5. Nieszczęsna pamiątka

Hanka

Emil Czyżewski stał się tego dnia moim prywatnym aniołem stróżem. Nie potrafiłam inaczej o tym myśleć. Szczęście w nieszczęściu. Chociaż nie, to raczej było szczęście w głupocie. Jak to dobrze, że po swoim spotkaniu biznesowym wszedł do tego sklepu po wino, a ja pobiegłam akurat w tamtym kierunku. Musiał mnie prowadzić instynkt albo kobieca intuicja, bo inaczej pewnie nigdy bym go nie spotkała. W zasadzie to nie wpadłabym na niego.

Szarpałam się z nim chwilę, zanim w tym amoku uświadomiłam sobie, że trzyma mnie za nadgarstek z jakiegoś powodu. Dobrze, że w tym szale go nie pobiłam, ani nie zbiłam butelki wina, którą trzymał w papierowej torbie w drugiej ręce. Taki trunek pewnie kosztował majątek, nie wyobrażam sobie, żebym miała to jeszcze odkupić! On zachował zimną krew i zatrzymał dziewczynę, którą poznał jako naburmuszoną nastolatkę.

Pierwszy raz spotkałam Czyżewskiego, kiedy jeździłam z tatą i Sylwią na konie. Emil zaprosił nas do małej stadniny położonej obok pałacu, z dala od wielkomiejskiego zgiełku. Mnie, jako dziecku wychowanemu w cieniu poznańskich wieżowców, bardzo podobało się to miejsce. Pięćdziesiąt kilometrów od Poznania, jeśli nie więcej. Wsiadaliśmy w samochód na rano i jechaliśmy na wieś. Spędzaliśmy tam cały dzień, czasami nawet robiliśmy ognisko, wybieraliśmy się na spacery do lasu, a później zmęczeni wracaliśmy do domu. Zawsze po całym dniu spędzonym na świeżym powietrzu zasypiałam jak dziecko.

W Pożarowie, gdzie znajdowała się stadnina, poznałam też Michała oraz oczywiście Konrada. W tego drugiego nie tylko ja byłam wpatrzona jak w obrazek, bo niestety chodził wtedy z panną, której imienia nie mogłam sobie przypomnieć. Była ładna, na pewno ładniejsza ode mnie. I miała większy biust. Chociaż nie ma się co oszukiwać, ja nadal byłam płaska jak deska, nie zanosiło się, abym w przyszłości miała czym oddychać.

Nasze wizyty w Pożarowie stały się rzadsze, a później całkowicie ich zaprzestaliśmy, kiedy Sylwia przestała być zachwycona i stwierdziła, że jazda konna nie jest dla niej. Wcześniej mówiła, że to jej wielka pasja. Widocznie Konrad jej nieświadomie uświadomił, że pasję, to ma on, Sylwia złapała chwilowego bakcyla. Ja nigdy nie chciałam wsiadać na grzbiet takiego wielkiego zwierzaka z zupełnie innego powodu. Po prostu się bałam. Zdarzyło się dosiąść jakiegoś spokojnego wierzchowca kilka razy, nie więcej, więc większość czasu spędzałam, przyglądając się poczynaniom siostry. Nudziłam się wtedy, Emil to dostrzegał, więc czasami mnie zagadywał, o coś zapytał, najczęściej co w szkole, bo o co można pytać nastolatkę. Częściej jednak rozmawiał z moim ojcem, co jest oczywiste – nawet w weekendy nie potrafili nie rozmawiać o pracy.

A dzisiaj Czyżewski mnie poznał, naprawdę miałam szczęście. Jeśli jego pomoc wynikała tylko z faktu, że dobrze znał się z moim ojcem i często razem pracowali, to i tak byłam mu cholernie wdzięczna. Opłacała się ta męka w stadninie.

Nieśmiało pogładziłam wierzchem dłoni fotel pokryty skórą. Jej zapach wypełniał wnętrze samochodu i mieszał się z subtelnym aromatem cytrusowego odświeżacza oraz wonią perfum mężczyzny. Powoli się uspokajałam, mogłam odetchnąć, na pewno pomagała mi w tym klimatyzacja. Fizycznie czułam się coraz lepiej, chociaż w środku płonęłam ze złości oraz strachu. Usiadłam wygodniej, wyciągnęłam do przodu nogi i oparłam głowę o zagłówek. Spojrzałam przez okno – uświadomiłam sobie, że tak naprawdę przemierzam Poznań w luksusowym aucie.

Westchnęłam ciężko i ukradkiem spojrzałam na kierowcę. Prowadził bardzo spokojnie, pewnie, trzymając obie dłonie na kierownicy. Cezary chwyciłby ją nonszalancko u dołu jedną ręką, będąc przekonanym, że jest królem szosy. Dodatkowo jego uwielbienie do brawury czyniło z niego potencjalnego trupa.

Trupa. O bogowie! Nie mogłam go przecież zabić! Zacisnęłam mocno powieki, a po chwili szybko odtworzyłam, mrugając, tak, jakbym chciała się zbudzić z koszmaru.

Przyjrzałam się towarzyszącemu mi mężczyźnie jeszcze raz, tym razem zrobiłam to dokładniej. W cieniu jego włosy wydawały się ciemniejsze, a rysy twarzy ostrzejsze. Rozpiął pod szyją kołnierzyk białej koszuli, która doskonale na nim leżała. Dostrzegłam zegarek na czarnym skórzanym pasku z dużą jasnobeżową tarczą, chociaż spodziewałabym się takiego na bransolecie. Musiał ogolić się dzisiaj rano, bo jego policzki były gładkie – zaczęłam wyobrażać sobie, jak wygląda z dwudniowym zarostem. Na pewno wyglądałby na jeszcze bardziej przystojnego, choć nie wiem, czy to mogło być możliwe. 

Tylko… jak ja mogłam tak pomyśleć?! Nie minęła nawet godzina od momentu, gdy zerwałam z chłopakiem, a spoglądam z pewną dozą fascynacji na sporo ode mnie starszego faceta. Hanka, gdzie ty masz rozum?

Gapiąc się na Emila, dostawałam małpiego rozumu, bo wyraźnie mi kogoś przypominał. Przypominał mi ideał.

Zastanawiałam się, co mu powiedzieć, w końcu spadł mi z nieba, a ja bez ceregieli wpakowałam się do jego samochodu. Było mi wstyd, zaczęło do mnie dochodzić, że moje zachowanie mógł odebrać za absurdalne, a na pewno niegrzeczne. Poczułam się dziwnie, straciłam język w gębie. Nie wiedziałam, czy to przez wydarzenia, które mnie dziś spotkały, czy przez to, że mnie onieśmielał. Pamiętałam go jako faceta w kaloszach, a obok mnie siedział prawdziwy biznesmen – tego się nie spodziewałam.

– Proszę pana…

– Emil – wszedł mi w słowo. – Tak będzie łatwiej. – Uśmiechnął się lekko i tylko łypnął na mnie okiem, bo cały czas kontrolował to, co działo się na jezdni.

– Dobrze – zawahałam się. – Chciałam podziękować. I przeprosić – powiedziałam nieśmiało.

– Przeprosić? – zdziwił się. – Za co? Zresztą dziękować też nie musisz – zaśmiał się krótko. – Ostatnio ratowałem młodego człowieka z opresji, także jestem już w tym ekspertem – dodał trochę rozbawiony, jakby chciał mnie pocieszyć. – Powiedz mi tylko, czy zawiadomić twojego tatę?

– Chyba nie ma takiej potrzeby. Ja… spanikowałam – odpowiedziałam, a Emil znowu na krótki moment spojrzał na mnie. Tym razem wyraźnie zdziwiony. Sama też bym nie uwierzyła, więc jego reakcja była dla mnie całkowicie zrozumiała.

Nie codziennie zrywa się z chłopakiem, ja właściwie nigdy tego nie robiłam i nie sądziłam, że może wyniknąć z tego taki dramat. Zupełnie nie spodziewałam się po sobie, że będę w stanie chwycić przypadkowy przedmiot i zaatakować sprawcę. Nigdy nie przypuszczałam też, że Cezary może mnie uderzyć, nigdy! Nie, nie spanikowałam, to był afekt. Wciąż byłam w szoku, ale nie czułam się winna.

Słyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Bałam się otworzyć torebkę i sprawdzić, kto do mnie napisał, więc to zignorowałam.

– Hania – odezwał się Emil poważniejszym tonem – musisz mi powiedzieć, co się stało.

Przełknęłam głośno ślinę.

– Zerwałam z chłopakiem – odpowiedziałam łamiącym się głosem. – To nic takiego.

Zatrzymaliśmy się na skrzyżowaniu na czerwonym świetle. Emil przyjrzał się w końcu dokładniej mojej twarzy, po chwili pogładził palcem swoją skórę w okolicy dolnej powieki lewego oka. Robił to tak, jakby patrząc na mnie, przeglądał się w lustrze. Początkowo dostrzegałam tylko niebieskie, hipnotyzujące oczy. Po plecach przeszły dreszcze. Zaraz po tym instynktownie dotknęłam tego miejsca na swojej twarzy i odszukałam odbicia w bocznym lusterku. Niewiele w nim dostrzegłam, ale kiedy trochę nacisnęłam palcem skóry, czułam, że boli.

– Będziesz miała siniaka pod okiem. To też nic takiego? – zapytał retorycznie. Wciągnęłam powietrze do płuc, zastanawiając się, czy wszystko z siebie wyrzucić. – Powiesz, co się stało?

Zacisnęłam szczęki. Kątem oka dostrzegłam, że Emil cały czas mi się przygląda.

– Nikt nie może się dowiedzieć – jęknęłam. Niechętnie przytaknął ruchem głowy. Wcale nie wyglądało na to, aby zamierzał respektować ten warunek. Zaraz po tym światła się zmieniły i ruszyliśmy. – Czarek łudził się, że go kocham, a ja powiedziałam, że z nim zrywam. Wściekł się i mnie… spoliczkował.

– Właśnie widzę. – Spojrzałam na niego, wyglądał na wściekłego. – Tym zajmiemy się później. Ale to chyba nie wszystko?

Chwila ciszy. Pomyślałam o tym i zebrało mi się na płacz. Chyba się zatrzymaliśmy, ale początkowo nawet tego nie zauważyłam, bo pochłonęły mnie myśli. 

Zerwałam z Czarkiem, rozbiłam mu na głowie wazon… Wściekł się, był agresywny, krzyczał. Uderzył mnie, Cezary naprawdę mnie spoliczkował. Dopiero zaczęłam to sobie uświadamiać, minął pierwszy szok, a ja budziłam się z tego amoku. Żołądek zaczął mi się zawiązywać w supeł, serce podeszło mi do gardła, w głowie zaczęło huczeć. Musiało mi skoczyć ciśnienie, późnej jeszcze dopadły mnie nagłe uderzenia gorąca na przemian z zimnym potem.

Rozryczałam się. Łzy swobodnie ciekły mi po policzkach, wycierałam je dłońmi, czułam ich słony smak w ustach. Ciągle napływały nowe, nie mogłam tego powstrzymać, nie kontrolowałam tego, co się działo.

– Hania – usłyszałam ciepły głos Czyżewskiego.

– Ja… ja nie mogę. – Zakryłam twarz dłońmi i załkałam.

– Hania, jesteśmy na miejscu – oznajmił Emil. Musiał wyjść z samochodu, bo kilka sekund później otworzył drzwi od strony pasażera i podał mi rękę. – Chodź.

Starałam się uspokoić, przełknęłam kilka łez. Poszukałam chusteczek w mojej kopertówce, osuszyłam nimi policzki i starłam resztki tuszu do rzęs. Emil cierpliwie na mnie czekał, milcząc. Dobrze, że nic nie mówił, nie chciałam ani współczucia, ani tym bardziej frazesów.

Kiedy wyszłam z samochodu, objął mnie ramieniem i poprowadził do wejścia na klatkę schodową. Nie rozglądałam się specjalnie, dostrzegłam jedynie, że zbliżamy się do jakichś nowych bloków. Przypomniałam sobie, jak Misiek wspominał, że mieszka ze stryjem niedaleko Areny i Parku Kasprzaka – dawno tutaj nie byłam, Michał mnie nie zapraszał, raczej przyjeżdżał na Taczaka, więc nie znałam dobrze tej okolicy.

Wjechaliśmy z Emilem windą na piąte, ostatnie piętro, a później przeszliśmy długim korytarzem do końca. Wszystko było tutaj takie czyste i nowe, trochę bez własnego charakteru. Na pewno jednak na klatkach schodowych nie spali bezdomni jak w wieżowcach na Winogradach. Nie wyczuwałam też klimatu kamienicy, na przykład takiej, w której ja wynajmowałam mieszkanie, ale gdybym mogła tutaj zamieszkać, byłabym wniebowzięta. Zapewne nigdy nie będzie mnie stać na taki luksus, dlatego cholernie zazdrościłam Michałowi bogatego stryja.

Kiedy weszliśmy do mieszkania, ugięły się pode mną kolana. Pewnie zadziałały skrajne emocje, bo przecież wciąż targała mną rozpacz. Z drugiej strony oparłam się ciężko o ścianę dlatego, że Emil mnie puścił i już nie stanowił potrzebnego mi oparcia. Nie byłam w stanie sama utrzymać się na nogach, powoli usiadłam na podłogę, sunąc plecami po ścianie i ponownie zalewając się łzami.

– Wygląda na to, że jesteśmy sami – powiedział do mnie spokojnym głosem. Zerknęłam na Emila, chciałam coś powiedzieć, ale wciąż łkałam i trudno było złapać mi oddech. Wyglądał na przejętego, w końcu towarzyszyła mu rozpłakana kobieta, a wiadomo, że mężczyźni w takich sytuacjach najchętniej uciekliby, gdzie pieprz rośnie.

Emil wyciągnął do mnie dłoń i pomógł udźwignąć się do pozycji pionowej. Stanęłam przed nim całkiem bezradna, nie wiedziałam, co ze sobą począć. Zrobiłam niepewny krok w kierunku mężczyzny i się przytuliłam. Mokry policzek dotknął pachnącego materiału koszuli, wdychałam zapach jego perfum i chłonęłam ciepło. Nie miałam pojęcia, dlaczego go objęłam, ale to, co nieświadomie mi dawał, diametralnie różniło się od tego, co dostałam od Cezarego.

Oderwałam się i przyjrzałam jego twarzy. Emil spoglądał na mnie po ojcowsku, czule i opiekuńczo. Znowu dostrzegłam te oczy. Coś ścisnęło mnie żołądku. Nie potrafiłam skojarzyć tego koloru, ale dobrze wiedziałam, że znałam go doskonale. 

Mężczyzna dość stanowczo poprowadził mnie do jasnego, przestronnego pomieszczenia. Był to salon, gdzie jedną ze ścian zajmowały półki zapełnione mnóstwem książek i płyt. Opadłam na kremową sofę i westchnęłam ciężko. Czyżewski spoczął obok mnie, podając mi chusteczkę.

– Przyniosę lód – dodał jeszcze i zniknął, jak sądziłam, w kuchni.

Nie miałam na nic siły, więc położyłam się na bok, pociągając nogi do klatki piersiowej. Pod głowę podłożyłam sobie jedną z miękkich poduszek ułożonych na sofie. Sen byłby najlepszą obroną, wtedy na pewno nie myślałabym o Cezarym.

Kiedy Emil zjawił się ponownie, zanim cokolwiek powiedziałam, przykrył mnie jasnym, miękkim kocem. Oznajmiłam, mamrocząc, że chciałabym spać. Nie pamiętam, kiedy zasnęłam, więc musiało to nastąpić bardzo szybko.

*

Miałam cały czas zamknięte oczy, ale przez sen usłyszałam skamlenie gdzieś niedaleko. Na chwilę ustało, a później znowu się powtórzyło. Zaczęłam się przebudzać, poruszyłam się. Wtedy mruczący obiekt zaszczekał i wiedziałam, że obudził mnie pies. W pierwszej chwili nie skojarzyłam, w jakim miejscu się znajdowałam. Śniły mi się rzeczy, tak bardzo różniące się od rzeczywistości. 

Rozchyliłam niepewnie powieki, potarłam je wierzchem dłoni i dostrzegłam czworonoga gotowego, aby wskoczyć na mnie i się bawić. Rozejrzałam się niepewnie, rozpoznałam salon w mieszkaniu Czyżewskiego. Gdy usiadłam, zwierzę natychmiast do mnie przyszło i położyło głowę na kolanach, domagając się głaskania.

– Cześć kolego – przywitałam się, drapiąc go za spiczastymi uszami. Zadowolony, machał ogonem. Takiego psa ostatnio widziałam na filmie o śwince Babe. Miał nawet dokładnie taką samą czarno-białą sierść. Ta była średnio długa, a w dotyku miękka.

– Szarlej! – zawołał Michał, który właśnie wszedł do pokoju. Czworonóg spojrzał na blondyna i podbiegł do niego. – Hania, przepraszam, ale po prostu nie mógł się doczekać, aż się obudzisz.

Misiek usiadł obok mnie, uśmiechając się delikatnie, a później mocno przytulił. Byłam zaskoczona, nie spodziewałam się po nim takiej reakcji. Dopiero gdy ponownie uświadomiłam sobie, co się wydarzyło, odwzajemniłam uścisk i wtuliłam się w jego szarą koszulkę. Pogładził mnie po włosach i pocałował w czubek głowy. Dobrze, że miałam takiego Miśka, który zawsze służył pomocą. Uświadomiłam sobie, że nawet gdybym nie wpadła na Emila i tak trafiłabym w to miejsce; gdy już ocknęłabym się z pierwszego szoku, szukałabym pomocy właśnie u Michała Czyżewskiego. 

Wiedziałam, że potrzebne mi takie wsparcie. Moi przyjaciele byli wspaniali, a ja ich nie posłuchałam. Gdybym to zrobiła, mogłabym uniknąć wszelkich nieprzyjemności związanych z Cezarym.

– Zabiję tego skurwiela – warknął. – Zabiję za to, co ci zrobił!

– Michał… 

– Emil mi powiedział wszystko – przerwał mi rozgoryczony. Odsunął się ode mnie, ujął moją twarz w ciepłe dłonie, aby móc się dokładnie przyjrzeć. W jego stalowych oczach dostrzegłam troskę i wściekłość. – Rozmawiałem z Ingą. Ustaliliśmy, że dzisiaj zostajesz tutaj.

– Ojej, z Ingą, ja… zupełnie o niej zapomniałam – przyznałam. Zasypiając, straciłam poczucie czasu, nie wiedziałam, ile minęło, od momentu, gdy wybiegłam z mieszkania. Na zewnątrz nadal było jasno, ale przecież latem słońce zachodzi bardzo późno. Podejrzewałam, że kilka godzin, więc moja przyjaciółka miała prawo zacząć się martwić.

– Nie przejmuj się, Hania, wyjaśniłem jej, co się stało – próbował mnie uspokoić. – Zostaniesz dzisiaj tutaj, Czarek na pewno cię nie znajdzie.

– Nie było go w mieszkaniu? – zapytałam głupkowato. Wyszłam stamtąd, kiedy Sawicki leżał na podłodze ogłuszony moim dosyć spektakularnym ciosem.

– Nie, nie było – odpowiedział, usłyszałam w jego głosie nutę zdziwienia. – To dobrze, prawda? Ingę zaniepokoiło, że to ciebie nie zastała. – Później spojrzał na mnie sceptycznie, bo musiał zauważyć, że wyglądam na bardzo przejętą. Nie chodziło przecież tylko o samo zerwanie, ale też o to, że zostawiłam nieprzytomnego Czarka samego, nawet nie sprawdzając, czy żyje. Wyglądało jednak na to, że opuścił mieszkanie o własnych siłach, zanim wróciła Inga. – Hania, co jest?

– Nic, po prostu… – jęknęłam. Nie wiedziałam, jak to ubrać w słowa, a Michał nie był idiotą i na pewno ostrzegł, że nie wszystko jest w porządku.

Skoro Cezaremu nic się nie stało, obawiałam się, że nadal będzie mnie nachodził. On by nie odpuścił.

– Teraz Czarek mnie nie znajdzie, a później…? – zapytałam z przejęciem. – Nie chcę go widzieć! Nie chcę go znać! Najchętniej wyjechałabym gdzieś daleko, chciałabym się gdzieś zaszyć. Chociaż na trochę, chociaż na kilka dni. Nie mogę jechać do rodziców, bo przecież on mnie tam znajdzie, a tutaj też nie mogę przesiadywać. Kiedy wrócę na Taczaka, on na pewno tam przyjedzie, jestem tego pewna.

– Za dwa dni się bronię, później będę przy tobie, obiecuję – oświadczył Misiek. – Do tego czasu Emil pozwoli ci zostać tutaj, to żaden problem.

– Nie możesz mnie cały czas pilnować – zauważyłam zaskakująco rozsądnie. – Chcę wyjechać tam, gdzie mnie nie znajdzie – oparłam tonem dziewczynki, której nie pozwolono ubrać szpilek swojej mamy. Sama siebie nie poznawałam, to nie było do mnie podobne. Michał pragnął mi pomóc, a ja wyskoczyłam z absurdalną zachcianką. Chciałam jednak, aby mnie zrozumiał: ja nie mogłam spotkać Cezarego, bo po prostu się go bałam. Nie potrafiłam tego wytłumaczyć, bo momentami dochodziło do mnie, że to dosyć absurdalne.

– Jedź do Pożarowa.

Oboje z Michałem spojrzeliśmy w kierunku Emila, który właśnie wszedł do salonu. Ja na początku nie wiedziałam, co mam powiedzieć, mój przyjaciel uśmiechnął się tylko półgębkiem.

– Wybaczcie, że podsłuchałem – przeprosił mężczyzna.

Przebrał się, gdy spałam. W jasnej bawełnianej bluzce z długim rękawem i dżinsach już nie prezentował się tak… oficjalnie. Garnitur dodawał mu lat, bez koszuli wyglądał znacznie młodziej. Przez moment wgapiałam się w niego ze zdziwieniem.

– Jeśli chcesz wyjechać, nie widzę problemu – dodał Emil, siadając na fotelu naprzeciwko mnie. – Na pewno będzie tam wszystko, czego potrzebujesz.

– Najbardziej potrzebuję spokoju – odpowiedziałam prawie groźnie. Kąciki ust mężczyzny uniosły się lekko, a później zerknął na Michała, dlatego też przeniosłam na niego wzrok. Zauważyłam, że wymienili spojrzenia, których znaczenia nie potrafiłam odczytać. 

– Pewnie się tam… wynudzisz – powiedział Misiek, patrząc już na mnie. Nie potrafił ukryć narastającego rozbawienia. Uderzyłam go lekko w ramię i potargałam po czuprynie. – O, widzę, że humor ci wrócił. – Pokazałam mu język, odwdzięczył się tym samym.

– Nie pamiętam, jak tam dojechać – zwróciłam się po chwili do Emila. – Dawno tam nie byłam.

– Jutro cię zawiozę – oznajmił. – Mam do załatwienia pewną sprawę. 

– I nie mam żadnych rzeczy – dodałam pośpiesznie. Zabrałam tylko kopertówkę, wyszłam z mieszkania tylko w luźnej koszuli i ciemnych dżinsach. Nie wyobrażałam sobie, aby gdziekolwiek tak jechać.

– Jutro pojedziecie na Taczaka i się spakujesz. O nic się nie martw – uspokoił mnie Misiek. – Ja przyjadę do ciebie po obronie. To co, jedziesz? – zapytał po chwili z wyraźnym entuzjazmem w głosie.

Zawahałam się. Spoglądałam na Michała i jego szczery uśmiech, a później łypnęłam ostatni raz okiem na Emila – Szarlej, którego od dłuższego czasu już nie głaskałam, zaczął się pomagać pieszczot właśnie od niego.

Nad czym ja się zastanawiam? To idealne rozwiązanie.

– Jadę – oznajmiłam i delikatnie się uśmiechnęłam. – Chociaż na tydzień… 

*

Korzystając z okazji, mogłam rozejrzeć się po cały mieszkaniu, które musiało mieć powierzchnię trzy razy większą od naszej wynajmowanej klitki. Trzy sypialnie, dwie łazienki i dwa balkony – raj, nie wiedziałam, że takie miejsca istnieją. Okna nie wychodziły na ulicę, dlatego było dosyć spokojnie. W dodatku nie tak daleko od centrum, więc takie mieszkanko musiało kosztować majątek.

Zaskoczyło mnie, kiedy znalazłam pokój dziecka, a w łazience mnóstwo kobiecych kosmetyków. Wniosek nasuwał się sam: kobieta, która tutaj mieszkała, była związana z Emilem. Pozazdrościłam jej, kto by nie chciał się z nim związać? Ależ zrobiłam z siebie idiotkę, myśląc o Czyżewskim, jako partnerze idealnym dla siebie. Musiałam jednak przyznać, że jego uprzejmość, chęć pomocy i ogólna prezencja zrobiły na mnie niesamowite wrażenie.

Michał odstąpił mi swoje łóżko na jedną noc, sam zadeklarował, że wyśpi się na sofie w salonie. Dostałam od niego jakąś koszulkę dospania, wykąpałam się i poszłam spać. Tym razem jednak długo nie mogłam zasnąć, myślałam o minionych wydarzeniach. Sprawdziłam swój telefon, żadnych wiadomości od Czarka, jedynie SMS oraz dwa połączenia nieodebrane od Ingi. Było już późno, więc nie oddzwoniłam. 

Zdenerwowana tym, że sen nie przychodzi, wstałam i ukradkiem udałam się do kuchni. Nie chciałam obudzić przyjaciela, który spał w salonie. Znalazł mnie Szarlej, który z zainteresowaniem przyglądał się, jak wyciągam z lodówki mleko, nalewam je do szklanki, a później wypijam duszkiem do dna. Pies odprowadził mnie pod same drzwi, a później domagał się wejścia do pokoju. Wpuściłam go, zanim zaczął skamleć.

– Ale na łóżku spać ci nie pozwolę – pogroziłam mu palcem.

Grzecznie położył się przy łóżku i czuwał przy mnie całą noc.

*

– Och, rzeczywiście masz siniaka – tymi słowami przywitał mnie Michał, krzywiąc się lekko. Wskazał ruchem głowy kanapki leżące na stole. Rozpieszczał mnie, miałam poczucie, że obchodzi się ze mną jak z jajkiem.

– Zauważyłam – mruknęłam i poprosiłam o herbatę. Wczoraj, zamiast kłaść się spać, powinnam poddać się torturze i pozwolić Emilowi zrobić okład z lodu, może wtedy fioletowy kolor nie byłby zbyt widoczny. Musiałam tę nieszczęsną pamiątkę zatuszować, jednak nie miałam przy sobie żadnych kosmetyków, a w szafce w łazience nie chciałam grzebać, czułabym się skrępowana, buszując w królestwie innej kobiety. W dodatku Emil i Michał widzieli mnie zapłakaną i z rozmazanym makijażem, nie mogło ich chyba już nic wystraszyć.

Nie spieszyliśmy się, kiedy wychodziłam z Emilem z mieszkania, mogło być już grubo po dziesiątej. Kopnęłam jeszcze Miśka na szczęście, życząc powodzenia na obronie. Zeszliśmy do podziemnego parkingu. Zaczęłam się trochę obawiać, czy mężczyzna nie zechce wyciągnąć ze mnie jakichś szczegółów dotyczących wczorajszego spotkania z Cezarym. Szykowała się długa jazda samochodem, przez ten czas Emil na pewno nie zamierzał milczeć. Wsiadłam jednak do srebrnego Lexusa, zajmując miejsce obok kierowcy, nie dając po sobie poznać, że reaguję na obecność Emila dosyć… osobliwie. Po prostu nie potrafiłam myśleć o nim źle.

Wyjechaliśmy z parkingu, dopiero wtedy mogłam się przyjrzeć. Ulica Wojskowa miała swój urok, trochę nowobogacki, jednak mnie nie przeszkadzało to wcale. W pobliżu znajdowało się nieduże centrum handlowe ogrodzone murem z brunatnej cegły klinkierowej, a niedaleko rozciągał się park, zaraz obok znajdowała się Arena i korty tenisowe – mieszkańcy nie mogli narzekać na okolicę.

Przejeżdżając przez centrum miasta, milczeliśmy. Słuchałam radia i oglądałam ludzi za oknem. Wyciągnęłam komórkę i napisałam SMS do Ingi. Odpisała, że Czarek nie zjawił się pod moją nieobecność, więc odetchnęłam z ulgą. Dosyć szybko dojechaliśmy pod moją kamienicę. Nie chciałam, aby Emil czekał na mnie zbyt długo, dlatego pośpiesznie wyszłam z samochodu i pobiegłam do mieszkania.

– Hania – zdumiała się Inga, gdy mnie zobaczyła. – Jezu, dziewczyno! Co z twoją twarzą?

– Nic nie mów – poleciłam jej – czeka na mnie Emil, przyszłam się spakować.

– Spakować? Emil? Kim jest Emil? – wyraźnie się zdziwiła. Ja zajęłam się szukaniem odpowiedniej torby i wyciąganiem z szafy ciuchów, które mogłabym ze sobą zabrać. – Przeprowadzasz się do nich? – zaśmiała się nerwowo.

– No co ty, idiotko. – Popukałam się w czoło. – Jadę na wieś, a Emil to stryj Miśka, kojarzysz? Przestań tak się gapić, lepiej przynieś mi swoją torbę, bo w żadną swoją się nie zmieszczę! – poleciłam jej, a ona tylko się skrzywiła, ale po chwili posłusznie spełniła prośbę.

– No nie wiem… – zaczęła, kiedy ponownie weszła do pokoju – myślisz, że to dobry pomysł? Gdzie dokładnie jedziesz?

– Inga, do pałacu, takiego wiesz… zabytkowego – próbowałam jej wyjaśnić w pośpiechu. – Ja nie pamiętam, gdzie to dokładnie jest.

– Jeśli ty nie wiesz, to Cezary cię tam nie znajdzie – zauważyła zadowolona z siebie. – Na długo jedziesz?

– Tydzień? – Pobiegłam do łazienki po kosmetyki. Kiedy wróciłam, Inga wkładała ciuchy do torby.

– Spakowałam ci bikini, mieszczuchu – zaśmiała się – może się opalisz. Korzystaj w takim razie.

– Dzięki. – Uśmiechnęłam się lekko. – Inga, porozmawiałabym, ale nie chcę, aby on na mnie czekał. I tak już zrobił dla mnie wiele – przyznałam.

– Czyżewski, co? – Spojrzała na mnie znad uniesionych brwi. Węszyła jakąś grubszą sprawę. – Uważaj, Hanka, oni są… 

– Wyjątkowi, wiem – weszłam jej w słowo, gdy zastanawiała się, jak zakończyć swoje zdanie. – Zadzwonię do ciebie.

Ucałowałam ją i chciałam już zmykać, kiedy Inga przytrzymała mnie za rękę i przyciągnęła do siebie. Przytuliła mocno i przytrzymała w ramionach. Objęłam ją wolną ręką. Potrzebowałam mojej przyjaciółki bardzo mocno, ale mój strach był silniejszy. Kiedy poczułam, że jeszcze moment i mogłabym się rozpłakać, oderwałam się od niej i pożegnałam. Uparcie nie chciałam pozwolić sobie na chwilę słabości. 

Zbiegłam na dół. Emil stał przy samochodzie i rozmawiał przed telefon. Tego dnia ubrał jasnoszarą koszulę do dżinsów. Śmiałam twierdzić, że we wszystkim wyglądał dobrze. Nerwowo pogładził jaśniejące w słońcu włosy, był trochę zdenerwowany, ale kiedy podeszłam, wziął moją torbę. Uśmiechnął się z trudem.

– Wyjeżdżam z Poznania, spotkamy się na miejscu – usłyszałam jeszcze, gdy zajmowałam swoje miejsce.

– Interesy? – zapytałam, kiedy już ruszyliśmy.

– Tak jakby – odparł lakonicznie. – Nic co ciebie dotyczy, nic ważnego – dodał jeszcze bez emocji.

Przez jakiś czas w ogóle się nie odzywał, widocznie rozmowa telefoniczna go zirytowała. Oparłam się wygodnie o fotel i próbowałam się zrelaksować, w końcu jechałam na wakacje – nic ani nikt nie miał mi przeszkadzać. Zaczęłam się zastanawiać, co będę mogła robić na wsi w cieniu pałacu, miałam nadzieję, że nikt nie zmusi mnie do wejścia na jakiegoś wierzchowca. Chyba rzeczywiście będę się opalać i lenić na słońcu.

Kiedy wyjechaliśmy z miasta, widoki stały się mniej ciekawe, z obu stron pola, co jakiś czas drzewo, a co chwilę mijały nas ciężarówki. Kiedy mogłam obserwować przechodniów i budynki, jazda nie dłużyła mi się tak bardzo.

– Co się stało po tym, jak cię uderzył? – zapytał nagle Emil, nawet na mnie nie patrząc. Wiedziałam, że w końcu poruszy ten temat. – Tylko nie mów, że nic, bo nie uwierzę.

– To nie jest najprzyjemniejszy temat do rozmowy – odrzekłam panicznym tonem. – Uciekłam, bo wystraszyłam się, że zrobi to znowu. Albo, co gorsza, przeprosi mnie, a ja mu wybaczę – powiedziałam drżącym głosem. – Nie spodziewałam się po nim czegoś takiego. On chyba myślał, że wszystko między nami w porządku, że mnie zdobył i ten punkt na swojej liście może odhaczyć. 

– Odhaczyć? – zapytał zdziwiony.

– Żona, dom, dziecko, drzewo, no wiesz – odpowiedziałam z przejęciem, serce podeszło mi do gardła. To upokarzające, że stanowiłam tylko punkt do zdobycia. – A ja chyba chciałam czegoś więcej, rozumiesz? Chciałam, cóż, fajerwerków.

– Fajerwerków – zaśmiał się. Nie wiedziałam, co w tym takiego śmiesznego, zacisnęłam szczęki. – Rozumiem – dodał – ale z nimi też czasami można przesadzić, uwierz.

– Wiesz to z autopsji? – zapytałam trochę rozgoryczona.

– Nie, zaobserwowałem – odpowiedział.

Na tym skończyła się nasza rozmowa, później tylko wymienialiśmy zdania na nieistotne tematy, a czas zaczął biec trochę szybciej. Kiedy dojeżdżaliśmy, zaczęłam poznawać znajome widoki. Tak dawno tutaj mnie nie było, minęło jakieś dziewięć lat. Wjeżdżaliśmy pod górkę, po prawej stronie w dole meandrowała Warta. Wiedziałam, że jeszcze nie więcej, niż pięć minut i będziemy na miejscu. Minęliśmy znak informujący, że znaleźliśmy się w Pożarowie. Przejechaliśmy przez wieś, a później skręciliśmy w dużą bramę. 

Utwardzona droga przez park prowadziła do pałacu. Wyglądał dokładnie tak samo, jak go zapamiętałam. Jedynie złożone, zostawione przy budynku rusztowanie wskazywało, że niedawno odbywał się tu remont, dostrzegłam jeszcze białego dostawczaka z logiem jakiejś firmy  stojącego nieopodal. Oprócz tego nic się nie zmieniło, wciąż było to miejsce ukryte wśród drzew i wyczuwało się spokój. Zazwyczaj, gdy tutaj przyjeżdżałam, spędzałam czas bliżej stajni, ale lubiłam spacerować również po parku. 

Miałam już wysiadać, kiedy dostrzegłam zbliżające się w naszą stronę niebieskie Audi. Właściwie to samochód gnał, zostawiając za sobą tumany kurzu. Poczułam dziwne ukłucie w żołądku. 

Idąc śladami Emila, wyszłam na zewnątrz, wtedy uderzyło mnie gorąco. W klimatyzowanym wnętrzu było znacznie przyjemniej. Niepewnym krokiem obeszłam auto i przystanęłam przy mężczyźnie. Ręką wymacałam, czy w razie nagłego upadku będę miała się o co oprzeć, bo spodziewałam się najgorszego.

Przybysz zaparkował niedaleko Lexusa. Zrobiłam krok w kierunku Emila, jednak wciąż pozostawałam na tyle blisko auta, aby w razie potrzeby stanowiło ono dla mnie podporę. Czułam, że za moment naprawdę się przewrócę, bo kolana mimowolnie się uginały. 

Poznałam go od razu – niewiele się zmienił w ciągu ostatnich czterech lat. Wcześniej był nieco szczuplejszy, teraz nie przypominał już tego chuderlaka. Ciemnoszary T-shirt opinał się na jego klatce piersiowej i barkach. Może to tylko takie złudzenie, bo ubrał za małą koszulkę? 

Nonszalancko podrzucił kluczyki, a później wsadził do kieszeni spranych dżinsów. Dobrze, że założył okulary przeciwsłoneczne, bo jego wzrok zabiłby mnie na miejscu.

– Miałeś przywieźć Szarleja, a przywiozłeś mi Hankę – powiedział Konrad do Emila. Uśmiechnął się jednym kącikiem ust.

Właśnie w tamtym momencie poczułam się gorzej od psa. Jak to miło z jego strony, że w ogóle raczył mnie zauważyć! Wściekłam się, chociaż wiedziałam, że to tylko nieudany żart. No i jak to przywieźć… jemu?

– Miałeś być wczoraj – zauważył Emil.

– Ojej, zaspałem – odparł zuchwałym tonem. – To tylko jeden dzień, nie ma tragedii.

– Byłeś u Małgorzaty? – zapytał jeszcze, a Konrad zacisnął usta w kreskę. Domyśliłam się, że chodziło o mamę chłopaków.

– Najpierw się rozpakuję – odrzekł tylko i ściągnął okulary. Obaj mierzyli się chwilę jak bokserzy na ringu. Nie do końca pojmowałam, o co im tak naprawdę chodziło. Wtedy przeszło mi przez myśl, że może ten przyjazd wcale nie był najlepszym pomysłem. 

– Skoro już jesteś – powiedział Emil nieco lekceważąco – przydaj się do czegoś. Zaprowadź Hanię do pokoju, zanieś jej torbę, zrób jakiś obiad. Jest naszym gościem, zostanie tutaj na jakiś czas.

Konrad wyraźnie się skrzywił. Cóż, ja też nie chciałam mieć niańki, ale z drugiej strony… musiałam wiedzieć, gdzie będę spać, czy będę miała co jeść – nie myślałam o tym, kiedy decydowałam się na przyjazd do Pożarowa. 

– Traktuj ją dobrze – polecił jeszcze Emil na odchodne, zostawiając mnie na pożarcie temu zwierzakowi. Cóż, wspomniał wczoraj, że miał do załatwienia jakąś sprawę. Mnie tylko przywiózł, a teraz pozbył się problemu. 

Kątem oka zauważyłam, że młodszy Czyżewski podszedł bliżej mnie i coś wymamrotał. Ja swój wzrok wbiłam w oddalającego się Emila, więc początkowo nie zwróciłam na Konrada uwagi. Ocknęłam się, kiedy ostentacyjnie pomachał mi przed oczyma ręką. Od razu dostrzegłam tę cholerną podkowę.

– Nic z tego, Hanka, on ma narzeczoną – szepnął mi do ucha, lekko pochylając się nade mną. Po plecach przeszły dreszcze, w dodatku poczułam jego zapach, zupełnie inny niż Emila. Taki lekki i… cytrusowy, ale bardzo męski.

– Przepraszam… że co? – wyjęknęłam. 

– Pytałem, gdzie twoja torba.

Zmieszałam się, bo przecież wcześniej usłyszałam coś zupełnie innego. Przypatrzyłam mu się dokładnie, a Konrad uśmiechnął się pięknie. Mój Boże, czy on nawet uśmiech musiał mieć idealny? Po chwili dostrzegłam jego oczy, dwa punkty na twarzy, które zaczęły mnie hipnotyzować. Wtedy sobie przypomniałam, skąd znam ten kolor i to spojrzenie ideału. Przełknęłam ślinę. Za dużo wrażeń jak na dwa dni.

Konrad wyciągnął rękę, w pierwszej chwili wystraszyłam się i wzdrygnęłam, ale to zignorował. Opuszkami dwóch palców dotknął skóry na moim policzku tuż przy dolnej powiece. Zrobił to bardzo delikatnie, a moje ciało i tak całe zesztywniało. 

Facet spotyka po czterech latach koleżankę swojego brata, a potrafi wykrzesać z siebie więcej czułości, niż Cezary przez cały czas trwania związku.

– Hanka? – powiedział łagodnie.

– Torba jest na tylnym siedzeniu – wypaliłam nagle i odepchnęłam jego rękę.

To się nie mogło dziać naprawdę. Modliłam się w duchu, aby przede mną nie stał Konrad Czyżewski.