19. Zapukaj w rynnę

Hanka

Szalenie uprzejmy konduktor pomógł mi z moją wielką walizką, kiedy wysiadałam we Wronkach. Pod pachą dzielnie dzierżyłam kartonowe białe pudełko, w którym znajdowały się ciasteczka na dzisiejsze urodziny Konrada. Gdy tylko wsiadłam w pociąg, przestałam czuć zdenerwowanie spowodowane wizytą siostry, a dopadło mnie podekscytowanie, którego sama nie potrafiłam przed sobą wytłumaczyć. Mimo nieprzyjemnego zachowania Sylwii odzyskałam dobry humor, jednocześnie siedząc jak na szpilkach, gdy mijałam kolejne stacje. Nie potrafiłam się skupić na książce, nie wsadziłam słuchawek do uszu, po prostu całą sobą przeżywałam tę podróż. Z radością stwierdziłam, że towarzyszyły mi jedynie pozytywne emocje, zupełnie odwrotnie, kiedy siedziałam w samochodzie obok Emila. Nie mogłam uwierzyć, że to było tak niedawno! Z drugiej strony wiele zdążyło się wydarzyć w krótkim czasie.

Szłam wzdłuż peronu, kiedy pociąg ruszył. Po chwili moim oczom ukazał się Misiek, sterczący na pierwszym peronie tuż obok remontowanego dworca. Z daleka zauważyłam, że się uśmiecha, odwdzięczyłam się tym samym – nie mogłam pomachać, ponieważ obie ręce miałam zajęte. Kiedy zeszłam już z drugiego peronu, zaczęłam przeklinać pod nosem spartańskie warunki panujące wokół – ogrodzenie i chodnik, który został pozbawiony płytek w kilku newralgicznych miejscach. Z pociągu nie wyszłam sama, przejście dla podróżnych było wąskie, a nikt nie chciał mi pomóc. Kiedy wreszcie znalazłam się przy Michale, głośno wypuściłam powietrze z płuc.

– Dobrze cię znowu widzieć – przywitałam się z nim, a on mnie lekko przytulił. – Dlaczego masz taką niemrawą minę? – zapytałam jeszcze, kiedy odebrał ode mnie różową walizkę i pociągnął ją za sobą.

– Nie wyspałem się.

Jego lakoniczna odpowiedź nieco mnie zaniepokoiła. Przez chwilę miałam nadzieję, że to tylko mój wymysł, ale kiedy podążyłam za Michałem, dostrzegłam Sarę stojącą obok czarnego samochodu. Uśmiechnęła się, tym razem ja mogłam pomachać, ale ograniczyłam się tylko do lekkiego uniesienia dłoni. Jezu, nigdy nie spodziewałam się, że będę w niej mieć kiedykolwiek przyjaciółkę – kiedy tylko ją zobaczyłam kilkanaście lat temu, zawsze myślałam, że jest moją konkurencją (swoją drogą w żadnym wypadku nie miałabym z nią szans), a teraz Sara była do mnie nastawiona bardzo pozytywnie. Aż zaczęłam się zastanawiać, co nagadałam jej po pijaku, kiedy kładła mnie do snu. 

Nic jednak nie zaskoczyło mnie tak bardzo, jak widok chłopaka, który stał nieopodal Sary. Opierał się o drzwi auta. Wiedziałam, że go skądś znam, ale w pierwszym momencie nie potrafiłam skojarzyć twarzy z konkretną sytuacją bądź imieniem. Niestety on zauważył, że przyglądałam się przez dłuższą chwilę. Ściągnął okulary przeciwsłoneczne i zaczął mnie taksować swoim świdrującym spojrzeniem. Chyba się wystraszyłam. Nie wyglądał jak żaden z moich znajomych; jedyną wytatuowaną osobą, jaką znałam, był Konrad, ale Czyżewski nie eksponował swoich malunków. Poza tym nie znałam nikogo, od kogo na kilometr byłoby czuć taką nonszalancję. Kiedy podeszłam bliżej, poczułam również zapach wyjątkowo rześkich jak na faceta perfum.

– Wpakuję twoją walizkę do bagażnika – zaproponował Michał, ale nie zwróciłam na niego uwagi, bo wciąż wpatrywałam się w tego krótko ściętego, niewysokiego bruneta. – Haniu, to jest Kowal – powiedział wreszcie Misiek.

Koleś w kapturze, no jasne! Widziałam go przecież na zdjęciach.

– Ja jestem… – wyjęknęłam wreszcie, przenosząc mimowolnie wzrok na Sarę, wsiadającą do auta. To również jej miły uśmiech sprawił, że słowa przechodziły mi przez gardło z trudem.

– Hania. Wiem – oświadczył zuchwałym głosem, a ja natychmiast odnalazłam jego piwne oczy. Zaczęły piec mnie policzki, a po sekundzie również uszy. Cholera, jasna karnacja w tamtym momencie była przekleństwem. Starałam ukryć się za kaskadą moich włosów, ale nie sądziłam, aby moje zmieszanie umknęło jego uwadze.

– A ty masz imię? – rzuciłam nagle w stronę Kowala. Zaprezentował mi uśmiech numer pięć, po czym odparł w podobnym tonie:

– Oczywiście, że mam.

– Wsiadajcie. Teraz ja prowadzę! – krzyknął Misiek, po czym odzyskałam utraconą świadomość. W jednej chwili minęłam nowo poznanego chłopaka i zaczęłam pakować się do auta na tylne siedzenie.

– Przytrzymam ci to pudełko – zaproponowała Sara, ale ja mruknęłam tylko, że nie trzeba. W końcu nie oddałabym czegoś, co przygotowałam specjalnie dla Konrada.

– Twój pokój wciąż na ciebie czeka – powiedział Michał, kiedy już ruszaliśmy spod dworca. Zdążyliśmy minąć kilkanaście kasztanowców rosnących przy ulicy, zanim zorientowałam się, że mówi do mnie.

– Cieszę się – bąknęłam. Miałam ochotę zapytać o urodziny, ale jakoś nie potrafiłam ponownie się odezwać. Może nawet dobrze się stało, że zostałam zupełnie zignorowana przez chłopaków. Na szczęście w żadnym lusterku nie mogłam oglądać Kowala siedzącego na fotelu przede mną, podejrzewam, że gapiłabym się na niego, chociaż sama nie wiedziałam dlaczego. Już sama świadomość, że znajdował się tak blisko, przyprawiała mnie o pewien dyskomfort. Na zdjęciach wydawał się tajemniczy, a to pół minuty, które spędziliśmy, gapiąc się na siebie i udając rozmowę, nie spowodowało, że to wrażenie minęło.

– Coś pięknie pachnie. – Sara patrzyła na mnie. Uśmiechnęłam się nieśmiało.

– Upiekłam ciasteczka – szepnęłam konspiracyjnie. Zaczęłyśmy się cicho śmiać, to sprawiło, że napięcie ze mnie zeszło i potrafiłam się rozluźnić. Zaczęłyśmy rozmawiać, Sara mówiła coś o pracy, w każdym razie ta wymiana zdań nie miała większego znaczenia, ale przynajmniej nie siedziałam w samochodzie jak na szpilkach. Nawet przez chwilę pomyślałam, że osoba, którą kiedyś uważałam za wroga publicznego numer jeden, może być sympatyczna.

Gdy dotarliśmy na miejsce, zaparkowaliśmy pod hotelikiem, od razu dostrzegłam samochód Konrada. Był tam, był tak blisko! Bałam się rozejrzeć dookoła, nie chciałam, aby ktokolwiek zarejestrował, że to robię. Po chwili drzwi otworzyły się, zauważyłam, że od zewnątrz stał Kowal.

– Ojej, dziękuję! – roześmiałam się, wysiadając z auta. – Cóż za maniery, nie spodziewałam się – powiedziałam trochę teatralnie, ale wciąż z rozbawieniem.

– Nie? Ale dlaczego? – zapytał Kowal, czym zupełnie mnie zaskoczył. Zrzedła mi mina. Cholera, poznałam go dziesięć minut temu, w zasadzie w ogóle go nie znałam, dlaczego miałabym się po nim czegokolwiek spodziewać? – Spokojnie, droczę się z tobą – dodał łagodnym tonem.

– Okej, dżentelmenie – głośno westchnęłam – to może pomożesz mi z walizką?

– A który to twój pokój?

– Na piętrze, pierwszy od razu przy schodach – odpowiedziałam, wciąż się uśmiechając.

– Na pewno zapamiętam – oznajmił Kowal i posłał mi przydługie spojrzenie. Zrobił trzy kroki do bagażnika i rzeczywiście zajął się moim różowym bagażem. Patrzyłam, co robił. Dopiero po chwili zorientowałam się, że chyba ze mną flirtował.

– Plusujesz sobie u mnie – zauważyłam lekko.

– Nie daj się zwieść, Hania – wtrącił się Michał, wyraźnie zainteresowany poczynaniami Kowala. – W bagażniku jest też alkohol i to najbardziej go interesuje – zaśmiał się.

– Wypraszam sobie – zaprotestował Kowal wyraźnie rozbawiony. – Nie słuchaj Miśka – zwrócił się ponownie do mnie, po czym jednym szybkim ruchem wyciągnął walizkę tak, jakby nic nie ważyła i postawił ją przed sobą. – Dlaczego nie mógłbym bezinteresownie pomóc kobiecie?

– Bo nigdy tego nie robisz.

Głos Konrada Czyżewskiego spowodował, że zamarłam. Przez cały czas stałam w jednym miejscu, a teraz kiedy powinnam się odwrócić i przywitać z nim, sterczałam jak skamieniała. Jak zaklęta. Znowu rzucił na mnie pieprzony urok. Serce podeszło mi do gardła, na początku stanęło, później ruszyło z impetem; co sekundę umierałam, by ponownie wrócić do życia.

Nie wiem, jak długo to trwało, może tylko ułamek sekundy. Michał i Kowal nie spojrzeli na mnie w dziwny sposób, nie zrobiła tego również Sara, która zdążyła wysiąść z samochodu i zaczęła wypakowywać zakupy z bagażnika. Zauważyłabym, że oni dostrzegli nadmiar emocji malujący się na mojej twarzy. Tym razem miałam cholerne szczęście, a może po prostu potrafiłam już się kontrolować.

Odwróciłam się powoli, zanim ktokolwiek zechciał przerwać panującą ciszę. Konrad już stał jedynie krok ode mnie. Starałam się patrzeć na niego, nie pokazując żadnych zbędnych uczuć. Lepiej, gdybym je zostawiła, kiedy byłoby nam dane przebywać przez chwilę sam na sam, prawda? On natomiast nie musiał niczego udawać – jego opanowanie aż biło po oczach, wyglądał, jakby nic nie mogło wyprowadzić go z równowagi. Poczułam ucisk w żołądku. To, co zobaczyłam, wcale mi się nie podobało. Powinien przywitać mnie tym samym uśmiechem, którym żegnał mnie kilka dni temu na dworcu!

– Nie wyglądasz na zaskoczonego – pozwoliłam sobie zauważyć. – Michał się wygadał?

– Nie pisnął ani słówkiem, bo to lojalny przyjaciel – odparł chłodnym tembrem głosu, spoglądając znacząco na swojego brata. Łypnęłam okiem na Miśka, zamiast cieszyć się z takiego komplementu, jedynie przewrócił oczyma. – Domyśliłem się. – Konrad uśmiechnął się jednym kącikiem ust, będąc wyjątkowo zadowolonym z siebie. Kamień spadł mi z serca! Przede mną stał ten prawdziwy Konrad i nikt go nie podmienił. – Ty za to wyglądasz na nieco wystraszoną.

– Ja? Skądże – żachnęłam się, ale też trochę zawahałam, Czyżewski nie potrzebował już zbędnych słów, żeby utwierdzić się w swoim przekonaniu.

Czymś się denerwowałam – przypominało to tremę. Podświadomie czułam, że w ten wieczór odbędzie się jakiś teatrzyk. Mimo wszystko widziałam w głównych rolach mnie i Konrada, chociaż czując na plecach wzrok trzech osób, nie mogłam być pewna tego w stu procentach.

– To dla mnie? – zapytał nagle, przyglądając się pudełku, które prawie zgniotłam z nerwów. Mimowolnie na nie spojrzałam.

– Tak, dla ciebie – przytaknęłam. – Ale zrobiłam to z myślą, że podzielisz się ze wszystkimi.

Ostrożnie przejął ode mnie kartonik i otworzył, patrząc mi prosto w oczy. Kiedy zajrzał do środka, na jego twarzy pojawił się promienny uśmiech. Wyglądał cudownie, takiego chciałam oglądać go już zawsze. Rzadko Konrad Czyżewski był naprawdę zadowolony w taki prozaiczny, ludzki sposób. Zwykle towarzyszył mu cynizm wymalowany na twarzy.

Kiedy wreszcie ponownie spojrzał na mnie, tak bardzo żałowałam, że stoimy wśród ludzi. Czułam, że ktoś zabiera nam jedną z nielicznych chwil, która powinna należeć wyłącznie do nas. Nie dla mnie i dla niego osobno, ale to właśnie miało stanowić jedną z nielicznych wspólnych rzeczy.

– Jesteś urocza.

Zanim jego słowa zdążyły dobrze wybrzmieć w mojej głowie, Konrad minął mnie i podszedł bliżej reszty towarzystwa. Rzucił okiem na zawartość bagażnika, skinął głową, a później przywitał się z Sarą buziakiem w policzek. Widocznie to ognisko naprawdę było na tyle ważne, że Konrad mógł poświęcić mi jedynie krótką chwilę ze swojego życia. Czyli między nami nic się nie zmieniło? Nasze pożegnanie na dworcu było ważne jedynie dla mnie?

– Hej, zaprowadź mnie do twojego pokoju, bo za pierwszym razem mogę nie trafić – odezwał się do mnie Kowal, czym wyrwał mnie z chwilowego marazmu. Posłał mi filuterne spojrzenie, tym razem nie wywołało to we mnie żadnych pozytywnych emocji. – Tylko nie zabij mnie wzrokiem, piękna.

– Chodź, nie marudź.

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam żwawym krokiem w stronę wejścia do hoteliku. Przyszła mi do głowy myśl, żeby wieczorem upić się, chociaż ostatnim razem nie skończyło się to najlepiej. „Jesteś urocza” – serio, nie zasługiwałam na coś więcej? Nawet na całusa w policzek? Ten dzień powoli doprowadzał mnie do szału przez te ciągłe wahania nastrojów. Przecież od rana miałam wyśmienity humor, krzątając się po kuchni i piekąc te pieprzone ciasteczka. Widocznie dobre chwile nie trwają wiecznie, a moje oczekiwania nie znalazły odzwierciedlenia w rzeczywistości. Tak bardzo zawiodłam się na sobie – ponownie snułam w głowie plany, które przecież nie miały punktu zaczepienia w realnym życiu.

Dopiero gdy weszłam do hoteliku, zacisnęłam dłonie w pięści. Chciałam walić nimi o ścianę, dołączając do tego głowę – może wtedy wbiłabym do niej trochę rozumu. Kowal podążał wciąż za mną, zaczekałam na niego u podstawy schodów. Pozwoliłam mu podejść, zatrzymał się bardzo blisko mnie.

– Złość piękności szkodzi – powiedział z animuszem, prychnęłam mu prosto w twarz.

– Wcale nie jestem zła – odparłam ściszonym głosem, ruszając na górę.

– Zazdrosna na pewno. – Odwróciłam się jeszcze na moment. Poczułam, jak na twarz ponownie spływa zdradliwy rumieniec, chociaż nie byłam do końca pewna, czy to aby właśnie nie ta wściekłość go wywołała. – Nie zaprzeczaj.

– Nie znasz mnie, a oceniasz – warknęłam, po czym odchrząknęłam, bo miałam wrażenie, że głos mi drżał.

Szlag, Kowal chyba trafił w dziesiątkę, w końcu już raz musiałam się zmierzyć z zazdrością, kiedy w grę wchodził Konrad. Pamiętam, że nie znosiłam tego dobrze, po prostu najmniejsza rzecz potrafiła wywołać atak furii, w dodatku zachowywałam się podobnie do bezmózgiej ameby – logiczne myślenie raczej nie wchodziło w grę.

– Zatem jesteśmy kwita – wymamrotał pod nosem, jednak na tyle głośno, żebym usłyszała. Nie chciałam już się odwracać, wpadłam impetem do pokoju.

Od mojego wyjazdu nic się tutaj nie zmieniło. Usiadłam ciężko na łóżko, pogłaskałam miękki koc, którym je przykryłam i przez chwilę poczułam się bezpiecznie. Podświadomość podpowiadała, że to rzeczywiście moje miejsce. Kowal w końcu doczłapał się, stanął na środku i obdarzył mnie wesołym spojrzeniem. Wsadził ręce do kieszeni swoich ciemnych dżinsów i wbił we mnie swój wzrok. Przez chwilę odnosiłam wrażenie, że czeka na dalsze polecenia, gotowy paść mi do stóp, kiedy tylko o to poproszę.

– Przytulnie tutaj – ocenił, rozglądając się ostentacyjnie. – Pokoje na dole nie są tak ładnie urządzone. Poza tym ten jest blisko Konrada, prawda?

– Możesz zostawić walizkę, chciałabym się rozpakować – oświadczyłam nieprzyjemnie. – Jestem trochę zmęczona – dopowiedziałam już łagodniejszym tonem. – Być może zauważyłeś właśnie to, a nie tę domniemaną zazdrość.

– A zrobiłaś na mnie takie dobre pierwsze wrażenie – zaśmiał się bezgłośnie. – Dobrze – klasnął w dłonie – gdybyś jednak mnie potrzebowała, wystarczy zapukać w rynnę – zażartował i się wyszczerzył. Po chwili dostrzegł, że z naszej dwójki jedynie jemu było do śmiechu. – To jak?

– Okej. – Wzruszyłam ramionami.

Kowal wychodził z pokoju z miną zbitego psa. Nie wiedziałam, o co mu dokładnie chodziło. Uśmiechnęłam się delikatnie, kiedy zostawił mnie samą, mimo wszystko swoim zachowaniem próbował poprawić mi humor, a przede wszystkim nawiązać jakiś kontakt. W tamtym momencie myślałam poważnie o upiciu się, przynajmniej nie miałabym problemu z rozmawianiem jak człowiek z innymi ludźmi. Zauważyłam, że ostatnio sprawiało mi to niemałą trudność, co stało się wręcz męczące nie tylko dla mnie, ale również dla otoczenia.

Wypakowałam z walizki najważniejsze rzeczy. Uznałam, że będzie lepiej, jeśli zejdę na dół i odszukam kogokolwiek, nie powinnam siedzieć w pokoju, bo to nie świadczyło o mnie dobrze. Spięłam włosy w luźnego koka i wyszłam. Na korytarzu nikogo nie spotkałam, uznałam więc, że zajrzę do kuchni. Tuż przed wejściem usłyszałam swoje imię, co kazało mi się zatrzymać. Może to był tylko przypadek, a może rzeczywiście ktoś o mnie rozmawiał.

– A Hania? – To był Kowal. Zamieniłam się w słuch.

– Co z nią? – Tym razem odezwał się Misiek. Stanęłam na tyle blisko, że wszystko dobrze słyszałam, ale tak, aby nie zorientowali się, że czaiłam się na korytarzu.

– Tak po prostu o nią pytam – odparł beztrosko mój nowo poznany kolega. Stwierdziłam, że nikt nie pytałby o mnie „tak po prostu”. – Nie powinienem?

– Hania to moja przyjaciółka.

– Serio? – zaśmiał się Kowal.

– Serio – odpowiedział Michał z naciskiem. Uśmiechnęłam się lekko, on zawsze się denerwował, kiedy ktoś próbował mu wmówić, że nasza przyjaźń to tylko ściema. Po tylu latach ja traktowałam Miśka jak członka rodziny, nie wyobrażałam sobie, żeby mogło być między nami coś więcej. – Zaprosiliśmy ją do Pożarowa, tyle – skwitował.

– Ach, okej – mruknął po chwili Kowal. – Myślałem, że może łączy ją coś z Konradem. W końcu zjawia się tutaj w dniu jego urodzin – zaczął sugerować. 

Michał przez moment milczał, co bardzo mnie zdziwiło. Zacisnęłam zęby. Przecież powinien zaprzeczyć, że nie miałam nic wspólnego z jego bratem! Zamiast tego dotarł do mnie dźwięk przydługiego westchnięcia.

– Też tak przez pewien czas myślałem – odpowiedział, a ja otworzyłam buzię, usilnie starając się, aby nie wydostał się z niej żaden jęk. – Po ostatniej nocy jednak zmieniłem zdanie, bo mój brat ani trochę na nią nie zasługuje.

– Przesadzasz – dodał Kowal nieco lekceważąco, co stanowiło ogromny kontrast do poważnie brzmiącego Michała. – Nie myśl czasami, że Olę i Konrada łączy jakieś głębsze uczucie. To już dawno się wypaliło, została im tylko dobra znajomość i może sentyment. A seks? Daj spokój, twój brat jest dorosły, może sypiać, z kim zechce. Zresztą ona też. Może po prostu przyjechała za potrzebą.

Ola?

Konrad sypia z Olą?

Nie do końca rozumiałam sens tej rozmowy. Wszystkie informacje połączyłam w jedną spójną całość, dopiero gdy dostrzegłam kątem oka, że niedaleko mnie otwierają się drzwi do jednego z pokoi. Oderwałam się od ściany, chciałam zachować pozory – miało wyglądać, że wciąż zmierzam do kuchni, a nie stoję w miejscu i w dodatku podsłuchuję własnego przyjaciela. Właśnie – przecież zawsze mogłam liczyć na jego lojalność, Konrad również. Pomyślałam, że to ja ze starszym Czyżewskim stawiamy Michała w niekomfortowej sytuacji.

Ola nie spodziewała się mnie w takim samym stopniu jak ja jej. Zamrugałam szybko oczyma, wszystko wskazywało na to, że nie miałam omamów. Znowu poczułam się gorsza od innej kobiety. Ola wyglądała zbyt dobrze w jasnej, zwiewnej koszuli oraz dżinsowych szortach odsłaniających jej zgrabne nogi. Włosy puściła wolno, falowały lekko w okolicy szyi i opadały delikatnie na ramiona. W bezkształtnych haremkach i koszulce na ramiączkach z Atomówkami wyglądałam jak jej młodsza, niedorozwinięta siostra.

– Hania – zawahała się. – Cześć. Nie poznałam cię. – Uśmiechnęła się nieszczerze. – Nie wiedziałam, że wpadniesz.

– Ja się ciebie również nie spodziewałam – odpowiedziałam przez ściśnięte gardło.

– Konrad mówił, że wyjechałaś w zeszłym tygodniu.

Rozmawiali o mnie. Poczułam gorycz w ustach.

Ola podeszła bliżej, ja wciąż stałam w miejscu, w dodatku z rękoma schowanymi w kieszeniach. Nie wiedziałam, co powinnam z dłońmi zrobić, nawet jeśli wyglądałam gburowato i niegrzecznie.

– Tak, ale wróciłam – podkreśliłam.

– Tylko na urodziny? – zapytała, a w jej głosie usłyszałam nadzieję, że przytaknę.

Czy według niej byłam aż tak nieproszonym gościem? Nie wiedziałam, co ona o mnie myśli. Nie zapowiadało się, aby zaczęła mi okazywać przyjaźń jak w przypadku Sary. Z Olą właściwie nigdy nie rozmawiałam, widziałyśmy się raz – w ten cholerny listopadowy wieczór. Nie wiem, jakie miała zdanie na temat dziewczyn całujących się z cudzymi chłopakami, bo dla niej mogłam być tylko kimś takim. W końcu Konrad miał wtedy dziewczynę – oczywiście ona była jego dziewczyną, która razem z Miśkiem przyłapała nas w dosyć jednoznacznej sytuacji. Samego pocałunku nie widziała, ale na pewno się wszystkiego domyśliła.

– Nie, przyjechałam na dłużej – odpowiedziałam wreszcie. – W zasadzie na całe wakacje.

– O! O tym Konrad nie wspominał w ogóle – zdumiała się. Popatrzyła na mnie wyjątkowo protekcjonalnie. Jeśli powinnam tego dnia kogoś zabić wzrokiem, to tylko Olę!

– Nie jestem gościem Konrada – odparłam z goryczą. W innym przypadku przespałby się ze mną już pierwszej nocy, dodałam w myślach.

Nie wiem, jak skończyłaby się nasza wymiana zdań, gdyby nagle z kuchni nie wyszedł Michał. Stanął jak wryty. Obie spojrzałyśmy na niego, on zacisnął usta, po czym wydobył z siebie nieartykułowany dźwięk, a na koniec mruknął:

– W sumie mam prośbę, Hania. Może zajmiemy się jedzeniem na wieczór, mimo wszystko musimy coś jeść – oświadczył.

– Jasne – zgodziłam się natychmiast, ciesząc się, że będę mogła spożytkować czas w dosyć przyjemny sposób. Oczywiście pomyślałam, że skoro to ognisko, to wystarczą nam kiełbaski i pieczone ziemniaki, ale czmychnięcie do kuchni było lepsze, niż dalsze wpatrywanie się w Olę. Niestety ona również zmierzała do kuchni, ale tam przynajmniej towarzyszyli nam Misiek i Kowal.

– Michał powiedział, że zrobisz dla mnie coś dobrego – powiedział ten drugi, kiedy stanęłam przy lodówce i zastanawiałam się, za co właściwie powinnam się zabrać.

– Przyprawię ci kiełbasę? – zapytałam przekornie, on zaśmiał się szczerze. Może zabrzmiałam dwuznacznie i skojarzył sobie to tak, jak nie powinien? Zauważyłam, że mój przyjaciel również się delikatnie uśmiechnął.

– Coś wegańskiego, poproszę – oświadczył, a ja zrobiłam wielkie oczy. – Jeśli mnie nie nakarmisz, będę chodził cały wieczór głodny.

On chyba cały czas ze mną flirtował. Może nie słyszałam tego w jego głosie, ale widziałam to w piwnych oczach. I chociaż to było bardzo zaskakujące, bo poznaliśmy się tego dnia, to nagle zaczęło mnie to cieszyć. Powiedziałam sobie, że każdy inny dzień spędzę w Pożarowie przez Czarka, ale dziś przyjechałam tylko dla Konrada. Tylko gdzie on się podziewał? Nawet nie zainteresował się mną specjalnie. Może powinnam znaleźć sobie na dziś inny powód? 

– Spokojnie, możesz na mnie liczyć – odpowiedziałam i usiadłam przy stole obok Kowala. – Tylko musisz mi trochę podpowiedzieć, bo kuchnia wegańska nie jest moją specjalnością.

Podparłam brodę o łokieć i uśmiechnęłam się pięknie. W zasadzie zupełnie zapomniałam, że w kuchni znajdował się jeszcze ktokolwiek inny. Ta chwila mogła trwać bardzo długo, szczególnie że zaczęłam rozmawiać z Kowalem na poziomie, na którym on tego chciał od samego początku. Nie zawracałam sobie głowy tym, co on knuje, domyślałam się jedynie, że zauważył, jak patrzyłam na niego na dworcu. Tak bardzo skupiłam się na skojarzeniu jego twarzy z imieniem, że zupełnie zapomniałam, aby nie gapić się z otwartą buzią. Poza tym zrobił na mnie naprawdę niezwykłe wrażenie.

Mogliśmy siedzieć tak i wpatrywać się w siebie w nieskończoność, gdyby nie kolejne osoby, które zjawiły się w kuchni. Sara i Konrad zaszczycili nas wreszcie swoją obecnością.

– Gdybyś kiedyś chciała pojeździć, możesz wpaść w każdej chwili. – Konrad kontynuował rozmowę z brunetką. Przeniosłam na niego wzrok. Żołądek ścisnął się ponownie. Cholerny dupek.

– Ech, w każdej chwili to chyba nie – zaśmiała się Sara. On chyba już jej nie słuchał, bo zaczął taksować mnie i Kowala wzrokiem. Może wgapiałam się w Czyżewskiego, ale on nie mógł nie zauważyć, że siedzę skierowana w stronę jego kolegi.

– Pomóżcie mi z drewnem, jeśli chcecie mieć ognisko – zwrócił się do chłopaków, którzy niechętnie ruszyli się ze swoich miejsc. W głosie Konrada wybrzmiała wyraźna nuta niezadowolenia, to samo malowało się na twarzy. Ola z Sarą przysiadły się do stołu, natomiast Kowal niechętnie podniósł się z krzesła. Zanim odszedł, chwyciłam go za nadgarstek. Zerknął na mnie zdezorientowany. Pomiędzy naszymi ciałami przeszedł prąd.

– Pukanie w rynnę aktualne? – zapytałam. Kowal odpowiedział mi szerokim uśmiechem. Poczułam cholerną satysfakcję, kiedy kątem oka dostrzegłam, że Konrad nam się przygląda z grymasem wściekłości na ustach.

– Wystarczy zapukać – zaśmiał się, ale zgromiony wzrokiem przez Czyżewskiego ruszył za nim do wyjścia.

Zerknęłam z nadzieją na Sarę.

– To może kawy? – zagaiła, a ja odetchnęłam z ulgą. Wieczór zbliżał się wielkimi krokami, ale szykowała się długa noc, więc przystanęłam na tę propozycję.

– To ja wstawię wodę.

Prawie godzinę krzątałyśmy się po kuchni, a ja wtedy poczułam się odrobinę lepiej. Przestało mi przeszkadzać, że zostałam sama z Sarą i, o zgrozo!, Olą. O dziwo przez ten cały czas nie rzuciłyśmy się sobie do gardeł, nie wbiłyśmy paznokci w aorty ani nie wyrywałyśmy włosów. Żadnej z nas nie stała się krzywda, nawet kiedy Ola zaproponowała pomoc przy przygotowaniu sałatki. Może to i lepiej, że każda z nas czymś się zajęła, bo zawiązała się jakaś rozmowa. Dokładniej na temat jedzenia. To trochę tak jak o pogodzie, tyle że z nożami w dłoniach.

Wszystko byłoby normalne, gdyby nie kolejne absurdalne uczucie. Fakt, że obie moje towarzyszki były w przeszłości dziewczynami Konrada, nie dawał mi spokoju. Kiedyś zazdrościłam Sarze, że może mieć Konrada, obserwowałam ich ukradkiem, gdy przebywali razem, rozmawiali, uśmiechali się do siebie, patrzyłam, jak ona chwyta go za dłoń, a ich nastoletnia miłość kwitnie. Później czułam coś podobnego w stosunku do Oli, chociaż w tym przypadku musiałam sobie wszystko wyobrazić, bo wcześniej widziałam ją tylko raz w życiu i to przez niezbyt długą (i nieprzyjemną) chwilę. Oczywiście moje wyobrażenia były daleko idące, w końcu nie myślałam o tym, że spacerują w parku ze splecionymi palcami, ale przed oczami miałam sceny, jak to Konrad rozbiera Olę i razem lądują w łóżku.

Dziś przebywając z nimi w jednym pomieszczeniu, również towarzyszyło mi to uczucie – one stanowiły część historii Konrada i w pewien sposób wpisały się w jego życie. Zazdrościłam im przeszłości, nawet nie spodziewając się, że kiedyś urodzi się we mnie takie uczucie.

Hanna-męczennica znalazła sobie kolejny powód do zmartwień, nie ma co. Jakaś część mnie śmiała się w duchu, powtarzając, że Hanna jest idiotką, natomiast mniejsza, ta bardziej ukryta cząstka, łkała cichutko, stukając malutkim młoteczkiem w serce, by to mogło się potłuc. Nie potrafiłam nic zaradzić na to, że wciąż byłam zakochana w wyobrażeniu o Konradzie, a każde odstępstwo od mojej wizji prowadziło do kolejnego uderzenia młoteczkiem. W moich oczach widziałam Czyżewskiego jako samotnego, wrażliwego mężczyznę, romantyka szukającego prawdziwej miłości.

Samotny? Wrażliwy? Romantyk? Miłość? Żyłam w innym świecie.

– Zostaniesz teraz w Pożarowie na dłużej? – zapytała Sara, kiedy temat żarcia został wyczerpany. Rozbawiła mnie tym, że kiedy krojąc cebulę, płakała i śmiała się jednocześnie, a teraz zainteresowała się czymś, na co nie potrafiłam reagować bez emocji. Z drugiej strony trochę się ucieszyłam, bo ile można rozmawiać o sałacie i serze, ale kiedy poczułam na karku lodowaty wzrok Oli, siedzącej już od dłuższej chwili przy stole i popijającej sok pomidorowy, zmieniłam zdanie – temat powinien być neutralny. Z łatwością mogłam sobie wyobrazić, że soczek pity przez blondynkę, to krwawa Mary, bo to bardzo do niej pasowało. Wiedziałam, że ta zimna jak lód osoba nie chciała ponownie usłyszeć, że…

– Zostanę tutaj do końca wakacji.

…w dodatku z moich ust. Skąd to wiedziałam? Może intuicja?

Starając się zupełnie zignorować obecność Olki, uśmiechnęłam się blado do Sary i starałam się skupić na naszej rozmowie. Zapewne chętnie dodałaby, że zobaczymy się tego lata nie jeden raz (w końcu ona miała błogosławieństwo Konrada), ale naszą uwagę skradł Misiek, który wpadł z impetem do kuchni. Speszył się trochę, orientując, że trafił chyba na jakiś szabat czarownic. Sara ze swoją burzą brązowych loków, Ola z nienawiścią wypisaną na twarzy i ja, czująca ciągłe rozczarowanie wobec całego świata, bardzo pasowałyśmy właśnie na wiedźmy. Na jego miejscu uciekłabym, gdzie pieprz rośnie.

– Pali się – powiedział z szerokim uśmiechem przyklejonym na twarzy. Tak, od razu pomyślałam, że spalą nas na stosie zaraz po tym, jak wbiją kołek w serce i ogolą na łyso. Michał podszedł do lodówki i wyjął dwie butelki wódki. Jedną chwycił pod pachę, drugą wdzięcznie dzierżył w dłoni. Przyjrzał się etykietce i mruknął: – Na jak długo to starczy?

– Wolę swoje wino – westchnęła Sara, kiedy Michał przeniósł na nią pytający wzrok.

– Ja coś lżejszego – jęknęłam, przypominając sobie wieczór, który spędziłam w towarzystwie Monopolu i ognistej wody. Na twarzach moich towarzyszy pojawił się podobny, znaczący wyraz twarzy. No tak, w końcu oni pamiętali, co się wtedy działo znacznie lepiej ode mnie. Dobrze, że żadne z nich nie polazło wtedy za mną i Konradem, bo nie byłam dumna z tego, co Czyżewski ode mnie usłyszał. Chociaż musiałam przyznać – większość słów powiedziałam szczerze, a wyrzucenie tego z siebie przyniosło mi ulgę.

Michał jeszcze zerknął na Olkę, ściskającą w dłoniach szklankę z pomidorowym sokiem. Na próżno szukał w jej niebieskich oczach nadziei, ba, trudno było w nich szukać jakiegokolwiek przychylnego uczucia.

– Z lekami nie mogę – oświadczyła chłodnym głosem.

Jej odpowiedź zapewne zdziwiła nas wszystkich. Mnie na pewno. Zaczęłam Oli nawet współczuć, w końcu z założenia alkohol miał być główną atrakcją. Impreza, no nie? Dobrze ci tak, pomyślałam po chwili. Widocznie ta część mnie, która pałała nienawiścią do tej dziewczyny, krzyczała w głowie bardzo głośno. Ona nie dała mi odczuć, że mnie lubi, nie było na to nawet cienia szansy, więc uznałam, że nie muszę przed sobą ukrywać braku podobnych odczuć w stosunku do niej. Podejrzewałam jednak, że w oczach Oli wyglądałam po prostu na zahukaną dziewczynkę. Biorąc jednak pod uwagę wydarzenia z mojego ostatniego, niedawnego pobytu w Pożarowie, na pewno nie pomyliłaby się w tym osądzie.

Misiek chwilę przyglądał się blondynce, nie wiedząc, co powiedzieć. Ola nie drgnęła, wyglądała na odciętą od rzeczywistości. Po chwili Michał bezradnie wzruszył ramionami, zaczął szukać szklanek, wyciągnął jeszcze sok z lodówki. Przez tę chwilę, gdy przebywał z nami w kuchni, zauważyłam, że miał trochę lepszy humor, niż kiedy witał się ze mną na dworcu. Może wyczuwał atmosferę, której ja zupełnie nie zauważałam. A może już coś łyknął na zewnątrz, chociaż wyczułabym to po jego zachowaniu i spojrzeniu. Dla mnie niestety nie było innego wyjścia, więc planowałam wypić odpowiednią ilość wina od Sary – taką, żeby się zbyt szybko nie upić, ale móc się zrelaksować i rozluźnić.

– Zostaw to na razie – powiedział Misiek, kiedy to, niewiele myśląc, chwyciłam półmisek z kiełbaskami i chciałam ruszyć na zewnątrz. Byłam święcie przekonana, że zaczynamy. – Nie pali się – dodał, po czym uśmiechnął się głupkowato. – Znaczy pali się, ale nie z tym. Chyba że jesteś już głodna – zakończył, śmiejąc się, po czym wyszedł z kuchni.

Czy byłam głodna? Tak. Problem jednak polegał na tym, że to, co włożyłabym do ust, nie chciałoby przejść przez przełyk. Tym bardziej potrzebowałam czegoś na rozluźnienie. Sara wyciągnęła z lodówki wino, jakby czytała mi w myślach. Bez większego namysłu przejęłam od niej butelkę i skupiłam się na etykiecie. Czerwone, półsłodkie, powiedziałabym, że idealne.

Ola w tym czasie bez słowa wstała i wyszła z kuchni. Sara cały czas stała przy mnie, przysunęła się bliżej, a niesforny pukiel brązowych loków ułożył się delikatnie na moim ramieniu. Wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia. Chciałam powiedzieć coś niemiłego na temat lodowej księżniczki, bo denerwował mnie sam jej widok. Widocznie Sara miała podobne odczucia, bo po chwili ciszy, mruknęła mi do ucha:

– A tej co jest?

Nie minęła sekunda, kiedy obie ryknęłyśmy śmiechem. Myślałam, że tylko ja widziałam powody, aby nie lubić Oli, ale najwidoczniej się myliłam i już samo towarzystwo blond-księżniczki było trudne do zniesienia również dla Sary. Dlatego nie przejęłam się faktem, że Ola pewnie jeszcze szła korytarzem i mogły do niej dotrzeć odgłosy naszej radości. W takim momencie na pewno by pomyślała, że śmiejemy się z jej powodu.

– Nie przejmujmy się tym – zaproponowałam, ale na mojej twarzy musiał wymalować się grymas sugerujący coś zgoła innego. Sara lekko przytrzymała mnie za nadgarstek. – Okej, stresuje mnie jej obecność – przyznałam w końcu. – Patrzy na mnie w taki dziwny sposób.

– To chyba taki typ – zawyrokowała Sara z westchnieniem. Obie przeniosłyśmy wzrok na wciąż trzymanej przeze mnie butelce wina. – Co powiesz na to, żeby otworzyć je już teraz?

Oczywiście nie protestowałam. Wiedziałyśmy, że kieliszki w tej sytuacji odpadają – trudno byłoby elegancko trzymać je, siedząc przy ognisku i nie wylać na ziemię albo, co gorsza, oblać siebie, więc wyjęłam z górnej szafki duże szklanki, które Sara napełniła do połowy ich wysokości. Było to na pewno więcej niż standardowy kieliszek. Nie przejmowałam się tym zupełnie, tylko z przedwczesną rozkoszą wzięłam pierwszy, dosyć spory łyk. Samo wino było trochę za zimne, nie poczułam też przyjemnego ciepła rozpływającego się po ciele, ponieważ temperatura otoczenia była i tak już dosyć wysoka.

– Lepiej? – usłyszałam Sarę, ale żeby się przekonać, czy miała rację, musiałam wziąć jeszcze jeden łyk. Nie różnił się niczym od poprzedniego, w dodatku boleśnie schłodził mi podniebienie.

– Lepiej – odparłam, ale otarłam się o drobne kłamstwo, bo nie poczułam żadnej różnicy w swoim samopoczuciu. Dziewczynie na pewno nie chodziło o to, czy wino zaczęło działać, bo to przecież niemożliwe po kilkunastu sekundach. Zerknęłam na nią niepewnie, wpatrywała się we mnie z delikatnym uśmiechem na twarzy. – Cóż, nie wiem – jęknęłam cicho.

– Na pewno gryzie cię tylko Ola? – zapytała prosto z mostu. Zamrugałam kilkukrotnie. Jej bezpośredniość zbiła mnie z tropu. Biłam się z myślami, czy potwierdzić, bo jeśli zaczęłaby drążyć, na pewno w końcu wypłynąłby temat Konrada, a o nim nie zamierzałam rozmawiać z Sarą z wiadomych powodów. – Jeśli nie chcesz mówić, nie zmuszam cię – dodała niepewnie, kiedy dostrzegła moją reakcję i zmieszanie.

– W porządku – przerwałam jej, starając się zebrać myśli. Postanowiłam odpowiedzieć nieco wymijająco, nie zdradzając się z większością uczuć, które mi towarzyszyły, szczególnie jeśli chodziło o Czyżewskiego. Swoją drogą nie chciałam też wspominać o Czarku, jego imię z trudem przeszłoby mi przez gardło. – Dużo się działo ostatnio i – zawahałam się – jeszcze nie doszłam do siebie.

Sara odłożyła swoją szklankę i wyciągnęła do mnie ręce. Przytuliła mnie mocno, co było dla mnie zupełnym zaskoczeniem, w ogóle nie spodziewałam się takiej reakcji z jej strony. Moment skrępowania minął bardzo szybko, oparłam głowę o jej ramię.

– Gdybyś… 

– Ale nie dziś – weszłam jej w słowo ponownie.

Kolejna gonitwa myśli ruszyła jak lawina. Szczerze powiedziawszy, nie wyobrażałam sobie, abym zwierzała się Sarze, jednak doceniałam sam fakt, że była chętna do pomocy. Nie mogłam złościć się na ludzi, że starali się o mnie zadbać. Jednak z drugiej strony Joanna też pragnęła mi pomóc, ale ja sama nie wiedziałam, czy chcę z takiego wsparcia skorzystać. Nie potrzebowałam słów i gestów, które jedynie miały mnie uspokoić, potrzebowałam jakiegoś mocnego wstrząsu, inaczej tylko usypiałam mój strach i nieprzyjemne wspomnienia.

Nie do końca wiedziałam, jak powinnam reagować w sytuacjach takich, jak ta z Sarą. Na wszystko było jeszcze za wcześnie. Nie potrafiłam zapomnieć o Czarku, a raczej o tym, jak mnie potraktował. Chociaż bardzo się starałam, to nie było możliwe. Odnosiłam wrażenie, że jedynie myśli o Konradzie potrafiły odpędzić negatywne uczucia związane z Cezarym. Swoją drogą było to zastępowanie nieprzyjemnych myśli o jednym mężczyźnie… drugim mężczyzną.

Na szczęście Sara nie kontynuowała tego tematu, tylko zaproponowała, abyśmy wyszły. Nie przejmowałyśmy się jedzeniem, wzięłyśmy tylko nasze szklanki zapełnione winem i ruszyłyśmy do wyjścia. Kiedy wychodziłam na świeże powietrze, wzięłam głęboki oddech. 

Powietrze było ciężkie. Uświadomiłam sobie, że wciąż towarzyszy mi trema.