17. Dobra siostra

Hanka

Nie chciałam wracać do tematu Czarka tego dnia. Podejrzewałam, że mama zechce porozmawiać z tatą dopiero wieczorem, więc postanowiłam milczeć, póki nie byłam pewna, że to zrobiła. Wiedziałam, że mój ojciec zauważy, że coś się stało, ale wolałam, żeby usłyszał prawdę od mamy. Mimo wszystko nie potrafiłabym się otworzyć przed nim jak przed mamą, ale on i tak powinien wiedzieć. Być może trochę zrzuciłam na nią odpowiedzialność, ale pomyślałam, że to jest znacznie lepsze wyjście.

Po rozmowie z mamą poszłyśmy z Ingą na górę, aby się rozpakować. Planowałyśmy spędzić tutaj kilka dni, ja później postanowiłam wracać do Pożarowa, a Inga musiała się przygotować do swojej obrony. Niemniej jednak ten wspólny czas nam się należał. Bez facetów (nie licząc mojego ojca), dni i wieczory w babskim towarzystwie, to było coś, czego naprawdę potrzebowałam.

Na piętrze miałam swój pokój, chociaż trudno było go tak nazwać, skoro sypiałam w nim okazjonalnie. Pamiątek z poprzedniego mieszkania znajdowało się niewiele. Tata nie wstawił biurka, z którego korzystałam jako nastolatka, ponieważ już się rozsypywało, miało swoje lata, poza tym w domu rodziców nigdy się nie uczyłam, więc też tego nie potrzebowałam. Znajdowała się tutaj jednak stara ława z ciemnego drewna z rzeźbionymi nogami, to był znacznie ładniejszy mebel niż stare biurko. Ława stała na wprost wejścia, tuż przy niej leżały dwie białe miękkie pufy, które w rzeczywistości równie dobrze mogły służyć za wielkie poduchy. Inga, kiedy je tylko zobaczyła, zostawiła walizkę na środku pokoju, rozsiadła się i zatopiła tyłek w jednej z nich. Ja uwielbiałam to robić. Nigdy nie miałam żadnych fanaberii dotyczących wystroju pokoju, ale kiedy zobaczyłam pufy w sklepie, nie chciałam wyjść bez nich. Niewiele obchodziło mnie to, że ich nieco futurystyczny wygląd nijak zgrywa się ze staroświecką ławą.

– Hania, chcę tutaj zamieszkać – wyszeptała Inga z rozkoszą. Uśmiechnęłam się mimowolnie. – Mogę tutaj spać? – Wyszczerzyła się.

– Jasne, będziesz spać ze mną, jeśli ci to nie przeszkadza – odparłam. – Łóżko jest dosyć duże… 

Nie zdążyłam dokończyć, bo obserwowałam zszokowana jak z dziewczyny, która za kilka dni oficjalnie skończy studia, wychodzi mała dziewczynka i cieszy się z najmniejszych rzeczy. Moja towarzyszka szybko wstała, zrobiła dwa duże kroki i rzuciła się na materac. Jęknęła cicho, ponieważ był dosyć twardy, więc upadek mógł zaboleć. Inga leżała tak chwilę, nie ruszając się, wyciągnięta na całą szerokość łóżka. Przewróciła się na plecy i założyła ręce pod głowę. Gdybym wiedziała, że tak jej się tutaj spodoba, rzeczywiście zapraszałabym ją częściej.

– Ty naprawdę masz wakacje – zauważyłam, podpierając się pod boki. Inga nic nie odpowiedziała, ponownie na jej ustach zagościł szeroki uśmiech.

– O, ale masz ładny regał z książkami – zauważyła, patrząc na ścianę po mojej prawej stronie.

– Dziękuję. – Uśmiechnęłam się do niej.

Regał wykonał tata. Początkowo miał być biały, ale uznałam, że jeśli nie stylem to chociaż kolorem powinien pasować do ławy. Tak samo rama łóżka została pomalowana na brązowo. Tym sposobem w pokoju panowały biel i brąz, a na ścianach kolor kawy z mlekiem. Oprócz komody z dużymi szufladami stojącej obok regału nie znajdowało się w pokoju nic więcej. Nie zagracałam tego pomieszczenia żadnymi zbędnymi bibelotami. Mnie to odpowiadało. Zresztą wystarczyło, abym otworzyła okno i ten sielankowy klimat sam wpadał do pomieszczenia. Czego mogłabym chcieć więcej? Może jedynie kilku świeczek pachnących czekoladą lub kawą i takie zwykle podkradałam mamie.

Gdy Inga wylegiwała się na moim łóżku, ja zwróciłam się do okna, był stąd znakomity widok na ogród. Popatrzyłam na wiszące na linkach prześcieradła i przypomniałam sobie, że powinnam zrobić pranie.

– Co do samego spania z tobą w jednym łóżku – odezwała się Inga po dłuższej chwili – nie mam nic przeciwko. Chyba że ty masz jakieś obiekcje? – zapytała w taki sposób, że od razu wyczułam w jej głosie złośliwą nutę. Nawet domyślałam się, do czego dążyła.

– Na przykład jakie? – Odwróciłam się tyłem do okna i usiadłam na parapet; był na tyle szeroki, że spokojnie się tam mieściłam. Miałam teraz idealny widok na cały pokój, a przede wszystkim na moją przyjaciółkę, spoglądającą na mnie z błyskiem w oczach. Zupełnie, jakby siedział w nich wredny chochlik i szeptał wszystkie te złośliwe rzeczy, których czasami Inga mi nie szczędziła. To by wiele tłumaczyło.

– Przecież nie jestem facetem – zauważyła.

– Wiesz co, jakoś nie mam ochoty na sypianie z mężczyznami – żachnęłam się, krzyżując ramiona na piersi.

– Dobrze, źle to ujęłam – stwierdziła, usiadłszy na skraju materaca. – Mężczyzna może oznaczać również Czarka, a ja po prostu nie jestem Konradem. – To mówiąc, wyszczerzyła się jeszcze bardziej niż poprzednio, ukazując rząd równych zębów.

Przewróciłam oczyma. To była mimowolna reakcja. Inga zawsze lubiła się naśmiewać z mojej słabości do Konrada, a teraz ta relacja zaczęła oznaczać coś więcej niż tylko wspomnienie. Inga też to dostrzegła. Może po prostu chodziło o to, że każdy mężczyzna byłby lepszy niż Czarek? Nie oznaczało to jednak, że docinki ustały, wręcz przeciwnie. Miałam wrażenie, że Inga jeszcze nie raz zechce niby przypadkiem wspomnieć o tym, że wracam do Pożarowa i Konrad jest tego główną przyczyną.

– Przecież mieliśmy osobne pokoje – wypaliłam pierwsze, co przyszło mi do głowy. – Osobne łóżka – podkreśliłam. Inga westchnęła i potrząsnęła głową z dezaprobatą. Nie wierzyłam własnym oczom! Przecież to ja powinnam zachowywać się w ten sposób, widząc jej zachowanie. – Mogłabyś przestać? – zapytałam dosyć nieprzyjemnym tonem.

– Haneczko, ale ty nie chcesz, żebym przestała – odparła zuchwale, a jednocześnie zabrzmiała tak prawdziwie, jakby mówiła o rzeczy oczywistej.

Nie odpowiedziałam. Wolałam milczeć, niż przyznać, że mogłabym mówić i słuchać o Konradzie nieustannie. On siedział cały czas w mojej głowie, słyszałam jego głos, skóra pamiętała dotyk, a żeby widzieć tę przystojną twarz, wystarczyło przymknąć powieki. Interesowało mnie wszystko, co dotyczyło tego człowieka, a to, że mogłam usłyszeć lub wypowiedzieć jego imię niezależnie, w jakim kontekście, sprawiało mi ogromną przyjemność. To oznaczało tylko jedno – stan totalnego zauroczenia, zafascynowania, a może nawet zakochania. Wpadłam, po prostu wpadłam po uszy.

Nie oznaczało to jednak, że po powrocie miałam rzucić się Konradowi w ramiona. W zasadzie jakaś część mnie nie widziała nic przeciwko temu, ale ostatecznie byłam tylko nieśmiałą Hanką, która miała niemały problem z okazywaniem uczuć. Brak pewności siebie nie pozwalał się otworzyć od razu, potrzebowałam znacznie więcej czasu. Dochodziło jeszcze to, że w ogóle nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po Konradzie. Jednej nocy? Przelotnego romansu? Miłości na całe życie? Gdybym tylko wiedziała, co kryło się za tą maską cynizmu, nasze relacje byłyby znacznie prostsze. Konrad nie chciał się przede mną otwierać, dlaczego więc ja miałabym to zrobić przed nim? Nie wiedziałam, na czym stoję. To wszystko sprawiało, że wyśniona miłość pozostawała tylko w strefie marzeń – takich typowo dziewczęcych, może trochę niedojrzałych, ale jednak fantazji.

– Chodź, przejdziemy się – zaproponowałam, uznając temat za zamknięty. – Nie będziemy marnować takiej ładnej pogody na siedzenie w domu.

Początkowo szłyśmy w milczeniu, Inga starała się kopać kamyk, ale w klapkach było to utrudnione. Kiedy po raz kolejny jęknęła z bólu, bo zamiast czubkiem buta trafiła palcem, zaczęłam się śmiać. W niej naprawdę obudziło się dziecko, co niezmiernie mnie bawiło.

Minęłyśmy już wszystkie domostwa, kierując się w stronę łąki. Żadna z nas jednak nie zaryzykowała wejścia pomiędzy wysoką trawę, wybrałyśmy ścieżkę prowadzącą początkowo w stronę drugiego (mniejszego) jeziora, a później lasu. Nie tylko brak odpowiedniego obuwia nas odstraszył, ale mimo wszystko obie z Ingą byłyśmy mieszczuchami, więc na samą myśl o robactwie mieszkającym w tych kępach, odechciało nam się ekstremalnych szlaków. 

Dotarłyśmy w końcu do lasu. Nie poruszałyśmy jednak żadnego tematu, który wałkowałyśmy wcześniej: nic o Czarku, nic o Konradzie, nie rozmawiałyśmy nawet o uczelni, chociaż to wokół tego kręciło się teraz życie Ingi. Mimo że nasza rozmowa nie dotyczyła niczego konkretnego, a przede wszystkim nie traktowała o wydarzeniach z kilkunastu ostatnich dni, nie potrafiłam się oprzeć wrażeniu, że ten spacer przypomina mi takie, które odbywałam w Pożarowie. Pomyślałam, że miło byłoby, gdyby Inga spędzała tam czas ze mną. Ona jednak nie chciała przed niczym uciekać, poza tym miała swojego Janka, któremu ani Konrad, ani tym bardziej Cezary nie dorastali do pięt.

– A co u Janka? – zapytałam, skoro już przyszedł mi na myśl. – Co w ogóle słychać u idealnej pary?

Zauważyłam, że Inga mi się przygląda, więc również na nią spojrzałam. Pokazałam jej język, liczyłam na to, że może tym pytaniem też trochę jej dokuczę. Nigdy nie lubiła, kiedy mówiłam o nich w taki sposób, ale pewnie zdawała sobie sprawę, że cholernie zazdroszczę tej szczerej miłości.

– Idealna para, tak? To oznacza nudną parę – zaśmiała się Inga. – Cóż, po staremu. Chociaż ostatnio przestało być nudno, kiedy nawiedzał nas taki jeden neandertalczyk. Całe szczęście już zaprzestał swoich wizyt, więc cieszymy się sielanką – dokończyła z szerokim uśmiechem na twarzy.

– Inga, przep… 

– Nic nie mów – przerwała mi. – Nie musisz przepraszać, bo to nie jest twoja wina. Jeśli to się stało z jakiegoś powodu, to na pewno nie ty jesteś tym powodem – podjęła temat, brzmiała bardzo poważnie, więc nie odważyłam się odezwać. – Sawicki żerował na twojej naiwności. Wiesz, wydaje mi się, że chciał, abyś myślała, że jest najlepszym, co spotkało cię w życiu.

Ścisnęło mnie w żołądku. Konrad mówił dokładnie o tym samym. 

– Wiedziałam i widziałam, że coś jest nie tak, ale nie zrobiłam nic oprócz rzucenia kilku aluzji, których widocznie nie rozumiałaś… 

– Rozumiałam – wtrąciłam, Inga spojrzała na mnie zaciekawiona, a jednocześnie trochę zasmucona. Westchnęłam. – Wiedziałam, że coś jest nie tak, ale czekałam na dzień, aż w końcu wszystko się zmieni. Tym się chyba objawiała moja naiwność. Co za ironia losu, rzeczywiście się zmieniło. Szkoda, że wyglądało to… 

– Hania – wypowiedziała moje imię z dozą złości – nie wspominaj o tym. Pozwól ranom się zabliźnić.

– Nienawidzę, kiedy ktoś mówi do mnie w taki sposób – zauważyłam. Zmarszczyłam czoło, czując narastającą złość. Inga chciała dobrze, a jednak uznałam, że to kolejny objaw głaskania mnie po główce. – Nie jest przecież tak łatwo zapomnieć.

– Ale pozwól sobie to zrobić – poleciła już łagodnie.

Cisza, która zapadła między nami bardzo mnie krępowała. Kroczyłyśmy powoli ścieżką wzdłuż lasu. Nie wiedziałam, gdzie spojrzeć, więc utkwiłam wzrok w moje stopy. 

– Hania – odezwała się wreszcie Inga – teraz powiedz mi szczerze, dobrze? – Pokiwałam głową, nie wiedząc, na co się godzę. – Naprawdę uważasz, że powrót do Pożarowa pozwoli ci zapomnieć?

– Nie wiem – odparłam. – Serio, nie wiem. Myślę, że po prostu warto spróbować, nawet jeśli miałoby to oznaczać jedynie wakacje na wsi.

Inga nie za bardzo wiedziała, co powinna odpowiedzieć. Może mimo wszystko myślała, że naprawdę znalazłam sposób na odzyskanie równowagi. Chyba trochę się nabrała, podobnie jak moja mama. Ja sama się dziwiłam, że zdołałam być tak przekonująca, chociaż niespecjalnie byłam przekonana do własnego pomysłu.

Kiedy wróciłyśmy do domu, zauważyłam, samochód taty. Serce zaczęło bić w szybszym tempie, ponieważ denerwowałam się przed kolejną konfrontacją. Postanowiłam jednak zachowywać się na tyle naturalnie, na ile to było możliwe.

W środku unosiły się cudowne aromaty, szykował się pyszny, domowy obiad. Mój żołądek skręcał się z głodu, bo po długim spacerze miałam ogromny apetyt. Skręciłam do kuchni i od razu zauważyłam tatę, opierającego się dłonią o stół. Mówił coś o nowej ławce, którą chciał postawić w ogrodzie. Rozmawiał z mamą krzątającą się przy garnkach. Zapewne nie pozwoliła sobie pomóc, zazwyczaj wolała wszystko zrobić sama. Tę cechę odziedziczyłam również ja – kiedy gotowałam, nikt nie miał prawa plątać mi się pod nogami. Weszłam głębiej, tuż za mną stała Inga, tata natychmiast nas dostrzegł.

– Cześć, tato – przywitałam się, gdy tylko spojrzał w moją stronę. Uśmiechnęłam się promiennie, robiąc krok w jego kierunku. – Pewnie się mnie nie spodziewałeś?

– Hanka, wręcz przeciwnie – powiedział swoim głębokim głosem, a ja zamarłam na moment. Dostrzegłam w jego ciemnych oczach coś tak niepokojącego, że głupkowaty uśmieszek w jednej chwili spełzł z moich ust. – Dzwonił do mnie Emil – odrzekł tylko.

Na sam dźwięk tego imienia stanęłam jak wryta. Chciałam coś odpowiedzieć, cokolwiek, już nawet otworzyłam usta, ale nagle usłyszałam łagodny, ale jednocześnie stanowczy głos mamy:

– Siadajcie do stołu, porozmawiacie później.

*

– Nie mogę uwierzyć, że nie zadzwoniłaś – ojciec odezwał się po chwili milczenia.

Ja siedziałam cicho, od dłuższego czasu nie pisnęłam ani słówkiem. Wpatrywałam się tylko w odłamki drewna upadające pod nogi ojca. Na sam widok siekiery trzymanej w jego ręku, dreszcze przechodziły mi po plecach i czułam gęsią skórkę, mimo że temperatura powietrza była bliska trzydziestu stopni. Myślałam, że atmosfera w kuchni w czasie obiadu to już szczyt napięcia, lecz bardzo się myliłam. Poprosiłam o chwilę rozmowy z tatą na osobności, powiedział, że chce porąbać drewno, więc możemy się spotkać w szopce w naszym ogrodzie. Zgodziłam się. 

Tata brał następne kołki i rąbał, na ziemię upadały wióry, a kolejne drwa ojciec wrzucał na jedną kupkę. Wszystko robił automatycznie, zupełnie na mnie nie patrząc. Odnosiłam nawet wrażenie, że zapomniał na chwilę o córce siedzącej na ryczce w kącie szopki. Czułam się trochę jak Emil z Lönnebergi trafiający po każdym figlu do drewutni, tylko brakowało, żebym zaczęła rzeźbić figurki. W każdym razie na chwilę stałam się małym urwisem, który coś przeskrobał.

W zasadzie nie musiałam pytać, bo widziałam w wyrazie twarzy mojego taty, że był na mnie wściekły. Oprócz tego, że nie mógł znieść myśli, co mi się przytrafiło, to na dodatek poczuł się urażony, że mu nic nie powiedziałam. Chyba wolał się dowiedzieć ode mnie, niż od Emila, ale w tej kwestii całkowicie go rozumiałam.

– Nie chciałam was martwić – wymamrotałam niewyraźnie i podniosłam wzrok. Tata świdrował mnie swoim spojrzeniem. Zmieniłam zdanie. On nie poczuł się urażony jako ojciec, dlatego że cokolwiek przed nim ukryłam; był smutny, bo nie mógł mi pomóc, a ja nawet go o nic nie poprosiłam. – Rozumiem, że możesz być na mnie zły. 

– Nie, nie jestem – odparł szybko. – Nie mogę być na ciebie zły. Jest mi przykro, że dowiaduję się takich rzeczy od Emila. Sam nie mam czystego sumienia, bo nie powiedziałem nic matce, żeby…

– Żeby się nie martwiła – dokończyłam za niego. Kiwnął głową, a po sekundzie przepołowił kolejny kołek. Wzdrygnęłam się lekko.

– Emil ci nie powiedział, że powinnaś zadzwonić? – zapytał jak gdyby nigdy nic. Zamrugałam kilkukrotnie. Ojciec przyglądał mi się, odczytał moją odpowiedź z twarzy. Rozchyliłam nieco usta, ale nie pozwolił mi mówić: – Oczywiście, że o tym wspomniał, on dotrzymuje obietnic.

Ojciec mówił o Emilu Czyżewskim i o jednym telefonie, jakby dotyczyło to sprawy życia i śmierci.

Po tej refleksji do głowy przyszło mi coś zupełnie innego. Emil wspominał, że powinnam zadzwonić do rodziców, kiedy przyniósł mi telefon. Stwierdził bez cienia wątpliwości w głosie, że jeszcze tego nie zrobiłam. Skąd mógł to wiedzieć, skoro nigdy o tym nie wspominałam? 

Powinnam się domyślić – Emil zadzwonił do mojego ojca, bo w innym wypadku nie zachowywałby się tak spokojnie. W końcu nie codziennie spotyka się na ulicy zapłakaną córkę starego znajomego, a później zabiera się ją na totalne zadupie. Nie dosyć, że Emil Czyżewski dotrzymywał obietnic, to też wykazał się pewnego rodzaju szlachetnością, którą oczywiście mi zaimponował. To wydawało mi się takie podobne do Emila. Pewnie nawet uznał, że da mi szansę samej wytłumaczyć się przed ojcem. Z jednej strony wydawało mi się to absurdalne, głupie i wręcz staroświeckie, ale z drugiej na samą myśl o tym, robiło mi się ciepło na sercu. 

Miałam głupią nadzieję, że bliskie pokrewieństwo sprawi, że nawet dla takiego Konrada istniała jeszcze nadzieja i że kiedyś wyjdzie na ludzi.

– Mimo wszystko prościej było porozmawiać z wami osobiście – zaczęłam niepewnie. Nie chciałam się tłumaczyć, ale z drugiej strony uznałam, że należą mu się jakieś wyjaśnienia, nawet takie zagmatwane. Pominęłam fakt, że przecież jeszcze wczoraj moje plany na następne dni wyglądały zupełnie inaczej. A w zasadzie nie wyglądały wcale, bo dopiero po rozmowie z Konradem wpadłam na pomysł, żeby tutaj przyjechać. – Nie wyobrażam sobie, że mogłabym powiedzieć wam o Czarku przez telefon.

Głos mi nieco zadrżał, kiedy wypowiadałam imię tego faceta, szczególnie że przebywałam sam na sam z tatą. Minęło za mało czasu, aby zapomnieć, zdecydowanie potrzebowałam go więcej, aby na samą myśl o Cezarym nie wpadać w panikę.

Ojciec nic nie powiedział. Widocznie ten argument trafił do niego na tyle, żeby odpuścić, więc nie drążyłam już więcej tematu. Z twarzy taty nie znikł jednak ten grymas smutku. On również przeżywał to, co mnie spotkało. Starał się skupić na swoich kołkach i siekierce.

– A co u niego, tak ogólnie? – zapytał nagle tata.

Krążyłam gdzieś wzrokiem po szopce, w zasadzie zaczęłam się odrobinę nudzić, jednak siedziałam i nie ruszałam z miejsca. Odnosiłam wrażenie, że nasza rozmowa została urwana w połowie i czekałam, co jeszcze powie ojciec. Zauważył, że nie wiedziałam, co mam ze sobą począć, więc zagaił.

– Ale u kogo? – jęknęłam, w pierwszym momencie myśląc, że chodzi o Czarka.

– U Emila – zaśmiał się na widok mojej przerażonej miny. Teraz już mógł, pytanie nie dotyczyło niczego poważnego. W duchu odetchnęłam z ulgą.

– Och, u niego… Żeni się – wypaliłam. – Już w sierpniu. Remontował pałac, żeby urządzić tam ślub.

– Naprawdę? – Ojciec wyprostował się, przerywając na moment swoją pracę. Wyraźnie zaskoczyły go te rewelacje. – Nic o tym nie wiem. Z kim się żeni?

– Z… Joanną – odparłam niepewnie. Tata wypuścił powietrze z płuc. Wydawało mi się, że oczekiwał innej odpowiedzi. – Poznałam ją. Ma córeczkę, Agnieszkę. I w zasadzie tyle o niej wiem. – Uśmiechnęłam się blado, uświadamiając sobie, że tak naprawdę nie zdążyłam ich dobrze poznać. Oni wiedzieli o mnie dużo, starali się mi pomóc, ja natomiast nie potrafiłam przypomnieć sobie nazwiska Asi.

– Niestety nie kojarzę, czasami widuję Emila, ale nigdy nie mieliśmy okazji porozmawiać dłużej – powiedział z ubolewaniem w głosie. – Pamiętam Małgorzatę…

– A ja jej nigdy nie poznałam – przerwałam mu. – To aż dziwne, w końcu jest mamą Michała, a jakoś nigdy nie było nam dane się spotkać.

Ojciec zamilkł na chwilę, przyjrzałam mu się z zaciekawieniem. Wziął kolejny kawałek drewna.

– Zaczęły mylić mi się imiona – wymamrotał. – Małgorzata to żona Krzysztofa. Miałem na myśli pierwszą żonę Emila, czyli Karolinę.

– Yyy… kogo? – wydukałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Tata nie odpowiedział, wyglądało na to, że chce wrócić do swoich kołków.

To Emil był wcześniej żonaty!? Nikt nigdy nie wspominał o jego żonie, powinnam wiedzieć o kimś takim, w końcu kilka lat temu spotykaliśmy się znacznie z nimi częściej.

– Do tej pory nie słyszałam o Karolinie Czyżewskiej – powiedziałam bardziej do siebie.

– Bo to małżeństwo nie trwało długo – wyjaśnił mój ojciec. – Zresztą zbiegło się to w czasie, kiedy Emil stracił wszystko na giełdzie.

– Jak to stracił? – zająknęłam się. W czasie jednej rozmowy dowiedziałam się tylu nowych rzeczy o Emilu. – Przecież on śpi na pieniądzach – przypomniałam tacie. Nie chciałam specjalnie wchodzić w szczegóły, ale już na pierwszy rzut oka było widać, że nie klepie biedy.

– Hanka, nie powinienem o tym wspominać – bąknął. – Skoro o tym nie wiesz, to może nie powinnaś.

– Ale skoro już zacząłeś, to możesz skończyć. 

Tata westchnął, widząc zaciętość w moich oczach. Nie chciałam tych informacji wykorzystać przeciwko niemu, po prostu byłam nieprzyzwoicie ciekawa.

– Emil źle zainwestował, tak to ujmę – zaczął tata, choć niechętnie. Zrozumiałam, że pominie wszelkie szczegóły, jeśli takie znał. – Po studiach szybko się dorobił, a później równie szybko wszystko stracił. To tylko nasiliło konflikt Emila z ojcem i bratem. Być może to była też przyczyna rozstania z żoną.

– O żadnym konflikcie też nie słyszałam – wyrwało mi się.

– Słusznie – zauważył ojciec poważnym tonem. – To nie są nasze sprawy.

Zacisnęłam usta w wąską kreskę. Zżerała mnie ciekawość, ale przecież nie powinnam drążyć więcej tego tematu. Jeśli tata nie chciał, to zapewne nikt nie zechce mi o tym opowiedzieć, a sama nikogo bym nie zapytała. Nie wyobrażałam sobie, żebym mogła podejść do Michała i zapytać wprost, dlaczego Emil rozwiódł się z żoną i skąd ten rodzinny konflikt.

– Rozumiem, że wracasz do Pożarowa? – Bardziej stwierdził, niż zapytał.

– Masz coś przeciwko? – Nie chciałam już opowiadać o tym, że to najlepsze rozwiązanie z możliwych i przydałoby mi się spędzić trochę czasu z dala od wszystkiego.

– Skąd. Pytałem z ciekawości – odpowiedział, siląc się na beztroski ton, ja wiedziałam jednak, że chodziło o coś więcej. 

– Pójdę już. – Wstałam i strzepałam niewidzialny pyłek z szortów. 

Tata kiwnął głową. Uśmiechnęłam się lekko, robiąc pół kroku w stronę wyjścia. Coś mnie zatrzymało. Wiedziałam, że nie mogę wyjść tak po prostu, ponieważ nigdy już nie wrócimy do tej rozmowy. Musiałam więc załatwić wszystko tu i teraz. Odwróciłam się na pięcie w jego stronę i złożyłam ręce jak do modlitwy. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się, jak to wszystko ubrać w słowa.

– Mam jeszcze jedną prośbę – rzekłam wreszcie, kiedy zdezorientowane spojrzenie taty stało się nie do zniesienia. – Zarówno mama, jak i ty wiecie, gdzie się wybieram, jednak nie wszyscy o tym wiedzą.

– Masz na myśli Czarka – dokończył za mnie.

– Tak, właśnie jego. – Skinęłam głową, dziękując losowi, że ponownie nie musiałam wypowiadać tego imienia. – On prędzej się pojawi tutaj, niż w Pożarowie, sam rozumiesz. Gdyby to zrobił…

– Hanka – przerwał mi, brzmiał bardzo poważnie. – Nie wiem dokładnie, co zrobił ci ten człowiek, ale nie chcę go tu widzieć. Jeśli tutaj przyjedzie, nie potraktuję go jak gościa, a na pewno nie powiem, gdzie jest moja córka. – Wypowiadając ostatnie zdanie, wyglądał na wściekłego, chociaż starał się to ukryć. Wymamrotałam ciche „dziękuję” i szybko wyszłam na zewnątrz.

Uderzyła mnie fala gorąca, a słońce nieco oślepiło. Po sekundzie zauważyłam, że mama z Ingą właśnie wychodziły na taras. Przyniosły domową lemoniadę i placek z owocami. Szybko do nich podeszłam i zasiadłam przy drewnianym stole.

– Pyszności – zaśmiałam się.

– Zaraz przyniosę talerzyki – powiedziała mama. Ja miałam ochotę wziąć ciasto do ręki, nawet się pobrudzić, ale zjeść natychmiast. Inga usiadła obok mnie i szepnęła:

– Wszystko w porządku? Twój tata nie wyglądał na zadowolonego – zauważyła.

– A ty byś była zadowolona? – zapytałam, patrząc jej prosto w oczy. – Jest dobrze. Jest nawet lepiej niż po rozmowie z mamą – przyznałam, a Inga odetchnęła z ulgą.

*

Jeszcze tego samego dnia wieczorem zadzwoniłam do Michała. Oczywiście miał pretensje, że wyjechałam tak bez pożegnania, dlatego trochę marudził. Dowiedział się od Konrada, gdzie przebywałam, więc był w miarę spokojny. Zapewne jemu też przyszło na myśl, że rzucę się Cezaremu z powrotem w ramiona. 

Nasza rozmowa miała się już zakończyć, kiedy do pokoju wpadła Inga.

– Kto dzwoni? – zapytała, jakby chciała mnie skontrolować.

– Misiek – odpowiedziałam cicho. W tym momencie wyrwała mi telefon z ręki i sama przyłożyła do ucha. Warknęłam na nią. 

– Tutaj Inga – odezwała się, przerywając tym samym monolog Michała o tym, jaka to byłam niewdzięczna, że to Konrad mnie zawiózł, a nie on. – Słuchaj, ale ty wiesz, że Hania do was wraca?

Musiałabym być chyba głucha, żeby nie usłyszeć przeciągłego „co?” po drugiej stronie. Później jeszcze usłyszałam „a kiedy?”.

– W urodziny twojego brata – odpowiedziała Inga, podkreślając ostatnie słowo. Boże, miałam ochotę udusić ją gołymi rękoma. – Tak, tak, tylko nic mu nie mów, bo nie będzie niespodzianki – zaśmiała się. Wstałam z pufy i zabrałam jej telefon. Koniec żartów! Usłyszałam, jak Michał również się śmieje, mimowolnie przewróciłam oczyma.

– Słuchaj, będę miała dużą walizkę – oświadczyłam poważnym tonem. – Ktoś po mnie musi przyjechać w czwartek.

– Dużą? To znaczy, że zostaniesz na dłużej – ucieszył się. – Super! A o transport się nie musisz martwić. Audica braciszka stoi na miejscu.

– Zadzwonię jeszcze i powiem, o której przyjedzie pociąg – dodałam, kończąc rozmowę. Odłożyłam telefon na ławę i jęknęłam. – Chyba powinnam przywieźć jakiś prezent, jak myślisz? 

– Ty chyba będziesz najlepszym prezentem – usłyszałam całkiem poważne słowa Ingi. Mimo wszystko rzuciłam jej krzywe spojrzenie. – Pocałuj go – stwierdziła z beztroską w głosie. – To przecież taki prezent w stylu Konrada Czyżewskiego.

Prychnęłam tylko. Nie dałam po sobie poznać, że słowa Ingi utkwiły mi w głowie i powracały przez kolejne dni. Nie umiałam się ich pozbyć! To było przecież niedorzeczne! Ja prezentem dla Konrada Czyżewskiego?

Kwestia podarunku ostatecznie została rozwiązana, bo z pomocą jednak przyszedł Michał, który stwierdził, że nikt nigdy nie kupuje żadnych prezentów Konradowi, więc nie powinnam się wysilać. Wystarczy tak naprawdę flaszka, która i tak zostanie opróżniona w czasie ogniska. Uznałam, że upiekę ciastka. Wszyscy przecież lubią słodycze, prawda? 

*

Spędziłam w Kiekrzu mnóstwo cudownego czasu, więc pewnie nie powinnam wyjeżdżać z miejsca, gdzie było mi tak dobrze. Coś ciągnęło mnie jednak z powrotem do Pożarowa. Wmawiałam sobie, że Konrad nie miał z tym nic wspólnego, ale przecież chodziło przede wszystkim o niego – szczególnie w dzień jego urodzin. Później powodem mógł być Cezary i wszystko inne. Inga chyba zdawała sobie z tego sprawę. Co dziwne, jej żartów na temat Konrada było coraz mniej, aż w końcu w niedzielę, ostatniego dnia czerwca, kiedy wracała do Poznania, nie zająknęła się na temat Czyżewskiego ani słowem. 

Mój powrót do Pożarowa zaplanowałam na następny tydzień, dokładnie na czwartkowe popołudnie. To było dosyć oczywiste, biorąc pod uwagę, że właśnie czwartego lipca Konrad obchodził urodziny. Z samego rana zaczęłam się krzątać po kuchni. Mama pracowała w ogródku, więc nikt mi nie przeszkadzał w czasie pieczenia. Wstawiałam do pieca ostatnią blaszkę, kiedy w kuchni wyrosła moja siostra. Wystraszyłam się na jej widok, bo nie spodziewałam się jej tutaj.

– Cześć – Sylwia rzuciła w moim kierunku. Nie potrafiłam odczytać emocji z jej twarzy, trochę mnie to niepokoiło.

– Boże, Sylwia, dlaczego mnie straszysz…? – warknęłam i zatrzasnęłam drzwi piekarnika.

– Pieczesz ciasteczka, jak miło – stwierdziła, podchodząc bliżej. – Będą doskonałe do kawy.

Zrobiła kilka kroków w moją stronę, odgarnęła swoje brązowe włosy na plecy. Wyglądała dobrze, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Intuicja podpowiadała mi, że nasza rozmowa nie skończy się dobrze. Ostatnio, gdy z nią rozmawiałam, Sylwia stwierdziła, że nie mam gonić za fajerwerkami. Tymczasem piekąc te ciasteczka, właśnie to robiłam.

– Yyy, ale one nie są dla ciebie.

– A dla kogo? – Posłała mi zdziwione spojrzenie.

– Dla moich znajomych – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – Dzisiaj wyjeżdżam i zabieram je ze sobą – dodałam, żeby uniknąć zbyt długiej konwersacji.

– Myślałam, że zostaniesz na dłużej – westchnęła, ale nie zdążyłam tego skomentować, bo zmieniła temat: – Podobno zerwałaś z chłopakiem.

„Podobno zerwałaś z chłopakiem” – czy ona sama siebie słyszała? Jedynym racjonalnym wytłumaczeniem było, że nie znała wszystkich szczegółów. Nie miałam najmniejszego zamiaru odpowiadać na to kretyńskie pytanie. Wciąż miałam wrażenie, że część winy leży po stronie Sylwii, która siłą swojego rozsądku pchnęła mnie w ramiona Cezarego. Patrzyłam na nią i rósł we mnie gniew.

– Przyznam szczerze, że się tego nie spodziewałam. Myślałam, że w końcu znalazłaś kogoś odpowiedniego – powiedziała łagodnie, ale ja uznałam, że mnie atakuje. To było silniejsze ode mnie.

– To przez brak fajerwerków – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Sylwia spojrzała na mnie zaskoczona i jęknęła przeciągle.

– A może sobie po prostu za dużo wyobrażałaś – rzuciła. – Żaden facet nie wytrzyma zbyt długo z taką marudą. Nie pomyślałaś przypadkiem, że część winy leży po twojej stronie?

Otworzyłam usta, nie dowierzając jej słowom. Jak ona mogła tak powiedzieć? Naprawdę musiała usłyszeć jakieś szczątkowe informacje, skoro miała o mnie tak paskudne zdanie. Chociaż nie – ona zawsze uważała, że byłam tą gorszą siostrą, która ledwo radzi sobie w życiu, a ja powinnam stawiać ją jako swój wzór do naśladowania. Trudno w takiej sytuacji myśleć, że mogłabym się Sylwii kiedykolwiek zwierzyć.

– Jesteś dokładnie taka sama jak on – wymamrotałam. – Dobrze, że wyjeżdżam i nie będę musiała cię oglądać.

– Hania!

Mama weszła do domu. Nie wiem, którą część naszej rozmowy słyszała, ale sądząc po jej minie, na pewno tylko moją ostatnią wypowiedź. Gdyby nie te cholerne ciastka, poszłabym na górę, bo i tak musiałam jeszcze spakować kilka rzeczy.

– Hania, nie zachowuj się jak mała dziewczynka – poleciła siostra. Specjalnie mówiła głośniej, żeby mama usłyszała. W końcu to ona zawsze miała dla mnie dobrą siostrzaną radę.

– Sylwia, co ty tutaj robisz? – zapytała mama, witając się z córką.

– Mam kilka dni wolnego, więc postanowiłam wpaść z wizytą – odpowiedziała wesoło. Cieszyłam się, że ja właśnie wyjeżdżam i nie będę musiała jej oglądać. – Napijemy się kawy? Hania na pewno poczęstuje nas swoimi ciasteczkami, prawda? – dodała pobłażliwym tonem.

Nie odpowiedziałam. Odliczałam kolejne minuty do pociągu. Chciałam jak najszybciej opuścić miejsce, gdzie znajdowała się moja siostra.