11. Całus na dobranoc

Hanka

Sama już nie wiedziałam, czy wolałam przebywać w Pożarowie wyłącznie z Konradem, czy otoczona znajomymi. Kiedy nie spędzałam czasu z Miśkiem, prawie natychmiast pojawiała się Joanna. Być może odnosiłam mylne wrażenie, ale każdy chciał mieć na mnie oko i pilnować, co chwilę sprawdzać, jak się czuję, zajmować czymś, abym nie mogła się zadręczać. Z tego powodu nie miałam dużo czasu, aby na spokojnie wszystko przemyśleć. A było o czym myśleć, bo w ciągu kilku ostatnich dni zdarzyło się chyba wszystko. 

Kiedy w sobotę wieczorem mogłam zamknąć za sobą drzwi i wreszcie znaleźć się sama w pokoju, trochę odetchnęłam z ulgą. Usiadłam na skraju łóżka, ubrana w tę samą bluzkę, którą Konrad próbował ściągnąć ze mnie w czwartkowy poranek, a kiedy usłyszałam dochodzące z korytarza trzaśnięcie drzwiami, od razu pomyślałam o Czyżewskim. Nie było jeszcze tak późno, w zasadzie mogłabym jeszcze przyjemnie spędzić ten wieczór. Może właśnie z Konradem? Jakiś chochlik siedzący na ramieniu podpowiadał mi, że nie powinnam się zastanawiać i zapukać do drzwi jego pokoju. Albo nie pukać. Albo jeszcze lepiej – wejść przez balkon. To w końcu ta jedna wspólna rzecz, która tak naprawdę nas łączyła. Ten chochlik jednak musiał wcześniej nie usłyszeć propozycji Michała, który zapraszał do spędzenia czasu razem z jego bratem – odmówiłam, bo nie zniosłabym obu braci razem. 

W następnej chwili usłyszałam pukanie. To Joanna pojawiła się w pokoju.

– Hej, pomyślałam, że jutro możemy jechać na jakieś zakupy – zaczęła. – Zostanę jednak dłużej niż przez weekend, Pojawi się też Emil, więc potrzebuję kilku rzeczy, a przy okazji mogłabym cię zabrać ze sobą.

– Tak, to dobry pomysł, dziękuję – powiedziałam, ważąc słowa i zachowując pewnego rodzaju rezerwę. 

Usiadłam ponownie na łóżko, przyciągając kolana do siebie. Nie mogłam znieść sposobu, w jaki Joanna na mnie patrzyła. Miałam wrażenie, że ona doskonale wiedziała, że myślałam o Konradzie. Nawet nie chodziło o tę konkretną chwilę, tylko o cały dzień. Boże, ta kobieta miała chyba skaner w oczach. Prześwietlała mnie i wiedziała w jednej chwili, jak mogłaby mi pomóc. Wszyscy chcieli dla mnie dobrze i starali się wspierać w tych trudnych chwilach, jednak ja zaczęłam myśleć o cholernym uszczęśliwianiu na siłę, o tym, co Cezary serwował mi przez kilka miesięcy naszego pseudo-związku.

– Chcesz porozmawiać?

Rozmowa była ostatnią rzeczą, której chciałam. 

Ostentacyjnie westchnęłam. Może powinnam pogadać, bo czułam potrzebę wyrzucenia z siebie jeszcze wielu rzeczy. Temat Cezarego mogłabym pominąć, bo rany na mojej duszy, chociaż świeże, szybko by się zagoiły. Miałam w głowie Czyżewskiego, ponieważ on rozdrapywał to, co myślałam, że zdążyło już się bardzo dawno temu zagoić. 

Odnalazłam w sobie trochę siły, żeby zadać Asi jedno nurtujące mnie przez ostatnich kilka godzin pytanie:

– Długo nam się na rano przyglądałaś?

– Nie – odpowiedziała natychmiast. Cieszyłam się, że zrozumiała, że chodziło mi o tę sytuację w stajni, przynajmniej nie musiałam robić z siebie idiotki, starając się nie wypowiadać imienia Czyżewskiego, które na pewno nie przeszłoby mi przez gardło. Konrad, Konrad, huczało mi w głowie. To absurdalne, ale gdybym wypowiedziała jego imię na głos, to jakbym nazwała coś, co się między nami działo. – Dlaczego o to pytasz?

– Gdybym cię nie zauważyła, przyglądałabyś się, jak on mnie całuje czy przerwałabyś nam?

– Hania, nie potrafię odpowiedzieć – stwierdziła po chwili, brzmiała całkiem szczerze. – Gdybanie jest bez sensu, szkoda czasu.

– Przekonywałaś mnie, że Konrad nie jest wcale taki zły, ale odnoszę wrażenie, że mnie oszukałaś – oskarżyłam ją. Odważyłam się nawet spojrzeć na Asię. Nie rycz, nie rycz, powtarzałam w głowie. Zacisnęłam usta. Jej spokój tak bardzo mnie dobijał. – Chciałabym zostać sama.

– Hania, nie oszukałam cię, tylko źle oceniłam sytuację między wami – odpowiedziała Joanna. Wcale nie chciałam jej słuchać. Wzruszyłam ramionami. – Myślałam, że jest wobec ciebie szczery i wiesz, jakie on może mieć zamiary – dodała, usłyszałam nutkę zdenerwowania w jej głosie.

Problem polegał na tym, że domyślałam się, jakie Konrad miał zamiary. 

– Wyjdź, proszę. – Nie zabrzmiało to jak prośba, nie brzmiało to nawet jak moje własne słowa. 

Joanna wyszła. Nie trzasnęła drzwiami, nie wyśmiała, nie zdenerwowała się, nie zaczęła mnie wyzywać od niedojrzałych małolat. Zniknęła jak kamfora. Wyobrażałam sobie, jak biegnę za nią po schodach, przytrzymuję za ramię, błagam, żeby na mnie nakrzyczała i powiedziała mi prawdę prosto w oczy. Z drugiej strony nie miałam ochoty ciągnąć tego tematu, nie czułam się na siłach. Dużo sobie wyobrażałam, ale połowa słów, które chciałam z siebie wyrzucić, nie przeszłaby mi przez gardło.

Przecież dobrze wiedziałam, o co chodziło Konradowi, tylko naiwnie łudziłam się, że on mógłby dostrzec we mnie coś więcej, jak tylko kandydatkę na jedną noc. Byłam nawet bardzo łatwą zdobyczą, bo nie opierałam się specjalnie i pozwalałam mu na wiele. Nie wyobrażam sobie, bym pozwoliła facetowi, którego spotkałam pięć dni wcześniej, na macanie i ściskanie moich pośladków. Trzeba mieć jakieś zasady, prawda? Nie całuję się na pierwszej randce, nie wydzwaniam, żeby nie pokazać, że mi zależy, seks dopiero po trzecim spotkaniu. Czy to nie tak uczyło mnie Cosmopolitan? 

Jasna cholera, przecież grając z Konradem w tę grę, nie było żadnych zasad! Zmieniały się one co chwilę, musiałam zachować trzeźwość umysłu na każdym kroku. To graniczyło z cudem, jego dotyk wyzwalał we mnie coś, coś… COŚ. 

Konrad miał to coś.

Zanim rozpłakałam się na dobre, wybiegłam do łazienki, żeby obmyć gorące policzki zimną wodą. To trochę pomogło. Wracając, usłyszałam śmiechy dobiegające z pokoju Konrada. Rozmawiał z Miśkiem. Na pewno nie mieliby nic przeciwko, gdybym z nimi posiedziała. I właśnie przez to, że wszyscy, oprócz Konrada, schodzili mi z drogi i głaskali po główce, postanowiłam się podręczyć w samotności. Chociaż przez ostatnie dni nienawidziłam siedzieć sama, to postanowiłam się pomęczyć. Cierpienie uszlachetnia, podobno.

Jakie to było głupie. Tylko Konrad, skoro chciał mnie przelecieć, dlatego traktował mnie inaczej. Jakoś tak… normalnie. Przebywając w jego towarzystwie, nie czułam się jak cierpiąca, skrzywdzona dziewczyna, a ja przecież wcale nie chciałam się tak czuć. 

*

Hałasy wyrwały mnie ze snu. Która mogła być godzina? Zapewne druga, trzecia w nocy, bo słońce jeszcze nie wstało. Nawet nie mogłam sprawdzić godziny, bo przecież moja komórka rozsypała się w drobny mak, a nie posiadałam żadnego innego zegarka.

Powoli podniosłam się z łóżka i podeszłam do okna, aby zlokalizować źródło zbliżających się odgłosów. Wzdłuż stajni szły dwie postacie, na początku się wystraszyłam, wzdrygnęłam na widok intruzów, ale szybko się domyśliłam, że to musieli być bracia Czyżewscy. Nad drzwiami do stajni i do hoteliku świeciły małe lampki (a wokół nich latało jakieś robactwo), a kiedy ich światło padło na tych wesołków spacerujących z butelkami piwa, upewniłam się, że to Michał i Konrad. Wyglądało na to, że chłopaki właśnie kończyli swoje wojaże i wracali do hoteliku. 

Konrad zauważył ruchy firanki i spojrzał w górę w moją stronę. Przywitał mnie gestem dłoni, co nie umknęło uwadze jego brata, bo ten pomachał mi, używając przy tym całego ramienia. Wyglądało to przekomicznie, kiedy prawie stracił równowagę i się zachwiał. Oczywiście nie mogłam się nie uśmiechnąć. Poczułam też odrobinę zazdrości – to zwykle ja towarzyszyłam Michałowi. To byłoby absurdalne, gdybym obrażała się o kolegów z roku czy innych znajomych, ale jeśli chodziło o Konrada…  Może to właśnie temu drugiemu zazdrościłam, że miał przy sobie Miśka? Traktowałam Konrada trochę jak wroga (albo może zło konieczne), dlatego w głębi serca nie chciałam, aby przebywał z moim przyjacielem.

Weszli do środka, a ja ponownie się położyłam. Przygotowałam się psychicznie na hałas, którego mógłby narobić Misiek, ale zamknęłam oczy z nadzieją, że mimo to zasnę szybko. Jednak nie na długo miałam spokój, bo do mojego pokoju wkroczył właśnie młodszy Czyżewski.

– Hej, śpisz? – zapytał głupkowato.

– No, nie – jęknęłam i zapaliłam stojącą przy łóżku małą lampkę, która dawała ciepłe światło. – Obudziliście mnie.

– Oooj, wybacz. – Machnął dłonią i spoczął na łóżku. W drugiej ręce trzymał jeszcze butelkę, chyba nie do końca opróżnioną, bo coś w środku chlupnęło, kiedy siadał.

Przyjrzałam się uważnie blondynowi. Michał Czyżewski na trzeźwo rozczulał mnie swoim wrodzonym urokiem, ale po piwie, które szybko usypiało nie tylko jego ciało, ale też otępiało umysł, stawał się aniołem. Albo nie, stawał się miśkiem, adekwatnie do swojego imienia.

– Przyszedłeś dać mi buzi na dobranoc? – zapytałam wesoło, niezbyt głośno, nie chciałam, żeby odgłosy rozmowy niosły się po korytarzu i zbudziły Asię, ani tym bardziej Agnieszkę. Moje starania jednak nie przyniosłyby większych rezultatów, bo pijany Misiek robił hałas za trzy osoby.

Po usłyszeniu mojego pytania Michał prychnął. Oczywiście wiedział, że zapytałam przekornie, chociaż z drugiej strony buziak od mojego przyjaciela, od tej dobrej duszy, na pewno zadziałałby jak lek nasenny. Przeszła mi przez głowę myśl, że to może opary piwa ululałyby mnie lepiej niż całus.

– Ja? Tobie? – Położył wolną rękę na piersi, gest wskazywał na to, że zaraz zacznie jakąś przemowę. Zakryłam usta dłonią, aby nie ryknąć śmiechem na cały głos. W tym samym momencie w progu stanął Konrad, który w przeciwieństwie do swojego brata nie chwiał się na nogach, chociaż skutki wypicia alkoholu mogłam zauważyć. Oboje spojrzeliśmy w stronę starszego Czyżewskiego, który z udawanym niezadowoleniem skrzyżował ręce na piersi. Misiek kontynuował: – Buzi możesz dostać od tego tutaj… o! – Wskazał brata ruchem głowy.

– Mówiłem, że masz iść spać. – Westchnął Konrad, spoglądając na Michała pobłażliwie. – Wybacz, Hanka, piwo działa na niego… 

– Wiem, jak na niego działa – przerwałam mu. Uśmiechnęłam się serdecznie, dając znać, że nie mam nic przeciwko takiemu zachowaniu Michała. – W końcu często z nim je piję.

– Misiek, zostaw Hankę, daj się dziewczynie wyspać. – Konrad podszedł do łóżka i pociągnął brata za ramię. Ten jednak wciąż patrzył na mnie swoimi zwężonymi oczkami i się szczerzył. Oboje mieli idealne uśmiechy – znakomite geny lub dobry ortodonta, pomyślałam. Konrad na chwilę dał sobie spokój, dlatego Misiek ponownie usiadł na łóżku.

– Kondziu, ale Hania bez buzi nie zaśnie – zaśmiał się, trochę za głośno, więc oboje chcieliśmy go uciszyć.

– Michał, ciszej – szepnęłam.

– Misiek, idź już do pokoju, rano pogadacie.

Brat silnym szarpnięciem udźwignął go do pozycji pionowej, oboje się lekko zachwiali, ale po sekundzie odzyskali równowagę. Konradowi udało się nawet odwrócić tak Michała, aby poszedł w kierunku drzwi. Ten opierał się trochę, ale w końcu wyszedł. 

– Chyba sam trafi. – Konrad westchnął ponownie, po czym spojrzał na mnie. Zrobił krok do przodu, a później oparł się rękami tuż przy moich udach. Jego twarz znalazła się wyjątkowo blisko mojej. Poczułam się uwięziona. Oczy. Kochałam kolor jego tęczówek. To piękne niebo, teraz przesłonione mgłą kilku piw. – To teraz buzi i spać – powiedział ojcowskim tonem.

Trochę zgłupiałam. Jezu. Jak to? Tak nagle? Może to przez późną porę, ale nie do końca zrozumiałam, co Czyżewski miał na myśli. Czyżby Konrad chciał dokończyć to, co w stajni przerwała nam Joanna? Nie potrzebował przecież odwagi, którą wypił z butelki, by chcieć mnie pocałować. Boże, przecież chciał tego już wcześniej! Czyżby był tak zdeterminowany, że wykorzystałby każdą okazję, by to zrobić?

Prawda okazała się zupełnie inna. Słodko-gorzka. Konrad zachował się bowiem… jak należy. Cmoknął mnie w usta, odsunął się i odwrócił, aby wyjść. Co prawda nasze usta się dotknęły, ale ten cmok był tylko przyjacielski, taki rodzicielski, zupełnie bez namiętności. Równie dobrze mógł tak pocałować na dobranoc Agnieszkę. No dobrze, w przypadku córki Joanny jego usta wylądowałyby na policzku, jednak nie liczyło się dla mnie miejsce, ale sposób, w jaki to zrobił.

– Dobranoc – powiedziałam, kiedy w ciągu dwóch ciągnących się w nieskończoność sekund uświadomiłam sobie, że nie dojdzie między mną a Konradem do niczego więcej. Czyżewski już stał w progu, a kiedy mnie usłyszał, odwrócił się i uśmiechnął pięknie. Dobrze, że siedziałam, bo pewnie kolana odmówiłyby mi posłuszeństwa. Zmiękłyby na widok tego blasku, który dostrzegłam w jego idealnych oczach. Miałam cichą nadzieję, że ten błysk, te ogniki nie były spowodowane jedynie przez wypity alkohol.

– Dobranoc, skarbie – powiedział jeszcze, zamykając za sobą drzwi.

*

Szybko znalazłam się w objęciach Morfeusza, ale mój sen nie był już tak głęboki, jak wcześniej. Przed oczyma pojawiały się obrazy, bardzo realistyczne, chociaż czasami wręcz absurdalne. Śniłam i nie śniłam jednocześnie, znajdowałam się gdzieś pomiędzy jawą a snem, w nielogicznym ciągu zdarzeń, dlatego na wpół przytomny umysł nie potrafił odróżnić wymysłów umysłu od rzeczywistości.

Tuż przed tym, jak się obudziłam, widziałam Konrada. Przyszedł do mojego pokoju, wszedł przez balkon i usiadł obok mnie leżącej na łóżku. Chyba próbowaliśmy rozmawiać, ale to szybko mi umknęło, bo już po chwili leżał obok mnie i namiętnie całował. Nie opierałam się, odwzajemniałam jego wszystkie pieszczoty. Później w jednej chwili byliśmy nadzy. Tego w snach nigdy nie rozumiałam: nagle znajduję się w innym miejscu, rozmawiam z kim innym, robię coś innego. Wracając jednak do nagiego Konrada… 

…Kogut. Usłyszałam koguta. Obudziłam się w mojej koszulce i figach, bez Czyżewskiego u boku. Szlag by to trafił, nawet w śnie mi nie wychodziło! Z drugiej strony wystraszyłam się. Co z tego, że to był tylko sen, skoro kilka dni wcześniej mogłam mieć to tak… na żywo?

Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak wyglądałby mój pobyt w Pożarowie, gdybym jednak wtedy mu uległa. Konrad udawałby, że jest szaleńczo zakochany? Traktowałby mnie jak swoją dziewczynę? Nic podobnego! Na pewno niewiele by go to obeszło, wsiadłby na konia, pogalopował w siną dal, a wieczorem przyszedłby po więcej. Idealny opis Konrada Czyżewskiego. Mogłam być z siebie dumna, że go rozgryzłam.

W kuchni zastałam Joannę. Zanim weszłam, zawahałam się. Nie potraktowałam jej zbyt miło wieczorem. Pewnie miałabym jeszcze szansę ucieczki, bo blondynka stała do mnie tyłem, ale przy stole siedziała jej córka, która przywitała mnie uśmiechem. Poza tym spod stołu wyszedł Szarlej i trącił moją nogę mokrym nosem. Pogłaskałam go oczywiście za uchem, podobało mu się.

– Cześć, Hania – powiedziała Agnieszka, przeżuwając kanapkę. Spiker w radio oznajmił, która godzina. Ósma trzydzieści. Nie ma co, dobrze wiedzieć. 

– Cześć, Aga – odpowiedziałam wesoło. – Smakuje ci?

Mała tylko skinęła głową. W jednej rączce trzymała kanapkę, chyba z dżemem, a w drugiej, już w gotowości, kubeczek z jakimś napojem. Siedząc na dużym krześle, machała nogami, które oczywiście nie dotykały podłogi. Aż się zdziwiłam. Dla mnie zjedzenie śniadania było katorgą, mama zmuszała mnie do jedzenia, a Agnieszka, siedząc przy stole w swojej żółtej piżamce, wyglądała na najszczęśliwsze dziecko na świecie. Na podłodze obok niej położył się Szarlej i gryzł swoją zabawkę. Psu do szczęścia również nie było nic więcej potrzebne.

– Hej. – Joanna spojrzała na mnie. – Kawy?

– Chętnie – przytaknęłam. – W zasadzie chciałam zrobić jajecznicę dla… chłopaków, ale oni pewnie nie wstaną zbyt szybko. – Uśmiechnęłam się blado i podeszłam bliżej. Nie chciałam wspominać o tym, że założyłam się z Konradem, kto z nas lepiej gotuje. 

– Tak, chyba wiem, o co chodzi. Obudzili mnie – przyznała. – Na szczęście Aga spała jak zabita. Nawet Szarlej jej nie obudził, chociaż skamlał, żeby wyjść na zewnątrz. Jednak ta dwójka plus pies na pewno razem zbudziliby całą wieś.

– No tak, masz rację – zaśmiałam się. – Posłuchaj – zaczęłam mówić ciszej, nie chciałam, żeby Aga coś słyszała. Pewnie nic by nie zrozumiała, ale i tak nie chciałam, żeby słuchała. – Wczoraj wieczorem… Pewnie cię uraziłam, więc chciałabym cię za to przeprosić.

Spojrzałam na nią smutno, czekając, aż powie coś, co nie będzie dla mnie przyjemne. Takie miałam przeczucie. Joanna westchnęła.

– Nie chciałam rozmawiać, bo wiedziałam, że masz rację – dodałam jeszcze pospiesznie na swoje usprawiedliwienie. Nie wiedziałam, co zrobić z rękoma, najpierw zacisnęłam dłonie w pięści, później rozluźniłam uścisk, by wcisnąć palce w małe kieszenie szortów.

– Haniu, nie musisz mnie przepraszać – odparła. Zrobiłam wielkie oczy. – Zostanę tutaj jeszcze przez jakiś czas, więc jeśli będziesz chciała pogadać, to po prostu przyjdź. Jeśli nie chcesz, nie powinnam się narzucać – wyjaśniła, zalewając kawę. – Pijesz z mlekiem?

– Tak, z mlekiem. – Spojrzałyśmy na siebie, Asia uśmiechnęła się serdecznie. – Dzięki. Za kawę. I za wszystko, tak naprawdę. – Chwilę się jeszcze wahałam, wyjęłam mleko i jajka z lodówki, po czym ze spuszczoną głową kontynuowałam: – Początkowo miałam zostać do końca tygodnia, ale przecież już niedziela, dlatego pomyślałam, że mogłabym zostać do wtorku. To będzie cały tydzień. To nie będzie problem? 

– Jasne, że nie – przytaknęła. – Pamiętaj, Hania, możesz tutaj zostać, jak długo zechcesz. Nie myśl tylko o Czarku. Masz wakacje, pomyśl o sobie, odpocznij, tak po prostu – powiedziała z uśmiechem na twarzy. – Ja tutaj przyjeżdżam jak do innego świata. Wiesz, konie, przestrzeń, cisza. Poza tym chciałam trochę skontrolować wszystko osobiście, w końcu pałac musi wyglądać idealnie do naszego ślubu – zaśmiała się. 

– Ślub… jejku! Naprawdę? Nie wiedziałam.

– Tak, tak, za dwa miesiące. Nawet mniej! Dwudziestego czwartego sierpnia.

– Ślub w pałacu… zazdroszczę!

– Sama sobie zazdroszczę – przyznała. Jej oczy zabłysły. Cholera, musiała być naprawdę szczęśliwa z Emilem. Trudno się dziwić, w końcu facet wyremontował osiemnastowieczny pałac, by tam się z nią ożenić. Czarek co najwyżej zrobiłby ze mnie inkubator, żeby mnie zaciągnąć do ołtarza.

– Czego sobie zazdrościsz? – usłyszałyśmy nieco zachrypnięty głos, spojrzałyśmy w kierunku Konrada. Na całe szczęście był ubrany, szara bokserka odsłaniała trochę smoka przebiegającego przez ramię i bark, ale to nie robiło na mnie tak dużego wrażenia. W końcu we śnie widziałam go całkiem nagiego.

Okej, może nie powinnam tego porównywać… 

– Ślubu – odpowiedziała Asia. Ja w tym czasie odwróciłam się i nalałam sobie mleka do kawy. Blondynka spojrzała na mnie lekko zdziwiona, już uruchomiła swój skaner i zauważyła, że alergicznie reaguję na człowieka, który właśnie zaczął droczyć się z psem.

– Nie moja bajka – odparł po chwili Konrad, podszedł do nas i popatrzył, co stoi na blacie przed nami. – Kawka będzie, może jajecznica, co?

– Konrad, za pół godziny chciałabym jechać z Hanią do miasta, zajmiecie się małą, prawda?

– Jasne – przytaknął. – To będzie ta kawa? – Joanna podała mu swoją, upił szybko solidny łyk, skrzywił się, po czym oddał kobiecie kubek i jęknął nieprzyjemnie: – Co to za słodkie ścierwo?

– Konrad! – warknęła blondynka, spoglądając znacząco na Agnieszkę. Czyżewski przewrócił oczyma. – Bierzemy samochód.

– Jaki? – oburzył się. – Nie mój.

– A jest w Pożarowie jakiś inny?

– O, nie, chyba śnicie. Chciałybyście – zaśmiał się nerwowo. Popatrzył pobłażliwie na nas obie i złożył ręce na piersi. – Dwie baby w sportowym samochodzie jeżdżące po dziurawych wronieckich drogach. Po moim trupie – wycedził przez zęby. 

– Wiedziałam, że będziesz się stawiał – odezwała się kąśliwie Joanna – dlatego poprosiłam Emila o dodatkowe kluczyki.

Grymas, który wymalował się na twarzy Czyżewskiego, był zupełnym przeciwieństwem triumfu widocznego u Asi. Rozbawiła mnie ta sytuacja. Biedaczek musiał ustąpić kobiecie. Oj, babie.

– To co? – zwróciła się do mnie Joanna – O dziewiątej ruszamy?

– Ale ja nie mam zegarka – jęknęłam, przypominając sobie o braku komórki. Mój telefon mógł robić zdjęcia, kręcić filmy, miał mnóstwo gier, ale brakowało mi go najbardziej teraz, żeby sprawdzić godzinę.

– Okej, to przyjdź do mojego pokoju. – Podeszła do małej. – Chodź, idziemy się ubrać. Zostaniesz z chłopakami, będziesz grzeczna, prawda?

– Będzie śniadanie, jak rozumiem? – powiedział Konrad, gdy zostaliśmy całkiem sami. Nawet Szarlej poszedł za Joanną. Odważyłam się podnieść wzrok na niego.

Oparł się biodrem o blat i wsadził ręce do kieszeni dżinsów. Uśmiechnął się półgębkiem – to było dla niego bardzo charakterystyczne, nikt nie wykrzywiał ust w ten sposób: szyderczy, a jednocześnie uwodzicielski. Posłał mi spojrzenie podrywacza i pewnie pomyślał: „Hanka, teraz zaszczycę cię moją obecnością. Zachwycaj się, skarbie!”.

– Jajecznica. Zrobię dla ciebie, bo ja nie mam ochoty – powiedziałam zgodnie z prawdą. Sama chciałam zjeść coś lekkiego, jakiś jogurt i owoce. Czułam, że w jego obecności wszystko inne będzie mi rosło w buzi i niczego nie przełknę. – Usiądź – poleciłam – zrobię ci tej kawy. Czarna, tak?

Wyprostował się i chwycił mnie za rękę, zbliżył się, unieruchamiając w miejscu, a później stanął tak, że znalazłam się pomiędzy nim a blatem. Zero szans na ucieczkę. Przyjrzał mi się uważnie, podejrzliwie. Usilnie starałam się, aby moja twarz nie zdradzała żadnych emocji.

Hanka, powtarzałam sobie w myślach, może jednak chcesz wyjechać już teraz, aby go nie widywać? Skup się! Myśl o zrobieniu tej cholernej jajecznicy! 

Odezwał się we mnie głos rozsądku. Dawał do zrozumienia, że przecież znajdę w sobie na tyle dużo siły, żeby oprzeć się Konradowi. Uwierzyłam, że potrafię utrzeć mu nosa i nie dać mu tej pieprzonej (dosłownie) satysfakcji. Nie jestem pierwszą lepszą!

– Gdybyś był tak miły – zaczęłam, usiłując mówić bez emocji. – Postanowiłam, że wyjeżdżam we wtorek. Proszę, nie wtrącaj się do mojego życia – mówiłam to wszystko w przesadnie kurtuazyjny sposób, spokojnie i rzeczowo. Chłodna obojętność. Rozpierałaby mnie duma, że tak potrafię, gdyby nie mój nieco drżący głos. A wszystko przez jego bliskość. – Mogę cię o to prosić, Konrad?

– Jasne, możesz – odparł z goryczą, po czym wziął głęboki oddech. – Tak właściwie to ułatwia sprawę. Bo masz rację, Hanka, nie wyszłoby nam. Nie wyszłoby po tym pierwszym pocałunku, nie wyszłoby nam po jakimś drugim, prawda? 

W następnej chwili się odsunął, uwalniając mnie z pułapki swoich ramion. Kiedy zrobił kolejny krok w tył, wcale nie poczułam ulgi. Konrad stanął z rękoma założonymi na piersi, jednocześnie przyglądał mi się nieco lubieżnie, ale zauważyłam też, że nie był zadowolony. Co on, do jasnej cholery, wyprawiał? Nie rozumiałam, o co mu chodziło. Czy to on wysyłał mi zbyt dużo sprzecznych sygnałów, czy ja po prostu nie potrafiłam ich odczytać? 

– O czym ty mówisz? – warknęłam nieprzyjemnie. – Po co wspominasz o tym pierwszym… o naszym jedynym pocałunku?

– Nieważne. – Wzruszył ramionami, po czym westchnął rozdzierająco. – Idę wziąć szybki prysznic, jeśli będziesz tak miła, to nie przypal jajecznicy.

Zastanawiałam się, czy gdzieś w Pożarowie znajdę arszenik, bo to była jedyna przyprawa, którą powinnam dodać Konradowi do śniadania.

Konrad

Wróciłem do kuchni, ale Hanki już nie zastałem. Na stole stało moje śniadanie i kawa. Upiłem mały łyk; nie padłem trupem, więc uznałem, że mogę spokojnie wypić do końca. Wszystko było prawdopodobne, nawet jakaś trucizna w kawie. Pomyślałem jednak, że to niemożliwe, bo gdyby Hanka miała dostęp do jakichś środków, to w gruncie rzeczy grzeczna dziewczyna, nie odważyłaby się użyć ich przeciwko mnie. Spodziewałem się jedynie przesolonej papki z jajek, którą przygotowałaby na złość, ale pozytywnie zaskoczyło mnie moje śniadanie. Mógłbym Hance szczerze pogratulować zdolności. Michał miał rację, świetnie gotowała.

Po śniadaniu poszedłem do Miśka. W nocy schowałem do lodówki butelkę wody specjalnie dla niego. Wchodziłem po schodach i zauważyłem, że mój brat już wstał, wychodził z łazienki. Nie wyglądał na wypoczętego, w jego żyłach zamiast krwi płynęło jeszcze piwo. Na mój widok zatrzymał się przed drzwiami swojego pokoju na końcu korytarza. Rzuciłem mu butelkę.

– Dzięki – wymamrotał i zabrał się za picie. Upił sporo i odetchnął. – Tego mi było trzeba.

– Ogarnij się, masz służbę – oznajmiłem. – Asia z Hanką jadą do miasta… 

– Kiedy jadą? – wszedł mi w słowo. – Bo wiesz, miałem jechać do mamy.

– Za jakieś dziesięć minut?

– Dobra, dobra… – Zniknął za drzwiami, nie wysłuchując mnie do końca. Poszedłem do siebie, a po chwili usłyszałem, jak Misiek woła z balkonu: – Pięć minut, zaraz schodzę!

– Konrad! – usłyszałem z dołu i wyszedłem na zewnątrz. Joanna patrzyła w górę. – Zostajesz sam z Agą. Zajmij się nią.

– Spoko.

– Mówię serio, jak wrócimy za kilka godzin, moje dziecko ma być żywe – dodała pół żartem, pół serio, za to tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Hanka wyszła na zewnątrz. Krótkie szorty opinały się na pośladkach, może niedużych, ale jędrnych. Nie miała nóg modelki, ale bardzo ładnie się prezentowały, kiedy je tak eksponowała. Do tego bezkształtna bluza z długim rękawem. Po wczorajszej ulewie temperatura spadła, ale nie rozumiałem, dlaczego zakrywa swoją figurę tym namiotem. Przecież była całkiem zgrabna i powinna podkreślać swoje atuty, których przecież miała ich wiele – bynajmniej nie miałby nic przeciwko, gdyby to robiła. 

– Hej, zrozumiałeś? – zapytała Asia, po dłuższej chwili. Spojrzałem na nią uważnie. Tak, gapiłem się na Hankę i to zauważyłaś, Joanno.

– Tak – odparłem zniechęcony. – Przecież nie jestem takim idiotą, potrafię zająć się dzieckiem – powiedziałem, chociaż bez przekonania, bo przecież o wychowaniu dzieci i spędzaniu z nimi wolnego czasu nie wiedziałem nic. Michał wybiegł na zewnątrz, w jednej dłoni kurczowo trzymał butelkę z wodą, a w drugiej banana. Miałem szczęście, że załapałem się na pyszną jajecznicę. Zanim wszedłem do pokoju z powrotem, zerknąłem jeszcze na Hankę – wyglądała na smutną i wściekłą. Wiedziałem, że to przeze mnie. Wcale się nie ucieszyłem, kiedy to sobie uświadomiłem.

Zszedłem na parter, w pokoju zastałem Agę. Siedziała przy stole i kolorowała obrazki. Wyglądała na pochłoniętą tą czynnością.

– Chcesz nadal rysować? – zapytałem. Skinęła głową. – A porysujesz w siodlarni? – Ton mojego głosu brzmiał tak, jakbym mógł jej zrobić krzywdę. Dobrze, przebywałem już z młodą wcześniej, ale nigdy sam na sam. Zawsze ktoś nam towarzyszył, chociażby Szarlej, który pewnie wylegiwał się gdzieś na zewnątrz.

– Tak. Będziesz mnie pilnował? Pójdę z tobą, ale weź kredki – poleciła. Szybko się uwinąłem i poszliśmy razem do siodlarni. Aga miała tam swoje ulubione miejsce. Rozsiadła się wygodnie na wielkim krześle i kończyła swoją kolorowankę.

– Włączysz radio?

– Pewnie.

– Mama mówiła, że z wami zostanę – powiedziała.

– Michał pojechał z twoją mamą – oznajmiłem.

– Ty też możesz być. – Uśmiechnęła się do mnie.

Agnieszka była pochłonięta swoimi rysunkami, grzecznie siedziała i nuciła piosenki. Ja już ostatnio miałem w planach zajęcie się siodłami i ogłowiem. Co prawda zwykle zajmował się tym nasz stajenny, ale skoro nie znalazłem lepszego zajęcia, to uznałem, że mu pomogę. 

Niedługo później pan Andrzej pojawił się w siodlarni, przyszedł zaraz po tym, jak wrócił z porannej mszy. W małym pomieszczeniu od razu zaczął się unosić zapach nikotyny. Agnieszka ucieszyła się na widok mężczyzny. Kiedy wyprowadzał konie na padok i wrócił do nas, Aga zaczęła opowiadać o rzeczach, które mnie zapewne zanudziłyby na śmierć. Pan Andrzej miał wnuki w jej wieku, więc doskonale się z nią dogadywał.

Wcierałem nieco bezmyślnie impregnat w siodło i próbowałem sobie wyobrazić Emila w moim wieku. Kiedy Emil miał dwadzieścia sześć lat, ja miałem już dziewięć, byłem znacznie starszy od Agnieszki. Rozmawiałem z nim już o znacznie poważniejszych sprawach niż ulubione postacie z bajek. Doskonale pamiętam, kiedy w dniu dziewiątych urodzin powiedziałem mu, że wolałbym, aby to on był moim tatą. Jedno z życzeń urodzinowych, które się spełniło.

Stajenny wypił kawę, mała zjadła swój jogurt, a później poszli na spacer. Widziałem, że szli gdzieś przy padokach w stronę lasu. Mała biegała i bawiła się z Szarlejem. Uznałem, że chyba nie byłbym dobrym towarzyszem zabaw dla Agnieszki.

Południe. W radiu hejnał, a później Chopin. Wyszedłem na zewnątrz, aby trochę odetchnąć. Co prawda pan Andrzej i Agnieszka wracali już ze spaceru, ale Joanna nie wróciła jeszcze z Hanką. Oczywiście nie martwiłem się nimi, ale swoim samochodem. Bałem się, w jakim stanie może wrócić.

Jak na zawołanie, odezwał się mój telefon. Myślałem, że to właśnie Asia albo Michał, ale dzwonił do mnie Kowal. Pewnie czegoś potrzebował, jakiś przelew, pożyczka na wieczne oddanie. Odebrałem szybko.

– Czyżbyś już wytrzeźwiał? – zaśmiałem się. – A może już tęsknisz?

– I jedno, i drugie – odpowiedział nieco zachrypłym głosem. No tak, na pewno wczoraj też coś pił i nie było to tylko piwo jak w moim przypadku. – Jest sprawa. Chyba wiesz, jaka?

– Oświeć mnie – poleciłem. – Nie mam dzisiaj nastroju na zgadywanki.

– A co, ktoś cię zdenerwował, Kondziu? – zapytał pobłażliwie.

– Może – odparłem lakonicznie. – Co to za sprawa?

– Okej, w zasadzie są dwie. Pierwsza, oczywista, to twoje urodziny – wychrypiał. – Nie wiem, które i w zasadzie mam to w dupie, po prostu wbijam na tę twoją mlekiem i miodem płynącą wieś i opijamy w cieniu pałacu. Po drugie – zrobił pauzę – nie przyjadę sam.

– Proszę, proszę. Ledwo wyjechałem, a ty już podrywasz dziewczyny?

– Kondziu, zwykle sprzątasz mi sprzed nosa najlepsze dupy, więc swoim wyjazdem zrobiłeś mi tylko przysługę – dodał znacząco. – Dobra, przyjedzie ze mną kobieta i przygotuj się na specjalne traktowanie – Kowal zabrzmiał tak, jakby rzeczywiście mu na osobie, z którą przyjedzie, zależało. – Nie ogarniam jeszcze całej sytuacji. W zasadzie to nie jest rozmowa na telefon, poza tym obiecałem milczeć.

– Właśnie słyszę, że milczysz – zakpiłem. – Jeszcze jakieś życzenia?

– Zadzwoń do wszystkich, do Aleksa, do Michała, mogą być jakieś laski jak zawsze – zaśmiał się. – Dam jeszcze znać, kiedy będę. Trzymaj się, dupku.

Pożegnałem się w podobnym tonie i rozłączyłem, wtedy podbiegła do mnie Agnieszka.

– Pan Andrzej zrobi mi coś do picia.

– Dobrze. Ja się chętnie też czegoś napiję.

Chciałem wejść do siodlarni razem z małą i skończyć moją robotę, gdy usłyszałem nadjeżdżający samochód. Pomyślałem, że to na pewno wraca Joanna z Hanką, więc musiałem sprawdzić, czy przypadkiem nie uszkodziły samochodu. Niestety zamiast mojego autka na plac wjechał granatowy Golf. Nie wiedziałem, kto to może być, zwykle zjeżdżali się tutaj znajomi. Bardzo się zdziwiłem, kiedy okazało się, że dobrze znam osobę, która zechciała zaszczycić nas swoją obecnością. W Pożarowie spędzałem z nią naprawdę dużo czasu, więc czuła się w tym miejscu równie dobrze jak ja.

Samochód zatrzymał się, a po chwili wysiadła z niego kobieta, z którą ostatni raz rozmawiałem przed wyjazdem na studia. Wieki temu.

Sara. Moja była dziewczyna.

Tegoroczne lato w Pożarowie wciąż mnie zaskakiwało, a to dopiero początek.