alei Marcinkowskiego, ściskając w ręku czarną kopertówkę, w której zmieściły się tylko najpotrzebniejsze rzeczy. W środku wibrował telefon: to Czarek napisał, że trzyma za mnie kciuki. Uśmiechnęłam się delikatnie, ale po przeczytaniu nawet nie siliłam się, aby odpisać. Przez ostatni tydzień nasze kontakty ograniczały się do nic nieznaczących sms-ów, kilkuminutowych rozmów telefonicznych, a właściwie monologów Cezarego i... tyle. Nie odczuwałam straty, ba, doświadczałam nowej wolności, tak, jakbym wreszcie przestała być kontrolowana. Wystarczyło kilka dni, abym znowu odżyła i stała się starą Hanką – zadowoloną z siebie i wesołą dziewczyną. Odzyskałam siebie, bardzo mi ten stan odpowiadał.

Po drodze weszłam do galerii. W jednej z kawiarni odbywał się mały koncert, zgromadziło się sporo starszych osób. Dziewczyna, pewnie w moim wieku, stała na podeście i prezentowała zgromadzonym śpiew klasyczny. Stanęłam za stolikami, pochłaniając ulubione bakaliowe lody i przyglądałam się z zaciekawieniem. Nie trwało to dłużej niż dwie minuty, bo taka rozrywka mnie najzwyczajniej na świecie nudziła, ale pozazdrościłam dziewczynie talentu – ja jedynie doskonale grałam na nerwach, na niczym więcej.

Wyszłam z drugiej strony galerii, prosto w cień tarasu widokowego (z którego i tak nic nie było widać) i skierowałam się w stronę Placu Wolności. Jego nazwa tego dnia miała dla mnie wyjątkowe znaczenie. Poza tym uwielbiałam to miejsce, otwarta przestrzeń, ciepłe kolory budynków – wszystko sprawiało, że było tam tak przyjemnie.

Wokół fontanny, która swoim kształtem przypominała dwa białe żagle, zgromadziło się mnóstwo młodych ludzi, niektórzy na deskach, inni na łyżworolkach, a w wodzie pluskały się dzieciaki pod bacznym okiem rodziców. Podeszłam bliżej, aby usiąść pod żaglami, to właśnie z nich ściekała woda, co tworzyło swoisty mikroklimat. Drewniany pomost był oczywiście mokry, a ja miałam iść na egzamin, więc nie mogłam sobie pozwolić, aby tam usiąść. Spoczęłam więc na schodkach, w suchym miejscu, i postanowiłam zostać na dłuższą chwilę. Nie przeszkadzał mi nawet wyraźny zapach chloru.

Słoneczne, czyste niebo nad Poznaniem było naprawdę piękne. Ten kolor coś mi przypominał. Może jakąś sukienkę albo smerfowe lody? Nie potrafiłam skojarzyć. Nie zaprzątałam sobie tym głowy, cieszyłam się chwilą, zjadłam do końca swoje słodkości i obserwowałam okolicę. Przejechał tramwaj, zapaliło się zielone światło, później piesi przechodzili przez pasy – wszystko w swoim stałym rytmie – rytmie miasta. Żałowałam, że nie zabrałam ze sobą żadnej książki, bo mimo panującego gwaru potrafiłam się zrelaksować. Trochę tak, jakbym siedziała nad jeziorem. Czułam zbliżające się wakacje.

Wakacje, tak, to było coś, czego bardzo potrzebowałam. Nie planowałam jednak niczego, nie miałam do tego głowy. Chciałam koniecznie gdzieś pojechać, najlepiej w miejsce, gdzie czas się dla mnie zatrzyma. Co najważniejsze, nie wyobrażałam sobie, aby towarzyszył mi Czarek, bo to on kradł mi całą magię.

Pół godziny przed egzaminem ruszyłam tyłek z miejsca i skierowałam się w stronę uczelni. Nie czułam żadnej presji, nie przygotowałam się idealnie, ale wystarczyłaby mi trója. Wierzyłam, że po prostu nie mogło być źle. 

Liczyłam na to, że ktoś zaproponuje jakiś wypad na miasto, w końcu się nam należało! Nie myliłam się, po egzaminie umówiliśmy się na before u kolegi z mojej grupy. Zadowolona z siebie, wróciłam do mieszkania. W progu minęłam się z Ingą, jej mina mówiła, że chce mnie zabić.

– Co jest? – zapytałam, wyciągając ją na korytarz.

– W twoim pokoju czeka Czarek – oznajmiła.

I koniec wolności, pomyślałam.

– Inga, posłuchaj – zaczęłam z pokorą w głosie – ja go spławię. Obiecuję, że to jest ostatni raz.

– Oby – mruknęła, ale widziałam, że powstrzymuje uśmiech. – Idę na zakupy, będę za pół godziny.

– Cześć, Czarek – przywitałam się. Spojrzał na mnie i otaksował swoim rozbawionym spojrzeniem.

– Ta koszula jest ci za duża, mała – zaśmiał się i podszedł bliżej, najwidoczniej po to, aby mnie pocałować. Nie pozwoliłam mu jednak na zbyt wiele, bo odsunęłam się szybko. Popatrzyłam na siebie, nie rozumiałam, co miał do mojego ubrania, bo ja w luźnej koszuli czułam się wyjątkowo dobrze. On pewnie by tego nie zrozumiał, że to nawet mój rozmiar.

– Nie jest za duża, taka ma być – odparłam z niesmakiem. – W zasadzie dobrze, że cię widzę. Musimy porozmawiać – oświadczyłam i poczułam, że serce podchodzi mi do gardła.

Nie, nie mogłam się wycofać, podjęłam tę decyzję sama, wiedziałam, że tak będzie dla mnie lepiej.

– Coś ty taka poważna? – Znowu ryknął śmiechem. Zacisnęłam szczęki.

– Czarek – pokiwałam głową pobłażliwie – jak ty nic nie rozumiesz.

– Słucham? – Wyglądał, jakby się otrząsnął ze snu. – O co ci chodzi, mała?

– Czarek, nie będziemy się dłużej spotykać – odpowiedziałam bardzo rzeczowo. – Nie możemy być już razem.

Jejku, ależ gładko poszło! To wszystko przeszło mi to przez gardło, chociaż nieustannie walczyłam ze swoimi skołatanymi nerwami, wewnątrz słyszałam moje pędzące serce. Mimo tego poczułam, że naprawdę staję się leciutka jak piórko i unoszę się nad ziemią, bo wreszcie powiedziałam to, co już dawno powinnam. 

Po cichu wypuściłam powietrze z płuc, niecierpliwie oczekując jego reakcji. Cezary spojrzał na mnie z góry, zmarszczył czoło i wyrzucił z siebie słowa, brzmiąc prawie groźnie:

– Żartujesz, mała? Przecież ty mnie kochasz.

– Nie kocham.

Dwa słowa. Te rzeczywiście zmieniły moje życie. Nie byłam przygotowana na lawinę, która w tamtym momencie na mnie spadła. Widocznie moja wyobraźnia nie sięgała tak daleko.

– Odszczekaj to – jęknął przeraźliwie, aż się wystraszyłam. – Przecież wiem.

– Nic nie wiesz! – krzyknęłam desperacko. – Ja nie mogę z tobą być, bo zabierasz mi moje własne życie – wyrwało mi się. – A ja nie chcę być częścią twojego!

Patrzył na mnie ze złością, której jeszcze nigdy nie widziałam u nikogo. W jasnych oczach czaiła się wściekłość. Gdyby nie to, że stałam na środku swojego pokoju, to pewnie dawno bym stamtąd wyszła, aby nie musieć na niego patrzeć. Zauważyłam, że Cezary zaciska szczęki, a później jeszcze dłonie w pięść. Zrobił krok w moją stronę, chwycił mocno za ramię, aż zabolało i nie mogłam się wyrwać.

– I co? Teraz będziesz się puszczać, bo już możesz, tak?

– Słucham? – zapytałam trochę głupkowato, bo nie zrozumiałam na początku, o co mogło mu chodzić. Czyżby miał na myśli to, że był moim pierwszym facetem? To naprawdę niedorzeczne, nonsens, po nim tym bardziej unikałabym mężczyzn. – Puść mnie! – warknęłam na niego.

– Może już się z kimś puszczasz!? Ty mała dziwko – usłyszałam niewybredny epitet, ale nie przejęłam się, bo udało mi się wyrwać z uścisku. Nie na długo.

W tej samej sekundzie dostałam w twarz z otwartej dłoni. Cios był wyjątkowo silny.

Upadłam. 

Przed oczami zrobiło się ciemno. Połowa twarzy płonęła żywym ogniem.

Moje myśli nigdy nie sięgały tak daleko. Nie przypuszczałabym, że Cezary może mnie uderzyć, że mógłby w taki sposób skrzywdzić kobietę. Wiedziałam, że był chorobliwie zazdrosny, że skopałby każdego, kto tylko by się do mnie zbliżył. Kiedy otworzyłam oczy i zobaczyłam tego mężczyznę przed sobą, widziałam zupełnie obcą osobę.

Wstałam szybko. Cezary wyciągnął do mnie rękę, ale w amoku wydawało mi się, że chce wymierzyć kolejny cios. Cofałam się na oślep.

– Kochanie, przepraszam – powiedział wyraźnie przejęty. Głupi frazes, wątpiłam, że jest mu przykro. – Kochanie...

Wyszłam do przedpokoju, on kroczył za mną, strasznie się bałam tego, co może mi jeszcze zrobić. Jednocześnie nie potrafiłam wypowiedzieć ani jednego słowa.

– Kochanie, wiesz, że nie chciałem...

W tamtym momencie dostrzegłam na stoliku w przedpokoju kryształowy wazon, może niezbyt duży, ale wyglądał na wykonany z grubego szkła. Jak większość przedmiotów w tym mieszkaniu musiał mieć więcej lat niż ja. Niewiele myśląc, chwyciłam ten wazon, a później bez zastanowienia zrobiłam pierwsze, co przyszło mi na myśl: rozbiłam go na głowie oprawcy. Szkło roztrzaskało się z hukiem. 

Po sekundzie, która ciągnęła się w nieskończoność, Cezary runął na podłogę, tuż pod moje nogi. Wyglądał, jakbym go zabiła. Nie odważyłam się jednak sprawdzić, czy naprawdę nie umarł.

Jęknęłam. Przeskoczyłam go. Wyszłam na klatkę schodową, zatrzaskując za sobą drzwi. Ruszyłam w dół schodami. Potknęłam się dwa razy. Wybiegłam na ulicę.

Dokąd, o bogowie, dokąd?

Zaczęłam biec na oślep w stronę Ratajczaka, modląc się, aby Czarek nie ruszył za mną. Przebiegłam przez ulicę, nie zwracając uwagi na samochody, jeden kierowca zatrąbił, przechodnie odwracali się za mną. Biegłam w stronę Browaru, a później skręciłam w ulicę Ogrodową. Z lewej mijałam rząd kamienic, a po prawej rozciągał się park. Beztroscy ludzie bawili się i wylegiwali na leżakach w czasie, kiedy ja walczyłam o swoje życie. Zbiegałam z górki, więc musiałam przyspieszyć, nie kontrolowałam tego, pędziłam na złamanie karku, a później jeszcze musiałam wziąć zakręt.

I stało się, zatrzymałam się na obiekcie, którym okazał się dorosły mężczyzna w szarym, biznesowym garniturze. Wpadając na niego, zauważyć, że wychodził ze sklepu z winami, ale nie przyjrzałam się twarzy.

– Najmocniej przepraszam – wymamrotałam i chciałam uciekać dalej, ale pochwycił mój nadgarstek. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że w lewej ręce ciągle ściskałam swoją kopertówkę. Och, jak dobrze!

Instynktownie próbowałam się wyrwać, szamotałam się trochę jak zranione zwierzę, mężczyzna trzymał jednak pewnie, więc nie miałam najmniejszych szans. Odwróciłam się przodem do niego, zapewne po to, aby zaatakować. Nic takiego nie nastąpiło, bo zahipnotyzowały mnie oczy tego człowieka. 

Kolor tęczówek... taki jak dzisiejsze niebo nad miastem. Jęknęłam. Ja znałam to spojrzenie, najpiękniejsze na świecie...

– Hania – wypowiedział cicho moje imię. – Hania, co się stało? – zapytał już z pewnością w głosie. Czuł, że zaraz upadnę, więc cały czas mnie trzymał. Chyba powinnam mu podziękować. 

– Niech mnie pan ratuje – wyszeptałam i rzuciłam się mu na szyję.