22. Osoba towarzysząca

Konrad

– Nie wiedziałam, że Emil bierze ślub. Spotkałam twoją mamę kilka dni temu, ale nic mi o tym nie wspominała.

Zerknąłem na Sarę, wyglądała na zaskoczoną nowymi wiadomościami. Mnie zdziwiło natomiast jej nagłe ożywienie, bo wyartykułowała pierwszą złożoną wypowiedź od dłuższego czasu. Zupełnie przez przypadek poruszyliśmy temat, na który nie chciałem rozmawiać. A już szczególnie z moją byłą dziewczyną.  

Przez ostatnie pół godziny Sara odpowiadała monosylabami. Nie sądziłem, że wyjazd w teren może ją aż tak zmęczyć. Wszystkiemu winna była kilkuletnia przerwa w jazdach oraz upał i duchota, bo przecież nie dosiadany przez Sarę grzeczny i posłuszny Fryderyk. Przez moment spoglądałem na dziewczynę, Frida wyczuła, że przestałem się skupiać na jeździe i, po raz kolejny, rzuciła łbem, prawie wyrywając mi z rąk wodze. To ja powinienem być zmęczony ujarzmianiem tej krnąbrnej kobyły.

– Przecież nie żeni się z moją matką – próbowałem zażartować. – Więc po co miałaby ci o tym mówić? – zapytałem jeszcze, czym skutecznie zamknąłem jej buzię. Przynajmniej na chwilę. Sara nie mogła przecież przyznać, że chodziło o zwykłe plotkowanie, prawda? Bo według mnie właśnie o to. – Okej, wracajmy, skoro mam jeszcze jechać do matki, powinniśmy powoli się zbierać.

– Myślisz, że będzie miała coś przeciwko, jeśli również ją odwiedzę?

Uśmiechnąłem się pod nosem, zawracając konia. Sara chyba tylko czekała, by móc o to zapytać. Zapewne zrobiła to tylko z grzeczności, bo gdyby chciała, wprosiłaby się każdego dnia na kawkę, nie potrzebując specjalnego zaproszenia. Oczywiście jako stara znajoma, a nie moja była dziewczyna.

– Pewnie mama będzie zaskoczona, że przyjedziemy we czwórkę, ale na pewno się ucieszy – odparłem, kiedy Sara się ze mną zrównała. Raz jeszcze rzuciłem na nią okiem. Tak, dobrze słyszałaś, że we czwórkę – pomyślałem, widząc po raz kolejny zdumioną minę. We mnie upał zaczął wzbudzać złośliwość. Albo był to lekki kac.

Przez dłuższą chwilę jechaliśmy w ciszy. Mnie to jak najbardziej odpowiadało. Sara zapytała mnie wcześniej, czy nie moglibyśmy gdzieś się wybrać, chociaż na godzinę, bo nie wiedziała, kiedy następnym razem będzie mogła wpaść do Pożarowa. Przez zwykłą grzeczność nie potrafiłem jej odmówić i postanowiłem posłusznie znosić jej towarzystwo. Powoli zaczynałem mieć dosyć tłumu przesiadującego w Pożarowie. Dwie byłe dziewczyny w jednym miejscu na raz to stanowczo za dużo. 

Kowal zaprzyjaźniający się z Hanką – również.

– A ty jesteś zaproszony na ślub? – zapytała Sara.

– Oczywiście – odpowiedziałem bez namysłu.

– No, widzisz, a nic nie wspominałeś – powiedziała zuchwale i z pewną nutą triumfu w głosie. Pewnie, bo ślub Joanny i Emila to pierwsze, o czym powinienem jej powiedzieć. – Dlatego mnie to zaskoczyło – dodała, kiedy nie odpowiadałem. 

– Jeśli to takie ważne, to jestem drużbą. – Popatrzyłem na nią zrezygnowany, dając do zrozumienia, że temat zamknięty. Mój wyraz twarzy okazał się niewystarczający.

– Poważna sprawa.

– Galop do lasu? – rzuciłem zawadiacko.

Nie czekając na odpowiedź Sary i zanim w ogóle zdążyłem to przemyśleć, pogoniłem konia piętami. Poluźniłem Fridzie wodze – koń tylko na to czekał, bo pognał przed siebie. W tamtym momencie temperament tej klaczki był mi bardzo na rękę. Popędziła przed siebie, korzystając z danej jej swobody. 

Dotarliśmy z Fridą do skraju lasu i tam się na chwilę zatrzymaliśmy. Obejrzałem się, jak daleko zostawiłem Sarę. Mogłem odetchnąć z ulgą, dokładnie tego było mi trzeba: szumu powietrza w trakcie galopu, poczucia wolności, a nie niedzielnego spacerku stępem.

– Dobra dziewczynka. – Poklepałem Fridę po szyi, ruszając w stronę stajni. Sara musiała mnie po prostu dogonić.

Po powrocie oporządziłem konia, Sara poprosiła natomiast, abym jej z tym pomógł. Jako że pod naszą nieobecność w siodlarni pojawił się pan Andrzej, ostatecznie się nim wysłużyła. Może się obraziła, a może była zbyt zmęczona. Ja chciałem się szybko przebrać, wykąpać i zbierać się do wyjazdu. Powoli zbliżała się szesnasta, a my nadal nie byliśmy gotowi. Wyobrażałem sobie, jak wyciągam Michała za szmaty z pokoju i pakuję go do samochodu. 

Wchodziłem do siodlarni, niosąc siodło i ogłowie, kiedy zobaczyłem Kowala wychodzącego na zewnątrz z budynku naprzeciwko. Po sekundzie pojawiła się również Hanka, nie zauważyli mnie. Po odwieszeniu wszystkiego w siodlarni ponownie przystanąłem w progu i na nich spojrzałem. Rozmawiali, stojąc przy samochodzie Kowala, chyba zupełnie nieświadomi mojej obecności. Na pewno nie wiedzieli, że ich obserwowałem, skoro Hanka pocałowała Kowala.

To nie był zwykły przyjacielski całus. Przez długie trzy sekundy ich wargi stykały się ze sobą. Szybko wycofałem się do środka. Zacisnąłem zęby, dłoń w pięść, po czym uderzyłem nią w stolik. Wystraszyłem się, kiedy spadł z niego pęk kluczy.

– Konrad, wszystko w porządku? – Odwróciłem się na pięcie, słysząc stajennego. Przyniósł uprząż Fryderyka.

– Tak, tak, jasne – wymamrotałem. – Przypadkiem uderzyłem nogą o stół i spadły – skłamałem zgrabnie, nie budząc żadnych podejrzeń. Pochyliłem się po klucze, kładąc je spokojnie na środek blatu. – Zaraz wyjeżdżamy – oznajmiłem.

– Spokojnie – przerwał mi, posyłając życzliwy uśmiech – wszystkim się zajmę.

Wyszedłem z siodlarni, mając nadzieję, że Hanka z Kowalem nie obściskują się na masce – znając Kowala, wszystko było możliwe. Zadziwiające, z jaką łatwością potrafiłem sobie to wyobrazić i jak szybko mnie to zdenerwowało. Na szczęście (dla mnie, nie dla nich) przy samochodzie pojawiła się również Ola i dystans między Hanką i Kowalem zwiększył się do bezpiecznej odległości.

– Zmykamy – zakomunikował Kowal.

Nareszcie.

– Domyślam się. – Skinąłem głową, podchodząc najpierw do Oli. Nie miałem okazji porozmawiać z nią jeszcze tego dnia. Objąłem ją ramieniem, przyciągnąłem do siebie i pocałowałem w czoło. Bardzo po ojcowsku, ale jednocześnie wyjątkowo czule. Nie protestowała, objęła mnie. – Gdyby coś się działo, to natychmiast dzwoń – wyszeptałem jej do ucha.

– Pewnie – mruknęła. – Jeszcze raz wszystkiego dobrego z okazji urodzin.

Uśmiechnąłem się łagodnie, Ola odpowiedziała tym samym, a później wsiadła do auta. Wtedy zbliżył się do mnie Kowal i poklepał po ramieniu, żegnając. Nie musiał nic mówić, zresztą ja też nie, wiedział, że miałem ochotę dać mu w mordę, ot tak, chociażby dla zasady. Jego złośliwy uśmiech mógł oznaczać tylko jedno – ze satysfakcją robił mi na złość.

– Do zobaczenia niedługo, mam nadzieję.

– Być może – odpowiedziałem lakonicznie.

Kowal zasiadł za kierownicą, uśmieszek nie chciał spełznąć mu z ust. Hanka z zaangażowaniem pomachała Kowalowi na pożegnanie, a już po chwili zostaliśmy sami na placu. Zerknąłem na dziewczynę, jeszcze przez moment spoglądała przed siebie. Patrząc na nią, wściekłość wcale nie malała, ale liczyłem, że tego po mnie nie widać. Chciałem wziąć to, co przed chwilą dostał Kowalski. 

Ten pocałunek należał się mnie. 

Za kawę. 

Za ostatnią noc. 

Za pieprzony całokształt.

– Wezmę prysznic i pojedziemy – rzuciłem bez emocji, ot tak, żeby przerwać ciszę, która zapadła między nami. Kiedy Hanka skierowała głowę ku mnie, natychmiast złapałem jej spojrzenie.

– Pewnie – przytaknęła wesoło, uśmiechając się delikatnie i uroczo. Wyglądała pięknie, tak po prostu. Gdzieś w duchu pomyślałem, że teraz będę mógł mieć ją tylko dla siebie. Kiedy zrobiła dwa kroki do tyłu i zaczęła odchodzić, ruszyłem za nią. 

– Sara wprosiła się do mojej mamy – zacząłem, ale Hanka szybko mi przerwała.

– Nie przeszkadza mi Sara – oznajmiła. Brzmiała szczerze. Dziwne, a mi Sara zaczęła działać na nerwy. – Jej też zakomunikowałeś, że jadę z wami? – Hanka zapytała przekornie, zagryzając wargę i powstrzymując chichot. Doszliśmy do drzwi, przepuściłem ją w przejściu, ale ona zatrzymała się w progu, czekając na moją reakcję.

– To tobą się opiekuję, nie Sarą – odparłem po chwili pierwsze, co przyszło mi do głowy. Będąc nieco zaskoczonym jej pytaniem, trochę się zamotałem. Hanka też straciła rezon, zgubiła moje spojrzenie i westchnęła cicho, a gdy wreszcie ruszyła przed siebie, nie odezwała się już ani słowem, mimo że cały czas szedłem za nią, aż oboje weszliśmy do swoich pokoi.

Ogarnięcie się zajęło mi kilka minut, a gdy byłem już gotowy, w drodze na parter, zapukałem po Hankę, ale nie zastałem jej w pokoju. Siedziała razem z Sarą i Michałem w kuchni. Sam mój widok sprawił, że wszyscy wstali i ruszyli w stronę wyjścia, ja zaczekałem na blondynkę, idąc z nią z tyłu.

– Chyba wczoraj całkiem sporo wypiłeś, prawda? – usłyszałem cichy głos Hanki i początkowo myślałem, że mówiła jednak do Michała, więc dopiero po chwili zorientowałem się, że pytanie kierowała do mnie. Popatrzyłem na nią zaskoczony, zrobiłem głupią minę i odparłem, nie kryjąc zdziwienia:

– Nie. Dlaczego?

– Myślę, że nie powinieneś prowadzić – powiedziała prawie groźnie.

– Że co? – jęknąłem. Nawet Misiek się odwrócił.

– Dla świętego spokoju oddaj mi kluczyki. – Wyciągnęła do mnie otwartą dłoń. Prychnąłem, przewracając oczyma, ale to jej nie zniechęciło. Z uporem maniaka trzymała przede mną rękę. – I nie, to nie ma nic wspólnego z tym, że spodobało mi się prowadzenie twojego samochodu, czy coś…

– Dobra – mruknąłem, oddając kluczyki. – Po prostu już nie marudź.

– Aha, i jeszcze jedno. Michał woli jechać z przodu, żeby ewentualnie – podkreśliła – nie zabrudzić ci autka.

Nic nie odpowiedziałem, jakimś cudem się powstrzymałem. Chyba podgryzanie policzka od środka pomogło. Wyszliśmy na zewnątrz, zamknąłem drzwi, a klucze podrzuciłem panu Andrzejowi. Później doczłapałem się do auta, Michał łaskawie pozwolił mi wgramolić się na tylne siedzenie obok Sary. Usiadłem ciężko, dając do zrozumienia, że miałem serdecznie dosyć wszystkiego.

– Zamknij okno – rozkazałem bratu, kopiąc fotel od tyłu – tu jest klimatyzacja.

– Mogę wiedzieć, na kiedy Emil zaplanował swój ślub? – zapytała Sara, gdy już jechaliśmy i prócz rozmowy Hanki i Michała o niczym, było słychać muzykę z radia. Dwójka z przodu zupełnie nie zainteresowała się poruszonym przez Sarę tematem. A mogliby, może wtedy dałaby mi wreszcie spokój.

– Pod koniec sierpnia – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, zerkając na ułamek sekundy na towarzyszkę, a później z powrotem na drogę. W tym momencie Hanka dała po hamulcach, szarpnęło nami, Sara aż pisnęła. Instynktownie oparłem rękę o fotel Michała, inaczej bym o niego uderzył. Okej, mogłem od razu zapiąć pasy, moja wina.

– Cholera, co ty wyprawiasz? – warknąłem na Hankę, ale zupełnie się tym nie przejęła.

– Kot – powiedziała spokojnie. – Przebiegł drogę.

Cieszyłem się, że spędzę z nimi tylko kilka minut w samochodzie, bo herbatka u mamusi wydawała się znacznie łatwiejsza do przetrwania niż sama podróż. Co jakiś czas spoglądałem na Hankę, bo wolałem ją mieć na oku. Obserwowałem jej prawy profil, wyglądała na skupioną i spokojną. Może właśnie to pomogło mi połączyć kilka luźnych myśli w jeden doskonały plan.

Hanka wreszcie zaparkowała przy furtce domu naszej mamy. Mogłem wreszcie przestać się martwić, że przez pannę Wrońską skończymy w rowie, a razem z nami mój samochód. Jego byłoby mi żal najbardziej. Powoli wysiedliśmy wszyscy, ale ja miałem do załatwienia jeszcze jedną sprawę. Szalenie istotną w tamtym momencie.

– Hanka, możesz zaczekać? – Dziewczyna odwróciła się na pięcie, zmarszczyła czoło i szykowała się, żeby coś odpowiedzieć. – Zaraz przyjdziemy – powiedziałem do Sary i Michała, aby ich spławić. Hanka posłusznie zaczekała, zatrzaskując drzwi auta. 

– Aż tak źle było? – zaśmiała się. Wyczułem w jej głosie odrobinę nerwowości.

– Nie o to mi chodzi. – Machnąłem ręką, chociaż bardzo chciałem wyrazić swoją opinię na temat sposobu prowadzenia mojego samochodu przez kobietę. W dodatku blondwłosą. Powstrzymałem się, niektóre rzeczy w tamtym momencie były istotniejsze.

– Ojej, to o co? – Hanka wyglądała na wystraszoną. Może to ja sprawiałem wrażenie groźnego, w końcu od kilku dobrych minut grymas niezadowolenia nie schodził mi z twarzy.

– O ślub – powiedziałem prosto z mostu.

– Ślub? – powróżyła głupkowato.

– Skarbie, nie oświadczam ci się – zaśmiałem się, bo naprawdę mnie rozbawiła jej mina. Nadal stała, wgapiając się we mnie swoimi niebieskimi oczyma, nie mogąc się ruszać. – Pójdziesz ze mną na ślub.

– Eee – jęknęła. – Zapraszasz mnie? – Chciałem przytaknąć, ale dodała już trochę pewniejszym głosem: – Czy rozkazujesz?

– Hanka – powiedziałem z przejęciem – będzie mi naprawdę miło, jeśli zgodzisz się towarzyszyć mi na ślubie Joanny i Emila.

– Boże, Konrad, zabrzmiało szczerze – zdumiała się. Oparła się o maskę samochodu, jakby zaraz miała się przewrócić z wrażenia. Naprawdę nie sądziłem, że może tak zareagować na moją prośbę. Mnie wydawało się to całkiem normalne.

– Bo było szczere. – Skrzywiłem się.

– Tylko dlaczego tak nagle? – Zacisnąłem usta, na szybko szukając w głowie jakiegoś dobrego argumentu. Hanka założyła ręce na piersi, demonstrując obronną postawę. To było wręcz komiczne. Z tą słodką buźką, powaga na jej twarzy wyglądała karykaturalnie. – Sara, tak? – prychnęła. No proszę, jak łatwo się domyśliła. – Nie powinnam się godzić. 

– I tak byś ze mną poszła – wypaliłem nagle, będąc stuprocentowo pewnym, że miałem rację. – Zostajesz w Pożarowie do końca lata, więc to oczywiste. Poza tym ja tak byłbym sam, więc… to oczywiste – powtórzyłem, zdając sobie sprawę, że niepotrzebnie się tłumaczę.

Minęło pięć długich sekund, aż wreszcie się uspokoiłem, mimo przeczucia, że Hanka za moment zmrozi mnie swoim lodowatym spojrzeniem. Chwyciłem ją delikatnie za ramiona; ująłbym za dłonie, gdyby tak uparcie nie trzymała ich przy sobie. 

– Błagam cię. To naprawdę nic wielkiego. Hanka, proszę.

Rany, proszenie tej dziewczyny o cokolwiek kosztowało mnie naprawdę wiele honoru. Kiedyś płaszczenie się przed Hanką Wrońską mógłbym uznać za szczyt absurdu, a teraz zaczęło wchodzić mi to w nawyk.

– Nie umiem tańczyć – mruknęła.

– Nauczę cię.

– Nie mam sukienki.

– Kupię ci

– Ani butów.

– Nie przeginaj.

– Okej – westchnęła. – Zgadzam się, ale powiedz mi, dlaczego nie chcesz iść z Sarą.

– To jest twój warunek? Nie licząc kiecki i butów, oczywiście – zaśmiałem się. Skinęła głową, uparcie czekając na odpowiedź. – Bo tysiąc razy bardziej wolę iść z tobą – odparłem całkowicie szczerze. Uśmiechnąłem się do niej, widząc, że trochę ją zawstydziłem. Po chwili Hanka rozluźniła się i puściła ręce wzdłuż ciała, ale za to zacisnęła usta.

– To też zabrzmiało szczerze, Konrad – szepnęła.

– To dobrze, tak miało. A teraz chodź. – Wyciągnąłem do niej dłoń i delikatnie musnąłem palce dziewczyny.

– Nie wiem, czy powinnam tutaj przyjeżdżać – oświadczyła z przejęciem. – Tak bez zapowiedzi. Wiesz, nie znam waszej mamy… 

– Skarbie – wpadłem jej w słowo, głaszcząc palcem rumiany policzek dziewczyny – pokocha cię, zobaczysz. Idziemy.

Kiedy tylko weszliśmy, dotarł do nas śmiech gospodyni i odgłosy krzątaniny. Mama oczywiście chciała od razu wszystkich ugościć jak najlepiej, już proponowała herbatę, coś do jedzenia. Po kilku sekundach okazało się, że była taka miła tylko dla Sary, bo Michała wyzwała. Nawet zrobiło mi się go żal, pewnie jeszcze bardziej rozbolała go głowa. Hanka wtedy trochę się przestraszyła, posłała mi spojrzenie pełne pretensji. Czyżby myślała, że zaprowadziłem ją prosto do jaskini lwa? Poniekąd tak było. Ja tylko wzruszyłem bezradnie ramionami. Przykro mi, nie odpowiadałem za humory wszystkich kobiet wokół, a już matki na pewno nie.

Popchnąłem Hankę delikatnie do przodu, aby korytarzem przeszła do kuchni. Opierała się trochę, coś mruknęła, ja odburknąłem pod nosem, żeby nie robiła scen. Zanim doszliśmy do jakiegokolwiek porozumienia, mama stanęła przed nami, opierając ręce o biodra. Widocznie słyszała, że się nieco szarpiemy, ale jej zaskoczony wyraz twarzy mówił, że nie spodziewała się Hanki. Uśmiechnęła się szeroko, wyciągając ręce w stronę dziewczyny.

– Och, dzień dobry – ucieszyła się, po czym mocno przytuliła blondynkę. Właśnie taką reakcję przewidywałem. Hanka prawie zginęła w jej uścisku, ale odpowiedziała bezgłośnie na przywitanie, a kiedy mama odsunęła ją na długość ramion, wzięła głęboki oddech. – Tak się cieszę, że mogę cię wreszcie poznać. Tyle o tobie słyszałam, Haniu. Oczywiście same dobre rzeczy – podkreśliła. – Mówiłam mu, że ma cię przywieźć.

– Nic o tym nie wspominał. – Hanka ostentacyjnie odwróciła głowę w moim kierunku, a ja znowu wzruszyłem ramionami. Owszem, mama wspomniała o tym przy mojej ostatniej wizycie, ale nie widziałem powodu, żeby natychmiast pakować Hankę do auta i przywozić do Wronek. Mama zaśmiała się i podeszła do mnie, by mnie też przytulić.

– Jak dobrze, że drugi z moich synów śmierdzi koniem, a nie gorzelnią – burknęła. – Wszystkiego najlepszego, Radek.

Przewróciłem oczyma, ale mama nie mogła tego widzieć. Za to Hanka wyglądała na zaintrygowaną tym kretyńskim zdrobnieniem. Kąciki jej ust uniosły się delikatnie, powstrzymywała śmiech. Jeśli planowała katować mnie tą ksywką, byłem gotów ukatrupić ją na miejscu.

– Dziękuję – odpowiedziałem radośnie, udzieliła mi się nieco wesołkowata atmosfera. – I co w tym złego, że śmierdzę koniem?

– Nic – odparła mama. – Zdziwiłabym się, gdybyś nie śmierdział. Nie stójcie już na korytarzu – poprosiła. – Usiądźcie w salonie. Na pewno jesteście głodni. Niestety na obiad trzeba będzie poczekać.

– Spokojnie, nie trzeba, mamo, naprawdę – próbowałem nieco ostudzić jej zapał. Przecież nie po to przyjechaliśmy, żeby stała przy garach.

– Chciałam zrobić naleśniki. 

– O, to ja mogę pomóc – zaoferowała się Hanka. Może powinienem się cieszyć, że tę dziewczynę ciągnęło do kuchni? Chociaż z tego powodu byłaby idealną kandydatką na żonę. – Albo mam lepszy pomysł: Konrad mi pomoże i sami się szybko uwiniemy.

Hanka zbyt długo przebywała z Kowalem. Jeden dzień wystarczył, aby przejąć jego najgorsze nawyki. Normalnie Wrońska padłaby trupem, gdybym tak jak w tamtym momencie zgromił ją swoim spojrzeniem. Ona jednak szafowała promiennym uśmiechem, pławiąc się w swojej wspaniałomyślności. I pomyśleć, że jeszcze przed momentem bała się wejść do środka, ponieważ nie otrzymała osobistego zaproszenia od Małgorzaty Czyżewskiej. Zerknięcie na mnie sprawiło jej jednak niewielką trudność – to jedyna oznaka znanej mi nieśmiałości, którą zauważyłem. Oprócz tego w oczach czaiły się figlarne iskierki – trochę tak, jakby bawiło ją wkręcanie mnie w smażenie naleśników.

– Daj spokój, kochanie, jesteś moim gościem. – Mama nie mogła powiedzieć inaczej, to była czysta kurtuazja, jednak na pewno spodobała jej się sama propozycja. – W dodatku honorowym.

– Oj, naprawdę to żaden kłopot – zaprotestowała dziewczyna. – Szybko się uwiniemy, a pani po pracy jest na pewno zmęczona.

Mama popatrzyła na mnie, niby szukając wsparcia, bo jak to tak goście w kuchni i tak dalej, przecież nie wypada. Tak naprawdę jednak chciała mi niewerbalnie przekazać, że była oczarowana naszą przyjaciółką. Oczami wyobraźni widziałem, jak bierze mnie na stronę i po minucie znajomości zachwyca się Hanką oraz wychwala jej wszystkie cechy. Dziewczyna bez wad. I może rzeczywiście Misiek powinien ją poślubić. A może ty, Radek?

– Nie ma problemu, mamo – wsparłem Hankę, mówiąc z nieco ściśniętym gardłem. Przytaknąłem, bo oczywiście zostałem zmuszony przez obie kobiety, z którymi przebywałem na korytarzu. – Przy okazji będę mógł udowodnić, że robię równie dobre albo i lepsze naleśniki od Hanki.

– Skoro tak – westchnęła mama, spoglądając to na mnie, to na blondynkę. My również mierzyliśmy się wzrokiem, żadne z nas nie odpuszczało. Podjęliśmy wyzwanie. Byłem przekonany, że tym razem dostanę dokładnie to, czego chciałem. Przy okazji oczywiście dobry obiad. – Tylko proszę was, pozostawcie kuchnię w należytym stanie. I, Radek, nie pozabijajcie się – poleciła, opierając ręce o biodra i kostycznie spoglądając już wyłącznie na mnie. W jej głosie usłyszałem karcący, rodzicielski ton. Pewnie, bo tylko ja mogłem być punktem zapalnym katastrofy.

Nie mówiąc już nic więcej, zgarnąłem Hankę do kuchni. Na początku wyglądała na odrobinę zagubioną, poruszając się po nieznanym pomieszczeniu, ale dość szybko się odnalazła i po chwili była w swoim żywiole. Każde z nas miało osobną patelnię, na odrębnych talerzach rosły stosy naleśników. Nie wchodziliśmy sobie w drogę, wystarczyło nam tylko kilka chwil, żebyśmy odnaleźli odpowiednią harmonię. I chociaż przekomarzaliśmy się, to w zasadzie współpraca przebiegała całkiem sprawnie. Chyba zdążyliśmy zapomnieć, że złączyła nas również rywalizacja.

– To ja skończyłam – oznajmiła z triumfem w głosie Hanka, ale zaraz potem zadowolenie spłynęło jej z twarzy. – Tylko z czym ja je podam?

– Wiesz, moje są doskonałe bez dodatków – zażartowałem.

– Skąd niby wiesz? – prychnęła. – Nawet żadnego nie spróbowałeś.

– Za to ukradkiem spróbowałem twojego i na pewno przegrasz. – Pokazałem jej język. Później dostałem ręcznikiem kuchennym w ramię, a kiedy zacząłem się śmiać, dostałem raz jeszcze. – Nie umiesz przegrywać czy co?

– To ty nie umiesz przegrywać – pisnęła. Hanka była rozbawiona, więc wiedziałem, że nie brała wszystkiego na poważnie. Chciała zadać cios jeszcze raz, póki trzymała swoją broń w dłoni, ale szybko się zorientowałem i chwyciłem ją za nadgarstek. Przyciągnąłem Hankę do siebie, obejmując w lekko pasie. Oparła się dłońmi o moją klatkę piersiową. Jak zwykle w takiej sytuacji straciła pewność siebie. Nienawidziłem te reakcji, ale jednocześnie nie potrafiłem trzymać Hanki daleko. Liczyłem, że kiedyś coś się w niej zmieni.

– Trochę masz rację – przyznałem. Uśmiechnąłem się, mając nadzieję, że odpowie tym samym.

– Rzeczywiście śmierdzisz koniem – stwierdziła, siląc się na niewzruszony ton.

Patrzyłem na nią zuchwale, czekając, aż wreszcie otworzy się przede mną i odrzuci tę maskę nieśmiałości oraz przestanie skrywać się za drobnymi złośliwościami. Robiła wszystko, żeby tylko zachować rezerwę. Kiedy już myślałem, że nie znajdę odpowiedniego sposobu, abyśmy mogli skrócić dystans, przypomniałem sobie o tak prozaicznej rzeczy, jaką był nasz obiad. Nie miałem jednak zamiaru puszczać Hanki – co to, to nie – ale to nie było potrzebne. Wystarczyło obrócić naleśnika w powietrzu, a to potrafiłem zrobić bez większego wysiłku. Kiedy popatrzyłem znowu na dziewczynę, uświadomiłem sobie, że klucz znalazł się sam, całkiem przypadkiem.

– Jak to zrobiłeś? – wypowiedziała te słowa powoli i z przejęciem. – Boże, ja tak nie umiem! Nauczysz mnie? – pisnęła radośnie, obejmując mnie mocniej w pasie i patrząc w oczy. Było to pozbawione jakiegokolwiek erotycznego charakteru. Hanka zachowywała się jak dziecko, które pragnie zabawki. Potrafiła być przy tym do bólu przejmująca i urocza. Nie potrafiłem oderwać od niej oczu. – Konrad, proszę! Ja tyle razy próbowałam się nauczyć, to jest jedyna rzecz, której nie potrafię. 

– Spokojnie, Hanka – przerwałem jej słowotok.

– Dziwne, że zrobiłeś to dopiero przy ostatnim naleśniku. – Na jej ustach wymalowała się podkówka. Spontanicznie oparła czoło o moje ramię i wtedy poczułem zapach jej włosów. 

– Bo ja nie lubię się chwalić – odparłem rozbawiony.

– Taaa, jasne – prychnęła. – Skromność to ostatnia cecha, o którą bym ciebie posądziła. To co, nauczysz mnie?

Odsunęła się troszeczkę, znowu patrząc mi w oczy i ponownie racząc mnie filuternym  spojrzeniem. Tym razem jednak zrobiła to z premedytacją, jakby jej słodkość miała być środkiem do celu. Dobrze to sobie wykombinowała, bo patrząc na jej promienną twarz, nie potrafiłbym odmówić niczego.

Wpadłem, wpadłem po uszy, w dodatku Hanka chyba mnie rozgryzła i przypuszczałem, że zechce wykorzystać swoje kobiece triki przeciwko mnie w przyszłości.

– Ale to już ostatni – przypomniałem jej. – Zdejmę go z patelni, kiedy mnie puścisz.

Ponownie się zawahała. Hanka uświadomiła sobie, że cały czas mnie trzyma, w dodatku bardzo blisko. Odsunęła się, ale na szczęście nie na drugi koniec kuchni, tylko stała tuż obok, ponownie zachowując dystans i unikając mojego wzroku.

Ostatni naleśnik wylądował na moim talerzu, wtedy do kuchni weszła Sara. Zdążyłem zapomnieć, że przyjechaliśmy tutaj razem z nią i moim bratem. Trochę pożałowałem, że blondynka nadal się we mnie nie wtula. Przez moment mogłoby to być niezręczne dla dziewczyn, a później jedną z nich miałbym z głowy. Po sekundzie jednak sobie uświadomiłem, że niedomówienia i domysły to nie byłby najlepszy sposób. Nie sądziłem, że okazja, aby wyjaśnić pewne kwestie, przydarzy się tak szybko.

– Pięknie pachnie – ucieszyła się Sara, zaraz po wejściu. – Konrad, twoja mama mówiła, że naleśniki można podać z serem, jeśli wam to nie przeszkadza. My chętnie takie zjemy.

– Jasne – wtrąciła się Hanka – zaraz się tym zajmę, ale najpierw zaniosę te gotowe, dobrze? 

Hanka chwyciła talerz i ruszyła do salonu, zostawiając mnie sam na sam z Sarą. Znowu. Nie miałem nic przeciwko obecności brunetki, naprawdę. Tylko na początku, tuż po zaskakującym przywitaniu po kilku latach, sądziłem, że, jakkolwiek dziwne to się nie wydawało, zostaniemy przyjaciółmi, a przynajmniej dobrymi znajomymi. Nie wiem, czy nasz nastoletni związek opierał się na jakichś głębszych uczuciach. Z perspektywy czasu mogłem powiedzieć, że z mojej strony na pewno nie. Po prostu wygodnie było mieć dziewczynę. Przyzwyczaiłem się, że tworzyliśmy z Sarą parę, ale kiedy wyjechałem na studia, ta relacja szybko się skończyła zupełnie naturalnie. Zakończyłem tę znajomość bez żalu. Myślałem, że Sara o tym wiedziała, ale bardzo się pomyliłem. Kiedyś łączyło nas to, że mieszkaliśmy blisko, może właśnie w tym doszukiwała się okazji dla siebie.

– Trochę rozmawiałam teraz z twoją mamą. Wiem, że to może odrobinę niegrzeczne i nachalne z mojej strony, ale chciałam, żebyś wiedział, że jeśli nie masz z kim iść na ślub, to chętnie ci potowarzyszę.

Słysząc Sarę, w duchu przekląłem. Ładna przemowa, pewnie układała ją w głowie sto razy i chciała zapytać wcześniej, ale nie nadarzyła się odpowiednia okazja. Nie przejąłbym się tym tak bardzo, gdyby nie to, że pytała o to mamę – pewnie mama nie dawała tego po sobie poznać, ale domyślałem się, jakie uczucia wiązały się z tematem ślubu Emila. I to nie były przyjemne uczucia. 

Powinienem uciąć temat, najlepiej szybko. Gdyby stała przede mną zupełnie obca osoba, nie zawahałbym się ani sekundy, ale mimo wszystko nie chciałem sprawiać Sarze przykrości. Nawet nie chodziło o to, że przejmowałem się tym specjalnie, tylko jakoś nie wypadało. Przywiozłem Sarę do domu matki, wyglądało na to, że trochę odnowiliśmy naszą znajomość, oprócz kilku niewygodnych tematów całkiem dobrze nam się rozmawiało.  A co jeśli pobiegnie wyżalić się mojej mamie? Wiedziałem, że utrzymywały ze sobą luźny kontakt, więc na pewno przy nadarzającej się okazji Sara pożaliłaby się, tym samym ponownie poruszając z mamą niewygodny temat ślubu. 

– To bardzo miłe z twojej strony – odpowiedziałem, siląc się na spokojny, rzeczowy ton, dodatkowo wyjątkowo grzeczny. Nie mogłem wcisnąć słów typu „skończ wreszcie ten temat!”. Już widziałem uśmiech malujący się na brzoskwiniowej twarzy. – Ale, Sara, ja już mam osobę towarzyszącą.

Jak na zawołanie w progu stanęła Hanka. Oto i ona – moje wybawienie. Modliłem się i przeklinałem w duchu, żeby Hanka również zachowała się odpowiednio i niczego nie spieprzyła. W akcie zemsty za… Nie wiedziałem za co, ale przecież to Hanka Wrońska, ona zawsze by coś znalazła. Popatrzyła na mnie i Sarę trochę zmieszana, odchrząknęła i weszła niepewnie do kuchni.

– Usłyszałam, o czym rozmawiacie, przepraszam – odezwała się Hanka, przerywając ciszę, która na moment zapadła w kuchni. Jak gdyby nigdy nic podeszła do lodówki, wyciągnęła z niej twaróg. Hanka czuła się całkowicie swobodnie, tak jakby przyłapała mnie i Sarę na rozmowie o pogodzie. – To znaczy, nie przepraszam za to, że Konrad mnie zaprosił, tylko że przypadkiem podsłuchałam.

Brunetka oderwała wzrok od Hanki i spojrzała na mnie z lekką pretensją. Tak, nie przewidziałem się – miała mi za złe, że zaprosiłem kogoś innego. Gdybym popatrzył w lustro, myśląc o Hance i Kowalu zobaczyłbym dokładnie to samo – zazdrość. Sara nie mogła jednak zaprotestować głośno. Poza tym w zasadzie nie miała prawa cokolwiek powiedzieć.

– To ja przepraszam – powiedziała wreszcie Sara. – Pytałam z ciekawości, naprawdę nie chciałam się narzucać.

– Konrad po prostu nie lubi się chwalić – zaśmiała się blondynka, babrając się ze serem. Starałem się zachować powagę, ale to było dość trudne. Nie bawiło mnie zachowanie Sary, tylko cała sytuacja. Taka postawa Hanki należała do rzadkości. Chwyciłem ręcznik kuchenny, którym wcześniej dostałem i rzuciłem go w Hankę. Później jeszcze raz zerknąłem na zaskoczoną Sarę.

– Czy ja mogę cię o coś prosić? – zapytałem. Skinęła głową na zgodę. – Mogłabyś zanieść ten talerz z naleśnikami. Ja zaraz zaniosę sztućce.

– Już są na stole – odparła Sara.

– Okej, dzięki. – Wręczyłem Sarze jedzenie i odprowadziłem ją wzrokiem. Nie wyglądała na zadowoloną, nic już na to nie mogłem poradzić. – Powinienem ci chyba podziękować, co? – mruknąłem do Hanki.

– Ser ma być na słodko, nie mogę znaleźć cukru. – Otwierała kolejne szafki, nie wiedząc, że cukierniczka znajduje się w szafce najbliżej mnie. Podałem jej cukier, a później stanąłem blisko, żeby przestała mnie ignorować. Dziewczyna popatrzyła na mnie złowrogo. – Nie musisz dziękować, Konrad. W zasadzie jest mi trochę przykro, bo zapewne Sara poczuła się tak samo jak ja, gdy dowiedziałam się, że przespałeś się z Olą.

Rzuciła mi spojrzenie pełne bólu. To wzbudzało we mnie wyrzuty sumienia, chociaż wcale nie powinno. 

– Wiesz, co jest najgorsze w tym wszystkim? Że nie mogłam mieć do ciebie żadnych pretensji, bo… Bo po prostu nie mogłam.

– Nie, nie mogłaś – powtórzyłem. – Ja za twój pocałunek z Tomkiem też nie mogę.

– Konrad – wyjęknęła, spoglądając z zaskoczeniem. Musiała się domyślić, że zauważyłem, w jaki sposób żegnała się dziś z Kowalem. Odwróciła wzrok. Ja natomiast uparcie patrzyłem na nią i obserwowałem, jak z trudem radzi sobie z tą sytuacją. Nie miała gdzie uciec. – Konrad, proszę cię – powiedziała cichutko, łamiącym się głosem. – Moglibyśmy porozmawiać o tym innym razem?

– Tak, skarbie.

Chciałem coś zrobić, aby ją uspokoić, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Może rzeczywiście to nie był dobry moment dla Hanki, aby poruszać ten temat. Nie dlatego, że była zajęta tym przeklętym twarogiem – chociaż obserwując jej chaotyczne ruchy, poprosiłem łagodnie, aby przestała się tym na moment zajmować.

Po tym, kiedy Emil przywiózł Hankę do Pożarowa, również potrzebowała kilku dni, aby dojść do siebie. Teraz również. Kolejne sprawy nawarstwiały się dosłownie z dnia na dzień. Wiedziałem jednak, że tym razem nie odpuszczę i nie potrzebowałem więcej czasu na zastanowienie. Nawet nie sądziłem, jak szybko pożałuję nocy spędzonej z Olą – nigdy wcześniej nie poznałem tego uczucia, bo zawsze głupie błędy uchodziły mi na sucho. Teraz jednak chciałem to wszystko cofnąć, naprawdę tego chciałem, wyzywając samego siebie od największych kretynów – dało mi to do zrozumienia, że naprawdę coś się zmieniło. 

Ująłem policzek Hanki w dłoń. Moja bliskość nie zawsze działała na nią uspokajająco, ale to jedyne, co w tamtym momencie przychodziło mi do głowy.

– Konrad, przepraszam – wyszeptała. Zupełnie nie zrozumiałem, o co jej chodziło. Zdradliwy rumieniec pojawił się na twarzy Hanki, być może dlatego w następnej chwili odsunęła się trochę, mówiąc z wyraźnie słyszalną paniką w głosie: – Ty z Olą, ja z Kowalem. Może jesteśmy kwita?

– Nie – odparłem cierpkim tonem. Hanka natychmiast podniosła na mnie wzrok, oczekując najgorszego. – Dopiero teraz będziemy.

Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć i się przeciwstawić, dopóki nie zebrała wszystkich myśli i nie zakwestionowała istnienia swoich uczuć, pochyliłem się nad nią i bezceremonialnie pocałowałem.