7. Matrona

Hanka

Kiedy tylko Konrad wyszedł z pokoju, ja usiadłam ciężko na łóżku. Musiałam wyglądać jak kretynka, bo z otwartymi ustami wpatrywałam się bezmyślnie w podłogę. Jeszcze trochę pociągałam nosem i wycierałam łzy wierzchem dłoni. Zostawił mnie! Nie mogłam w to uwierzyć!

Wygadanie się przed Konradem, owszem, przyniosło mi ulgę, ale też miało sprawić, że… Że się do mnie zbliży. Każdy liczyłby na ludzki odruch z jego strony, ja dodatkowo wierzyłam, że dostanę coś więcej. Może moje myślenie było naiwne, ale nie potrafiłam oszukiwać samej siebie. Rozczarował mnie, bardzo.

Udałam się do łazienki. Wiedziałam, że to przesądzone i na pewno jeszcze tego dnia spotkam Konrada, ale wolałam go unikać jak najdłużej, więc kiedy przechodziłam obok jego pokoju, przyspieszyłam kroku, by szybko schować się za drzwiami niedużego pomieszczenia, znajdującego się na końcu korytarza. Chciałam zapalić światło, bo przez małe okienko nie wpadało go zbyt dużo. Żarówka jednak nie reagowała na moje majstrowanie przy włączniku. Pewnie jakaś trefna. Nad umywalką wisiało lustro, zerknęłam w nie, a to, co w nim ujrzałam, w ogóle mnie nie zdziwiło. Nie rozczulałam się nad sobą, tylko odkręciłam kurek, by obmyć twarz chłodną wodą. Kręciłam i nic. Podeszłam do prysznica – też nic. No tak, pod każdym względem byłam uzależniona od Czyżewskiego, wspominał przecież, że musi włączyć wszystkie media. Nie pozostawało mi nic innego, jak tylko zaszyć się w pokoju i tam czekać, aż spłynie na mnie jego łaska. Cudownie… 

Wróciłam do siebie i poszukałam w torbie wszelkich rzeczy, które poprawiłyby mój wygląd, a tym samym samopoczucie. Tonik starł zaschnięte łzy z policzków, a korektor i podkład zatuszowały fiolet na twarzy. Nie było łatwo zrobić sobie makijaż, mając do dyspozycji jedynie małe, okrągłe lusterko, ale poszło mi całkiem nieźle. Włosy spięłam w koński ogon. Ściągnęłam wreszcie luźną koszulę (która po przejściach wyglądała jak szmata) oraz długie spodnie. Wtedy dopiero zaczęłam wypakowywać resztę rzeczy. Wyciągnęłam kilka ciuchów z wierzchu, aż natrafiłam na coś, czego na pewno sama nie zapakowałam – nieduża papierowa torba z logo sklepu z bielizną. Wzięłam ją szybko, wiedziałam, że wrzuciła ją tutaj Inga. Musiała to zrobić, kiedy ja w łazience pakowałam kosmetyki. W środku znalazłam karteczkę z wiadomością.

Zaczęły się wyprzedaże, pomyślałam o tobie. Nie dziękuj, noś dumnie!

Czyli to bikini, pomyślałam od razu. Nie pomyliłam się. Było ono w kolorze… oczu Konrada. Trudno, ważne, że nie różowe. Teraz przynajmniej miałam opcję, żeby nie siedzieć w pokoju, po prostu mogłam się położyć gdzieś plackiem i wyobrażać, że byłam na plaży.

W torebce znalazłam jednak coś jeszcze. Czarną bieliznę. Koronkową. Obejrzałam dokładnie i spojrzałam na metkę – mój rozmiar, o pomyłce nie mogło być mowy, bo przecież Inga miała czym oddychać, to ja byłam płaska jak deska. Wyciągnęłam biustonosz i dokładnie się mu przyjrzałam – niewiele pozostawiałby wyobraźni, gdybym go ubrała. Nie miałam wątpliwości, że to tę część prezentu miałam według słów Ingi nosić dumnie. Uśmiechnęłam się na samą myśl o tym, że ktoś mógłby mnie w tym zobaczyć. Szczególnie jeden mężczyzna.

Nagle usłyszałam trzask z dworu, coś ciężkiego spadało na ziemię. Wtedy moja odwaga się skończyła i odezwała pruderyjność, bo jednym ruchem spakowałam bieliznę z powrotem do torebki. Uświadomiłam sobie, że nadal stałam nieubrana. Pozostawiłam prezent na łóżku i dokończyłam rozpakowywanie. Więcej niespodzianek w torbie nie znalazłam.

Włożyłam na siebie szorty i krótki top odsłaniający brzuch, a zaraz po tym już bez strachu wyszłam wreszcie z pokoju. Na schodach spotkałam Konrada. Niósł wielkie pudło, wyglądało na ciężkie. Ukradkiem spojrzałam na napięte mięśnie ramion. Czyżewski nie odezwał się do mnie ani słowem, chociaż dostrzegłam, że się za mną obejrzał. Nic dziwnego, po zrozpaczonej dziewczynce nie było ani śladu. Niespodziewanie to ja go zaczepiłam.

– Czy tutaj jest może jakieś lustro? – zapytałam niby od niechcenia. Nie mogłam się zawahać, bo głos zacząłby drżeć. – Przydałoby mi się takie, w którym cała się obejrzę. – Zabrzmiałam… jak nie ja. Dosyć wyniośle i nonszalancko.

– Mogę to załatwić – odparł po chwili zastanowienia.

Nic nie odpowiedziałam, ruszyłam schodami w dół. Później mijając jego samochód, omiotłam auto wzrokiem i zaczęłam się zastanawiać, dlaczego w ogóle o coś Konrada poprosiłam. Poczułam się nieswojo, bo moja zachcianka (inaczej nie potrafiłam tego nazwać), była co najmniej dziwna. Po chwili doszłam do wniosku, że i tak lustro się przyda, więc nie powinnam mieć z tym problemu.

Poszłam przed siebie, gdzie poniosły mnie nogi. Kiedyś przechadzałam się tymi ścieżkami, więc nie obawiałam się, że gdzieś się zgubię, po prostu idąc tą drogą, obeszłabym całą posesję. Tutaj nawet nie było gdzie zabłądzić. Mogłam jedynie wejść do lasu, ale perspektywa walki z komarami skutecznie mnie odstraszała. Kiedy przechodziłam obok padoków, spoglądałam na konie, które tak beztrosko spędzały czas. To przy nich zatrzymałam się na dłużej, niestety żadnego z wierzchowców, nawet Fridy, nie zainteresowała wizja pieszczot bez smakołyków, więc ruszyłam dalej. Po prawej stronie brakowało jednego budynku – krytej ujeżdżalni, która musiała zostać rozebrana.

Z daleka widziałam tylną część pałacu wraz z tarasem. Kiedy doszłam w końcu do budynku po kilkunastu minutach, dostrzegłam Emila dyskutującego z jakimś mężczyzną w roboczych ciuchach, domyśliłam się, że to ktoś, kto przyjechał tym białym dostawczakiem, a rozmowa dotyczyła kończącego się remontu. 

Uśmiechnęłam się mimowolnie na sam widok Czyżewskiego. On już mi udowodnił, że nie zostawiłby dziewczyny w potrzebie. Och, w porównaniu do niego, Konrad wypadał bardzo blado. Zresztą to nawet nie ta liga! Nie powinnam porównywać dojrzałego mężczyzny do pospolitego dupka. Emil mnie jednak nie zauważył, wsiadł do samochodu i ruszył bez pożegnania. 

Do stajni wróciłam tą samą drogą, ponownie obchodząc padoki i park. Spacerowałam już od dłuższego czasu, więc poczułam głód. Mój ostatni posiłek jadłam razem z Michałem, a od rana minęło już dobrych kilka godzin. Mogłam mieć jedynie nadzieję, że w kuchni rzeczywiście znajdę wszystko, czego potrzebowałam.

Przed budynkiem, który nazwałam pieszczotliwie hotelikiem, obok auta Konrada siedział szary kociak. Zauważył mnie, zastygł w bezruchu, ale kiedy podeszłam i przywitałam się z nim, obrócił się na plecy po to, abym mogła go pogłaskać. Zaśmiałam się i wzięłam zwierzaka na ręce. Miał takie miękkie futerko i był pełen energii. Pogłaskałam go po brzuszku, a on chwytał swoimi łapkami moją dłoń.

Budynek pomiędzy hotelikiem i stajnią posiadał troje drzwi. Obok środkowych siedziały też dwa inne kotki i ich mama. Postawiłam zgubę przy niej i pogłaskałam po czubku głowy. Kiedy uznała, że z mojej strony nie grozi jej nic złego, przytuliła się do mojej ręki i domagała pieszczot. Jej dzieci chętnie się ze mną bawiły, więc zostałam z nimi kilka minut. Cały czas byłam jednak niespokojna. Czułam na sobie wzrok Konrada, ustawiłam się więc tyłem do balkonu. Wiedziałam, że mnie obserwuje, ale kiedy wstałam i odwróciłam się, nikogo nie dostrzegłam. Może popadałam w paranoję?

Według wskazówek najważniejszego-człowieka-na-świecie kuchnia znajdowała się na samym końcu korytarza na parterze. Szłam tamtędy trochę przestraszona, widocznie spodziewałam się, że z kolejnych drzwi, które mijałam, miał wyskoczyć Konrad. Na miejscu zastałam pomieszczenie, gdzie na środku stał okrągły stół z czterema krzesłami, a przy ścianie naprzeciwko drzwi ustawiono szafki, kuchenkę i małą lodówkę. To do tej ostatniej podeszłam, a gdy tylko zobaczyłam, że w środku pali się lampka, przezornie odkręciłam też kran. Woda! Prąd! Nareszcie czułam się jak w XXI wieku.

Zaczęłam szperać w lodówce, rzeczywiście Konrad nie kupił jedzenia zbyt dużo. Na blacie jednak leżały warzywa, były jajka i mleko, w szafce obok znalazłam chleb, a w jeszcze innej – patelnię. Wpadłam na pomysł, że zrobię uproszczoną wersję frittaty, w dodatku na maśle, bo innego tłuszczu do smażenia nie znalazłam. Lubiłam i umiałam gotować, więc uwinęłam się dosyć szybko z przyrządzeniem i jedzeniem, później jeszcze pozmywałam po sobie, a zanim wyszłam, nalałam do kubka sok pomarańczowy.

Doszłam do schodów i wtedy mignęły mi plecy Konrada. Na szczęście wychodził na zewnątrz, więc odetchnęłam z ulgą. Zauważyłam, że część rzeczy z korytarza zniknęła, więc pewnie robił porządek z gratami zostawionymi przy wejściu. Wbiegłam po schodach, zanim wrócił, aby uniknąć krępującej rozmowy albo, co gorsze, nieznośniej ciszy.

Weszłam do pokoju i w pierwszym momencie zastanawiałam się, czy aby na pewno dobrze trafiłam. Na stoliku wciąż był mój telefon, więc jednak się nie pomyliłam. Na łóżku leżała kołdra z poduszką, prześcieradło, komplet ręczników i duży koc. Odwróciłam się lekko w prawo i wystraszyłam własnego odbicia. Lustro! Stało pomiędzy drzwiami a komodą. Rzeczywiście mogłam się w nim cała obejrzeć, dlatego w pierwszej chwili pomyślałam, że ktoś jeszcze był w pokoju. Rozejrzałam się jeszcze raz, teraz miałam już wszystko, żeby przeżyć. Może brakowało mi jedynie czegoś do czytania, ale pozostawał telefon z muzyką, więc ewentualnie tak mogłam zapewnić sobie rozrywkę.

Usiadłam w progu u wyjścia na balkon, wyprostowałam nogi. Mogły się nawet trochę opalić w słońcu. Oparłam się plecami o ścianę tak, żeby nie patrzeć na Konrada. Ciągle słyszałam, że wynosił te ciężkie rzeczy, ale zupełnie mnie to nie interesowało. Założyłam słuchawki i wyłączyłam się kompletnie, słuchając muzyki z telefonu. Przymknęłam oczy, planowałam sobie kolejne dni.

Był wtorek, w środę Michał miał się bronić, więc jeszcze ten jeden dzień wytrzymam bez mojego przyjaciela. A później już nie będę sama, więc ten dupek mógł mi podskakiwać, a i tak miałabym go gdzieś! Zresztą nie zamierzałam z nim przebywać, więc na pewno wymusiłabym na Miśku, aby spełnił swoją obietnicę i poświęcił mi całą swoją uwagę.

Zupełnie straciłam poczucie czasu, kiedy zaczęłam grać w jakieś głupie gry na komórce. Ocknęłam się, dopiero gdy przechylając kubek, zorientowałam się, że już wypiłam cały sok. Piłam tak bezmyślnie, że nawet nie czułam smaku. Ściągnąłam słuchawki i weszłam do pokoju. Po takim czasie siedzenia w jednej pozycji trochę ścierpłam. Usłyszałam pukanie w szybę. Odwróciłam się i zobaczyłam Konrada opartego o framugę drzwi balkonowych, 

– Hanka, pewnie jesteś głodna – zagadał jak gdyby nigdy nic. – Chyba nie jadłaś nic od śniadania.

– Zrobiłam sobie obiad – odparłam szorstko. Zdziwił się i chciał odejść bez słowa, ale zatrzymałam go jeszcze. – Nie masz może jakiejś… kobiecej literatury? – spytałam lekko. Moje zachcianki zaczęły przerażać mnie samą. Konrad spojrzał na mnie niepewnie, prawdopodobnie liczył na to, że żartowałam. Zmarszczył czoło.

– Mogę kogoś spytać, jeśli ci zależy.

– Super – odparłam, w moim głosie nie usłyszałam ani krzty entuzjazmu.

– Proszę – wymamrotał w podobnym tonie i wrócił do siebie.

Wtedy coś mnie tknęło. Chyba po prostu nie chciałam zostać sama. Chwyciłam za telefon i wybrałam numer Ingi, po czym, gdy odebrała, opowiedziałam jej ze szczegółami rozmowę z Cezarym. Nie miałam ochoty się rozpłakać ani przez chwilę, zachowywałam spokój i mówiłam rzeczowo. Moja przyjaciółka oczywiście była wściekła, rzecz jasna nie na mnie, ale na Sawickiego. Inga nie potrafiła zrozumieć jego reakcji oraz jak śmiał użyć tego niewybrednego określenia, jakim mnie nazwał i  nie mogła mu wybaczyć, że mnie uderzył. Wazonem tak naprawdę się nie przejęła, stwierdziła, że dobrze zrobiłam, bo był koszmarnie brzydki, więc wreszcie się na coś przydał. Inga uspokoiła mnie, że Czarka na pewno tylko boli głowa i nic mu nie jest, chociaż szczerze życzyła mu wszystkiego najgorszego.

Zaczęłam się zastanawiać, czy nie nadmuchałam całej tej historii i dusiłam ją w sobie. To bardzo prawdopodobne. Zwykle radziłam sobie z rozwiązywaniem problemów, a nawet jeśli czasami się nie udawało, to nie byłam beksą i nie użalałam się nad sobą. Tym razem podeszłam do sprawy bardzo emocjonalnie i już wypłakałam mnóstwo łez. Wcale się sobie nie dziwiłam, w końcu chodziło o moje uczucia. Starałam się myśleć racjonalnie, ale czasami po prostu nie mogłam dusić wszystkiego w sobie, bo bym zgorzkniała.

Sama doszłam do takich wniosków, już chciałam sobie pogratulować, ale Inga zaczęła wypytywać mnie o Konrada. Ten Konrad, starszy brat naszego Miśka, ten facet ze zdjęcia, do którego rzucałam lotkami. Ja, zamiast spokojnie wyjaśnić, dlaczego właśnie on z nią rozmawiał, wymyśliłam wymówkę o znikającym zasięgu i się rozłączyłam. Przez piętnaście minut rozmawiałyśmy bez zakłóceń i nagle zaczęłam tracić zasięg? Jasne, Inga na pewno uwierzyła… Na później odłożyłam rozmowę o pewnym młodym mężczyźnie, który mieszkał za ścianą.

*

Tak jak przypuszczałam, pierwsze popołudnie w Pożarowie było bardzo monotonne. Na początku posprzątałam trochę w pokoju, a później postanowiłam ponownie wyjść na spacer. Wiedziałam, że w końcu okolica mi się opatrzy, ale siedzenie w czterech ścianach mnie męczyło. Nie potrafiłam znieść tej ciszy, koniecznie potrzebowałam jakiegoś szumu, czegokolwiek! Muzyka z radia na pewno by się nadała.

– Napijesz się ze mną kawy? – usłyszałam pana Andrzeja, kiedy przechodziłam obok stajni. Oczywiście się zgodziłam i zaprosił mnie do siodlarni, gdzie było odrobinę chłodniej niż na zewnątrz. Zaparzył taką siekierę, że przez kolejny tydzień nie powinnam po niej spać, a na pewno nie najbliższej nocy! Popijałam małymi łykami, bo gdybym pochłonęła wszystko od razu, to na pewno padłabym trupem.

Rozmawialiśmy o mało istotnych sprawach: trochę o moich studiach, o tym, że owszem, Michał studiował razem ze mną, ale po pierwszym roku zmienił kierunek, bo chciał skończyć ekonomię jak Emil; o pogodzie i remoncie pałacu, który się trochę przedłużył. Zostałam zapytana również o mojego ojca i siostrę, których mężczyzna pamiętał. Tak jakoś upłynęło sporo czasu. 

Zauważyłam, że w kącie leżało kilka czasopism. Nie podejrzewałam, żeby stajenny czytał kobiece magazyny, ale zapytałam, czy mogę je pożyczyć.

– Bierz śmiało, dziecko, to gazety Joanny – wyjaśnił Andrzej. – Pewnie się trochę nudzisz, co? – zapytał, nim zdążyłam dowiedzieć się, kim jest Joanna.

– Trochę – przyznałam. – Ale niedługo przyjedzie Michał, więc – wzruszyłam ramionami – nie będzie źle.

Uśmiechnęłam się lekko i chciałam już wychodzić, kiedy wpadłam na Konrada. Wszedł do siodlarni bez słowa. Zderzyliśmy się, na szczęście trzymane przeze mnie w ramionach czasopisma nie spadły na podłogę. To pewnie byłoby bardzo krępujące i żenujące, gdybym musiała się po nie schylać. Tak tylko otarliśmy się o siebie, a ja instynktownie wciągnęłam jego zapach. Popatrzyłam, jak Konrad ściąga jedno z siodeł. Stajenny wstał, by mu pomóc, tym samym nie mógł zauważyć, że otaksowałam wzrokiem Czyżewskiego.

Mnie nie powinien dziwić widok faceta w bryczesach i oficerkach, a jednak nie mogłam się powstrzymać, żeby go dokładnie obejrzeć. Konrad chyba zauważył, że go obserwowałam. Mimo że pan Andrzej mówił coś do niego, to Konrad spojrzał na mnie i przestał słuchać mężczyzny. Spodziewałabym się jakiegoś cynicznego uśmieszku, ale wyglądał… tak normalnie. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale uprzedziłam go.

– Dziękuję za kawę! – zakomunikowałam nieco zmieszana i opuściłam pomieszczenie.

Szłam szybko do swojego pokoju, odwracając się i sprawdzając, czy przypadkiem Konrad za mną nie poszedł. Rzuciłam pisemka na łóżko i wciągnęłam powietrze do płuc. Głupia! Zachowywałam się jak zakochana małolata. Miałam dwa ważne powody, aby unikać Konrada. Po pierwsze bardzo mnie denerwował. Jeśli myślał, że zapomnę o tym, jak mnie traktował, to się mylił. Drugi powód? Wystarczyło na niego spojrzeć, a wszystkie wspomnienia wracały.

Położyłam się na łóżku, zaczęłam wertować kolorowe strony czasopism, ale nie mogłam się skupić na czytaniu. Po pewnym czasie nawet zdjęcia zaczęły mi się zlewać w jedną kolorową plamę, bo przed oczyma ciągle miałam Konrada. Westchnęłam przeciągle, wstałam i wyszłam na balkon.

Oczywiście towarzyszył mi pech! Jak inaczej mogłabym wytłumaczyć to, że Czyżewski akurat wsiadał na siwka? Obserwowałam go przez cały czas, to było silniejsze ode mnie. Ponownie nie odwróciłam wzroku, gdy mnie zauważył. Znowu to spojrzenie niewiniątka i dodatkowo łagodny uśmiech. Może myślał, że to coś zmieni? O nie, nie nabierze mnie! Odwróciłam się na pięcie i weszłam do pokoju.

Wieczór minął całkiem spokojnie, zrobiłam sobie kolację, wykąpałam się i oczywiście wynudziłam. Konrada nie było naprawdę długo, wrócił, kiedy już się ściemniało. Kiedy usłyszałam tętent kopyt, leżałam już w łóżku i nie miałam zamiaru wychodzić z pokoju. Po kolejnej godzinie kątem oka zauważyłam, że Konrad wyszedł na balkon, wtedy spięłam mięśnie i przykryłam się kołdrą po same uszy, chociaż w pokoju panowała duchota. Zostawiłam uchylone okno balkonowe, teraz obawiałam się, że Czyżewski mógłby wejść. A może właśnie chciałam, aby wszedł?

Rzecz jasna po kolejnym dniu pełnym przygód i ostatniej kawie miałam problem z zaśnięciem. Wszystko jeszcze raz analizowałam w głowie, zastanawiałam się, co mogłam zrobić inaczej. Nieustannie gdybałam. Nie chciałam myśleć ani o Cezarym, ani o Konradzie, ale tylko ten drugi sprawiał, że nie miałam ochoty zapłakać się na śmierć, więc z dwojga złego już lepiej było się złościć, niż zadręczać. Mimo wszystko pocieszające było to, że za ścianą był właśnie on, a nie Sawicki, naprawdę mogłam trafić o wiele gorzej. 

Zasnęłam po drugiej w nocy, ale i tak często się budziłam. Dopiero nad ranem zapadłam w głębszy sen.

*

Otworzyłam oczy i w pierwszym momencie nie rozpoznałam pokoju, w którym przebywałam. W następnej kolejności chwyciłam za telefon, żeby sprawdzić godzinę – przed dziewiątą. Usiadłam na łóżku i dostrzegłam małą karteczkę na szafce. 

Konrad wszedł do pokoju, kiedy spałam i nie byłam tego świadoma. Wściekłam się, bo nie powinien tego robić. Wiadomość napisana została równymi, prostymi literami, charakter pisma mógł trochę przypominać pismo techniczne. No tak, w końcu był architektem, panem inżynierem.

Śniadanie czeka na Ciebie w kuchni.

Działo się ze mną coś niedobrego. Towarzyszyły mi wściekłość i podniecenie jednocześnie. Z jednej strony chciałam Konrada ponownie spotkać i mieć go blisko przy sobie, ale przecież nie zachował się wobec mnie tak, jakbym tego chciała. Wiedziałam, że nie mogłam liczyć z jego strony na nic więcej, niż tylko bycie koleżanką Michała. Ewentualnie na wykorzystanie mnie w łóżku – tak, do tego na pewno byłby zdolny. Nie zmieniało to jednak faktu, że to dzięki Konradowi jakoś się zaaklimatyzowałam po przyjeździe, a dodatkowo to śniadanie… Czarek nigdy by na to nie wpadł.

Zjadłam przygotowane przez Konrada kanapki. Kiedy zajrzałam do lodówki i tak nie znalazłam innych produktów, z których mógłby stworzyć coś bardziej oryginalnego. Miło z jego strony, że o mnie pomyślał. Jadłam i zastanawiałam się, czy robi to bezinteresownie, bo jeśli nie, to czego chciałby w zamian?

Wyszłam na zewnątrz, zapowiadał się kolejny upalny dzień. Ruszyłam przed siebie, spacerowanie było i tak jak na razie moją jedyną rozrywką. Po drodze nikogo nie spotkałam, chociaż rozglądałam się za kraciastą koszulą stajennego.

Przed pałacem znowu stał biały dostawczak, ktoś, kto tutaj przyjeżdżał, musiał większość czasu spędzać wewnątrz pałacu, bo nie dostrzegłam nikogo na dworze. Zauważyłam za to, że w moją stronę zbliżał się samochód osobowy, gdy się zbliżył, zobaczyłam, że był kierowany przez mężczyznę, a na miejscu pasażera siedziała drobna postać. Kiedy się zatrzymał przed pałacem, z auta wysiadła starsza kobieta z beżowym buldogiem francuskim na rękach. 

Samochód odjechał, a kobieta podeszła do mnie, opierając się o laskę. Wyglądała dość normalnie, jedynie zdziwiło mnie, dlaczego w taki upał ubrała się w ciemne kolory. W jej oczach było jednak coś, co mnie przeraziło. Momentalnie zesztywniałam.

– Wołaj, no, Czyżewskiego – powiedziała ochrypłym głosem.

– Aaa… ale którego? – zawahałam się.

Akurat w tym momencie z pałacu wybiegł Konrad, tym samym ratując mnie przed starszą panią. Mogłaby pewnie spaść na mnie klątwa rzucona przez tę kobietę, szczególnie że nie tryskała dobrym humorem.

– Babcia? Co ty tutaj robisz? – zapytał Konrad, kiedy do nas podszedł. Mnie przywitał miłym uśmiechem, który mimowolnie odwzajemniłam.

– Przyjechałam do ciebie – odpowiedziała kobieta, po czym przekazała mu psa. Wziął go natychmiast, obawiając się, że zwierzak upadnie na ziemię. Babcia natomiast, korzystając z chwili nieuwagi, uderzyła Konrada laską w kolano. Próbował się odsunąć, ale wtedy wykonała jeszcze raz ten sam ruch.

Wybałuszyłam oczy, takiego obrazka dawno nie widziałam. Z jednej strony zaskoczyła mnie niezrozumiała reakcja kobiety, ale z drugiej Czyżewski wyglądał na tak bezradnego, że zaczęłam się ukradkiem śmiać.

– A to za co?! – jęknął. – Przestań! – krzyknął, kiedy dostał po raz kolejny.

– Miałeś przyjechać i co? – warknęła na niego. – Żeby stara babcia musiała się prosić, żeby wnuk ją odwiedził.

– No, daj spokój, przyjechałem wczoraj – powiedział pośpiesznie. – Musiałem posprzątać, rozpakować się… 

– Do matki też nie pojechałeś – oskarżyła go, wymierzając palec w jego kierunku. – Wstydu nie masz!

– Weź… nie rób scen – odparł tylko, podnosząc głos.

Patrzyłam na nich i zastanawiałam się, czy trafiłam do jakiegoś równoległego świata. Może mnie wkręcali i odgrywali taką scenkę specjalnie? Byłam naprawdę rozbawiona. Sama chętnie uderzyłabym Konrada laską, ale skoro robiła to jego babcia, nie miałam nic przeciwko. Czyżewski wyglądał na nieco przerażonego, uderzenia musiały mu sprawiać ból, chociaż nie wyglądały na silne. Cóż, najwidoczniej babcia miała wprawę i posiadała technikę, skoro wnuk wiedział, co oznacza zetknięcie się z laską.

W pewnym momencie Konrad oddalił psa na długość swoich rąk. Buldożek wyglądał na całkiem zadowolonego, Czyżewski natomiast przeklną szpetnie, widząc na szarej koszulce ciemną, mokrą plamę. Kobieta zaczęła się śmiać. Teraz miałam pewność, że spotkałam geniusza zła.

– Jeszcze mnie ten skurwiel oszczał! – krzyknął Konrad, stawiając rozbawionego zwierzaka na ziemi.

– Bardzo dobrze, bardzo dobrze – skwitowała babcia.

Nie mogłam się powstrzymać, chichotałam już jawnie, nie myśląc o tym, co Konrad o mnie pomyśli. Ta plama, jego wściekłość, wyraz twarzy i złość w oczach – wszystko to dawało mu normalności, którą zauważyłam wczoraj przez krótką chwilę. Żaden z niego ideał, zwykły facet, tylko nadal dupek, pomyślałam.

– Dziecko – zwróciła się do mnie starsza pani – zrób mi kawy!

Jak na moje prawie dwadzieścia trzy lata, ludzie dosyć często nazywali mnie dzieckiem. Nie odważyłam się jednak zwrócić jej uwagi czy chociażby przedstawić. Co to, to nie! Jeszcze i ja dostałabym cios w kolano i zwijałabym się z bólu, a o ataku buldoga nawet myśleć nie chciałam.

– Wtorek, idziemy – powiedziała do psa i ruszyła w stronę stajni. Pies Wtorek, oryginalna ta seniorka.

Zamrugałam kilkukrotnie i podążyłam powoli za nią. Chyba nie miałam innego wyjścia, w końcu zażądała kawy. 

Niepewnie obejrzałam się, Konrad w tym czasie ściągał swoją koszulkę. Sam widok nagiej klatki piersiowej już zrobiłby na mnie wrażenie, bo musiał się postarać, żeby wyglądała dobrze. Pomyślałabym, że to „sezonowiec” i poszedł na siłownie, żeby bajerować laski na plaży. Męska wersja pustaka. Pewnie przeszłoby mi to przez myśl, gdyby nie tatuaże – trzy kolejne, których nie znałam. Wilk, smok i coś jeszcze, ale trzymał lewą rękę blisko ciała, więc nie mogłam się przyjrzeć.

Gdyby Konrad potrafił mnie przyciągnąć do siebie swoim charakterem, a nie samym wyglądem, nie czekałabym i nie zastanawiała, co zrobić z moim niezrozumiałym uczuciem, które obudziło się po tych kilku latach. Ja jednak mogłam tylko patrzeć w te niesamowite oczy, na niego całego – od stóp do głów i jeszcze na te kolorowe małe dzieła sztuki na jego ciele. Tatuaże nie wyglądały jak więzienne malunki – nie mogłabym powiedzieć, że go oszpecały, raczej dodawały charakteru. Od razu pojawił się pomysł, abym je dotknęła, bo może zmażą się pod wpływem mojego nacisku.

Ocknęłam się z tego chwilowego letargu, kiedy kątem oka zauważyłam, że Konrad przygląda się mojej twarzy. Pewnie, że to robił! Bezczelnie się w niego wgapiałam, to jak miał zareagować? Uśmiechnął się znowu, tym razem jednym kącikiem ust. Bezwzględny podrywacz! Widziałam w oczach, że puchnie z dumy. Dodawało mu to jedynie atrakcyjności, pociągał mnie, hipnotyzując oczyma. Miałam ochotę powtórzyć nasz pocałunek, chociaż tak naprawdę sprawił mi on mnóstwo bólu. Nie chciałam cierpieć ponownie. Przecież zostałam wykorzystana, ale serce nie chciało słuchać rozumu!

– Szybciej, dziewczyno – usłyszałam – nie będę na ciebie czekać!

Nie wiedziałam, czy mam pobiec za babcią, czy jednak jeszcze chwilę patrzeć na Konrada. Po sekundzie zastanowienia wybrałam to pierwsze. 

Zacisnęłam usta. Hanka, czyżbyś odkryła przed Konradem swoje karty? Jedyne, co mi pozostało, to mieć nadzieję, że nie zechce mnie pocałować jeszcze raz.

Konrad

Nie kuśtykałem, ale wiedziałem, że na nodze na pewno pojawią się siniaki, po tym, jak zostałem zaatakowany przez babcię. To chyba jej ulubiony sposób, aby pokazać, że ona miała władzę i nie wolno jej się sprzeciwiać. Chociaż wystarczyło jedno spojrzenie, aby przeszły po plecach ciarki, to użycie laski było znacznie zabawniejsze. Stosowała ją jedynie wobec męskiej części rodziny, żadna kobieta nie ośmieliłaby się z babcią nie zgodzić. 

Podążyłem drogą za kobietami.

– Och, jednak idziesz – powiedziała babcia tym swoim cynicznym tonem, kiedy zrównałem się z nią, gdy kroczyła już wzdłuż stajni. – Czyli podziałało – dodała zadowolona. Wtorek człapał dumnie za swoją właścicielką. – Ugość mnie, chłopcze, bo twoja ptaszyna jest wyraźnie zagubiona.

Hanka, idąca obok, ale wyraźnie zachowując dystans, popatrzyła na mnie zdezorientowana, jakby nie wiedziała, że to właśnie o niej mowa i szukała jakiegoś wsparcia z mojej strony. Babcia nie mogła wiedzieć, że ta dziewczyna była moja bardzo dawno i tylko przez moment, chociaż wyjątkowo miły.

– Hanka jest koleżanką Michała – wyjaśniłem.

Babcia popatrzyła na jej bladą twarz, później przeniosła wzrok na mnie i uniosła jedną brew. Doskonale wiedziałem, że zaczęła wątpić w moje dobre intencje. Ba, babcia nawet nie przypuszczała, że ja jakiekolwiek mogłem posiadać. Nie chciałem wyjaśniać, że przebywając w Pożarowie, wolałbym nie mieć styczności z żadnymi kobietami, może jedynie tymi z rodziny i to nie moja wina, że Emil przywiózł tutaj Hankę, a ona wyglądała na kompletnie zagubioną. I tak bym babci nie przekonał, a na pewno nie w czasie, który był potrzebny do dojścia do kuchni.

– Mówiłam temu pajacowi, że miał mnie wysadzić z drugiej strony, ale uparł się, że nie zna drogi – powiedziała kobieta, żeby wypełnić ciszę, która między nami zapadła. – Teraz muszę dreptać taki hektar.

– Jakiemu pajacowi? – zapytałem dla podtrzymania rozmowy, chociaż tak naprawdę wolałem nie wiedzieć.

– Sąsiad mnie podwiózł – wyjaśniła. Kiedy już dotarliśmy na plac, poleciła mi stanowczo: – Ubierz się.

– Boje się jej – powiedziała cicho Hanka, gdy po wejściu do budynku, zostaliśmy na chwilę sami przy schodach, a babcia powoli kroczyła w stronę kuchni. 

– Ja trochę też – zaśmiałem się. – Ale nikomu nie mów – szepnąłem teatralnie.

– Nie wiedziałam, że… – Podniosła dłoń i wskazała moją klatkę. Spojrzałem na tatuaże, a później na blondynkę. Siniak na twarzy nadal był wyraźnie widoczny, ale stał się bardziej żółty na brzegach. Jeszcze kilka dni i nie powinien zostać po nim ślad.

– Że się tak oszpeciłem? – zapytałem przekornie.

– Nie – jęknęła zdezorientowana. – Nie miałam tego na myśli – dodała pośpiesznie, tłumacząc się. Próbowała coś jeszcze powiedzieć, ale wreszcie zauważyła, że się z nią tylko droczyłem. Uśmiechnąłem się łagodnie. Widocznie nie odpowiadało jej moje poczucie humoru, bo uderzyła mnie pięścią w ramię, w dodatku całkiem mocno. Zareagowałem natychmiast i chwyciłem Hankę za nadgarstek, delikatnie, ale pewnie. 

– Nie rób tak – zaprotestowała hardo.

– Bijesz mnie, to co mam robić?

Hance nie spodobał się ten pobłażliwy ton, więc wyrwała się z mojego uścisku. Zauważyłem, jak zaciska szczęki. W ogóle wyglądała, jakby szykowała się do kolejnego ataku. 

– Mam ochotę przywalić ci mocniej – oświadczyła ze wściekłością, ale wyczułem w jej głosie również panikę. Hanka ruszyła na górę. Nie rozumiałem jej wahań nastrojów, więc pozwoliłem odejść. 

Dołączyłem do babci, gdy poszukałem czegoś do ubrania. Na wierzchu leżała akurat flanelowa koszula, ale to zawsze lepsze, niż mokry i śmierdzący T-shirt. Wtorek kręcił się po pomieszczeniu, obwąchując wszystkie kąty.

Kobieta stwierdziła, rozczarowana, że jej syn jednak się nie popisał, bo powinien skończyć całą tę renowację znacznie wcześniej. Nie przyznała się do tego, ale na pewno chętnie spędziłaby tutaj lato. Trudno się jej dziwić, siedziała sama w swoim mieszkaniu i rzadko ktoś ją odwiedzał. Mogła jedynie liczyć na sąsiadów. Emil oczywiście przyjeżdżał do matki, ale nie tak często, jakby sobie tego życzyła. Zawsze miała jednego z synów przy sobie, ale kiedy Krzysztof zmarł po rozległym zawale, została sama. Moja matka mieszkała naprawdę niedaleko, jednak obie za sobą nie przepadały. Nie potrafiły się dogadać przez tyle lat, nie oczekiwałem, że zaczną normalnie współżyć po śmierci Krzysztofa. Moją matkę z teściami łączyły trudne stosunki, nic dziwnego, w końcu z każdym z dwóch synów miała dziecko – to może komplikować relacje. 

– Właściwie sprowadza mnie tutaj Małgorzata – przyznała, kiedy podałem jej kawę. Odpaliła papierosa. – Co nie znaczy, że babci nie należy odwiedzać!

Skrzywiłem się, słysząc, jak dalej marudzi.

– Dlaczego właśnie mama? – zapytałem, siadając naprzeciwko niej. – Coś z nią nie tak?

– Tak jakby – odpowiedziała. – Wiesz, że nigdy nie była moją ulubienicą, ale... – zastanawiła się przez chwilę. – No dobrze, martwię się o nią – przyznała w końcu, co niesamowicie mnie zaskoczyło. Babcia rzadko stawiała na całkowitą szczerość, która nie byłaby ukryta za jakimś niewybrednym przytykiem. – Jakby na to nie patrzeć, to w końcu Czyżewska – powiedziała nie do końca przekonana do swoich słów.

– Dzwonię do niej, mnie się nie skarżyła. Nie wiem, co masz na myśli.

– Przez telefon nie możesz zobaczyć, jak wygląda. Ja sama rzadko ją widuję, ale od śmierci Krzysztofa… 

Zawiesiła głos, po czym westchnęła. Mojej babci też brakowało syna, osoby, na którą po śmierci własnego męża zawsze mogła liczyć. Być może powinienem coś powiedzieć, jakoś ją pocieszyć, ale jeśli chodziło o Krzysztofa, wolałem milczeć.

– Za dużo przebywa w domu – kontynuowała po chwili. – Powinna wyjść do ludzi, rozmawiać, a nie siedzieć całymi dniami w czterech ścianach. Udręcza się, cierpi. Ja chyba niewiele mogę zrobić…

Zacząłem się zastanawiać, czy babcia przypadkiem nie opisuje samej siebie. 

– Więc liczysz na mnie – wszedłem jej w słowo. – Mam ją zabrać tutaj? Wiesz, że ona nie lubi tego miejsca – przypomniałem jej. – Więc mam wprowadzić się do domu, tak?

– Mógłbyś – przytaknęła. – Te kilka kilometrów do stajni, to nie jest tak daleko.

Szukałem jakiegoś argumentu przeciw. Nie znalazłem żadnego. 

W Pożarowie miałem to, czego potrzebowałem. Chciałem spędzić wakacje jak wtedy, gdy nie było żadnych problemów. Należał mi się odpoczynek, ale tym na pewno nie przekonałbym babci. W tej sprawie nie mogła użyć laski, to jasne, nie zrobiłoby to na nikim wrażenia, ale również nie mogłem się sprzeciwić.

– Pojadę do niej – powiedziałem tylko. Widząc, że babcia chce coś powiedzieć, dodałem: – Jeszcze dzisiaj.