10. Rozmyte granice

Konrad

– Zaprowadzić cię do pokoju?

Moje pytanie zostało zagłuszone przez szloch blondynki. Próbowałem się odsunąć, ale mocno mnie obejmowała, a nie zanosiło się na to, żeby Hanka chciała mnie puścić. Trzymała mnie w żelaznym uścisku, zacząłem się zastanawiać, skąd ma jeszcze na to siłę. Postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce, dosłownie. Szarpanie się z nią nie miało najmniejszego sensu.

– Skarbie, zabiorę cię stąd – szepnąłem do ucha. – Hanka, dobrze?

Odetchnąłem z ulgą, kiedy skinęła głową. Czyli jednak był z nią jakiś kontakt. Stan mojej koszulki mógł wskazywać na to, że kompletnie się odwodniła i nie wiedziała, co się wokół niej dzieje. Hanka odsunęła się ode mnie, wtedy wziąłem ją na ręce. Objęła mnie za szyję i ponownie się wtuliła. Twarz miała czerwoną, spuchniętą i mokrą. Nie wiedziałem, czy bardziej zdenerwował mnie jej widok, czy sam fakt, dlaczego tak wyglądała.

Przeszedłem obok Miśka i Emila. Pierwszy wyglądał na przejętego, w oczach drugiego nietrudno było dostrzec złość. Michał chciał coś powiedzieć, podszedł bliżej, ale rzuciłem mu znaczące spojrzenie, więc się wycofał. Nie miałem ochoty rozmawiać z Hanką na rękach, to nie byłoby dobre dla nas obojga. Ona potrzebowała spokoju, tak to sobie racjonalnie tłumaczyłem.

Wniosłem dziewczynę po schodach, a kiedy znaleźliśmy się w jej pokoju, posadziłem na łóżko. Odwróciłem się dosłownie na moment, aby odszukać chusteczek, a kiedy ponownie spojrzałem na Hankę, już leżała plecami do mnie zwinięta w embrion i cicho chlipała. 

Westchnąłem. Nerwowo przeczesałem palcami włosy. Wypuściłem powietrze z płuc. Zacisnąłem ręce w pięści, wtedy przypomniałem sobie o tych chusteczkach, które już trzymałem w dłoni i powinienem jej podać. Westchnąłem ponownie i starałem się jakoś rozluźnić. Mijały kolejne sekundy, a ja nie wiedziałem, co robić. Hanka cały czas płakała, ja tylko stałem jak ostatni idiota i przyglądałem się jej drobnemu drżącemu ciału.

Podszedłem bliżej, kilka kroków. Ukucnąłem przy Hance, zauważyłem, że chowa twarz w dłoniach. Chyba wypadałoby coś powiedzieć, zastanawiałem się, co byłoby odpowiednie. Położyłem paczkę chusteczek przy niej, natychmiast wyciągnęła jedną i otarła oczy.

– Idź już – mruknęła, zanim zdążyłem się odezwać.

– Hanka – powiedziałem łagodnie.

– Idź! Wyjdź stąd! Nie chce cię widzieć! – wrzasnęła, równocześnie siadając na skraju łóżka.

Gwałtownie wstałem. Próbowałem jakoś sobie wytłumaczyć jej zachowanie. Dobrze, może wcześniej widziałem ją zapłakaną, ale to, co działo się z nią teraz, to zupełnie inna sprawa. Wcześniej wydawało mi się, że była mocno rozczarowana życiem, a po rozmowie z tym całym Czarkiem wyglądała, jakby cały świat jej się zawalił. 

Co dziwne, miałem skojarzenia z moją matką – bardziej przejęła się tym, że nie może być z Emilem, niż śmiercią Krzysztofa.

– Dobrze – zacząłem spokojnie – ale gdybyś czegoś potrzebowała… 

– Niczego od ciebie nie chcę – odparła oburzona, przerywając mi. – Nie chcę, nie potrzebuję. To wszystko przez ciebie – dodała na koniec.

To był właśnie ten moment, kiedy zupełnie zgłupiałem.

– Przeze mnie… co? – zapytałem głupkowato, unosząc brwi ze zdziwienia.

– Przez ciebie… wszystko! – wrzasnęła, używając tego absurdalnego argumentu. Weź tu teraz dyskutuj z kobietą! W dodatku płaczącą. – Wszystko, rozumiesz? Wszystko! – Zacisnęła usta w wąską kreskę, a jej twarz zrobiła się jeszcze bardziej czerwona.

Pierwszy raz znalazłem się w takiej sytuacji. Nie dosyć, że Hanka wyglądała jak wrak człowieka, to jeszcze na dodatek kierowała wobec mnie jakieś niezrozumiałe oskarżenia. W tamtej chwili miałem ochotę odwrócić się na pięcie i wyjść bez słowa. Może po prostu Hanka musiała ochłonąć i przemyśleć pewne sprawy, bo przez ten stres zaczęła gadać od rzeczy.

– Dlaczego mnie wtedy pocałowałeś? – zapytała nagle, wycierając mokre policzki.

Otworzyłem usta, szykując się do odpowiedzi, ale znowu żadne konkretne zdanie nie przychodziło mi do głowy. Jedynie domyśliłem się, że chodzi o ten pocałunek sprzed prawie czterech lat. Wiedziałem, że to zdarzyło się dawno i tak naprawdę nie istniał żaden konkretny powód. Hanka wyraźnie oczekiwała odpowiedzi. Wgapiała się we mnie niebieskimi oczyma w taki sposób, że mógłbym poczuć się winny. Zaśmiałem się bezgłośnie, załamując ręce.

– Hanka, powiedz mi, czego ty ode mnie oczekujesz?

– To nie jest odpowiedź na moje pytanie – odparła nieprzyjemnie. Powinienem zachować spokój, ale jej zachowanie zaczęło mnie irytować.

– To nie jest odpowiedni moment, żeby o tym rozmawiać – zauważyłem.

Hanka wbiła wzrok w podłogę, więc uznałem, że się ze mną zgadza. Miałem wielką ochotę wyjść i zostawić tę rozhisteryzowaną dziewczynę, ale stwierdziłem po krótkim zastanowieniu, że to byłoby najgorsze, co mógłbym zrobić. Chociaż atmosfera między nami gęstniała, zostałem. Tylko dla świętego spokoju. Czułem się nieswojo, przebywając w jednym pokoju z Hanką, nawet koszulka mokra od jej łez zaczęła mi ciążyć. Ściągnąłem ją i ze złością rzuciłem na łóżko, biorąc głęboki wdech. Hanka kątem oka mnie obserwowała. Na pewno zauważyła, że biłem się ze swoimi myślami.

– Skarbie, wiesz, te kilka dni było… dziwne – zaśmiałem się nerwowo, podchodząc bliżej. Uklęknąłem przed nią i objąłem ramionami wokół bioder. Cała drżała, nie protestowała, kiedy ją dotknąłem. Wzdrygnęła się, ale nie wysłała jednoznacznego sygnału, że nie powinienem się zbliżać. – Hanka, ja po tych trzech dniach wiem jedno: nie chcę cię skrzywdzić.

Spojrzałem jej głęboko w oczy, w tamtym momencie to ja czekałem, co powie i jak zareaguje. Zamrugała kilkukrotnie, demonstrując swoje zdziwienie. Wtedy po policzku spłynęła jeszcze jedna łza, którą szybko starłem kciukiem. Pogładziłem tę drobną twarz, a Hanka przymknęła oczy. Starałem się to robić wyjątkowo delikatnie, wiedziałem, że to zadziała na nią, jak dotknięcie czarodziejskiej różdżki. Mój subtelny dotyk nie był tym samym, co dłoń wymierzająca cios.

Ona rozkoszowała się tym, co działo się między nami. Chciała tego, lubiła to. Jak więc zaledwie minutę temu mogła pytać mnie o tamten pocałunek? Przecież to dokładnie to samo – pragnęła tego, co wtedy się między nami zrodziło.

Jeszcze w środę myślałem, że zdobycie panny Wrońskiej będzie jak bułka z masłem. Okazało się to znacznie trudniejsze, co nakręcało mnie jeszcze bardziej. Przekonałem się o tym w momencie, gdy Hanka rozchyliła powieki i rzuciła mi gniewne spojrzenie.

– Nie wierzę ci – odpowiedziała.

Odwróciłem wzrok. Gdybym sam wiedział, jak się wobec niej zachować, może byłoby łatwiej. Na razie to wszystko przypominało jakiś pieprzony rollercoaster.

Na szczęście wtedy otworzyły się drzwi pokoju, w progu stanęła Joanna. Nie musiałem już nic mówić ani się tłumaczyć. Nie byłoby łatwo znaleźć racjonalne wytłumaczenie dla zwykłego pożądania, w dodatku czysto fizycznego. Tylko w taki sposób Hanka mogła mnie pociągać – w fizyczny. Słuchając bezsensownych pretensji, miałem już tej dziewczyny serdecznie dosyć i wolałem, żeby zostawiła swoje problemy dla siebie. 

Na co właściwie liczyła? Że będę trzymał ją za rączkę, głaskał po włosach i szeptał do ucha, że wszystko będzie dobrze? Zły adres. Mogłem jej pomóc zapomnieć w zupełnie inny sposób.

Zauważyłem, że Joanna patrzy na mnie z narastającą pretensją. Trudno się dziwić, sytuacja wyglądała dosyć jednoznacznie: półnagi Konrad próbuje przytulić Hankę, co jest już grą wstępną. Nie przejąłem się specjalnie tym, co pomyśli Joanna.

– Konrad, idź już – wymamrotała Hanka. Tym razem posłusznie wstałem i ruszyłem w stronę wyjścia. Kiedy przechodziłem obok Joanny, kobieta chwyciła mnie za ramię i zapytała cicho:

– Twoje metody zawiodły? – W tym słodkim głosie usłyszałem odrobinę kpiny. Uśmiechnęliśmy się do siebie złośliwie, po czym blondynka dodała: – Odpuść sobie na razie.

Nic nie odpowiedziałem, ich obu miałem dosyć. Mając dobre zamiary, ponownie skończyłem jak największy dupek. Po prostu odwróciłem się i wyszedłem na korytarz. Joanna wyszła za mną. Nie pozwoliła mi na zejście po schodach, bo przytrzymała mnie za ramię. Spojrzałem na miejsce, gdzie uścisk stał się nieco mocniejszy. Uśmiechnąłem się półgębkiem.

– Lubisz mnie macać, co?

– Na mnie nie działają twoje sztuczki – prychnęła. – Mówię serio – powiedziała z naciskiem – odpuść sobie Hanię. Nie pomożesz jej, kiedy będziesz ciągle pokazywać, jaki to jesteś cudowny. Znowu znalazłeś sobie kogoś, kto może cię podziwiać – stwierdziła bezlitośnie. – Konrad, nie na tym to polega.

Zaśmiałem się. Naprawdę zaczynała działać mi na nerwy. Wybrała sobie zły moment na takie gadki. Naumyślnie zadałem pytanie w taki sposób, by zabrzmiało to dwuznacznie:

– Chciałabyś mnie nauczyć, jak się kocha?

Joanna musiała mieć do mnie słabość przez moje podobieństwo do Emila. Właśnie dlatego spodziewałem się co najwyżej protekcjonalnego spojrzenia i może niewybrednego epitetu pod moim adresem. Ona natomiast uderzyła mnie z otwartej dłoni w twarz. Nie miała tyle siły, aby zwalić mnie z nóg, ale i tak twarz zapiekła. No proszę, zaskoczyła mnie. Chociaż rozbawiła nieco tym, że siliła się na groźny wyraz twarzy.

– Wyobraź sobie, że ta biedna dziewczyna dostała znacznie mocniej i to bez żadnego powodu – odrzekła drżącym głosem. – Masz mi coś do powiedzenia?

– Przepraszam – odpowiedziałem całkiem szczerze. Wszystko inne tak naprawdę nie miało znaczenia w porównaniu do tego, co musiała przeżyć Hanka. Joanna przyjrzała mi się sceptycznie, a później skinęła głową i łypnęła okiem na drzwi do pokoju Hanki.

– A teraz mi obiecaj… 

– Nie – wszedłem jej w słowo, domyślając się, jaką obietnicę miałbym złożyć. – Nie przyrzeknę i nie obiecam, że nie będę się zbliżał do Hanki. – Joanna zmarszczyła czoło niezadowolona. Zanim cokolwiek zdążyła powiedzieć, dodałem: – A teraz idź do niej, bo ciebie potrzebuje znacznie bardziej niż mnie czy Miśka.

Wycofałem się, dopiero gdy Joanna weszła do pokoju. Wyszedłem na dwór i odszukałem Michała, który bawił się z Agnieszką i Szarlejem przy stajni. Emil widocznie jeszcze nie odjechał, tylko poszedł do pałacu, bo jego samochód wciąż stał na placu.

– Dobra, kiedy przywiozą te starocie, którymi mamy się zająć? – zapytałem, jak gdyby nic się nie stało. Mój brat tylko wzruszył ramionami i wymamrotał, że prawdopodobnie w ciągu najbliższej godziny. Zacząłem się czuć nieswojo wśród ludzi, których doskonale znam. Wszyscy przejmowali się Hanką i spłynęło na nich jej fatalne samopoczucie. Ja sam odkrywałem, że miałem w sobie pokłady empatii, o które nigdy bym siebie nie podejrzewał. 

– Konrad, pokażesz mi sikorkę? – zawołała wesoło Aga. Usiadłem na ławeczce i pozwoliłem przyglądać się i badać tatuaż, chociaż łaskotał mnie dotyk tych drobnych paluszków. Była bardzo podobna do Joanny, nie tylko fizycznie, ale w oczach zauważałem tę samą łagodność i szczerość. – A ja też mogę takiego mieć? – zaśmiała się.

– Jesteś jeszcze na to za mała – odpowiedziałem i uśmiechnąłem się do niej serdecznie.

Szarlej przybiegł do Agnieszki. Mała śmiała się, uwieszając się psu na szyi. Zazdrościłem jej tej beztroski. Na ławce usiadł Misiek. Westchnął przeciągle i skrzyżował ręce na piersi, jakby nie wiedział, co z nimi zrobić.

– Wiesz… gdybyś cisnął Nokią w ten budynek, to zostałyby ruiny – zaśmiał się, chociaż wcale nie był w nastroju do żartów. Spojrzałem w okno pokoju Hanki, mój brat to zauważył. – Przyznaj, że też się o nią martwisz.

Nie wiedziałem, czy się martwiłem, ale w jakiś sposób mi na Hance zależało. Chociaż na pewno nie tak, jak zależało Michałowi. Chyba po prostu byłem wściekły, że musiałem się z nią użerać i nie potrafiłem zrozumieć tej dziewczyny.

– Powinienem do niej zajrzeć? – zapytał Michał, kiedy przez dłuższą chwilę nic nie odpowiadałem.

– Później – mruknąłem w odpowiedzi. 

*

Popołudnie minęło wyjątkowo szybko, nie miałem nawet chwili, żeby pomyśleć o Hance, Misiek również o niej nie wspominał. Trochę zajęło nam wniesienie mebli przywiezionych do pałacu, chociaż tak naprawdę dłużej się naczekaliśmy na kolesia odpowiedzialnego za transport. W międzyczasie Emil przyszedł nas skontrolować, ale zauważył, że nieźle sobie radzimy, więc pożegnał się, rzucając nam krzywe spojrzenia i wrócił do Poznania. 

Po wszystkim udałem się do naszej kuchni, żeby w końcu spokojnie się najeść. Nie spodziewałem się, że zastanę Hankę siedzącą przy stole z kubkiem herbaty. Najwidoczniej została sama, bo Joanna musiała się zająć Agą. Przypuszczałem, że zaproponowała jej wspólne spędzenia czasu, ale Hanka odmówiła. 

Spojrzałem na dziewczynę uważnie, ale nie reagowała, patrzyła bezmyślnie w jeden punkt na ścianie. Oczy miała zapuchnięte, cerę bladą, wyglądała tak, jakby ponownie chciała się rozpłakać. Liczyłem na to, że póki się nie najem, Hanka nie zaleje kuchni swoimi łzami.

– Nie jesteś głodna? – zapytałem bardziej z grzeczności. Nie odpowiedziała, akurat tego się spodziewałem.

Cisza, która nas otaczała, stała się nie do zniesienia. Zacząłem przygotowywać kolację z myślą o wszystkich, Michał miał też przyjść, był zapewne równie głodny jak ja. Stając przy blacie, byłem odwrócony plecami, ale wiedziałem, że Hanka mnie obserwuje. Kiedy postawiłem na stole talerz z górą kanapek, spojrzała na mnie ze zdziwieniem, a później z lekkim oburzeniem. Na szczęście w tamtej chwili dołączył do nas Michał, więc nic nie powiedziała. Mój brat zajął miejsce obok niej i dokładnie jej się przyjrzał.

– Słuchaj, ty dzwoniłaś do taty? Twoi rodzice w ogóle wiedzą, że jesteś w Pożarowie? – zapytał z troską w głosie. Hanka zaprzeczyła ruchem głowy. – Chyba powinni wiedzieć.

– Nie mogę zadzwonić, bo nie mam telefonu – wymamrotała. Odczytałem wyraźną pretensję. Kiedy rzuciła mi krótkie spojrzenie, wiedziałem, że to przytyk do mnie. Tym razem to ja puściłem jej uwagę mimo uszu i zasiadłem naprzeciwko niej. Wbiła wzrok w swój kurczowo trzymany kubek. Wiedziała, że nie ucieknie przed moim wzrokiem i poczuła się nieswojo.

– Karta SIM jest cała – powiedział Misiek łagodnie, sięgając po jedną z kanapek. – Poza tym zawsze mogę zadzwonić do twojego taty – zaproponował. Blondynka nie reagowała na jego słowa, nawet na niego nie spojrzała, więc mój brat lekko ją szturchnął. – Hej, Hania, żyj!

– Odwal się – warknęła.

– Martwimy się o ciebie – odparł Michał słabym głosem. Zauważyłem, że bardzo się przejmował, a nie chciał jej urazić, dlatego ważył każde słowo. Troska o Hankę w tym momencie była dość niewdzięcznym zajęciem. 

– Niepotrzebnie.

Michał spojrzał na mnie, licząc, że jakoś mu pomogę. Ja tylko wzruszyłem ramionami, na co on westchnął z bezsilności. Za szybko się poddawał. Ostatecznie nie mogąc już znieść tego, w jaki sposób dziewczyna traktowała mojego brata, odezwałem się: 

– Zjedz coś, Hanka.

Dopiero wtedy podniosła swój wzrok, udawała oburzoną. Chciała cierpieć i wszystkim to musiała pokazać, a wszelkie próby pomocy traktowała jako atak. Nawet biorąc pod uwagę to, co ją spotkało, można było mieć tego serdecznie dosyć. Przynajmniej ja miałem. 

– Nie chcę – odburknęła w podobny sposób, co wcześniej.

– Nie jest zatrute – zaśmiałem się. Ponownie spojrzała na mnie tak, jakby chciała mnie zabić. Ucieszyłem się, bo to oznaczało, że tliło się w niej jeszcze życie. Wyglądała, jakby było jej wszystko jedno, póki jej nie zaczepiłem. – Jedz, bo zaraz nie będzie – ponagliłem ją.

Posłusznie sięgnęła po kanapkę i zaczęła jeść. Przestała tulić kolana do klatki piersiowej, rozsiadła się na krześle, by było jej wygodniej.

– Smakuje ci? – zapytałem po chwili. Michał nie wiedział, czy powinien się odzywać, a mnie dobijała cisza.

– Zrobiłabym lepsze – odparła.

– Będziesz miała szansę jutro.

– Jajecznicę też robię lepszą – stwierdziła z pewnością w głosie. Hanka uśmiechnęła się zadziornie, spoglądając na mnie znad kubka.

– Nie sądzę – odrzekłem kąśliwie. – Jestem mistrzem jajecznicy.

Spojrzała na mnie pobłażliwie. Zdezorientowany Misiek przestał przeżuwać to, co miał w ustach i zaczął się nam przyglądać. Przerzucaliśmy się odpowiedziami, widocznie to go zainteresowało.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz – zaśmiała się. – Na pewno nie gotujesz lepiej ode mnie.

– Udowodnij – rzuciłem lekko.

– Chciałbyś – prychnęła.

– Chciałbym – przytaknąłem, opierając się łokciami o stół. – Może to w końcu ty zrobisz mi śniadanie?

Mierzyliśmy się wzrokiem przez sekundę, póki nie odezwał się Michał.

– Mnie też. Ja też chciałbym dobre śniadanie. I sorry, Konrad, ale jeśli chodzi o gotowanie, to nie masz z Hanią szans – dodał z szerokim uśmiechem na ustach.

– Przekonamy się – zaśmiałem się, chociaż doskonale wiedziałem, że przegram.

Patrzyłem Hance głęboko w oczy i wiedziałem, że ona zastanawiała się, jak mi dokopać w kuchni i wcale już nie myślała o tej głupiej rozmowie z Czarkiem. Wyglądała zupełnie inaczej niż jeszcze przed chwilą. Na jej twarzy pojawiły się rumieńce, ożywiła się i nawet zaczęła uśmiechać. Przy mnie nie myślała o Cezarym, chociaż przez chwilę nie była smutna.

Zerknąłem na Michała, dyskretnie skinął głową, dziękując mi za pomoc. 

*

Następnego dnia z samego rana, udałem się do stajni. Osiodłałem gniadego wałacha i wybrałem się na krótką przejażdżkę. Fryderyk, ulubiony koń Emila, był wyjątkowo zadowolony, że mógł wyjść gdzieś dalej niż tylko na padok. Prosił się, żeby go trochę zmęczyć, więc po kilku minutach truchtu zmusiłem go do galopu. Zapewne objechalibyśmy całą wioskę, ale gdy wyjechaliśmy z lasu, nagle szybko się ściemniło i zaczęło padać. Niechętnie, ale postanowiłem wrócić. Uznałem, że będziemy mieli jeszcze wiele czasu, żeby z Fryderykiem przemierzyć wszystkie stare szlaki.

Kiedy drzewa nie ochraniały nas przed deszczem, zmokliśmy. Woda ściekała mi z włosów i z ubrań. Po dotarciu do stajni zająłem się najpierw koniem, musiałem go rozsiodłać i wyszczotkować, niezależnie od tego, czy w tych mokrych ciuchach było mi niewygodnie. Gdy skończyłem, zauważyłem jeszcze, że wejście do stajni od strony zachodniej, czyli wychodzące na ogród przy pałacu, nie jest zamknięte, więc ruszyłem w tamtym kierunku. Już miałem zamykać, kiedy ktoś szarpnął klamkę i wpadł do środka.

To była Hanka. Równie zmoknięta jak ja. Wzdrygnęła się na mój widok, ale nie uciekła.

– Hej – wymamrotała cicho, uśmiechnęła się do mnie delikatnie.

– Co ty tutaj robisz?

– Spacer. Dosyć nieudany, jak widać. Obudziłam się, kiedy wstawałeś, a później nie mogłam już zasnąć, więc… – zawahała się, widząc, jak się skrzywiłem.

– Przepraszam, nie chciałem cię obudzić.

– Nie szkodzi – odparła niepewnie. Stała ze mną tak długo, aż zamknąłem wszystko na klucz. – Wyzwanie przyjęte, jak rozumiem?

– Pewnie. Chociaż nie wiem, czy gotując, mam z tobą jakieś szanse – odpowiedziałem. Wyraźnie spodobało jej się to, co usłyszała, odrobinę się zarumieniła. – Michał jest przekonany o twoim zwycięstwie.

– A ty? Tchórzysz?

Zatrzymaliśmy się przy boksie gniadosza, musiałem jeszcze zanieść siodło i ogłowie do siodlarni. Już miałem je zabrać, kiedy Hanka szturchnęła mnie lekko w ramię. Takiej pewnej siebie jeszcze jej nigdy nie widziałem.

– Nie wierzę, że Konrad Czyżewski tchórzy – zaśmiała się. Odwróciłem się do niej przodem i uważnie przyjrzałem się jej twarzy. Trochę mnie dziwiło, dlaczego ze mną została, zamiast iść do pokoju się przebrać.

– Jesteś mokra, a zrobiło się chłodniej, przeziębisz się – zauważyłem.

– I kto to mówi? – Przyjrzała się mi dokładnie. No tak, wyglądałem podobnie do niej. – Poza tym zmieniasz temat.

– Skądże, nie tchórzę – odparłem. – Jeśli wygrasz, to uczciwie.

– Och, jaki miły, nie spodziewałam się. – Pokazała mi język. – To co, jakieś jeszcze konkurencje, oprócz jajecznicy? Może kilka rund?

– Każde danie? – zapytałem zadziornie, robiąc krok w jej stronę. Nie odsunęła się, to był dobry znak. Jedynie złożyła ręce na piersi. Koszulka przylepiła się do jej ciała, spod mokrego materiału przebijał ciemny biustonosz. Przyjrzałem się uważniej, musiała to zauważyć.

– Każde – przytaknęła. – Jakie tylko wymyślisz.

Obojgu nam podobała się ta rozmowa, bo nie rozmawialiśmy tylko o jakiejś głupiej jajecznicy. Być może dlatego moje następne pytanie zabrzmiało dosyć dwuznacznie.

– Starczy nam czasu?

Hanka zamrugała nerwowo, w dokładnie taki sam sposób, w jaki robiła to już wcześniej. Później odwróciła wzrok. Podobała mi się jej zadziorna postawa, pewność siebie i spontaniczność, musiała to zauważyć. Najwidoczniej uznała, że tym pytaniem za bardzo naciskałem. Bo czy starczy czasu... dla nas? Jakichkolwiek nas.

– Hej, w porządku?

Chwyciłem ją za rękę, zrobiłem to instynktownie. Zbliżyłem się, robiąc pół kroku w jej kierunku. Hanka długo jeszcze spoglądała gdzieś daleko. Wolną dłonią ująłem jej brodę i zmusiłem, żeby spojrzała na mnie. Zacisnęła mocno powieki.

– Nie wiem, jak długo tutaj zostanę – odpowiedziała wreszcie.

– Jak długo będziesz chciała – zapewniłem ją. Tym razem miałem na myśli jej pobyt tutaj, nic innego, żadnego drugiego dna.

– Do końca życia? Tyle mam się ukrywać? – wrzasnęła, momentalnie rozchylając powieki. Jej wahania nastrojów powoli doprowadzały mnie do szału. Co z nią było nie tak? 

– Przestań histeryzować – poleciłem jej stanowczo, pochylając się nad nią, znalazłem się naprawdę blisko. Odepchnęła moją rękę, a później popchnęła mnie. Za Hanką znajdował się boks Fridy, klacz nerwowo podrzuciła głową. Wyczułem, że inne konie również zaczęły się niepokoić.

– Wiesz co – wycelowała we mnie palec – chciałabym zostać tutaj, jak tylko długo się da, ale nie z tobą!

– Aż tak bardzo ci przeszkadzam? – Byłem znacznie spokojniejszy niż ona, moje opanowanie tylko bardziej ją rozjuszyło.

– Tak – odpowiedziała. – Tylko czekasz, aż w końcu będziesz mógł mnie wykorzystać.

– O czym ty mówisz? – prychnąłem. – Nie bądź śmieszna.

– Nie zaprzeczaj, dobrze wiem, o co ci chodzi – oskarżyła mnie.

– Że co? – zaśmiałem się nerwowo. – Że chcę cię zaciągnąć do łóżka, tak?

Wypięła pierś do przodu i podparła dłonie o biodra, zmarszczyła czoło, przez krótki moment zastanawiając się nad odpowiedzią. Jako mężczyzna miałem myśleć tylko o jednym i właśnie sam to potwierdziłem, zabrałem jej argument.

– Widzę, że nie zaprzeczasz.

– Dlaczego mam zaprzeczać? Sama wpakowałaś mi się do łóżka.

– Przestań – warknęła. Zacisnęła pięści, gdy usłyszała prawdę. – To nie było tak.

– A jak? Skarbie, przyznaj, że chciałaś, żebym pomógł ci zapomnieć. – Zrobiłem krok w jej stronę, Hanka cofnęła się o dwa i wylądowała na drzwiach boksu Fridy. Podszedłem i oparłem się ręką przy jej głowie. Nie mogła tak po prostu uciec, żeby to zrobić, musiałaby mnie wyminąć, a na to na pewno bym jej nie pozwolił. – Chyba nieźle mi idzie, prawda? – dodałem, zniżając głos. Zacisnęła szczęki. Nie wiedziała, czy nadal atakować, czy się poddać. To drugie byłoby dla nas obojga przyjemniejsze. To, co pozwoliła sobie zrobić w czwartek rano, to był tylko przedsmak tego, co nas czekało. Ja zacząłem się już niecierpliwić.

– Chyba sobie kpisz – żachnęła się. Zerknąłem na nią pobłażliwie, ona znowu odwróciła wzrok. Zabawne, jak próbowała sobie wmówić, że jej nie pociągam. Tym razem nie pozwoliłem jej wgapiać się w ścianę, sufit, w cokolwiek, tylko natychmiast objąłem ręką twarz. Próbowała się wyrwać.

– Spójrz na mnie – rozkazałem. Niechętnie, ale to zrobiła. – Hanka, pomogę ci zapomnieć. Chcesz tego?

– Czemu nie zapytałeś, czy chcę, żebyś mnie wtedy pocałował? – powiedziała rozgoryczona. – Może powinieneś?

– Ale chciałaś tego – odparłem. – Oboje tego chcieliśmy.

– Ty mnie chciałeś wykorzystać – prychnęła. Odsunęła się od ściany, żeby mnie wyminąć, ale na to byłem przygotowany i wiedziałem, że będzie próbowała uciekać. Chwyciłem ją w pasie, przyciągając do siebie. Dopiero gdy Hanka znalazła się tak blisko, poczułem, jak jej ciało bardzo drży.

– Przeziębisz się. – Omiotłem wzrokiem twarz dziewczyny, wyglądała tak, jakby na coś czekała. Objęła mnie w pasie, wtedy pochyliłem się nad nią delikatnie. Ona jednak oparła się czołem o moje ramię, wtulała się coraz bardziej. – Tylko mi nie mów, że myślisz teraz o kimś innym – dodałem, przerywając ciszę między nami.

– Konrad… 

Odsunęła się ode mnie, kładąc dłonie na moich ramionach. Ja nadal trzymałem ją w talii, ale ręce zjechały niżej na biodra, później na pośladki. Hanka nie protestowała, kiedy delikatnie je ścisnąłem i przyciągnąłem bliżej siebie. Przez cały czas pozwalała mi na bardzo wiele, niestety nie wyczułem jeszcze tej granicy, której nie powinienem przekraczać, aby jej nie wystraszyć. Uznałem jednak, że granice między nami są rozmyte i powinienem być czujny.

– Podoba ci się? – szepnąłem jej do ucha. Przytaknęła nieśmiało ruchem głowy. Nabrałem pewności, że jeśli teraz zaatakuję, to pozwoli mi na wszystko. – Hanka, mógłbym pomóc ci zapomnieć, wiesz, że potrafię. Skarbie, byłoby nam razem dobrze.

Spojrzała na mnie, a ja wbiłem wzrok w jej różowe usta. To było silniejsze ode mnie, chciałem wpić się w wargi, które teraz delikatnie drżały. Na sekundę odszukałem niebieskie oczy, nadal nie dała mi odczuć, że nie powinienem jej pocałować, więc niewiele myśląc, zbliżyłem się do jej warg. Nie zdarzyłem ich dotknąć, bo Hanka ponownie mnie odepchnęła.

Myślałem, że zaślepiła mnie pewność siebie, ale zauważyłem, że na placu z parasolem stała Joanna i z zaciekawieniem nam się przyglądała. Ruszyła w naszym kierunku.

– Spanikowałam – przyznała cicho Hanka. – Nie chcę, żeby nas widziała. I… Konrad – zawahała się. – Ja… – jęknęła.

– Hania, szukałam cię – usłyszeliśmy Joannę, która weszła do stajni.

– Przepraszam, schowałam się tutaj przed deszczem – odpowiedziała.

– Wszystko w porządku? – zapytała, patrząc na nas znacząco.

– Jasne – zaśmiałem się. – Właśnie próbuję przekonać Hankę, żeby poszła się przebrać, ale jest święcie przekonana, że się nie przeziębi. Może ty przemówisz jej do rozsądku?

– Ty też jesteś mokry – zauważyła dziewczyna. – Ty się nie przeziębisz?

– Codziennie rano zimny prysznic i jestem zahartowany – przekonałem ją. – Idź, Asia ma parasol.

Ten argument był absurdalny, bo przecież plac miał szerokość dwudziestu metrów, na pewno nie zmokłaby bardziej, ale Hanka zgodziła się skinieniem głowy. Popatrzyłem w stronę Joanny, nie wyglądała na zadowoloną. Gdybyśmy byli sami, na pewno usłyszałbym, że mnie o coś prosiła. Według niej miałem destrukcyjny wpływ na Hankę. Ja raczej myślałem o tym, że terapeutyczny.

Joanna odwróciła się plecami do nas, żeby wyjść, a Hanka ostatni raz spojrzała na mnie, uśmiechnęła się i ruszyła za nią. Patrzyłem, jak odchodzi. Kiedy zniknęła mi z oczu, w końcu zająłem się siodłem i ogłowiem.

– Tak to jest z tymi dziewczynami, prawda, staruszku? – Poklepałem Fryderyka po szyi i wyszedłem ze stajni.

Niedługo potem natknąłem się na Hankę na piętrze. Akurat wychodziła z łazienki, kiedy wchodziłem po schodach. Minęliśmy się, przystając przy swoich drzwiach, odprowadziłem ją wzrokiem. Hanka zawahała się, nim weszła do swojego pokoju, ostatecznie zniknęła z pola widzenia, gdy na korytarzu pojawił się Michał. Zaspany i rozczochrany, wyraźnie nie rozumiał, czy coś się stało. Ruchem głowy zaprosiłem go do siebie. 

– Zapowiada się długi dzień – zauważyłem, mając na myśli aurę. Przez kilka dni było upalnie i słonecznie, teraz nie zapowiadało się, aby miało się szybko wypogodzić. 

– Zapowiada się kilka ciężkich dni – dodał Michał i rzucił się na moje łóżko. Nie do końca wiedziałem, o czym myślał, ale nie przeszkadzało mi to w przyznaniu mu racji. – Wiesz co, Konrad, z dwojga złego wolę, żebyś to ty kręcił się przy Hance – dodał po chwili. 

– Mam to traktować jako pozwolenie? Podziękować? – Rzuciłem mu krzywe spojrzenie. Trochę mnie zdziwiło, dlaczego porusza ten temat.

– Po prostu wyraziłem swoją opinię, tyle. – Poruszył się tak, jakby chciał wzruszyć ramionami, ale w pozycji leżącej nie było to łatwe. Jeszcze przez chwilę nad czymś się zastanawiał. – Chociaż jeśli ty zrobisz jej coś złego, będziesz miał ze mną do czynienia.

– To traktuję jak groźbę – zaśmiałem się.

– Piwo wieczorem? – rzucił jeszcze. 

– Koniecznie.