21. Lekcja zazdrości, lekcja szczerości

Hanka

Myśląc wcześniej o urodzinach Konrada, spodziewałam się kaca. Na szczęście nie wypiłam dużo wina, więc ominęły mnie nieprzyjemne dolegliwości. Czułam się nieco niewyspana, ale pewnie dlatego, że długo nie mogłam zasnąć. Cóż, po dniu pełnym wrażeń wcale mnie to nie dziwiło. Chociaż to pewnie obecność Konrada sprawiała, że sen nie chciał przyjść.

Wylądowałam z Konradem Czyżewskim w łóżku. Znowu. I znowu z tego samego powodu. Gdyby nie fakt, że burze przyprawiały mnie za każdym razem o zawał, modliłabym się, aby pojawiały się one w Pożarowie częściej.

Chociaż nie mogłam pozbyć się wrażenia, że oboje tylko szukaliśmy pretekstu. 

Nie poszliśmy spać od razu. Konrad poprosił, abym zeszła na parter, w kuchni miała zebrać się reszta towarzystwa. Przemilczałam fakt, że przecież o tym samym rozmawiałam z Kowalem – pozwoliłam, aby Czyżewski w swoje urodziny poczuł się jak bohater. Oboje jednak musieliśmy się przebrać; on był całkowicie mokry od deszczu, a moja koszulka nasiąknęła, gdy mnie przytulał. Kiedy spotkaliśmy się ponownie przy schodach, nie mogłam oderwać od niego wzroku. Konrad wyglądał przeuroczo w wilgotnych włosach, które co chwilę mierzwił palcami. Do tego flanelowa koszula w kratę – ten widok przywołał wspomnienia Konrada jako nastolatka. Wyszczerzył się i powiedział wesoło:

– Zejdźmy już, bo znowu będą wypytywać, co robiliśmy razem. Sami – podkreślił ostatnie słowo.

Przewróciłam oczyma i zaczęłam schodzić. Konrad zaśmiał się cicho. Dobrze, że ruszyłam przed nim, bo nie mógł zauważyć, jak się uśmiecham. Rany, że też kilka minut wcześniej nie mogłam się tak wyluzować. Na swoje usprawiedliwienie miałam tylko tyle, że Konrad również zachowywał się przy mnie zupełnie inaczej niż w towarzystwie gości.

W kuchni nie zostaliśmy zbyt długo, siedząc przy ognisku, rozmowa bardziej nam się kleiła, bezczynne przesiadywanie w kuchni jedynie przypomniało o nasilającym się zmęczeniu. Misiek wypił jeszcze trochę, co zupełnie go wykończyło. Sara przystopowała, ale trochę się zamuliła. Ola natomiast nie pojawiła się wcale. A ja, siedząc jak na szpilkach, wsłuchiwałam się w odgłosy burzy i udawałam, że nie widzę spojrzeń Kowala i Konrada. W piwnych oczach czaiła się iskra, której nie mogłam nie zauważyć, jednak przeczucie, że obserwujący mnie Czyżewski wyłapie każdy najmniejszy niuans, nie pozwalało mi nawet się do Kowala uśmiechnąć. Nie wiem, jak Kowal to odebrał, ale naiwnie liczyłam, że nie będzie miał mi tego za złe.

Ostatecznie wylądowaliśmy w łóżkach już po północy. Konrad zaprowadził pijanego brata na górę, ja z Sarą zorganizowałyśmy jeszcze miejsce do spania. Pokój Joanny był wolny, więc Sara na jedną noc mogła skorzystać z jej łóżka. Odniosłam wrażenie, że brunetka jak się tylko położyła na łóżku, od razu zasnęła. Nawet nie przejęła się ciuchami, których nie zdjęła, a na podłodze wylądowały tylko jej sandały. Wyszłam na paluszkach na korytarz, mijając pokój Kowala. Chociaż z jednej strony ciągnęło mnie do niego, wiedziałam jednak, że Kowal miał rację – przespałabym się z nim, tylko aby zrobić na złość Czyżewskiemu. Kiepski scenariusz romantycznej historii. Cóż, kiepski scenariusz jakiejkolwiek historii. 

Zapowiadało się, że każdy grzecznie wyląduje w swoim łóżku. Kiedy stanęłam u szczytu schodów, Konrad właśnie wracał z pokoju Michała. Zauważywszy mnie, przystanął. Usłyszałam grzmot – odgłos dochodził już gdzieś z oddali, ale to i tak brzmiał jak zaproszenie do wspólnej nocy. Konrad nawet nie zdążył nic powiedzieć, bo wypaliłam:

– Przebiorę się tylko i przyjdę.

Nie czekałam na jego reakcję, tylko wparowałam do swojego pokoju. Ubrałam się w to, w czym zwykle spałam – krótkie bawełniane spodenki i bluzkę na ramiączkach. Wyszłam równie szybko, obawiając się, że zaskoczy mnie grzmot. Później skierowałam się w stronę smugi światła wydostającej się z łazienki. Drzwi były uchylone. Przez chwilę myślałam, że może Misiek przytula muszlę klozetową; jako dobra koleżanka chyba powinnam mu „przytrzymać włosy” albo chociaż pokrzepiająco poklepać po plecach. Popychając drzwi, zobaczyłam Konrada myjącego zęby w samych bokserkach. On tylko uśmiechnął się i podał mi moją szczoteczkę. Sterczeliśmy tak razem, grzecznie szorując ząbki, co chwilę robiąc głupie miny do lustra. Zleciało nam dobre dziesięć minut na wygłupianiu się – zupełnie tak jakbyśmy byli przyjaciółmi od zawsze.

– Rozumiem, że u mnie? – rzucił Konrad, gdy wychodziliśmy na ciemny korytarz.

– Śpię od ściany – oznajmiłam, wymierzając w niego palec i czmychnęłam szybko do jego pokoju, skąd dobiegało ciepłe światło małej lampki. Położyłam się na łóżku, przymykając powieki, chwilę później zjawił się przy mnie Konrad. Byłam odwrócona do niego plecami, więc nie widziałam, jak pochyla się i składa delikatny pocałunek na moim ramieniu. Nie dałam po sobie poznać, jak ogromne wrażenie to na mnie zrobiło.

– Dobranoc, Hanka – szepnął, a ja miałam ochotę kopnąć go miedzy nogi. No bo czy „dobranoc, skarbie!” nie brzmiałoby w tamtej chwili lepiej? Oczywiście, że tak! Jasne, tylko to wymagało wykrzesania z siebie odrobiny romantyzmu.

– Słodkich snów – odpowiedziałam cichutko, kiedy już zgasił światło. Wtedy przyszło mi na myśl, że mój słodki sen trwał, przerywany jedynie odgłosami oddalającej się burzy.

Konrad przysunął się bliżej, objął mnie ramieniem, wtulając twarz w moje włosy. Długo nie mogłam zasnąć, on również – jego oddech nie był spokojny i równomierny przez dłuższy czas. Jednak żadne z nas nie odezwało się już ani słowem.

Po przebudzeniu z zadowoleniem odkryłam, że ręka Konrada wciąż spoczywała na mnie. Postanowiłam wyswobodzić się bez budzenia Czyżewskiego. Ujęłam delikatnie jego dłoń, usiłując lekko unieść ramię, by móc się spod niego wyślizgnąć. Plan się jednak nie powiódł, bo Konrad zaczął się przebudzać, a ja zastygłam z jego ręką w dosyć dziwnej pozycji. Kiedy poczułam, że ręka się poruszyła, natychmiast ją puściłam. Konrad zamrugał i wychrypiał:

– Czy ty nie możesz mnie obudzić tak normalnie?

– Próbowałam… 

– Nie kombinuj – przerwał mi, przewracając się na plecy, a później rozciągając.

– Okej, to ja idę zrobić sobie śniadanie. – Udźwignęłam się do pozycji siedzącej i zastanawiałam, jak z gracją przekroczyć jego boskie ciało, aby nie wylądować na nim jak ostatnim razem. Nie miałabym nic przeciwko przytulaniu, jednak kolejny niefortunny, niezgrabny upadek był ostatnim, czego chciałam. Konrad jak na złość również usiadł. Wyglądało na to, że tak szybko mnie z łóżka nie puści.

– Zrobić sobie? – mruknął. Zachrypnięty brzmiał cholernie seksownie. – A ja?

– Ty zrobisz kawę – odparłam bez większego zastanowienia. Uśmiechnął się delikatnie.

– Podoba mi się taki podział obowiązków – powiedział rozbawiony, po czym zachichotałam trochę zawstydzona.

Konrad nachylił się ku mnie, pogładził palcem moje odkryte ramię, niby przypadkiem strącając z niego ramiączko. Patrzył na usta, jakby to one miały być jego śniadaniem. Wzrokiem powędrował wyżej, spojrzał mi w oczy – wytrzymałam może sekundę lub dwie, bo zaśmiałam się bezgłośnie, przerywając kontakt wzrokowy. Nie dowierzałam, że to działo się naprawdę. Chyba chciał mnie pocałować. Gdy dotknął mojej brody i stanowczym, ale delikatnym ruchem zmusił mnie do ponownego spojrzenia na siebie, byłam tego właściwie pewna. Ostatni nasz poranek wyglądał podobnie, a później skończył się trzaskaniem drzwiami. Nie wiedziałam, jak daleko powinniśmy się posunąć, dlatego postanowiłam wszystko obrócić w żart.

– Nie patrz tak na mnie – poprosiłam – na pewno wyglądam jak zombie.

Konrad westchnął, ale na szczęście nie wyglądał na zawiedzionego, raczej rozbawionego. Kiedy wstał i podszedł do krzesła przy stole kreślarskim, gdzie leżały jego ciuchy, ja mogłam wreszcie bez przeszkód opuścić łóżko, pójść do swojego pokoju i też się ubrać. Konrad jednak nie przepuścił okazji, gdy przechodziłam obok, chwycił mnie powyżej łokcia i przyciągnął do siebie. Moje dłonie wylądowały na nagiej klatce piersiowej.

– Dostanę może buziaka na dzień dobry? – zapytał, posyłając mi zuchwały uśmiech.

– Dostaniesz za dobrą kawę – oznajmiłam. Konrad zaśmiał się i puścił mnie, choć niechętnie. Może nie powinnam odmawiać mu całusa, bo przecież wcale nie zachowywał się jak człowiek, który chciał ze mną drzeć koty.

Ogarnięcie się zajęło mi kilka minut. Zanim zeszłam na parter, zerknęłam do pokoju Michała, ten spał w najlepsze, wyglądał jak nieżywy. W kuchni zastałam Konrada. Stał z kubkiem w ręku, opierając się biodrem o blat i spoglądał przez okno. Póki mnie nie dostrzegł, wyglądał na zamyślonego.

– Kawa już jest – oświadczył z dumą w głosie. – Teraz czekam na moje śniadanie. Najpierw jednak – zrobił pauzę i podał mi drugi kubek – ty musisz spróbować.

– Nie odpuszczasz, co? – zaśmiałam się, przystając przy nim. Przejęłam kubek, upiłam trochę. Czułam się trochę dziwnie, starałam się nie oparzyć, a Konrad nieustannie taksował mnie wzrokiem, co utrudniało skupienie.

– Nigdy – odparł. Był wesoły, ale w jego głosie usłyszałam coś, co brzmiało śmiertelnie poważnie.

– Hmm, ja chyba robię lepszą – odpowiedziałam z pełną powagą. Zdmuchnęłam parę znad kawy i upiłam jeszcze mały łyk, a później odstawiłam kubek. Konrad zmarszczył czoło, zaskoczony. No przecież jak mogło mi nie smakować, no nie? – To co? Może zrobić jajecznicę, co?

Zajrzałam do lodówki, aby sprawdzić, czy miałam z czego zrobić śniadanie. Na szczęście jajek nie brakowało. Wyjęłam pudełko, przygotowałam sobie deskę i cebulę, wyjęłam patelnię – wszystko to pod bacznym okiem Czyżewskiego, który wyglądał, jakby się zapowietrzył.

– Jesteś okrutna, wiesz? – rzucił z pretensją. Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo do kuchni wkroczył Kowal, a zaraz za nim przyczłapała się Sara.

– O, załapię się na jakieś śniadanie? – zapytał Kowal, zajmując miejsce przy stole.

– Jasne, zrobię ci coś specjalnego – przytaknęłam. – Wszyscy się załapiecie, tylko musicie chwilkę poczekać.

– A kawka? Królestwo za kawę! – jęknęła Sara, podchodząc do mnie bliżej. Niewiele myśląc, podałam jej swój kubek. Wyglądała całkiem dobrze jak na osobę, która przed chwilą wstała. A może tylko sprawiała takie wrażenie, bo zdążyła się już wykąpać, uczesać i zrobić lekki makijaż. Cóż, ja nie czułam potrzeby strojenia się przed każdym wyjściem z pokoju.

– Ta sprawa jeszcze nie jest rozstrzygnięta, pamiętaj – zwrócił się do mnie Konrad, mówiąc ściszonym głosem. Rzucił mi się w oczy typowy dla niego uśmiech. – Skoro już zwolniłaś łazienkę, pójdę się wykąpać, a kiedy wrócę… – Szturchnęłam go, więc nagle przerwał, po czym rzucił z pretensją: – Tej, a to za co?

– Nie musisz się martwić – powiedziałam teatralnie – moja jajecznica będzie znacznie lepsza od twojej kawy.

– Ja parzę zajebistą kawę – prychnął, przybliżając nieco swoją twarz do mojej. W jego oczach widziałam rozbawienie. Ze wszystkich sił starałam się zachować powagę, ale to nie było takie łatwe. – Po prostu się nie znasz, skarbie – powiedział, prawie się śmiejąc. Zakryłam usta dłonią, a drugą, wolną, odepchnęłam Konrada od siebie. Chichotałam jak idiotka, zupełnie zapominając o jajkach, śniadaniu i całym bożym świecie.

– Hej, robicie to śniadanie czy zajmujecie się sobą? – dobiegł do nas nieco złośliwy głos Kowala. Oboje z Konradem spojrzeliśmy na niego. Spoglądał na nas znacząco, z przekorą, co wcale mnie nie dziwiło. Pokazałam Kowalowi język, a później zerknęłam na Sarę, która wyglądała na rozradowaną. Zaczęłam się zastanawiać, czy ona zauważała to, jak spoglądałam na jej byłego chłopaka, czy też wręcz przeciwnie – uznała, że przekomarzamy się jak przyjaciele. Nie potrafiłam jej rozgryźć i zaufać, a co najważniejsze – zastanawiałam się, czy ona wciąż coś czuje do Konrada.

*

Przedpołudnie minęło bardzo leniwie. Zaraz po śniadaniu, posprzątałam kuchnię, a później, zamiast bezczynnie gapić się w sufit, usiadłam na balkonie z książką. Kończyłam właśnie ostatnią, którą wcześniej przywiózł mi Konrad, więc musiałam poprosić o kolejne, żeby w Pożarowie nie umrzeć z nudów. Było już grubo po jedenastej, gdy Michał wstał – chociaż jak na niego, to i tak wyjątkowo wcześnie. Wszedł do mojego pokoju, a później wyjrzał na balkon. Każdy najmniejszy ruch sprawiał mu ból. Oparł się o framugę, zerknęłam na niego znad książki.

– Masz jakieś cudowne specyfiki, które cofną kaca? – wymamrotał, ledwo go zrozumiałam.

– Specyfików nie mam. Polecam profilaktykę – zaśmiałam się, powracając do lektury. Michał jednak nie ruszył się z miejsca. Może nie miał siły, a może chciał mnie jeszcze pomęczyć.

– Bardzo śmieszne, naprawdę – burknął pod nosem. – A wodę chociaż masz?

– W kuchni jest mineralna.

– Ale schody to trudna przeszkoda.

Podniosłam na niego wzrok – Misiek nie żartował, a mnie prawie rozśmieszył jego śmiertelnie poważny wyraz twarzy.

– Mam ci po nią zejść? – pisnęłam, upuszczając bezwładnie książkę na kolana. – Żartujesz sobie, prawda?

– Haniu – jęknął – Haniu, błagam.

Rzuciłam Michałowi złowrogie spojrzenie, wstałam, wyprostowałam się, a on w obawie przed tym, że mogłabym mu zrobić krzywdę, wycofał się do mojego pokoju. Usiadł ostrożnie na łóżku, nie robił żadnych gwałtownych ruchów, jedynie popatrzył na mnie błagalnie swoimi szarymi oczami, w których czaiło się cierpienie. Westchnęłam bezradnie. Nie potrafiłam mu odmówić, chociaż wiedziałam, że bezczelnie wykorzystuje moją dobroć.

– Jesteś aniołem. 

– Zamknij się – warknęłam na niego, a on skulił się, chowając twarz w dłoniach. – Nie obrzygaj mi łóżka – poleciłam jeszcze. Wychodząc z pokoju, uśmiechnęłam się pod nosem. Może to okrutne, ale cierpienie Michała wydawało mi się w pewien sposób zabawne.

Na parterze natknęłam się na Kowala. Stał odwrócony do mnie plecami, rozmawiał przez telefon. Nie zauważył mnie od razu. Zwolniłam kroku z myślą, że może za moment się rozłączy, a później poświęci mi chwilę uwagi. 

– Dziś wracam, powinienem być w Warszawie wieczorem – powiedział, a mnie zrobiło się przykro, że jego pobyt w Pożarowie powoli dobiegał końca. – Stęskniłaś się? – zapytał słodko. Więc rozmawiał z kobietą. Nie wiedziałam, czy bardziej poczułam się rozczarowana, czy zazdrosna. – Jeszcze trochę beze mnie wytrzymasz, kochanie… 

Przełknęłam głośno ślinę, szybko ruszyłam przed siebie. Przechodząc obok, łypnęłam na Kowala okiem. Na mój widok na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech, trochę nieśmiały, taki, który przypomniał mi, jaki Kowal potrafił być uroczy. Nie zareagowałam wcale, po prostu minęłam go i weszłam do kuchni. Jak na złość natknęłam się na Konrada, tym razem w oficerkach i bryczesach. Podobnie jak przed śniadaniem, opierał się o blat, tym razem ze szklanką w ręku. Kiedy tylko się pojawiłam, złośliwa natura Czyżewskiego ponownie się objawiła.

– A ty się księcia z bajki spodziewałaś? – zapytał jak gdyby nigdy nic. On też najwidoczniej usłyszał rozmowę swojego kolegi.

Księcia z bajki na pewno nie, w końcu Kowal był tylko czarodziejem. Nie posądziłam go jednak o taką skuteczność fachu – potrafił omotać niejedną kobietę naraz. 

Albo po prostu wykorzystał moją naiwność.

– Nie rozumiem. – Nawet na Konrada nie spojrzałam, tylko wyjęłam wodę i zatrzasnęłam drzwi lodówki. Chciałam wyjść i uznać ten temat za niebyły.

– Mówię o Kowalu – uściślił, chociaż dobrze zdawał sobie sprawę, że tylko próbowałam go spławić. Już miałam wychodzić, ale odwróciłam się na pięcie i zaciskając usta w wąską kreskę, podeszłam bliżej Konrada.

– Wiesz co, już kiedyś pomyliłam kogoś z księciem z bajki, ale już nigdy tego nie zrobię.

Z mojego głosu wyraźnie biła gorycz, którą Czyżewski musiał poczuć, bo nie odezwał się już ani słowem. Mierzyliśmy się wzrokiem przez dłuższą chwilę. Jego milczenie doprowadzało mnie do furii, dlatego postanowiłam natychmiast wyjść z kuchni i nie oglądać się za siebie. 

Poniewczasie zorientowałam się, że Konrad mógł milczeć, aby nie wywoływać kolejnej sprzeczki. Znacznie mądrzej niż ja. Szybko więc pożałowałam swoich ostatnich słów. Miałam ochotę rozpędzić się i walnąć w przeciwległą ścianę. Może gdybym mocno uderzyła się w głowę, przestałabym oskarżać Konrada o zło całego świata, tylko dlatego, że była to bardzo prosta wymówka. Przecież Czyżewski nie był winny temu, że Kowal mnie rozczarował, bo to właśnie odczuwałam – rozczarowanie. Nie wiedziałam, czego spodziewałam się po Kowalu. Naprawdę przypuszczałam, że prawie obcy człowiek pocałuje mnie, gdy go tylko o to poproszę? Ot tak, po prostu?

W moim pokoju nadal siedział zniecierpliwiony, cierpiący Michał. Podałam mu butelkę, a on wypił prawie połowę zawartości na raz. Wyszłam na balkon, aby kontynuować czytanie książki. Niestety na moim miejscu rozsiadł się Kowal, który najwidoczniej na mnie czekał. Mogłam obejrzeć się w jego okularach przeciwsłonecznych – nie wyglądałam w tym odbiciu na zadowoloną, sama przed sobą bym uciekła.

– Wracasz do Warszawy – pozwoliłam sobie zauważyć.

– Martwi cię to? – zapytał przekornie. – Czy może martwi cię, że wracam tam do kogoś?

– A masz do kogo wracać? – Odbiłam piłeczkę, a on zaczął się zastanawiać, co odpowiedzieć. Ściągnął okulary, wstał i oparł się o barierkę. – Któraś z nich jest podobna do mnie? – rzuciłam jeszcze, a Kowal zaśmiał się rozbawiony. Widocznie trafiłam w dziesiątkę z tym pytaniem.

– Haniu, żadna z nich nie jest podobna do ciebie – powiedział.

Patrzył mi prosto w oczy. Oparłam się, bo czułam, jak miękną mi kolana. Znowu. Nie byłam odporna na urok Kowala, a on doskonale wiedział, w jaki sposób owinąć mnie wokół palca. Cholerny czarodziej. Zamrugałam kilkukrotnie, zbierając się do odpowiedzi. Pierwsza oczywiście odezwała się fałszywa skromność i niechęć do jakichkolwiek komplementów. Powiedzenie Kowalowi, że przesadzał, było naprawdę najprostsze, ale taka odpowiedź wydała mi się zbyt banalna. Dlaczego więc nie miałabym po prostu podziękować?

– Jesteś naprawdę uroczy, Tomek.

Uśmiechnęłam się do niego i niby przypadkiem musnęłam palcami jego dłoń. Zauważył ten ruch, to podziałało jak impuls, jeden kącik jego ust drgnął. To było dziwne, ale kiedy wiedziałam, że mój flirt z Kowalem nie prowadzi tak naprawdę do niczego poważnego i robiliśmy to wyłącznie dla własnej uciechy, nie sprawiało mi to żadnego problemu.

– Ktoś nas obserwuje – spostrzegł Kowal.

Początkowo myślałam, że to Michał, ale on położył się na moim łóżku i zdychał, zupełnie niezainteresowany tym, co dzieje się wokół niego. Podążając za wzrokiem mojego towarzysza, odwróciłam się – przy drzwiach stajni stał starszy Czyżewski i czyścił siwka, tuż obok niecierpliwej Fridy. Konrad patrzył na nas, jakby chciał mnie i Kowala zabić wzrokiem i wcale tego nie ukrywał; kiedy my na niego spojrzeliśmy, on nadal bezczelnie się gapił. Przerwał dopiero w momencie, gdy z siodlarni wyszła roześmiana Sara. Widocznie szykowali się do jazdy, a to było bardziej interesujące niż kumpel i koleżanka brata.

Żałowałam, że nie potrafiłam jeździć konno albo że balkon nie znajdował się nad wejściem do stajni – wtedy usłyszałabym, o czym rozmawiają, a mogli przecież na mój temat. W zasadzie było to bardzo prawdopodobne, jeśli Sara równie otwarcie rozmawiała z Konradem, jak poprzedniego dnia ze mną.

– Trudno ukryć zazdrość – wyszeptał Kowal prosto do mojego ucha. Po plecach przeszedł dreszcz.

– Jest wściekły, że stoimy tutaj razem – zawyrokowałam. Starałam się zachować zimną krew i nie okazywać żadnych zbędnych emocji. – Jeszcze przed chwilą pytał mnie, czy naprawdę myślałam, że jesteś księciem z bajki.

– Jesteś zazdrosna o Sarę. Mówiłem, że trudno to ukryć – powiedział wprost, pomijając dalszą część mojej wypowiedzi. Udawanie, że niczym się nie przejęłam, przy Kowalu nie miało sensu, musiał dysponować jakimś cholernym skanerem w oczach, skoro nic się przed nim nie ukryło. Otworzyłam buzię ze zdziwienia, chciałam zaprzeczyć, ale żadne słowa nie chciały mi przejść przez gardło. – Trudno być zakochaną w Konradzie, co?

– To nie jest zabawne – odparłam chłodno. – Zakochiwanie się bywa czasem skomplikowane – stwierdziłam mało elokwentnie, ale to było pierwsze, co przyszło mi do głowy. Wzrokiem niepewnie błądziłam gdzieś po niebie, jakbym tam miała znaleźć odpowiednią odpowiedź.

– Uwierz, że dla niego również takie jest.

Przyjrzałam się Kowalowi z wyraźnym zainteresowaniem. Mówił całkiem poważnie, nie wiedziałam tylko, jak zinterpretować te słowa. Równie dobrze mogła być to dla mnie dobra, jak i zła wiadomość.

– Nie do końca rozumiem, co masz na myśli – przyznałam. Obejrzałam się jeszcze raz, Konrad rozmawiał z Sarą z uśmiechem na twarzy i głaskał za uchem Szarleja, który przybiegł do nich. Natychmiast spojrzałam z powrotem na Kowala. Pokręcił z dezaprobatą głową, gdy westchnęłam cicho. – On też nieszczęśliwie się zakochał? W tej kobiecie z seks-taśmy? – zapytałam, zupełnie zapominając o obietnicy złożonej Konradowi.

Kowal nerwowo zerknął do mojego pokoju. Zauważyłam, że Michał przewrócił się na bok, chyba postanowił sobie pospać. Na pewno nas jednak nie słuchał. Niemniej jednak Kowal wyglądał na nieco zdenerwowanego. Chwycił mnie za dłoń i pociągnął do pokoju Konrada, tym bardziej że drzwi balkonowe były otwarte na oścież.

– Skąd wiesz o filmie? – spytał, patrząc na mnie oskarżycielsko.

– Znalazłam go przypadkiem na laptopie – wymamrotałam, siadając na skraju kanapy. – Ale przysięgam, że to było naprawdę przypadkiem… 

– On wie?

– Tak, Konrad wie – westchnęłam ponownie. Nastąpiła chwila ciszy. Myślałam, że oszaleję, gdy Kowal stał na środku pokoju, sztyletując mnie wzrokiem. Cóż, ja również zastanowiłabym się, czy powinnam sobie ufać, ale skoro już zaczęliśmy ten temat, to nie chciałam ponownie zostać spławiona i odesłana z ochłapem informacji. – Kim jest ta kobieta? Konrad zakochał się w starszej od siebie kobiecie?

– Nie, przez nią stracił pracę, bo to… – przerwał i zacisnął dłonie w pięści. – Nie powinienem ci tego mówić – zawahał się, wypuścił głośno powietrze z płuc, ale kontynuował: – Myślisz, że dlaczego Konrad przyjechał do Pożarowa? Bo zapragnął wakacji?

– Nie – jęknęłam cicho, krzywiąc się. – Brzmisz tak dziwnie poważnie. Podejrzewam, że to jakaś grubsza sprawa – przyznałam drżącym głosem.

– Właśnie – przytaknął. – Skupmy się na tym, że Konrad stracił pracę, ale o tym już wiesz.

– Niewiele. Nigdy o tym nie mówił, wiem tylko tyle, ile usłyszałam lub sama się domyśliłam.

– To nie będzie miłe, co powiem – zaczął – ale wydaje mi się, że Konrad ma obecnie tyle problemów na głowie, że zakochiwanie się jest ostatnim, na co miałby ochotę.

– Rozumiem – powiedziałam ze smutkiem. Rzeczywiście to nie było miłe. Bardziej Konradowi w Pożarowie przeszkadzałam, co dał mi odczuć już przy naszym pierwszym po kilku latach spotkaniu. 

– Chociaż większym problemem jest to, że on po prostu boi się zakochać – dodał Kowal, widocznie mój wyraz twarzy dał mu do zrozumienia, że poczułam się zraniona. – W kimkolwiek. To właśnie chciałem ci powiedzieć na początku, ale wyskoczyłaś z tym filmem i… 

– Okej – weszłam mu w słowo. – Podejrzewam, że on podobnie zachował się, kiedy sam dowiedział się, że obejrzałam to domowe porno. Ale nie całe – dodałam, przypominając sobie moment, gdy szperałam w czeluściach dysku. – Konrad woli Olę, prawda? Bo ona nie oczekuje od niego miłości – powiedziałam jeszcze, wracając do poprzedniego tematu. Kowal wyglądał, jakby załamywał ręce, bo nie potrafił mnie wyprowadzić z błędu.

– Ale – westchnął – tutaj właśnie o nią chodzi. On był w niej śmiertelnie zakochany, a ona zatruła mu życie swoimi kłamstwami, tylko po to, aby zatrzymać go jak najdłużej przy sobie. To tak w dużym skrócie. Chciałabyś się zakochać w kimkolwiek po czymś takim? – zapytał, ale już go nie słuchałam.

– Zakochał się w wyobrażeniu o kobiecie – wymamrotałam pod nosem w zamyśleniu, siadając na kanapę. 

– Co? – Kowal wyglądał na zaskoczonego moim porównaniem. Wsadził ręce do kieszeni i usiadł swobodnie obok mnie. – Myślę, że można to tak nazwać. – Skrzywił się. 

– To powiedział Konrad, kiedy spotkaliśmy się kilka lat temu – wyjaśniłam. – To ta historia, o której opowiadał Misiek przy ognisku. Że zamknęliśmy się sami w pokoju i nie wiadomo, co tam robiliśmy. Konrad pocałował mnie wtedy. Wyobrażasz sobie? – zaśmiałam się. – Konrad był pierwszym facetem, z którym się całowałam. Wydawało mi się, że to wszystko było z jego strony szczere, ale później, nagle, dosłownie w tej samej chwili, zjawiła się Ola i czar prysł. Całował mnie cudzy facet, w którym już wtedy byłam szaleńczo zakochana, a na dodatek okazało się, że robił to wszystko dla rozrywki. Co miałam wtedy myśleć? Załamałam się, miałam złamane serce. – Spojrzałam w końcu na Kowala, przysłuchiwał mi się uważnie. – A ty teraz mi mówisz, że to przez Olę, bo ona zatruła mu życie. Jak to traktować? Chciał się pocieszyć?

– Może naprawdę był wobec ciebie szczery? Popatrz na to inaczej, z jego perspektywy – poprosił łagodnie. – Całkiem niezła partia, taki Czyżewski, no nie? Dla Oli również. Student z ambicjami, rodzina biedy nie klepie. W dodatku nawet przystojny. Może i buntownik, ale mimo wszystko ze wpojonymi zasadami. On jest tak męcząco honorowy – zironizował.

– Jak Emil – wyrwało mi się. Kowal popatrzył na mnie zaciekawiony, a później usta zastygły w cwaniackim uśmiechu.

– Wykapany Emil, prawda? – mruknął. – Powracając do tych zasad, właśnie to Ola postanowiła wykorzystać, wiedząc, że Konrad jej nie odmówi.

– To znaczy? – dopytałam.

– To znaczy, że ty masz być z nim szczera – odpowiedział wymijająco.

– Ale też mi rada – prychnęłam. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie.

– I tak powiedziałem ci więcej, niż powinienem, Hania – zauważył. – Doceniasz to, że jestem wobec ciebie szczery, prawda? – zapytał, a ja skinęłam głową. – Więc on doceni to, że ty jesteś szczera wobec niego, proste – podsumował.

– Wiesz co – zająknęłam się – wydaje mi się, że to nie jest aż tak proste – podkreśliłam.

Właśnie wtedy do pokoju wkroczył niczego nieświadomy Konrad, który na nasz widok zatrzymał się w pół kroku i aż wytrzeszczył oczy. Wspólnie z Kowalem nie mogliśmy kontynuować swobodnie naszego tematu, w końcu rozmawialiśmy właśnie o przybyłym, sami również byliśmy dosyć zaskoczeni jego pojawieniem się. Czyżewski zachował się tak, jakby to on nam przerwał, a to, że przesiadywaliśmy w jego pokoju, nie miało tutaj najmniejszego znaczenia. Rozejrzał się dookoła, na stole kreślarskim dostrzegł swój telefon.

– Ja tylko po to. – Pokazał nam komórkę, usprawiedliwiając swoje przybycie. – Nie będzie nas jakąś godzinkę. 

– Okej, poradzimy sobie bez was – odpowiedział Kowal, spoglądając na mnie. Konrad na pewno nie chciał usłyszeć, że nie był nam potrzebny do szczęścia. I tak już niepewny uśmiech spełznął mu z ust, pozostawiając po sobie jedynie trudny do ukrycia grymas. Zrobiło mi się głupio. Przed chwilą rozmawiałam z Kowalem o szczerości, a wyglądało na to, że coś przed Czyżewskim ukrywaliśmy. Cóż, moja mina również była nietęga. – Odwiozę później Sarę do domu, kiedy będziemy wracać – zaproponował Kowal, kiedy Konrad już wychodził.

– Nie trzeba, ja ją odwiozę – odparł Czyżewski, po czym zamknął za sobą drzwi.

Zacisnęłam szczęki i warknęłam. Uderzyłam sofę kilkukrotnie pięściami, wyładowując narastającą we mnie frustrację. Kowal popatrzył na mnie protekcjonalnie. Oparłam się ciężko, miałam ochotę zastygnąć w tej półleżącej pozycji i już nigdy nie wstawać, a już na pewno nie po to, aby oglądać Konrada z jakąkolwiek inną kobietą u jego boku.

– Widzisz, to wcale nie jest takie proste – poskarżyłam się jak mała, obrażona dziewczynka.

– Tylko się nie popłacz – odparł pobłażliwie. Ja tylko pokazałam mu język.

Do drzwi ktoś zapukał. Myślałam, że to ponownie Konrad, ale tym razem jednak przezornie poprosił o pozwolenie na wejście. Nie miałam zamiaru się odzywać, zrobił to Kowal. On nie był zaskoczony widokiem Oli, ja – wręcz przeciwnie. W zasadzie zdążyłam zupełnie zapomnieć o tym, że przebywała w Pożarowie. Usiadłam, prostując plecy. 

– Co zrobiliście Konradowi? – zapytała, uśmiechając się dwuznacznie. Wyglądała na rozbawioną, co mnie zdziwiło jeszcze bardziej, niż sama jej obecność w tym pomieszczeniu.

– O, a ty żyjesz – zauważył Kowal. – Myślałem, że zapuściłaś korzenie w pokoju. 

– Skądże, wyszłam na spacer, kiedy wy jeszcze spaliście – wytłumaczyła się. Uwierzyłam jej, w końcu wczoraj nic nie piła, więc nie powinna mieć problemów z wczesnym wstawaniem. – Ale ja nie o tym – zmieniła temat. – Chciałam zapytać, kiedy wracamy?

– Za dwie, trzy godziny – odpowiedział Kowal.

– Gdzie poszedł Konrad? – wtrąciłam się, zwracając do Oli. Wstałam i poprawiłam swoją koszulę.

– Nie wiem, minęłam się z nim na schodach – odparła.

– Przepraszam – wymamrotałam pod nosem, zerkając na Kowala. Puścił mi oczko, czułam się wolna i gotowa do działania po tym sygnale. Mijając Olę, starałam się do niej uśmiechnąć, miałam nadzieję, że nie wyszedł z tego żaden nieprzyjazny grymas. Zbiegłam na parter, a później wyszłam na zewnątrz. Nie mogłam nie zauważyć Sary siedzącej już na grzbiecie siwka. Nie chciałam przechodzić obok tak bez słowa i wyjść na niemiłą. 

– Wyglądasz tak majestatycznie – odezwałam się do niej.

– Dziękuję. – Wyszczerzyła się i ruszyła stępem.

Mnie jednak nie interesowała Sara, ale osoba, z którą za moment wyruszała w teren. Konrad już prawie wsiadał na Fridę, ale zrezygnował, gdy się zbliżyłam. Pogłaskałam kobyłkę po chrapach, odniosłam wrażenie, że ucieszyła ją moja obecność.

– Cześć, kochanie – powiedziałam czule do konia.

– Już się dziś widzieliśmy kilkukrotnie – odezwał się Konrad z przekorą. Przeniosłam na niego wzrok i patrzyłam dłuższą chwilę, zastanawiając się, czy w ogóle powinnam coś mówić, a jeśli tak, to w jaki sposób.

– Przepraszam – wyjęknęłam z przejęciem. Nie odezwał się, czekał, co jeszcze mam mu do powiedzenia. – Moglibyśmy wrócić do nastrojów, jakie mieliśmy na rano?

– Pewnie – przytaknął, ale nie wyczułam w jego głosie tego entuzjazmu, który pojawił się we mnie. Skinęłam więc tylko głową i posłałam mu blady uśmiech, robiąc dwa kroki w tył, zanim odwróciłam się do Konrada plecami. – Hanka – zatrzymał mnie jeszcze. – Później odwiozę Sarę do domu, bo chcę odwiedzić mamę. Przy okazji chcę wyciągnąć ze sobą Miśka, więc zostałabyś tutaj sama. 

– Nie szkodzi. – Wzruszyłam ramionami.

– Nie o to chodzi – zaśmiał się cicho. – Może pojedziesz z nami?

Co mogłam zrobić? Oczywiście się zgodziłam.