9. Naiwność

Dla Necco z okazji urodzin. Wszystkiego najlepszego, kochana! 

*

Hanka

Kiedy się przebudziłam nad ranem, było już jasno. Nie potrafiłam jednak określić godziny, pod koniec czerwca słońce wstaje bardzo wcześnie. Czułam jednak, że się jeszcze nie wyspałam i powinnam przytulić głowę do poduszki, wtedy sen na pewno przyjdzie. Zaczęłam się wiercić, szukając wygodniej pozycji i… uświadomiłam sobie, że przecież to nie moje łóżko. Odwróciłam się niepewnie i spojrzałam za siebie.

Konrad.

Spał obok mnie!

Leżałam przy tym pieprzonym ideale i… zakochiwałam się w nim coraz bardziej.

Pogrążony we śnie Czyżewski wyglądał tak bezbronnie, spokojnie, tak słodko. Lekki zarost podkreślał jego szczękę i kości policzkowe, wargi nieco wydatne, ostra linia ust. Włosy – on się chyba nigdy nie czesał, ale pasował mu ten trochę nieposkromiony nieład na głowie. I oczy, w nieco ciemniejszej oprawie, teraz zakryte powiekami. Cieszyłam się, że są zamknięte, inaczej utopiłabym się w otchłani tej głębokiej niebieskiej barwy. Konrad był naprawdę przystojnym facetem, takim dokładnie w moim typie. Inga powiedziałaby, że jest zbyt lalusiowaty, wypielęgnowany, mało męski. Serio? Może z twarzy, ale jego ciało mogłabym porównać do ideału, do młodego boga wyrzeźbionego przez starożytnego artystę. Miał atletyczną sylwetkę, smukłe, ale umięśnione ciało. Jednocześnie wyglądał jak mężczyzna, nie był chudy jak nastolatek. Nawet jeśli dbał o siebie tylko po to, żeby kobiety miały go podziwiać, to, cholera, udało mu się. Ja nie tylko doceniałam to, jak wygląda, ale sam fakt, że musiał włożyć spory wysiłek, żeby jego ciało wyglądało tak... bosko. 

Kurwa, Hanka, ogarnij się, krzyczałam do siebie w myślach. Jednak co mogłam poradzić na to, że ten młody mężczyzna zajmował moje myśli? W jego obecności czułam się niesamowicie, to było nie do opisania. Jednocześnie czułam wściekłość, że pragnę jego obecności, że podziwiam Konrada, w zasadzie tylko tę fizyczność, to ciało. Chciałam się wtulić i aby otoczył mnie silnym ramieniem, pozwolił cieszyć się swoim ciepłem. Przez to wszystko czułam coś zupełnie innego od złości, bo unosiłam się nad ziemią, byłam lekka jak piórko. Mój żołądek chyba wiedział, że zmieniał się horyzont, punkt odniesienia, bo skręcał się w supeł i wariował. 

Wyciągnęłam rękę w kierunku nagiej klatki piersiowej Czyżewskiego. Cudem powrócił zdrowy rozsądek i nie dotknęłam go, wygrałam z naprawdę silnym pragnieniem. 

Usiadłam, rozejrzałam się po pokoju. Dopiero teraz przyjrzałam się uważniej ścianie na wprost okna, która była cała czarna, a na niej wisiało mnóstwo zdjęć. Jakoś nie chciało mi się wierzyć, że Konrad jest sentymentalny, więc od razu uznałam, że te fotografie nie należą do niego. Zdziwiłby mnie stół kreślarski, gdybym nie wiedziała, czym zajmuje się Czyżewski. Oprócz tego pokój nie wyróżniał się niczym szczególnym, szafa, niski stolik, sofa, do tego jeszcze kilka nierozpakowanych pudeł, które musiał przywieźć ze sobą z Warszawy. 

Zaczęłam się zastanawiać, jak wyjść z łóżka, aby nie obudzić Konrada. Otaksowałam go wzrokiem, ale to nie przyniosło rozwiązania. Przyglądałam się jego ciału, tym wszystkim tatuażom. Mały ptak na lewym boku przykuł najwięcej mojej uwagi. Patrzyłam, jak wzbija się do lotu. To była sikorka, to musiała być sikorka. Zaczęłam zazdrościć Konradowi, sama chciałabym mieć coś tak ładnego wytatuowanego na żebrach.

Po chwili wróciłam na ziemię i uznałam, że najłatwiej będzie, kiedy przejdę przez jego nogi. Odwróciłam wzrok w tamtym kierunku, a że Konrad niczym się nie przykrył, to spojrzałam na jego bokserki. To było silniejsze ode mnie, po prostu wgapiałam się w wyraźnie zarysowaną wypukłość. Uśmiechnęłam się mimowolnie, trochę zawstydzona, ale też zadowolona. Kurcze, gdyby wiedział, że z fascynacją przyglądam się jego porannej erekcji… Wtedy na pewno nie opierałby się wieczorem. Zachichotałam pruderyjnie, zakrywając usta dłonią i jeszcze przez krótką chwilę zachwalając poranną męską naturę. Czyżewski pociągał mnie, naprawdę czułam takie fizycznie podniecenie.

Odwróciłam szybko wzrok, zamknęłam oczy, zacisnęłam mocno usta, aż poczułam ból. Chyba zgłupiałaś, pomyślałam. Modliłam się, żeby to wszystko, ta miniona noc okazała się snem, abym obudziła się w łóżku w pokoju obok.

Podjęłam decyzję: natychmiast wychodzę z łóżka bez budzenia mojego przystojnego towarzysza. Ruszyłam tyłek, ale Los chciał inaczej, bo poślizgnęłam się o zawiniętą wokół moich nóg kołdrę i upadłam wprost na śpiącego i niczego nieświadomego Konrada. Ległam na to prawie nagie ciało, osłonięte jedynie bokserami (które przecież nie zakrywały aż tak wiele) i wyrwałam go ze snu. Wystraszył się, taki zaspany nie pojmował, co się wokół niego dzieje, aż zrobiło mi się żal Konrada. Spojrzał na mnie tymi niebieskimi, pięknymi oczyma i wymamrotał:

– Kurwa, co jest?

Nie ma co, wykazał się romantycznością. Wspaniałomyślnie postanowiłam mu wybaczyć ze względu na wczesną porę. Naiwnie pomyślałam, że po prostu nie wie, co powiedział. 

– Wracam do siebie – oznajmiłam, wspinając się na rękach nad Konradem. Wzdrygnęłam się, gdy położył dłoń na moim pośladku. – Co robisz? – Nie mógł nie usłyszeć paniki w moim głosie. Ale czy wystraszyłam się dlatego, że mnie dotykał, czy dlatego, że mogłabym odwzajemnić każdą pieszczotę? Nie potrafiłam ukryć przed samą sobą, że dotyk Konrada sprawiał mi przyjemność. Przecież nie robił tego, żeby mnie zrzucić, tylko również dla swojej własnej uciechy. 

– Hanka, myślisz, że tak po prostu cię puszczę? – Retoryczne pytanie sprawiło, że moje serce przyspieszyło. Że też musiałam być taką niezdarą i go obudzić! Przemknęłabym niezauważona i oboje zapomnielibyśmy o tym, co zdarzyło się kilka godzin wcześniej, a tak ja leżąca w jego łóżku, byłam jawnym dowodem, że jednak do czegoś między nami doszło. Chociażby psychicznie. – Co to miało znaczyć w nocy?

Gonitwa myśli nie ustępowała. Wydawało mi się, że zmieniam zdanie co minutę. Cholera, przecież się do niego przytulałam, dałam jasno do zrozumienia, że pragnę bliskości Konrada. Mało tego, ja potrzebowałam tego ciepła, na które tak długo czekałam, potrzebowałam tego, czego nie dał mi Czarek. Nigdy się nie odkochałam, ja wciąż naiwnie liczyłam, że zjawi się on, Konrada Czyżewski – i mnie pokocha. Minionej nocy podjęłam próbę zdobycia go. 

Może i nasze głowy były od siebie oddalone, ale nogami nadal się stykaliśmy. Wyczuł, że chciałam uciec bez odpowiedzi, bo nerwowo poruszyłam stopami i przechyliłam się w prawą stronę, aby opuścić łóżko. Wtedy Konrad usiadł, jednocześnie przytrzymując mnie za biodra. Spodobało mi się, w jaki sposób zmusił mnie, bym usiadła na nim okrakiem – przez dotyk Konrad wysłał mi niewerbalne stanowcze polecenie, jednocześnie ciepłe dłonie były wyjątkowo ostrożne i delikatne, by nie zrobić mi krzywdy. Jego ręce objęły mnie i przyciągnęły do siebie, instynktownie otuliłam go nogami i ramionami, bo miałam wrażenie, że zaraz spadnę na podłogę. Później przyszło mi do głowy, że przecież miałabym idealne warunki, by uciec, a tak wpatrywałam się w Konrada i czułam go każdą cząstką mojego ciała. 

– Twoje przyrodzenie wbija mi się tyłek – powiedziałam zuchwale, ale momentalnie oblałam się gorącym i intensywnie czerwonym rumieńcem, od nosa aż po same koniuszki uszu. Czyżewski zaśmiał się w głos, czułam, jak drży mu klatka piersiowa. Wciąż rozbawiony przybliżył się do mnie i wtulił twarz w moją szyję, zbliżył usta tam, gdzie tętno było najlepiej wyczuwalne i złożył ciepły pocałunek. Przymknęłam oczy i powoli zaczęłam odpływać... Nie wierzyłam, że to właśnie on to robił, od tak dawna o nim marzyłam. Wyobrażałam sobie wielokrotnie Konrada w przeróżnych sytuacjach, jednak to, co przeżywałam, będąc w jego ramionach, było znacznie lepsze. 

Później kolejny subtelny całus, nieco niżej. Kolejny i kolejny. Konrad zszedł ustami do dekoltu, a dłońmi zsunął po ramionach cieniutkie ramiączka obcisłej koszulki, którą miałam na sobie. Muskał wargami skórę coraz bliżej biustu, a ja delektowałam się jego ciepłym, równym oddechem pozostawiającym gorący ślad na mojej szyi i obojczykach. Z trudem łapałam powietrze, prawie krztusząc się nerwowymi haustami. Konrad objął mnie w pasie, pociągnął w dół elastyczny materiał po moich plecach, kusa bluzeczka już nie trzymała się na ramiączkach, zrolowała się w pasie, tym samym moje piersi zostały odsłonięte. 

Wtedy ujęłam jego brodę w obie ręce i siłą zmusiłam Konrada, aby spojrzał w moje oczy. Zauważyłam, że był wyraźnie zdziwiony, on w moim wzroku mógł odczytać jedynie przerażenie. Serce podeszło mi do gardła.  Nerwowo podciągnęłam bluzkę do góry. Byłam niezmiernie wdzięczna Czyżewskiemu, że nie utrudniał sprawy, odsunął się nieco, nie krępował moich ruchów i ani przez krótki moment nie spojrzał na moje piersi. Prawdziwy dżentelmen, chociaż zawiedziony i rozczarowany.

Wstałam i szybkim krokiem pomaszerowałam w kierunku drzwi. Nie udało mi się jednak opuścić pomieszczenia, bo mężczyzna przytrzymał mnie w pasie. W ciągu sekundy znalazł się przy mnie i objął. Uznałam, że szarpanie się z nim nie ma sensu. Szczególnie kiedy usłyszałam jego łagodny, zaspany głos. 

– Hanka, co jest?

– Nic – rzuciłam tylko. Prychnął.

– Jasne, mam uwierzyć, że nic?

– Nie chcę seksu, ok? – podniosłam głos, brzmiałam groźnie, ale Czyżewski nadal stał przy mnie. – Dla ciebie tylko to się liczy, prawda? – oskarżyłam go, mówiąc dokładnie to, co czułam. Byłam głupia, licząc, że on zrozumie moją potrzebę... ciepła. Idiotka ze mnie, że pomyślałam, że Konrad nie zechce mnie po prostu wykorzystać. Tak jak wtedy cztery lata temu, też mnie wykorzystał dla własnej przyjemności.

Puścił mnie. Bez wahania rzuciłam się w stronę drzwi. Niepotrzebnie obejrzałam się przed wyjściem, bo zauważyłam, jak bezczelnie taksuje mnie wzrokiem. Na jego twarzy malowało się wciąż rozczarowanie. Och, uciekła mu zdobycz, tak mi przykro...

– Więc nie dogadamy się – powiedział na koniec beznamiętnym głosem.

– Nigdy w życiu! – warknęłam i trzasnęłam drzwiami za sobą, aż dziwne, że nie wyleciały razem z futryną.

Ależ byłam wściekła. Nie dopuszczałam myśli, że powinnam oskarżać o to uczucie siebie, a nie Konrada. Przecież jego reakcję na moje zaloty mogłam z łatwością przewidzieć. Naiwność i romantyczna dusza doprowadzały mnie do załamania nerwowego. Czułam się coraz gorzej, chciałam stąd jak najszybciej uciekać. 

Weszłam do swojego pokoju cała rozdygotana. Aż tak się przejęłam? Powinnam rozwalać ściany, a nie trząść się jak osika. Położyłam się i otuliłam szczelnie kołdrą. Dopiero wtedy przestałam powstrzymywać łzy. Czułam się tak, jakbym sama siebie upokorzyła. Po prostu nie mogłam znieść tego, że będąc tam, w łóżku Konrada, rzuciłam się na niego i zaczęłam obmacywać. Zaraz! Nie! To nie było tak, chciałam się tylko przytulić, a reszta przyszła jakoś... naturalnie. Chlipałam przez dłuższą chwilę, a później zasnęłam ponownie. Postanowiłam sobie, że będę unikać Konrada do końca pobytu w Pożarowie. Dosyć dwuznacznych sytuacji. Koniec z jakimikolwiek sytuacjami. 

*

Obudziłam się ponownie przed dziewiątą. Poszłam do łazienki, ubrałam się i zeszłam do kuchni, aby zjeść w spokoju śniadanie. Wtedy okazało się, że realizacja mojego planu była najzwyczajniej na świecie niemożliwa. Mieszkałam z Konradem w jednym budynku, na tym samym piętrze, poza tym korzystaliśmy z tych samych pomieszczeń – naprawdę musiałabym nie wychodzić z pokoju przez kilka kolejnych dni, aby się na niego nie natknąć.

Konrad smażył jajecznicę. Co prawda w spodniach, ale o koszulce już zapomniał. Stanęłam w progu i obserwowałam go przez chwilę. Umięśnione plecy i ramiona prezentowały się znacznie lepiej w ruchu, niż kiedy ich właściciel leżał bezczynnie w łóżku. Wciąż nie mogłam wyjść z podziwu. Kiedy Konrad nakładał śniadanie na talerz, dostrzegł mnie, ruszyłam momentalnie z miejsca – miał uwierzyć, że dopiero zeszłam na dół i nie taksowałam go swoim zawstydzonym wzrokiem. Czyżewski uśmiechnął się łagodnie, tak normalnie, w dokładnie w ten sposób, który uwielbiałam. Kąciki jego ust unosiły się delikatnie, a ja marzyłam o tym, by był to zwiastun czegoś dobrego. Jedna jaskółka wiosny nie czyni, ale... gdyby dorzucić do tego tę sikorkę? Akurat Konrad odwrócił się tak, że jeszcze raz mogłam przyjrzeć się ptaszkowi. 

– Dla ciebie też zrobiłem – oznajmił, gdy otwierałam drzwi lodówki.

Popatrzyłam zdziwiona na dwa talerze na stole i zacisnęłam usta. Nie ukrywam, że przez krótki moment pragnęłam rozszarpać go na strzępy i zrobić awanturę taką, by usłyszeli mnie w Poznaniu. Albo w Warszawie! Tylko po co ten hałas? Bo Konrad Czyżewski zrobił mi śniadanie? Po raz kolejny?! Ugryzłam się w język w odpowiedniej chwili. Przyszło mi do głowy, że w zasadzie powinnam być wdzięczna temu dupkowi – nie wspominał zarówno o naszych nocnych, jak i porannych ekscesach. Nie tylko dbał, żebym miała co jeść, ale też robił mi przysługę – nie rozgrzebywał spraw, o których chciałam zapomnieć.

Cholera, ale ja chciałam pamiętać!

– Nie musiałeś – odpowiedziałam.

– Żaden problem.

Jajecznica była całkiem smaczna, zostawiłam dla siebie uwagę, że Konrad nieco przypalił cebulę, ale mogłam mu to wybaczyć. Jedliśmy w milczeniu, ciszę tylko przerwała gotująca się woda, a później brzęczenie szklanek. Robieniem herbaty zajęłam się ja. Później zaproponowałam, że pozmywam. Całkiem sprawiedliwie podzieliliśmy się obowiązkami.

Później na trzy godziny zostałam zupełnie sama, zajęłam się czytaniem książki, ale po pewnym czasie nie potrafiłam się już skupić na literkach. Tęskniłam za jego towarzystwem, za obecnością Konrada.

Wyszłam na balkon. Na dworze było gorąco i parno, z trudem wzięłam głęboki oddech, powietrze lepiło się do mojej skóry. Na padoku najbliżej hoteliku Konrad lonżował Fridę. Oparłam się o barierkę i zaczęłam przyglądać. Koń leniwie kroczył, a kiedy zaczął kłusować, brykał i nie dawał się ujarzmić. Czy wszyscy mieli zły dzień? Nawet ta ślicznotka Frida? A może to samopoczucie Konrada tak na nią wpływało? Chciałam wierzyć, że on również przeżył tę noc, zapamiętał ją, ale jak najlepiej. Zachowywałam się przy Czyżewskim jak histeryczka, a starałam sobie wmówić, że on mógłby dostrzec we mnie coś więcej.

Obserwowałam Konrada przez jakieś piętnaście minut. Miałam właśnie wracać do czytania, kiedy od strony południowej wjechał na plac samochód Emila. Moje serce zaczęło bić szybciej. Natychmiast rzuciłam się do wyjścia i zbiegłam po schodach. Pierwszy dobiegł do mnie Szarlej. Merdał ogonem, szczekał i domagał się pieszczot. Kochany pies! Pamiętał, że spędził przy moim łóżku całą noc. Nie cieszyłam się długo obecnością czworonoga, bo natychmiast zareagował na gwizd Konrada i pobiegł w jego stronę. 

– Już nie widać sińca – usłyszałam Miśka. Uśmiechnęłam się na jego widok, a kiedy poszedł bliżej, mocno przytuliłam. Jak dobrze było znowu widzieć tę blond czuprynę! Wiedziałam, że już o nic nie muszę się martwić. 

– Jeszcze trochę widać. Jutro nie będzie śladu.

– Będzie dobrze – szepnął mi do ucha. Niby frazes, a od razu na sercu zrobiło mi się cieplej. 

Wystarczyły mi dwa dni w towarzystwie Konrada, abym zapomniała o Czarku. Nie myślałam już o tym, co mnie spotkało, moje myśli zajmowały inne wydarzenia, a serce napełniało się nowymi uczuciami. Czy nie o to mi chodziło? O taki kompletny reset?

– Konrad dobrze cię traktuje? – zapytał Emil tak, jakby wiedział, o czym właśnie myślałam. Wiedziałam, że przyjechał, przez te trzydzieści sekund nie mogłam się doczekać, aż przyjdzie, ale gdy już go zobaczyłam, poczułam ukłucie w żołądku. Spojrzałam na Emila nieśmiało i o mało nie musiałam zbierać szczęki z ziemi. Cholera, miałam rację, z kilkudniowym zarostem wyglądał jeszcze przystojniej. Poza tym w wersji dżinsy i bordowy T-shirt wyglądał równie dobrze, co w garniturze. Moje myśli zaczęły krążyć wokół innego mężczyzny z rodziny Czyżewskich – Emila. Kolejny facet, który przyprawiał mnie o zawrót głowy. Pozostawał tylko jeden problem – on był dla mnie zupełnie nieosiągalny. 

– Tak – zaśmiałam się nieśmiało. – Jest grzeczny. Ja też – dodałam pospiesznie. Nie zdążyłam się ugryźć w język, nie chciałam tego mówić, jednak żaden z nich nie dostrzegł zamieszenia na mojej twarzy. – Zostaniecie na dłużej? – Miało oznaczać „zostaniesz na dłużej, Emil?”.

– Ja zostanę z tobą, jak długo będziesz chciała – odpowiedział Michał, szczerząc się do mnie.

– Ha, może myślisz, że będę ci gotowała? – szturchnęłam go lekko. Pokazał mi język. Jasne, miałam mu gotować, przebywając na zasłużonych wakacjach. Cały Misiek.

– Emil przejechał tylko dzisiaj, żeby skontrolować remont. Nie będzie nam przeszkadzał – zaśmiał się, patrząc znacząco na stryja.

– Nie zapominaj, że na twojej głowie jest odbiór mebli – zwrócił się do Miśka. Na odchodne rzucił w jego kierunku srogie spojrzenie. Pokazał swoją kolejną twarz – stanowczego biznesmena, co rzecz jasna uznałam za niesamowicie seksowne. 

– No tak – skrzywił się mój przyjaciel – znalazł sobie darmową siłę roboczą do wnoszenia łóżek i szaf – prychnął. – Na szczęście tylko na parter. Wiesz, z drugiej strony go rozumiem, ma pracę w Poznaniu, renowacja pałacu, tutaj remont całego budynku...

Przestałam słuchać Michała, podążyłam wzrokiem za oddalającym się mężczyzną. Nie potrafiłam przestać patrzeć, jak zbliżał się do małej dziewczynki, a później brał ją na ręce. Dziecko śmiało się, obejmując Emila za szyję. Podszedł z małą do ogrodzenia padoku, przy którym niewysoka blondynka rozmawiała z Konradem. Drgnęłam na jej widok. Głaska Fridę po chrapach, a ta strzygła zadowolona uszami. Podbiegł do nich Szarlej i dziewczynka wyciągnęła do niego ręce, więc Emil postawił ją na ziemi, by mogła pobawić się z psem. Prawdziwa sielanka. 

Miałam ochotę płakać, wszyscy byli tak beznadziejnie szczęśliwi. Zazdrościłam tego, że mieli siebie nawzajem. Mimo wysokiej temperatury powietrza, po ramionach przeszły zimne dreszcze. Cieszyłam się, że żadna łza nie spłynęła po policzku. Jak wtedy wytłumaczyłabym się Michałowi?

– To jest Joanna – powiedział.

– Co? – Spojrzałam na niego zaskoczona. Właśnie sprowadził mnie na ziemię, jeszcze przez sekundę nie potrafiłam się otrząsnąć z szoku. Nadmiar ich szczęścia mnie przytłoczył. 

– Ta kobieta, na którą tak uparcie patrzysz. To Joanna, narzeczona Emila.

Tego zdążyłam już się sama domyślić. Nie miałam jednak odwagi, by mu to powiedzieć. 

– A ta mała, to Agnieszka, córka Joanny. Nie poznałaś ich jeszcze, prawda? – Chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę padoku.

– No tak, ale...

– Hania, proszę cię. – Spojrzał na mnie protekcjonalnie spode łba. Próbowałam się jakoś wymigać z rozmowy z tą idealną rodzinką, ale Michał trzymał mnie naprawdę bardzo mocno i prowadził blisko siebie. Odziedziczył to chyba w genach, w dokładnie ten sam sposób trzymał mnie Konrad. Doskonale wiedzieli, co zrobić, aby... kobieta im nie uciekła. – Coś ty taka nerwowa? – zaśmiał się. Mnie wcale nie było do śmiechu. Chciałam go zabić, zacisnęłam dłonie w pięści, rozbawiłam tym Michała jeszcze bardziej. Rozluźniłam się, dopiero gdy reszta zaczęła patrzeć w naszym kierunku, szczególnie podziałał na mnie ciężki jak ołów wzrok Konrada. Wbrew pozorom nie chciałam wyjść na idiotkę, jedynie nie miałam ochoty ich widzieć, tym bardziej rozmawiać. Stanęłam przy Joannie ramię w ramię, posłała mi miły, ale nieśmiały uśmiech. 

– To jest właśnie nasza zguba – przedstawił mnie Konrad, przemówił z emfazą, jakbym była jakąś hrabiną. Miał ze mnie niezły ubaw. Dlaczego wszystkich to rozbawiło, tylko nie mnie? Niezła scena, nie ma co. – Joanno, poznaj naszą Hankę.

– Tak... dzień dobry. – Zignorowałam Konrada i zwróciłam się wprost do kobiety, patrząc w jasnoniebieskie oczy. Dostrzegłam na jej brzoskwiniowej twarzy kilka piegów, to dodawało uroku. Wyglądała bardzo młodo, musiała być dużo młodsza od swojego narzeczonego. Nie potrafiłam uwierzyć, że właśnie poznałam przyszłą panią Czyżewską. Wyobrażałam ją sobie zupełnie inaczej, jako chłodną, wyniosłą kobietę, a stała przede mną dziewczyna z sąsiedztwa w jasnoróżowej koszulce polo. 

– Haniu, przepraszam, nie zauważyłam cię od razu. Pobiegłam za Agą. – Nie rozumiałam, dlaczego kobieta zechciała mi się wytłumaczyć. Co więcej, chwyciła mnie za rękę. Moja reakcja mnie zaskoczyła, natychmiast zacisnęłam dłoń w tym uścisku i uznałam to za całkowicie naturalne.

– Joanna zostanie z wami do końca tygodnia – wtrącił się Emil. – Wy dwaj, pomóżcie mi teraz.

Widziałam, jak Konrad przewraca oczami, dałabym sobie rękę uciąć, że Misiek zrobił dokładnie to samo. Michał ruszył za stryjem, Konrad musiał jeszcze coś zrobić z Fridą, która już od jakiegoś czasu niecierpliwiła się, stojąc w miejscu. 

Kobieta pociągnęła mnie w stronę ścieżki. Odwróciłam się nerwowo, spojrzałam z utęsknieniem na Konrada. On również na mnie patrzył, musiał to robić przez dłuższą chwilę. Nie wiedziałam, o co mu chodziło, nie potrafiłam nic odczytać z jego spojrzenia, próbowałam odszukać tych samych emocji, które towarzyszyły mnie, ale nic takiego nie znalazłam. Tylko te zimnie niebieskie oczy. Modliłam się w duchu, aby moje zauroczenie zniknęło jak kamfora, rozpłynęło się tak szybko, jak się pojawiło. Nie powinnam tego robić, nie powinnam zakochiwać się w Konradzie, ani o nim myśleć, ani go sobie wyobrażać, patrzeć, a tym bardziej przytulać. Musiałam zapomnieć, to przecież było najlepsze rozwiązanie dla nas obojga. 

– Dlaczego tak na niego patrzysz? – zapytała Joanna. Szłyśmy ścieżką wzdłuż reszty padoków, znajdowałyśmy się już w sporej odległości od mężczyzn, żaden z nich nie mógł nas usłyszeć.

– Dlaczego pani...

– Asia, mów po prostu Asia. – Uśmiechnęła się serdecznie. – Nie jestem taka stara, jestem tylko dziesięć lat od ciebie starsza – zaśmiała się. – To niedużo, prawda? – zapytała, usłyszałam w jej głosie odrobinę nadziei, że potwierdzę. Kurcze, zaczęłam się zastanawiać, jak ja będę się czuła, gdy będę mieć trzydzieści dwa lata, co ja wtedy będę robić, co mnie czeka. Przecież to za tysiąc lat! Mogę wciąż kochać Konrada swą beznadzieją miłością, ten plan miał spore szanse na efektywne zrealizowanie. Żoną Emila nie będę, tę możliwość wykluczyłam jakąś minutę wcześniej, gdy jego narzeczona uśmiechnęła się do mnie po raz pierwszy. Nie chciałam, aby to okazało się jedynie przykrywką, ponieważ w środku była zepsuta. Nie wyglądała na taką, poza tym zrobiła na mnie dobre pierwsze wrażenie. Nie odnosiła się do mnie jak do dziecka, traktowała mnie jak swoją dobrą znajomą.

– Jasne – potwierdzałam oczywiście. 

– To dlaczego tak na niego patrzysz? – przypomniała o swoim pytaniu. – Mówię o Konradzie, gdybyś nie wiedziała.

– To aż tak widać? – jęknęłam. Zaczęłam panikować. Joanna mogła to zauważyć w momencie, gdy szukałam miejsca w szortach, by schować dłonie. Niestety do jednej z kieszeni wcześniej wcisnęłam telefon, więc nie mogłam wsadzić tam dodatkowo moich palców.

Asia skinęła głową, spoglądając na mnie znacząco. Chciałam, aby zaprzeczyła i powiedziała, że się tylko ze mną droczyła i że w ogóle temat nie istnieje, bo Konrad patrzy tak na wszystkie kobiety, a ja jestem tylko jedną z wielu. Och, tylko że to ostatnie było prawdą i spowodowało kolejny skręt żołądka. Westchnęłam przeciągle, zastanawiając się jeszcze, co jej odpowiedzieć, chociaż widziałam jej wyraz twarzy – wiedziała, że coś się między nami wydarzyło. 

– My naprawdę nic... ja i on, my nigdy nie... – próbowałam się wysłowić, ale Joanna brutalnie mi przerwała.

– Właśnie widzę.

– To nie tak! Nie, nie tak jak myślisz...

– Spokojnie, oddychaj – zaśmiała się ponownie. Przestąpiłam z nogi na nogę i posłusznie wykonałam jej polecenie, wzięłam głęboki oddech i po kolei układałam swoje myśli. – Konrad wcale nie jest taki zły, to tylko pozory...

– Wiem – weszłam jej w słowo, zamiast ugryźć się w język. Musiałam jednak wyrzucić z siebie rzeczy, które leżały mi na sercu. Wiedziałam, że kiedy się wygadam, poczuję się znacznie lepiej. To tak jak wtedy, gdy zalewając się łzami, opowiadałam Konradowi o wazonie. Skrywałam w sobie spory bagaż negatywnych emocji, a Joanna stała się naturalnie moją powiernicą. – Przyjechałaś tutaj dla mnie, prawda? – zapytałam wprost.

– Emil mnie o to poprosił – odpowiedziała. Zdębiałam, zamrugałam kilkukrotnie oczami. – Oboje uznaliśmy, że towarzystwo drugiej kobiety dobrze na ciebie wpłynie. Poza tym zrobiłam sobie wcześniej wakacje – dodała z uśmiechem, gdy zauważyła, że zastanawiałam się nad odpowiedzią. 

– Dziękuję, to bardzo miłe z twojej... waszej strony, ale nie wiem, czy ta troska nie jest odrobinę przesadzona. W końcu przyjechał do mnie Misiek, a po tych dwóch dniach czuję się naprawdę znacznie lepiej...

Słuchała mnie uważnie, ale nie byłam przekonana co do tego, czy mi wierzyła. Sama sobie nie wierzyłam, taka prawda. Jak na złość mój monolog przerwał dzwonek komórki. Wyciągnęłam ją szybko i wtedy pożałowałam, że spojrzałam na wyświetlacz.

Dzwonił Czarek. 

Przełknęłam ślinę. Nie wiedziałam, co robić. 

– Muszę odebrać – wymamrotałam, spoglądając na Joannę niepewnie.

– On dzwoni? Czarek? – zgadła. – Hania, nie musisz z nim rozmawiać, naprawdę. – Chwyciła mnie ponownie za rękę, ale Asi mogłam się swobodne wyrwać. Nie trzymała mnie siłą, chciała mi tym małym gestem dodać otuchy. Odeszłam kilka kroków. – Hania! – krzyknęła za mną blondynka, ale ją zignorowałam. Ruszyłam w stronę placu, by tam nikt mi nie przeszkadzał w rozmowie.

– Słucham?

– Nareszcie, mała. Ile można czekać?

Przymknęłam oczy, zakołysałam się, kiedy rozchyliłam powieki, przez ułamek sekundy panowała ciemność. Głos Cezarego sprawił, że prawie zemdlałam. Do ofiary odezwał się oprawca, reakcja mojego ciała mnie nie zdziwiła, wiedziałam, że nie będzie łatwo, dlatego w jakiś sposób mogłam się przygotować do takiej telefonicznej konfrontacji. W innym przypadku upadłabym na ziemię. 

– Czego chcesz? – warknęłam.

– Gdzie się podziewasz? Nie ma cię w mieszkaniu, a Inga twierdzi, że nie wie, gdzie jesteś. Co ty, mała, kombinujesz? – Dopiero wtedy usłyszałam w jego głosie to, o czym wcześniej mówiła moja przyjaciółka. Czarek traktował mnie jak rzecz, przedmiot, swoją własność. Narastała w nim wściekłość, bo się sprzeciwiłam. Według niego powinnam być posłuszna mężczyźnie, który twierdzi, że mnie kocha.

Wszyscy jesteśmy głupcami. Kochaliśmy tylko wyobrażenie o sobie. Cezary myślał, że podoba mi się bycie jego idealną, nijaką przyszłą żoną. Wcale nie, on też widział we mnie to, co chciał widzieć.

– Inga nie wie, gdzie jestem – powiedziałam stanowczo. – Nie nachodź jej więcej.

– Powiedz, gdzie jesteś! – rozkazał.

– Nie powiem – odparłam. – Nie szukaj mnie.

– Mała, nie denerwuj mnie! Mów, gdzie jesteś! Dawno bym po ciebie przyjechał, gdyby nie ten szpital.

– Jaki szpital? – wystraszyłam się. Czyli jednak moje uderzenie spowodowało jakieś obrażenia? Powinnam się chyba cieszyć, ale zaczęłam bać.

– Po tym uderzeniu zrobili mi badania, nic mi nie jest. Przetrzymali mnie trochę, bo podejrzewali wstrząs mózgu. Hania – zaczął mówić swoim słodki głosem – ja nikomu nie powiedziałem, co mi zrobiłaś. Skłamałem, że miałem wypadek w pracy. Posprzątałem rozbitą misę czy wazon, czy co to tam było. Zatarłem wszystkie ślady. Nikt się o tym nie dowiedział. Nie chcę, aby nasz związek skończył się przez ten jeden incydent. Mała, chyba nie będziesz się dąsać przez jedną kłótnię! 

Jego słowa wiele mi wyjaśniły. Czarek postarał się, aby zachować pozory. Nie powiedział nikomu prawdy, że go zaatakowałam, tym samym nie wyszło na jaw, że po prostu się broniłam, bo mnie uderzył i wyzwał, używając niewybrednych epitetów. Według niego, skoro tylko my wiedzieliśmy, co między nami zaszło, to nie musimy kończyć naszego związku.

– Incydent? – jęknęłam nieprzyjemnie. – Czarek, ty mnie spoliczkowałeś tak mocno, że wylądowałam na drugim końcu pokoju! Tego ci nigdy nie wybaczę! Nigdy, rozumiesz? Nigdy!

– Hania, przesadzasz – prychnął. – Nie stało się nic złego.

– Nigdy nie powinnam się z tobą wiązać! Nie chcę cię znać!

W amoku, w jakim byłam, rozejrzałam się dookoła. Każdy stał w innym miejscu, ale wszyscy patrzyli tylko na mnie. Joanna oddalała się z Agnieszką i Szarlejem w stronę lasu. Pewnie nie chciała, aby dziecko słyszało moje wrzaski. Emil z Miśkiem stali przy samochodzie, Michał spojrzał na stryja z nadzieją, że ten jakoś mi pomoże. Najbliżej mnie znajdował się Konrad. Zamknęłam oczy, nie chciałam wiedzieć, jak stawia kolejne spokojne kroki w moją stronę. 

– Kurwa, przestań pierdolić, tylko mów, gdzie jesteś – rozkazał Czarek . – Mów, do cholery!

– Nie powiem, nie szukaj mnie – odpowiedziałam z przejęciem resztkami sił. 

– Posłuchaj no, mała. Zaczynasz mi działać na nerwy – warknął. – Jak cię znajdę, to inaczej pogadamy...

– Co? Uderzysz mnie znowu? – zapytałam ironicznie. Nastąpiła chwila ciszy.

– Hania, błagam, przyjadę po ciebie i będzie dobrze, zobaczysz. Mała, kocham cię. Kocham cię, słyszysz?!

– Czarek, to już koniec – odparłam drżącym głosem i rozłączyłam się.

Wtedy znalazł się przy mnie Konrad, nie potrafiłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Oddychałam nierówno, kręciło mi się w głowie, czułam się tak, jakbym przed chwilą skończyła biec maraton. To ciężkie powietrze dodatkowo nie wpływało dobrze na moje samopoczucie. Czyżewski zauważył, że było ze mną źle, więc chwycił mnie za rękę, ujął ją w swoją ciepłą dłoń. Ja drżałam z zimna, przechodziły po moich plecach dreszcze. Cofnęłam się o krok, nie miałam ochoty, żeby mnie dotykał. Chciałam mieć przy sobie kogoś, kto wykrzesałby z siebie odrobinę empatii. 

– Już skończyłaś? – zapytał. Zero emocji, jego opanowanie doprowadzało mnie do szału.

– Nie zbliżaj się do mnie, bo to wszystko...

Nie dokończyłam, bo telefon zaczął dzwonić ponownie. Czarek nie odpuszczał. 

– Bo jeśli skończyłaś, to telefon nie będzie ci potrzebny, prawda?

Zupełnie nie zrozumiałam, co do mnie powiedział. Spojrzałam w jego oczy, omiotłam spojrzeniem pełnym szaleństwa jego przystojną twarz. Uśmiechnął się do mnie jednym kącikiem ust, tak szyderczo i nieprzyjaźnie. Zrobiłam jeszcze jeden krok w tył, nie zauważyłam kamienia, potknęłam się i straciłam równowagę. Konrad nie pozwolił mi upaść, przytrzymał mnie za ramię, pociągnął do siebie i objął w pasie. 

– Nie wiem, o czym mówisz – wymamrotałam niewyraźnie. Konrad wolną dłonią zabrał mi wciąż dzwoniącą komórkę, patrzyłam zdezorientowana na jego poczynania. – Oddawaj! Oddaj to!

– Telefon nie będzie ci potrzebny – powiedział z naciskiem. Odsunął się ode mnie, ale rzuciłam się na niego. Wtedy zrobił coś, czego się nie spodziewałam. Wykonał unik, po czym cisnął telefon w stronę budynku. Nie znajdowaliśmy się daleko od ściany, dlaczego komórka roztrzaskała się, rozpadła na małe kawałki.

Nagle nastała cisza. 

– Mój Boże! Coś ty zrobił!? – wrzasnęłam, zaczęłam okładać Czyżewskiego pięściami. Nie przejął się tym zupełnie.

– Co ci powiedział? – zapytał jedynie. – Hanka, źle wyglądasz...

Opadłam całkiem z sił, przylgnęłam do niego, w jego cieple i zapachu odnalazłam oparcie. Uświadomiłam sobie, że dwa dni to zdecydowanie za mało, aby zapomnieć o Cezarym. Zaczęłam płakać, ciepłe łzy zmoczyły koszulkę Konrada. Jego ramiona obejmowały mnie przez cały czas. 

O nic więcej już nie pytał, tak po prostu mnie przytulał.